Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 października 2022 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  zasądził od Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. kwotę 2.923,93zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 maja 2021 roku do dnia zapłaty,

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądził od Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. kwotę 222,04zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

(wyrok k: 156)

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany zaskarżając go w części tj.:

1.  w zakresie punktu 1 wyroku co do kwoty 2.923,93zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 maja 2021 roku do dnia zapłaty,

2.  w zakresie punktu 3 wyroku w całości.

Skarżący wydanemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego art. 233§1 kpc w zw. z art. 278§1 kpc poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na wybiórczej ocenie dowodu biegłego A. S., w szczególności pominięcie tej części opinii, w której biegły wskazał, iż:

a)  średnią stawką za naprawę pojazdu jest 185zł za rbg,

b)  możliwe jest dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu przywracającej pojazd do stanu sprzed szkody przy zastosowaniu stawki 150zł za rbg,

c)  obserwowaną stawka na rynku była zarówno stawka 200zł, jak i 150zł, zatem brak podstaw do uznania za zasadną jednie stawkę powoda w cenie 200zł,

2.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 233§1 kpc poprzez nieprawidłowe uznanie, iż uzasadnioną stawką za rbg jest 200zł, podczas gdy zachodziła możliwość naprawy po stawce 150zl, a średnia wyliczona przez biegłego stanowiła 185zł,

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 822§1 kc w zw. z art. 824 ¹§1 kc poprzez niewłaściwe zastosowanie i:

a)  przyjęcie wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania, które przekracza celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu poprzez zaaprobowanie użycia współczynnika odchylenia 121%,

b)  przyjęcie za uzasadnione nadmiernych kosztów najmu pojazdu zastępczego w dobowej stawce 120zł netto,

4.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 361 kc poprzez błędną wykładnię i uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieści się najem pojazdu zastępczego w wygórowanej stawce dobowej najmu 120zł netto,

5.  naruszenie prawa materialnego art. 481 kc w zw. z art. 817§1 kc poprzez niezastosowanie i błędne uznanie opóźnienia pozwanego od 07 maja 2021 roku, podczas gdy dochodzone kwoty miały charakter sporny do dnia wyrokowania.

W związku z powyższym apelując wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części ze stosownym rozliczeniem kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego oraz zasądzenie kosztów postepowania apelacyjnego (k: 170-175).

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji przy rozstrzygnięciu o kosztach postępowania odwoławczego (k: 192).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja była częściowo uzasadniona, zaś wynikiem jej rozpoznania jest zmiana zaskarżonego orzeczenia z mocy art. 386§1 kpc, choć nie wszystkie zarzuty okazały się trafne.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym zgodnie z art. 505 ⁹§1 ¹ kpc apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast stosownie do art. 505 ¹³§2 kpc jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Podkreślić należy, iż w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy, apelacja ograniczona wiąże Sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 roku, OSNC Nr 6 z 2008 r. poz. 55).

Sąd II instancji podziela wszelkie ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji oraz poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne, co skutkuje równocześnie ograniczeniem uzasadnienia do rozpoznania przedstawionych w apelacji zarzutów dotyczących prawa procesowego i materialnego (art. 387§2 ¹ p. 1 kpc).

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd I instancji nie naruszył art. 233§1 kpc oraz art. 278§1 kpc. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż obowiązkiem Sądu jest prawidłowa ocena dowodów zebranych w sprawie a istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 kpc) i na tej podstawie poczynienie odpowiednich ustaleń faktycznych. Błędy w tym zakresie mogą być zatem zwalczane zarzutami natury procesowej, zaś ich ewentualna błędna subsumpcja pod określony normy prawne winna być zwalczana przez określone zarzuty naruszenia prawa materialnego. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd II instancji uznał, iż zarzuty naruszenia prawa procesowego nie są uzasadnione. Sąd I instancji poczynił bowiem ustalenia faktyczne co do średniej stawki stosowanej przez autoryzowane warsztaty naprawcze na kwotę 185zł, jak również możliwej naprawie pojazdu przy zastosowaniu stawki 150zł stosowanej przez warsztaty nieautoryzowane (str. 3-3 odwrót uzasadnienia). Zarzut błędu w ocenie dowodów w tym zakresie, mający rzekomo wpływ na ustalenia faktyczne, w szczególności dowodu z opinii biegłego, jest nie tylko chybiony, ale wręcz niezrozumiały pod kątem zamierzonych skutków, jakie miałby wywołać. Sam fakt, iż wydając zaskarżone rozstrzygnięcie Sąd oparł się na stawkach naprawy stosowanych przez stronę powodową obejmował subsumpcję ustaleń faktycznych pod normy materialnoprawne i nie może być skutecznie kwestionowany w formie zarzutów natury procesowej.

Sąd Rejonowy dopuścił się natomiast naruszenia art. 822§1 kc i art. 824 ¹§1 kc poprzez przyjęcie nadmiernych kosztów naprawy, nie pozostających w adekwatnym związku przyczynowo skutkowym ze szkodą. Nie ulega oczywiście wątpliwości, iż ustalone odszkodowanie ma stanowić realizację zasady pełnego pokrycia szkody i obejmować celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy to pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą (art. 361 kc). W przeciwnym wypadku mogą one zmierzać do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego, skoro należna powodowi suma pieniężna odpowiada wysokości poniesionej szkody (art. 822§1 kc w zw. z art. 824 ¹§1 kc). Ustalenie zaś uzasadnionych kosztów naprawy danego pojazdu, w przypadku sporu, winno być wyliczone z uwzględnieniem średnich stawek ceny za roboczogodzinę stosowanych na rynku dostępnym dla poszkodowanego. Nie ma przy tym racji skarżący wskazując na możliwe do zastosowania stawki 150zł netto za godzinę. Zdaniem Sądu Okręgowego w składzie rozpoznającym apelację poszkodowany ma bowiem prawo naprawić pojazd w autoryzowanym serwisie danej marki, zaś powodowa spółka ma z pewnością taki charakter w przypadku pojazdu marki D.. Nie można jednocześnie zmuszać poszkodowanego do poszukiwania innych warsztatów naprawczych tylko i wyłącznie z tego względu, iż posiadają one niższe stawki rynkowe za rbg ewentualnie współpracują z pozwanym zakładem ubezpieczeń. Ograniczenie prawa poszkodowanego do naprawienia szkody wynika jedynie z kosztów celowych do restytucji przedmiotu do stanu sprzed wypadku i średnich cen za naprawę na rynku lokalnym. Z drugiej jednak strony z materiału dowodowego sprawy wynika, iż średnie stawki w (...) na terenie województwa (...) wynosiły w dacie powstania szkody 185zł netto. Stosowana zatem stawka przez powoda, dopuszczalna oczywiście dla klienta samodzielnie pokrywającego koszty naprawy, musi zostać skorygowana do cen średnich, albowiem zastosowanie stawki 200zł netto nie mieści się w tej kategorii.

W związku z powyższym przyznane powodowi wyrównanie odszkodowania należy skorygować w oparciu o średnią stawkę za rbg na poziomie 185zł netto. Ponieważ z kosztorysu powoda, jak również opinii biegłego wynika, iż łączny czas naprawy pojazdu wyniósł 33,4 rbg (k: 136) to wartość robocizny z uwzględnieniem stawki średniej wynosi 6.179zł netto. Do wartości tej należy dodać wartość niezbędnych do restytucji części w kwocie 7.836,55zł netto, co łącznie daje wartość należnego odszkodowania na poziomie 14.015,,55zł netto a więc kwotę 17.239,12zł brutto. Odejmując od tej wartości kwotę wypłaconą przez stronę powodową w wysokości 16.561,03zł uzyskujemy należne powodowi wyrównanie odszkodowania na poziomie 678,09zł. Brak było zatem podstaw do przyznania 1.294,33zł z tego tytułu.

Nie ma natomiast racji skarżący upatrując naruszenia powyższych przepisów jak również normy art. 361 kc w zakresie rozstrzygnięcia obejmującego koszt najmu pojazdu poszkodowanemu, jak również co do zastosowania współczynnika odchylenia na poziomie 121%. Po pierwsze z materiału dowodowego sprawy, nie kwestionowanego przez pozwanego, wynika, iż zastosowania stawka na poziomie 120zł netto była niższa niż stosowana w innych warsztatach naprawczych, które kształtowały się na poziomie 180-260zł netto za dobę. Apelujący nie wykazał zaś w żaden sposób, aby przyjęta przez powoda stawka najmu pojazdu miała charakter wygórowany i prowadzący do przyznania nadmiernych kosztów. Stąd też przyznanie powodowi uzupełniającej kwoty z tego tytułu na poziomie 1.629,60zł było prawidłowe.

Brak również jakichkolwiek podstaw do uznania, iż błędnie Sąd I instancji przyjął w ramach ustalenia wartości odszkodowania współczynnik odchylenia materiałów lakierniczych w wysokości 121%. Zarzut ten stoi bowiem w sprzeczności z materiałem dowodowym sprawy, w tym zarówno z twierdzeniami strony powodowej o stosowania wyłącznie lakierów klasy premium P.. Ciężar dowodu niecelowości zastosowania takich materiałów spoczywał zatem na stronie pozwanej, która w toku postępowania przed Sądem I instancji nie wykazała w żaden sposób, aby zastosowanie wskazanego współczynnika nie mieściło się w uzasadnionych kosztach naprawy pojazdu poszkodowanego (art. 6 kc).

Zupełnie chybione są zarzuty naruszenia art. 481 kc i art. 817 kc, których zgłoszenie potwierdza wręcz prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji co do przyznanych odsetek za opóźnienie. Zgodnie z art. 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) zakład ubezpieczeń ma ustawowy obowiązek ustalić i wypłacić należne odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Po upływie tego terminu rozpoczyna się stan opóźnienia, za który wierzyciel ma prawo do odsetek ustawowych regulowanych art. 481§1 kc. Na datę płatności faktury wystawionej przez powoda za naprawę uszkodzonego pojazdu, 30 dniowy terminu od daty zgłoszenia minął co w pełni uzasadniało przyjęcie daty wymagalności roszczenia na dzień 06 maja 2021 roku i przyznanie odsetek za opóźnienie od dnia następnego. Pogląd apelanta, iż odsetki w niniejszej sprawie winny być naliczane od dnia wyrokowania ma charakter contra legem i nie zasługuje na uwzględnienie.

Reasumując apelacja wywiera swój zamierzony skutek jedynie w zakresie ustalonego odszkodowania za naprawę pojazdu na skutek zasadności przyjęcia średniej stawki za roboczogodzinę na poziomie 185zł. Skutkuje to jego obniżeniem o kwotę 616,23zł, a zatem zmianą zaskarżonego wyroku w punkcie 1 poprzez obniżenie zasądzonej kwoty 2.923,93zł do kwoty 2.307,70zł.

Konsekwencją zmiany wyroku w jego merytorycznym zakresie jest również zmiana rozstrzygnięcia o kosztach procesu poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kwoty 322zł w oparciu o normy art. 100 kpc w zw. z §2 p. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Ostatecznie powód wygrał proces w 44%. Łączne koszty procesu wyniosły 4.534zł, a zatem powód winien ponieść 56% z nich czyli kwotę 2.539zł. Ponieważ koszty poniesione przez niego wyniosły 2.217zł do zwrotu na rzecz pozwanego przypada różnica w wysokości 322zl.

W pozostałym zakresie wniesiona apelacja była pozbawiona podstaw i podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o normę art. 100 kpc w zw. z art. 391§1 kpc oraz §2 p. 3 i §10 ust. 1 p. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych zasądzając na rzecz powoda kwotę 230zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie zgodnie z art. 98§1 ¹ kpc. Pozwany wygrał postępowanie odwoławcze w 20%. Łączne koszty postępowania apelacyjnego wyniosły 1.100zł, z czego pozwany winien ponieść 80% a więc 880zł. Biorąc pod uwagę już poniesione koszty na poziomie 650zł do zwrotu na rzecz powoda przypada różnica w wysokości 230zł.