Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2022 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi:

1.  nakazał pozwanemu T. J. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w Ł.;

2.  orzekł, że pozwanemu T. J. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

3.  nakazał wstrzymanie eksmisji pozwanego T. J. z lokalu wymienionego w punkcie 1 do czasu złożenia mu przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

4.  nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności z zastrzeżeniem wynikającym z punktu 3;

5.  umorzył postępowanie w sprawie w stosunku do pozwanej A. V. z domu E. ( primo voto J.);

6.  zasądził od pozwanego T. J. na rzecz powoda kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

(wyrok k: 68)

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył interwenient uboczny Miasto Ł., który przystąpił do sprawy pismem z dnia 07 września 2022 roku, zaskarżając je w zakresie punktów 2 i 3. Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233§1 kpc poprzez dowolną, a nie swobodną w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, ocenę materiału dowodowego, co skutkowało błędnym uznaniem, iż:

a)  sytuacja pozwanego uzasadnia przyznanie pozwanemu prawa do lokalu socjalnego, w sytuacji gdy z ustalonego stanu faktycznego sprawy wynika, że pozwany nie wyrejestrował się z PUP po podjęciu pracy, aby nie utracić zasiłków z MOPS, co nie jest równoznaczne z posiadaniem statusu osoby bezrobotnej,

b)  zachodzą podstawy do przenoszenia na wspólnotę samorządową obowiązku zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych pozwanego poprzez przyznanie prawa do lokalu socjalnego, w sytuacji gdy pozwany jest osobą zdolną do pracy i wykorzystując swoje możliwości zarobkowe, miałby możliwość zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie,

c)  na powodzie spoczywał obowiązek wykazania, iż sytuacja materialna pozwanego umożliwia mu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, w sytuacji gdy zadaniem sądu jest ustalenie z urzędu, czy zachodzą podstawy przyznania prawa do najmu lokalu socjalnego, a ciężar dowodu nie może być w tym zakresie przenoszony na strony postępowania.

2.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 14 ust. 1, 3 i 4 p. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów (…) poprzez błędną wykładnię, co skutkowało uznaniem, iż pozwanemu nie posiadającemu statusu osoby bezrobotnej przysługuje prawo do lokalu socjalnego, w sytuacji gdy Sąd I instancji orzekając o tym prawie powinien z urzędu ustalić czy sytuacja pozwanego wyczerpuje przesłanki ustawowe.

W związku ze zgłoszonymi zarzutami skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w p. 2 poprzez ustalenie, iż pozwanemu nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz w konsekwencji zmianę punktu 3 wyroku,

2.  zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania odwoławczego.

(apelacja k: 101-102)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu z mocy art. 385 kpc.

Na wstępie wskazać należy, iż Sąd II instancji podziela wszelkie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz dokonaną ocenę dowodów wyrażoną w pisemnych motywach rozstrzygnięcia i przyjmuje je za własne, co skutkuje równocześnie ograniczeniem uzasadnienia do rozpoznania przedstawionych w obu apelacjach zarzutów dotyczących prawa procesowego i materialnego (art. 387§2 ¹ p. 1 kpc).

Przystępując do rozpoznania wniesionego środka zaskarżenia, w pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Za bezzasadny Sąd II instancji uznać należy zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu z materiałem dowodowym sprawy oparty na normie art. 233§1 kpc. Wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, a dokonana ocena dowodów nie budzi żadnych zastrzeżeń pod kątem jej zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Stawiane przez apelanta zarzuty w istocie nie dotyczą błędów w ustaleniach faktycznych czy ocenie dowodów, a sprowadzają się do zakwestionowania zinterpretowania faktów w kontekście przepisów prawa materialnego. Apelacja w części poświęconej zarzutowi rzekomego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., w istocie nie zarzuca ani jednego wadliwie ustalonego faktu, to jest istnienia bądź braku określonego układu rzeczy bądź zjawisk ustalonych na podstawie zakwestionowanych przez skarżącego dowodów. W stanie faktycznym przyjętym przez Sąd I instancji, jak również dowodach stanowiących podstawę jego ustalenia trudno doszukać się tez pozytywnych bądź negatywnych, które zostały przytoczone w ramach omawianego zarzutu apelacyjnego. Dwa pierwsze tezy zarzutu dotyczą bowiem materialnoprawnych podstaw do przyznania pozwanemu lokalu socjalnego, zaś trzecie jak się wydaje obejmuje zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 6 kc oraz art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, przy czym ze znanych tylko apelantowi przyczyn znalazły się one w ramach zarzutu naruszenia prawa procesowego zaś w zakresie pierwszej z norm nie został powtórzony w ramach zarzutów naruszenia prawa materialnego. Tak sformułowany zarzut apelacyjny jest zatem całkowicie chybiony i nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie ma również racji skarżący dopatrując się naruszenia prawa materialnego. Po pierwsze Sąd I instancji zbadał przesłanki zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego po stronie pozwanego działając z urzędu w zakresie uzyskania stosowanych informacji z Powiatowego Urzędu Pracy, jak i Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej (k: 31 odwrót i 45-47 oraz 52), jak również przeprowadzając dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchania pozwanego w trybie art. 299 kpc (k: 66). Podkreślić również należy, iż obowiązki działania Sądu z urzędu mają na celu ustalenie wyłącznie potencjalnego uprawnienia strony do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego i pozytywnego rozstrzygnięcia w tym zakresie. Nie jest zaś rolą Sądu badanie tych okoliczności w znaczenie negatywnym, co oznacza, iż jeśli strona chce zwalczać procesowo potencjalne przesłanki do przyznania prawa najmu lokalu socjalnego to na niej ciążą wszelkie obowiązki dowodowe z tym związane (art. 6 kc).

Zarzut naruszenia art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów (…) jawi się zatem jako całkowicie chybiony.

Z pisemnego uzasadnienia wyroku wynika również, iż Sąd przyznając pozwanemu kwestionowane przez apelanta uprawnienie oparł się na przesłance obligatoryjnej wynikającej z art. 14 ust. 4 p. 5 cyt. ustawy, a zatem posiadaniu przez pozwanego statusu osoby bezrobotnej. Fakt ten, nie kwestionowany w apelacji, wynika zaś jednoznacznie z informacji PUP w Ł. z dnia 22 czerwca 2022 roku, co pozwalało przyjąć, iż pozwany posiada status osoby bezrobotnej w rozumieniu art. 2 ust. 1 p. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy (tekst jednolity Dz. U. poz. 735 z 2023). Podkreślenia wymaga przy tym fakt, iż spełnienie przesłanek wynikających ze wskazanego przepisu, w tym kwestii niezatrudnienia i niewykonywania inne pracy zarobkowej, leży w gestii urzędu pracy przy rejestracji danej osoby jako bezrobotnej, zaś w gestii Sądu powszechnego nie leżą kwestie stwierdzenia utraty takiego statusu, które mogą być analizowane wyłącznie w odpowiednim postępowaniu administracyjnym mającym swoją podstawę w art. 33 ust. 4 p. 1 wskazanej ustawy (vide wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 19.08.2009r (...) SA/R. 273/09 czy WSA w Warszawie w wyroku z dnia 03.04.2008r (...) SA/Wa 206/08). Słusznie zatem Sąd I instancji ocenił, iż pozwany na datę orzekania posiadał status osoby bezrobotnej, co obligatoryjnie wiązało się z koniecznością ustalenia prawa do zawarcia najmu lokalu socjalnego w trybie art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów i zawarcia orzeczenia określonego w art. 14 ust. 6 ustawy.

Na marginesie godzi się przy tym zauważyć, iż z niekwestionowanych zeznań pozwanego wynikało również, iż mimo podjęcia tzw. pracy dorywczej, jego sytuacja materialna i zdrowotna, w połączeniu z brakiem kwestionowania dotychczasowego sposobu korzystania z lokalu pozwalał na przyznanie prawa do najmu lokalu socjalnego również w trybie fakultatywnym w oparciu o art. 14 ust. 1 i 3 cyt. ustawy.

Reasumując wniesiona apelacja jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, co skutkowało jej oddaleniem na podstawie art. 385 kpc.