Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 września 2021 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.nakazał S. J., A. J., K. J. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) wraz z należącym do nich mieniem;

2. ustalił, że S. J., A. J., K. J. przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

3.nakazał wstrzymanie wykonania eksmisji S. J., A. J., K. J. do czasu przedstawienia im przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

4.nie obciążył pozwanych kosztami postępowania;

5. przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz r.pr. M. O. kwotę 171,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu.

Apelacje od tego rozstrzygnięcia złożyły obie strony.

Powód zaskarżył wyrok w części tj. w zakresie przyznania pozwanym prawa do lokalu socjalnego i wstrzymania wykonania eksmisji S. J., A. J., K. J. do czasu przedstawienia im przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego oraz w zakresie nieobciążania pozwanych kosztami postępowania.

Skarżący powód zarzucił:

1.  Naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

a/ art. 233 § 1 kpc poprzez nieprawidłową ocenę materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że :

- możliwości majątkowe i zarobkowe pozwanych uzasadniają założenie , że nie są oni w stanie wynająć lokalu mieszkalnego na wolnym rynku, podczas gdy pozwany S. J. prowadzi działalność gospodarczą, która przynosi mu dochody, a pozostali pozwani przedstawiają możliwości zarobkowe wyższe niż rzeczywiście uzyskiwane przez nich dochody,

- podjęcie przez pozwanego K. J. studiów całkowicie wyklucza po jego stronie możliwości zarobkowania co jest nie do pogodzenia z zasadami doświadczenia życiowego,

- pozwani nie mają dostatecznych możliwości finansowych na wynajęcie lokalu na wolnym rynku, podczas gdy te same możliwości finansowe umożliwiły im spłatę zadłużenia warunkującego złożenie przez nich wniosku o zawarcie umowy najmu z powodem,

- brak jest podstaw do zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów postępowania, podczas, gdy zestawienie wysokości tych kosztów i możliwości majątkowych i zarobkowych pozwanych nie pozwalało na taki wniosek,

b/ art. 102 kpc poprzez jego zastosowanie i nieobciążenie pozwanych kosztami postępowania podczas gdy zestawienie wysokości tych kosztów i możliwości majątkowych i zarobkowych pozwanych nie pozwalało na taki wniosek,

2.  Naruszenie prawa materialnego w postaci art. 14 ust 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego przez jego niewłaściwe zastosowanie prowadzące do uznania, że wobec pozwanych zaistniały przesłanki pozwalające na fakultatywne przyznanie im prawa do lokalu socjalnego.

W związku z tym skarżący powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda solidarnie kosztów postępowania za obie instancje. Nadto wniósł o dopuszczenie na zasadzie art. 381 kpc dowodów z dokumentów: pisma powoda z dnia 12 kwietnia 2021 r. i z dnia 17 czerwca 2021 r. na okoliczność odmowy zawarcia przez powoda z pozwanymi umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w Ł. i przyczyn tej odmowy.

Pozwani wnieśli o oddalenie apelacji powoda.

Pozwani zaskarżyli wyrok w zakresie punktu 1. i zarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 kpc poprzez błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mianowicie przyjęcie, że pozwanym zostało skutecznie doręczone wypowiedzenie umowy najmu, pomimo tego, że doręczono pozwanym tylko pismo sądowe o rozpoczęciu procesu eksmisyjnego, pominięcie, że pozwani nie pozostawali w zwłoce, ich sytuacja życiowa i niezależne od nich okoliczności były odpowiedzialne za powstanie zadłużenia. Pozwani zarzucili również naruszenie prawa materialnego tj. art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że umowa najmu została skutecznie wypowiedziana pozwanym, podczas gdy pozwanym nie doręczono wypowiedzeń, a nadto zadłużenie powstało bez ich winy.

W związku z tym skarżący wnieśli o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania za obie instancje ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Obie apelacje jako niezasadne podlegały oddaleniu.

Wbrew zapatrywaniom apelujących, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Za niezasadny uznać należy zarzut przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżących w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906). Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób należyty wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacje stron nie wykazują uchybień w rozumowaniu Sądu które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna - czego, zdaniem Sądu Okręgowego, skarżący we wniesionych apelacjach nie uczynili.

Przede wszystkim należy się odnieść do zarzutu skarżących pozwanych, że strona powodowa nie wypowiedział im skutecznie umowy najmu i w związku z tym naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Na kartach 19-22 akt znajdują się dokumenty wypowiedzenia i dowody wysłania ich przesyłkami poleconymi, a pozwany na rozprawie w dniu 24 maja 2021 r. zeznał, że pozwani otrzymali wypowiedzenie umowy najmu, zaś pozwana potwierdziła te zeznania. A zatem fakt skutecznego wypowiedzenia pozwanym umowy najmu nie może budzić najmniejszych wątpliwości i w związku z tym zasadne jest twierdzenie, że pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego. Natomiast podnoszony przez pozwanych fakt, że zadłużenie w spłacie czynszu powstało na skutek okoliczności niezależnych od pozwanych jest prawnie irrelewantny wobec skutecznego wypowiedzenia pozwanym umowy najmu lokalu mieszkalnego. Dlatego apelacja pozwanych jako niezasadna została oddalona.

Również niezasadne są zarzuty zawarte w apelacji powoda dotyczące ustalenia, że pozwanym przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Ocena możliwości finansowych i zarobkowych pozwanych dokonana przez Sąd Rejonowy zasługuje na aprobatę Sądu odwoławczego. Istotnie muszą oni obecnie utrzymać syna, który podjął studia i stanowisko powoda, że jednocześnie powinien on podjąć pracę zarobkową nie jest zasadne. Zarobki pozwanych nie są wystarczające do wynajęcia mieszkania na wolnym rynku, a dotychczasowy sposób korzystania z zajmowanego lokalu wzmacniają stanowisko Sądu Rejonowego dotyczące przyznania pozwanym prawa do lokalu socjalnego i wstrzymania wykonania eksmisji S. J., A. J., K. J. do czasu przedstawienia im przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił obie apelacje na postawie art. 385 kpc i na podstawie art. 100 kpc zniósł między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu w postępowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 13 pkt 1 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia M.. Spr. z dnia 3 października 2016 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.