Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z 7 lipca 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 10.092,15 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 9 października 2019 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że kwoty tej dochodzi tytułem dalszego odszkodowania za najem zastępczego pojazdu, którą to wierzytelność nabyła od poszkodowanej.

W dniu 23 września 2020 roku referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana zaskarżyła powyższy nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana wskazała, że uznała za zasadny najem pojazdu przez 42 dni za dobową stawkę w wysokości 170 złotych netto, za co wypłaciła już wcześniej odszkodowanie. Dalej idące koszty najmu nie pozostają zaś w ocenie pozwanej w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem. Pozwana podkreśliła, że poszkodowana nie skorzystała z oferowanego przez pozwanego bezpłatnego najmu pojazdu zastępczego w tej samej klasie co pojazd uszkodzony, a tym samym naruszyła obowiązek minimalizacji szkody i współdziałania z pozwaną w likwidacji szkody poprzez wybór droższej oferty najmu samochodu zastępczego powoda.

Wyrokiem z dnia 19 października 2022 r., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. kwotę 10 092,15 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 października 2019 roku do dnia zapłaty (pkt. 1.) oraz orzekł o kosztach procesu orzekł na podstawie art.98 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego, szczegółowe ich rozliczenie pozostawiając Referendarzowi Sądowemu.

Pozwany, w swej apelacji zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

I.  w przedmiocie uzasadnionej stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego:

1.  art. 6 k.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że strona pozwana nie wykazała w toku procesu, aby przedstawiła poszkodowanej jakąkolwiek konkretną ofertę najmu pojazdu zastępczego, odpowiadającego klasie uszkodzonemu pojazdowi, w konkretnie określonym terminie, w sytuacji, gdy do akt sprawy złożono dokumenty, w szczególności wydruk pisma pozwanego z dnia 29 lipca 2019 r. potwierdzającego zgłoszenie szkody, internetowy formularzu zgłoszenia szkody oraz druku zgłoszenia, podpisany przez poszkodowaną, z których to dokumentów bezsprzecznie wynika, że poszkodowana taką propozycję otrzymała;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i przyjęcie, że pozwany odpowiada także za koszt najmu pojazdu zastępczego w kwocie przyjętej przez powoda, tj. 343,17 brutto za dobę w sytuacji, gdy:

a.  pozwany skutecznie zaoferował poszkodowanej możliwość skorzystania z pojazdu zastępczego bezpłatnie, oferta ta była wiążąca, zawierała wszystkie elementy przedmiotowo istotne i miała na celu doprowadzenie do faktycznego bezpłatnego udostępnienia pojazdu zastępczego poszkodowanej;

b.  pozwany poinformował poszkodowaną, że w przypadku skorzystania z usług podmiotu zewnętrznego dobowa stawka za najem zostanie zweryfikowana do stawki 170 zł netto/doba, tj. kosztu ponoszonego przez pozwanego za najem pojazdu zastępczego w przypadku skorzystania ze złożonej przez niego oferty;

c.  poszkodowana dysponowała dogodnymi możliwościami, które zostały jej przedstawione jako akceptowane przez pozwanego i spełniające obowiązek minimalizacji szkody, a mimo to z nich nie skorzystała;

d.  poszkodowana w ogóle nie była zainteresowana najmem pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego i nie podjęła żadnych czynności zmierzających do uzyskania potrzebnych jej informacji w przedmiocie najmu;

e.  pozwany poinformował poszkodowaną, że udostępnienie pojazdu zastępczego nie wymaga wnoszenia kaucji, podstawienie i odbiór w miejscu wskazanym przez poszkodowanego jest bezpłatne, zapewniony jest wybór wszystkich klas pojazdów;

f.  poszkodowana wybrała najem pojazdu zastępczego, wykraczający poza maksymalną dzienną stawkę najmu akceptowaną przez pozwanego, co było ekonomicznie nieuzasadnione i nosi znamiona przyczynienia się do powiększenia rozmiarów szkody, a co z kolei nie powinno obciążać strony pozwanej;

g.  czym innym jest stosunek kontraktowy pomiędzy poszkodowaną, a powodem, gdzie strony mogą ustalić dowolnie wysoką stawkę za dzień najmu na dowolnych jego warunkach, czym innym zaś zobowiązanie wynikające z deliktu pomiędzy poszkodowanym, a pozwanym, gdzie o zasadności stawki za najem decyduje art. 361 §1 k.c., poszkodowani zaś obowiązani są podejmować działania minimalizujące szkodę;

3.  art. 66 k.c. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, poprzez przyjęcie, że możliwość powołania się na niewywiązanie się przez poszkodowanego z obowiązku minimalizacji szkody jest uzależnione od przedstawienia mu przez pozwanego „konkretnej oferty wynajmu”, podczas gdy są to dwie niezależne od siebie normy. Ponadto propozycja bezpłatnego udostępnienia pojazdu zastępczego złożona przez pozwanego była wiążąca, zawierała wszystkie elementy przedmiotowo istotne miała na celu doprowadzenie do faktycznego udostępnienia pojazdu zastępczego;

4.  art. 361 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie oraz art. 362 k.c. i art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w związku z art. 354 § 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że żądanie powoda dochodzone pozwem w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowi normalne następstwo zdarzenia z dnia 25 lipca 2019 r., w sytuacji gdy:

5.  poszkodowana miała możliwość bezpłatnego skorzystania z pojazdu zastępczego zaoferowanego przez pozwanego oraz została poinformowana o przyjętej u pozwanego maksymalnej stawce za najem pojazdu zastępczego (adekwatnej do kosztu, który w przypadku skorzystania z jego oferty poniósłby pozwany w przypadku, gdyby chciał skorzystać z najmu wybierając jedną z wypożyczalni działających na rynku;

6.  oferta pozwanego polegająca na bezpłatnym udostępnieniu pojazdu zastępczego nie powodowała dodatkowych kosztów po stronie zobowiązanego do naprawienia szkody, a jednocześnie odpowiadała potrzebom poszkodowanej w związku z czasowym brakiem możliwości korzystania z własnego pojazdu;

7.  na poszkodowanym ciąży obowiązek współdziałania w minimalizacji szkody, jeśli więc odmówił takiego współdziałania to jego zachowanie należy ocenić w kategoriach przyczynienia się do zwiększenia rozmiaru szkody;

8.  nie sposób przyjąć, aby wydatek w zakresie czynszu najmu w kwocie 343,17 zł brutto za dobę pozostawał niezbędny i konieczny dla zniwelowania skutków kolizji drogowej z dnia 25.07.2019 r. oraz aby dochodzone pozwem roszczenie pozostawało uzasadnione szkodą, która powstała wbrew woli poszkodowanego, co jest podstawowym wymogiem odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych;

II.  w przedmiocie uzasadnionego okresu najmu:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału i pominięcie znaczenia ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym faktu, iż:

a.  w realiach rynku napraw powszechnie stosowaną instytucją jest „zlecenie naprawy wraz z upoważnieniem do odbioru odszkodowania” stanowiącą gwarancję uzyskania zapłaty za naprawę przez warsztat, z której poszkodowana nie skorzystał z w toku postępowania likwidacyjnego, prowadząc do przedłużenia jego trwania;

b.  poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy bezgotówkowo, przed przyjęciem odpowiedzialności przez pozwany zakład ubezpieczeń, tak samo mogła więc postąpić z naprawą pojazdu;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i uznanie, że poszkodowanej przysługuje uprawnienie do wstrzymania się z naprawą uszkodzonego pojazdu do czasu wypłaty przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkodę w pojeździe w sytuacji, gdy zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą w przypadku zaistnienie szkody częściowej osoba poszkodowana ma prawo do wynajęcia pojazdu zastępczego za okres pozbawienia poszkodowanego możliwości korzystania z jego samochodu, który wyznacza rzeczywisty, uzasadniony okolicznościami danej sprawy, czas naprawy.

3.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, że powód udowodnił konieczności i celowości najmu pojazdu zastępczego na okres 55 dni, podczas gdy z prawidłowej oceny materiału dowodowego wynikało, że najem był uzasadniony przez okres co najwyżej 37 dni;

4.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w szczególności dokumentów zgromadzonych w aktach szkody oraz opinii biegłego i ustalenie, że najem pojazdu zastępczego od powoda był uzasadniony przez okres 55 dni, podczas gdy z prawidłowej oceny materiału dowodowego wynika, że za uzasadniony należy uznać co najwyżej wariant nr 1 opinii biegłego, w którym biegły wylicza uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego na 37 dni;

5.  art. 361 § 1 i 2 k.c. przez uznanie, że normalnym następstwem szkody jest najem pojazdu zastępczego w dochodzonym przez powoda okresie oraz obciążenie pozwanego odpowiedzialnością odszkodowawcza za cały ten okres, w sytuacji, kiedy wydłużenie okresu najmu pojazdu zastępczego spowodowane było brakami i działaniami zawinionymi przez samą poszkodowaną;

6.  art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c., przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że poszkodowanej należy się odpowiednie odszkodowanie za okres najmu uwzględniający dzień otrzymania odszkodowania, podczas gdy, poszkodowana miał możliwość zlecenia naprawy bezgotówkowej;

7.  art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez ich błędną interpretację, a w konsekwencji niezastosowanie i pominięcie zasady współpracy wierzyciela z drugą stroną stosunku zobowiązaniowego oraz zasady minimalizacji szkody, co skutkowało uznaniem zasadnego okresu najmu pojazdu zastępczego uwzględniającego moment wypłaty odszkodowania, podczas gdy poszkodowana mogła przystąpić do procesu naprawy pojazdu już po otrzymaniu kosztorysu naprawy od zakładu ubezpieczeń;

W konkluzji pozwany wniósł o:

1.  zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za I instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w którym je zasądzono, do dnia zapłaty;

3.  ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części oraz przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania, w tym także w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację strony powodowej pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest zasadna.

Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, jak też rozważania prawne dokonane przez ten Sąd i przyjmuje je jako własne, bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie mógł zostać uznany za skuteczny. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania skarżącego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, co czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. bezzasadnym.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach niniejszej sprawy nie ulegało wątpliwości, że strona pozwana nie przedstawiła poszkodowanej konkretnej oferty najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie uszkodzonemu pojazdowi, w konkretnie określonym terminie. To pozwany w postępowaniu dowodowym zgodnie z ciężarem dowodu z art. 6 k.c., powinien wykazać, że taką konkretną propozycję złożył, ale nie przedstawił na tę okoliczność żadnych wiarygodnych dowodów, a jego twierdzeń nie potwierdziła też poszkodowana I. D. zeznając na rozprawie w dniu 28.04.2021 r. i 03.10.2022 r. Skarżący powołuje się na pismo z dnia 29 lipca 2019 r. nie załączając jednak jego kopii i nie wskazując dokładnie o jakie pismo chodzi. Natomiast znajdujący się w aktach szkody druk zgłoszenia szkody, nawet gdyby został uzupełniony i podpisany przez poszkodowaną po oględzinach - to i tak - nie potwierdza, że poszkodowana otrzymała w pełni skonkretyzowaną propozycję najmu pojazdu zastępczego - za określoną stawkę, gdyż w tym druku nie ma żadnej, konkretnej propozycji najmu za taką stawkę. Nie można zgodzić się z apelującym, że poszkodowana w ogóle nie była zainteresowana najmem pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego i że nie podjęła żadnych czynności zmierzających do uzyskania potrzebnych jej informacji w przedmiocie najmu, ponieważ skoro poszkodowana nie otrzymała żadnej skonkretyzowanej propozycji najmu pojazdu zastępczego od pozwanego, to brak jest podstaw do stawiania zarzutu braku jej zainteresowania taką ofertą. Niesłusznie zarzuca także skarżący, że poszkodowana mogła z powodem ustalić dowolną stawkę najmu, ponieważ jak wynika z ostatecznie niepodważanego przez skarżącego dowodu z opinii pisemnej biegłego sądowego mgr inż. P. S. oraz opinii uzupełniających, zastosowana przez powoda stawka 279 zł netto tj. 343,17zł brutto za dobę najmu samochodu (...) klasy E mieściła się w stawkach rynkowych, których wysokość biegły określił od 240 zł do 648 zł netto za dzień.

Za niezasadne należało uznać również zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przy ocenie dowodów na okoliczność uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego. Realia rynku napraw, na które powołuje się skarżący, nie są ani faktem powszechnie znanym, ani faktem znanym Sądowi Rejonowemu z urzędu w rozumieniu przepisu art. 228 k.p.c. , a więc nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych w tej sprawie. Sąd I instancji słusznie uznał, że poszkodowanej przysługuje uprawnienie do wstrzymania się z naprawą uszkodzonego pojazdu do czasu wypłaty przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkodę w pojeździe, przede wszystkim dlatego, że z zeznań poszkodowanej I. D. na rozprawie w dniu 03.10.2022 r. wynika, że nie było jej stać na samodzielną naprawę pojazdu i dopiero jak otrzymała pieniądze od ubezpieczyciela, to zleciła jego naprawę, a więc poszkodowana nie dysponując własnymi środkami, wstrzymywała się z rozpoczęciem naprawy swojego samochodu, czekając na uzyskanie odszkodowania od pozwanej firmy ubezpieczeniowej, mogła do otrzymania odszkodowania korzystać z pojazdu zastępczego od powoda i tym samym cały okres najmu pojazdu zastępczego od 26.07.2019 r. do 19.09.2019 r. (tj. 55 dni) był uzasadniony.

Zamierzonego skutku nie mogły odnieść również zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w powiązaniu z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Wariant 37 dni wskazany przez biegłego dotyczył założenia, że po kosztorysie naprawy poszkodowana mogła rozpocząć naprawę. Wariant ten nie mógł być zastosowany w sprawie, gdyż do decyzji o wypłacie odszkodowania apelujący nie przyjmował odpowiedzialności oraz dlatego, że z zeznań poszkodowanej I. D. wynika, że nie było jej stać na samodzielną naprawę pojazdu i dopiero po otrzymaniu odszkodowania od ubezpieczyciela, zdała pojazd zastępczy i zleciła jego naprawę. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że w pełni uzasadnione było zastosowanie wariantu 2 wskazanego przez biegłego i przyjęcie za uzasadniony 55 dniowego okres najmu. Tym samym niezasadny okazał się również zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c.

Bezzasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 66 k.c. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Na gruncie niniejszej sprawy, choć Sąd Rejonowy nie wskazał tego wprost, możliwość powołania się przez pozwanego na niewywiązanie się przez poszkodowanego z obowiązku minimalizacji szkody, jest uzależnione od przedstawienia mu przez pozwanego skonkretyzowanej oferty wynajmu. Apelujący w postępowaniu dowodowym zgodnie z ciężarem dowodu z art. 6 k.c. powinien wykazać, że taką konkretną propozycję złożył, czego jednak nie uczynił.

Za chybione należało uznać zarzuty naruszenia art. 361 § 1 k.c. oraz art. 362 k.c. i art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w związku z art. 354 ² k.c. W ocenie Sądu Okręgowego, nie ulega wątpliwości, że żądanie powoda w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowi normalne następstwo zdarzenia z dnia 25 lipca 2019 r, Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, pozwany nie zaproponował poszkodowanemu najmu samochodu zastępczego tego samego segmentu (...) klasy E. Przyjąć zatem należało, że wydatek w zakresie czynszu najmu w kwocie 343,17 zł brutto za dobę pozostawał niezbędny i konieczny dla zniwelowania skutków kolizji drogowej z dnia 25 lipca 2019 r. oraz, że dochodzone pozwem roszczenie było uzasadnione szkodą, za której skutki ponosi ubezpieczyciel z tytułu OC sprawcy szkody w tej sprawie, zgodnie z wymogiem odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych.

Słusznie uznał Sąd Rejonowy, że normalnym następstwem szkody jest najem pojazdu zastępczego w dochodzonym przez powoda okresie oraz obciążenie pozwanego odpowiedzialnością odszkodowawcza za cały ten okres, bowiem z zebranego w sprawie i wiarygodnego materiału dowodowego wynikało, że żądanie powoda dochodzone pozwem w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowi normalne następstwo zdarzenia z dnia 25 lipca 2019 r, a miało to związek z tym, że pozwany nie zaproponował poszkodowanemu najmu samochodu zastępczego tego samego segmentu (...) klasy E a do decyzji o wypłacie odszkodowania pozwany nie przyjmował odpowiedzialności, a z zeznań poszkodowanej wynika, że nie było jej stać na samodzielną naprawę pojazdu, dopiero jak otrzymała odszkodowanie od ubezpieczyciela, mogła zdać pojazd zastępczy i zlecić naprawę swojego uszkodzonego.

Nie można również zarzucić rozstrzygnięciu naruszenia przepisów art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c. Żądanie powoda dochodzone pozwem w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowi normalne następstwo zdarzenia z dnia 25 lipca 2019 r, , a miało to związek z tym, że pozwany nie zaproponował poszkodowanemu najmu samochodu zastępczego tego samego segmentu (...) klasy E, a do decyzji o wypłacie odszkodowania pozwany nie przyjmował odpowiedzialności za powstała szkodę. Nadto, poszkodowany ma zgodnie z przepisem art. 363 k.c. prawo wyboru sposobu naprawienia szkody i pozwany nie może mu narzucać wyboru swojego sposobu naprawienia szkody. W tym prawie poszkodowanego mieści się też wybór odpowiedniego warsztatu naprawy, a zlecenie i realizacja nawet naprawy bezgotówkowej nie jest możliwe bez przyjęcia odpowiedzialności za szkodę, która nastąpiła w tej sprawie późno i pozwany sam wydłużył okres najmu pojazdu zastępczego. 

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 § 1 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wyniknęła szkoda. Zgodnie bowiem z art. 824 1 § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Trudno uznać, że wysokość szkody wyznacza interes dłużnika. Nie można mówić o zarzucanym naruszeniu art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 16 cyt. ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, gdyż zachowanie poszkodowanego, który nie skorzystał propozycji naprawy pojazdu na warunkach zaoferowanych przez pozwanego, nie może być rozumiane jako brak wymaganego współdziałania i zwiększanie szkody. Według art. 354 § 2 k.c. przy wykonywaniu zobowiązania wierzyciel powinien współdziałać z dłużnikiem. Nie oznacza to jednak, że wierzyciel ma obowiązek rozliczenia szkody z uwzględnieniem interesów dłużnika, ale bez uzyskania pełnego odszkodowania. Na poszkodowanym spoczywa obowiązek podejmowania takich działań, które zmierzają do zminimalizowania skutków i zakresu szkody. Niepodjęcie takiego zachowania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, wyrok z dnia 26 listopada 2002 r., I CKN 1993/00, L.). Nie jest jednak zwiększeniem obowiązku odszkodowawczego ubieganie się o pełne odszkodowanie. W niniejszej sprawie z zebranego w sprawie i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie wynika, żeby poszkodowana naruszyła jakiekolwiek swoje obowiązki, a zatem zasadnie został uznany cały okresu najmu pojazdu zastępczego w wariancie 2 biegłego, uwzględniającym moment wypłaty odszkodowania, bowiem z zeznań poszkodowanej I. D. wynikało, że nie było jej stać na samodzielną naprawę pojazdu i dopiero po otrzymaniu odszkodowania od ubezpieczyciela, zdała pojazd zastępczy i zleciła naprawę swojego uszkodzonego samochodu. Należy także zwrócić uwagę, że sam skarżący zastrzegał, że nawet kosztorys naprawy nie stanowi przyjęcia przez niego odpowiedzialności za szkodę w tej sprawie. Wobec powyższego, za niezasadny jest zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. w zw. z art, 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935).