Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 listopada 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie z powództwa R. S. i M. S. przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W., o zapłatę:

1.  zasądził od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz R. S. i M. S. łącznie jako wspólników spółki cywilnej kwotę 4182 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądził od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz R. S. i M. S. łącznie jako wspólników spółki cywilnej kwotę 2.076,55 zł tytułem zwrotu kosztów procesu - wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  nakazał zwrócić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz R. S. i M. S. łącznie jako wspólników spółki cywilnej kwotę 240,45 zł;

4.  nakazał pobrać od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 144,31 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych tymczasowo pokrytych ze środków Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości, oraz zarzucając skarżonemu orzeczeniu naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego w sprawie i uznanie w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, że:

a.  w niniejszej sprawie zasadny był okres najmu pojazdu zastępczego przez okres 22 dni, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób jednoznaczny wynika, iż zasadny był najem jedynie przez okres 12 dni,

b.  uzasadnione było przyjęcie dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego po 220 zł netto, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w sposób jednoznaczny wynika, iż zasadną stawką najmu pojazdu zastępczego było 120 zł netto, albowiem po takiej stawce zakład ubezpieczeń proponował wynajęcie poszkodowanemu pojazdu zastępczego, a zatem wiedział on o akceptowalnej stawce najmu pojazdu zastępczego,

c.  uznanie, iż pojazd zakupiony przez poszkodowanego marki F. (...) w dniu 24.10.2020 r. był niezdatny do użytku i poszkodowany nie mógł zastąpić uszkodzonego pojazdu marki M. w/w pojazdem, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza umowy kupna sprzedaży pojazdu oraz zeznań świadka M. G. w sposób jednoznaczny wynika, iż pojazd ten był w dobrym stanie i poszkodowany mógł odstawić go do warsztatu naprawczego po otrzymaniu odszkodowania od pozwanego,

d.  uznanie, iż poszkodowany udowodnił, że warunki najmu powoda są korzystniejsze, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób jednoznaczny wynika, iż poszkodowany posiadał wymagania, których nie mógł spełnić zakład ubezpieczeń

2.  art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 362 k.c. poprzez ich niezastosowanie
i pominięcie spoczywającego na poszkodowanym obowiązku zapobiegania szkodzie i zmniejszenia jej rozmiarów poprzez:

a.  wynajęcie samochodu zastępczego za cenę prawie dwukrotnie wyższą niż ta wynikająca z najmu pojazdu zastępczego oferowanego przez zakład ubezpieczeń,

b.  wynajęcie pojazdu zastępczego przez okres 22 dni, podczas gdy uzasadniony był najem pojazdu zastępczego przez okres 12 dni tj. okres do dnia zarejestrowania nowo nabytego pojazdu marki F.,

3.  art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez przyjęcie, że najem pojazdu zastępczego w łącznym wymiarze 22 dni pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą, a pozwany jest zobowiązany do zwrotu kosztów z tego tytułu poniesionych, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób jednoznaczny wynika, iż w związku ze szkodą pozostawał najem pojazdu zastępczego jedynie przez okres 12 dni,

4.  z ostrożności procesowej, art. 491 § 1 k.c. i przyjęcie daty naliczenia odsetek ustawowych z upływem 30 dni od dnia otrzymania informacji o szkodzie, a nie od dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie.

W konkluzji powód wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnosili o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W ocenie Sądu Okręgowego wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, z dnia 2 listopada 2022 r. jest w pełni zasadny. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za swoje. Sąd Rejonowy prawidłowo zinterpretował i zastosował również przepisy prawa materialnego. Zarzuty podniesione przez pozwanego nie znajdują odniesienia w stanie faktycznym, a argumentacja prawna jest chybiona.

Za całkowicie nieuzasadniony należało uznać wniosek skarżącego o uchylenie zaskarżonego wyroku, a co za tym idzie i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek ten jako idący najdalej wymagał rozpoznania w pierwszej kolejności . Zgodnie z art. 386 § 2 i 4 k.p.c. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji może nastąpić tylko w razie stwierdzenia nieważności postępowania, w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna ze wskazanych wyżej podstaw uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy. Sąd ten dokonał bowiem analizy zasadności żądania pozwu z punktu widzenia okoliczności faktycznych przytoczonych, jako podstawa faktyczna pozwu oraz z punktu widzenia stanowiska przedstawionego przez pozwanego w toku postępowania. Na podstawie poglądów dominujących w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się nadto, że nierozpoznanie istoty sprawy odnosi się do roszczenia będącego podstawą powództwa i zachodzi, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego. Sąd Najwyższy przyjął, że oceny, czy sąd pierwszej instancji rozpoznał istotę sprawy dokonuje się na podstawie analizy żądań pozwu i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, nie zaś na podstawie ewentualnych wad postępowania wyjaśniającego. Niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy nie jest równoznaczne z nierozpoznaniem istoty sprawy (wyrok SN z dnia 22 kwietnia 1999 r., II UKN 589/98, OSNP 2000, nr 12, poz. 483). To samo należy także odnieść do ewentualnej sprzeczności ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym , czy też samego przeprowadzenia przez sąd I instancji postępowania dowodowego w tym jego zakresu. W tym też zakresie nie może to być utożsamiane z brakiem rozpoznania istoty sprawy przez Sąd I instancji . Wydanie wyroku przez Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu wreszcie nie wymaga także przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska skarżącego, iż w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie iż poszkodowanemu (a na skutek cesji wierzytelności powodom) przysługiwał zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres 22 dni, naliczonych według stawki najmu po 220 zł netto za dobę. Kwestia wyliczenia wysokości odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, a także możliwość wyboru wypożyczalni spoza sieci ubezpieczyciela, nie ma żadnego związku z oceną dowodów, podlega ocenie wyłącznie w oparciu o przepisy prawa materialnego dotyczące m.in. minimalizacji szkody, współdziałania z ubezpieczycielem, sposobu naprawienia szkody. Z tych też względów zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należało uznać za chybiony. Podkreślić należy, że wynika z opinii biegłego opinii biegłego, stawka 220 zł/dobę miała charakter rynkowy i ekonomicznie uzasadniony oraz mieściła się w granicach stawek dobowych obowiązujących wówczas na terenie rynku lokalnego. W toku postępowania strona pozwana nie zakwestionowała ww. opinii ani nie wniosła w zakreślonym terminie o jej uzupełnienie. Co do długości okresu najmu to jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, poszkodowany zdecydował się kupić nowe auto jeszcze przez otrzymaniem odszkodowania za uszkodzony pojazd, a nawet przyjęciem przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny swojej odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie. Podnieść należy, że do momentu podjęcia przez ubezpieczyciela decyzji o sposobie likwidacji szkody i wypłaty odszkodowania, poszkodowany nie ma obowiązku podejmowania kategorycznych decyzji co do losów uszkodzonego pojazdu jak i "kredytowania" z własnych środków pieniężnych kosztów ewentualnej naprawy, czy też zakupu nowego samochodu. (tak m.in. Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 24 marca 2017 r., XIII Ga 980/16, L.). W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy pozwany poinformował poszkodowanego o przyjęciu swojej odpowiedzialności dopiero pismem z dnia 19 listopada 2020 roku, a pierwszą część odszkodowania miał wypłacić dopiero 22/23 listopada 2020 roku. W tym stanie rzeczy, uwzględniając czas na zagospodarowanie wraku pojazdu i nabycie nowego auta, uzasadnionym byłoby korzystanie przez pozwanego z pojazdu zastępczego niemalże do końca listopada, a nie jak to miało miejsce w niniejszej sprawie jedynie do dnia 2 listopada 2020 roku, kiedy to – korzystając z własnych środków celem zakupu i naprawy pojazdu – uzyskał faktyczną możliwość zastąpienia uszkodzonego w przedmiotowym zdarzeniu pojazdu.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd zgodnie z którym zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowi element szkody podlegającej naprawieniu z ubezpieczenia OC, przy czym refundacji, powinny podlegać jedynie celowe i ekonomiczne uzasadnione wydatki na ten najem. Odpowiedzialność ubezpieczyciela rozciąga się także na przypadki tzw. bezgotówkowej likwidacji szkody, gdy ubezpieczyciel płaci odszkodowanie bezpośrednio do osoby trzeciej, która wierzytelność o odszkodowanie nabyła w drodze cesji. Dochodzenie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego nie jest uzależnione od faktycznego opłacenia kosztów najmu pojazdu zastępczego. Fakt najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną nie był w niniejszej sprawie kwestionowany, zatem koszty tego najmu, choć niepokryte bezpośrednio przez poszkodowaną wchodzą w skład szkody i podlegają refundacji.

Za chybiony należało uznać zarzut naruszenia art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 362 k.c. Stawka najmu zastosowana przez powodów miała charakter rynkowy i ekonomicznie uzasadniony oraz mieściła się w granicach stawek dobowych obowiązujących na terenie rynku lokalnego. Powyższe wynika wprost z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. W toku postępowania strona pozwana nie zakwestionowała ww. opinii ani nie wniosła w zakreślonym terminie o jej uzupełnienie.

Odnosząc się do kwestii nieskorzystania przez poszkodowanego z oferty pozwanego, wskazać należy, że zdarzenie ubezpieczeniowe miało miejsce w dniu 10 października 2020 roku, tj. w sobotę. Jak wynika z zeznań poszkodowanego, próbował on zgłosić szkodę telefonicznie już w niedzielę, ale nie było takiej możliwości. Dokonanie głoszenia internetowo uniemożliwiała z kolei okoliczność, że sprawca szkody nie posiadał wówczas ważnej polisy. Poszkodowany potrzebował samochodu zastępczego już na poniedziałek w celu dojazdu do pracy, wobec czego zdecydował się na najem pojazdu zastępczego od powodów. W poniedziałek poszkodowany zgłosił szkodę telefonicznie. Podczas rozmowy poprosił o przesłanie dokumentów związanych z warunkami najmu za pośrednictwem poczty elektronicznej. Poinformował, że wynajął już pojazd zastępczy, ale dopiero po zapoznaniu się z warunkami proponowanymi przez Ubezpieczyciela podejmie decyzję, co dalej. Nie skorzystał jednak z propozycji najmu od wypożyczalni współpracującej z Ubezpieczycielem z uwagi na niekorzystne jego zdaniem warunki najmu pojazdu zastępczego, m. in. udział własny w szkodzie, zakaz palenia w pojeździe, zakaz oddawania pojazdu innym osobom, zakaz przewożenia zwierząt, kary umowne za zwrot nieumytego pojazdu lub z zabrudzonym wnętrzem, jak również konieczność uiszczenia kaucji. Również zawarte w apelacji stwierdzenie pozwanego, że „poszkodowany posiadał wymagania, których nie mógł spełnić zakład ubezpieczeń” potwierdza, że pozwany nie był w stanie zaproponować poszkodowanemu najmu pojazdu po cenie rynkowej i na akceptowalnych dla niego warunkach. Oczekiwania poszkodowanego spełniła wypożyczalnia powodów, w której najem pojazdu zastępczego wolny był od ww. ograniczeń, ukrytych kosztów i kar umownych.

Przechodząc do kwestii długości okresu najmu, wskazać należy, że poszkodowany uzyskał możliwość zastąpienia pojazdu uszkodzonego nowo zakupionym samochodem w dniu odbioru tegoż samochodu z warsztatu, bowiem zakupił go w stanie uszkodzonym. Jak już zostało to wyżej wskazane, poszkodowany zakupu dokonał na długo przed otrzymaniem pisma pozwanego o przyjęciu swojej odpowiedzialności z dnia 19 listopada 2020 roku. Na jego zakup przeznaczył pieniądze pożyczone od rodziców i niezwłocznie oddał go do warsztatu. Nie może być zatem mowy, że poszkodowany uchybił w ten sposób obowiązkowi minimalizacji szkody. Podkreślić jeszcze raz należy, że poszkodowany, jako osoba, która na skutek zdarzenia komunikacyjnego spowodowanego z nie jej winy, lecz z winy osoby trzeciej, utraciła możliwość korzystania z pojazdu, nie ma obowiązku kredytowania ubezpieczyciela i finansowania naprawy pojazdu ze środków własnych. Poszkodowany mógł przecież wstrzymać się z zakupem pojazdu do czasu wypłaty pierwszej części odszkodowania, która nastąpiła dopiero w dniu 24 listopada 2020 roku. W takim wypadku najem pojazdu zastępczego, zamiast 22 dni, trwałby aż 44 dni. Zatem wobec powyższego, za chybione należy uznać wszelkie zarzuty pozwanego o braku współdziałania poszkodowanego z pozwanym ubezpieczycielem oraz niezrealizowaniu obowiązku minimalizacji szkody.

W kontekście naruszenia art. 361 § 1 i 2 k.c. przejawiającą się w uznaniu, iż najem pojazdu zastępczego w łącznym wymiarze 22 dni pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą, a pozwany jest zobowiązany do zwrotu kosztów z tego tytułu poniesionych, przypomnieć jedynie wypada, że obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawia się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody (z chwilą uszkodzenia samochodu) i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle taką naprawę zamierza przeprowadzić (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01). Naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu, nie są warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00). Wnioski te mają zastosowanie także do kosztów wynikających z braku możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu, a więc kosztów najmu pojazdu zastępczego. Zatem nawet gdyby poszkodowany pojazdu nie naprawiła lub nie zamierzała naprawić to i tak przysługiwałby jej zwrot kosztów najmu za okres w którym pojazd faktycznie nie mógł zostać naprawiony. Sąd podziela pogląd zgodnie z którym do momentu podjęcia przez ubezpieczyciela decyzji o sposobie likwidacji szkody i wypłaty odszkodowania poszkodowany nie ma obowiązku podejmowania kategorycznych decyzji co do losów uszkodzonego pojazdu jak i „kredytowania” z własnych środków pieniężnych kosztów ewentualnej naprawy, czy też zakupu nowego samochodu (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi sygn. XIII Ga 811/16). Nie budzi przy tym wątpliwości, że w przypadku odpowiedzialności ubezpieczyciela opartej na umowie ochrony odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku wobec poszkodowanego, odpowiedzialność ta obejmuje rzeczywisty okres pozbawienia poszkodowanego możliwości korzystania ze swego pojazdu.

Co się tyczy kwestionowania aby najem pojazdu zastępczego po dniu 23 października 2020 roku, pozostawał w związku przyczynowym z wypadkiem, powołać w tym względzie można stanowisko, iż zgodnie z art. 361 § 1 k.c. sprawca ponosi odpowiedzialność wyłącznie za normalne - typowe następstwa zdarzenia wywołującego szkodę. Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie zjawiska nazwanego przyczyną ze zjawiskiem określonym jako skutek. Adekwatny związek przyczynowy stanowi konieczną przesłankę istnienia roszczenia odszkodowawczego, ale także wpływa na jego wysokość (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 30.06.2017 r. sygn. XIII Ga 315/17). Zatem skoro zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym (tak w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13.03.2020 r. sygn. III CZP 63/19), to nie powinno budzić wątpliwości, iż rozpatrywany najem pojazdu zastępczego pozostawał w bezpośrednim związku przyczynowym z wypadkiem. A skoro żaden przepis nie nakładał na poszkodowanego do momentu podjęcia przez ubezpieczyciela decyzji o sposobie likwidacji szkody i wypłaty odszkodowania obowiązku podejmowania kategorycznych decyzji co do losów uszkodzonego pojazdu jak i „kredytowania” z własnych środków pieniężnych kosztów ewentualnej naprawy, czy też zakupu nowego samochodu, za uzasadniony należało uznać cały okres najmu pojazdu zastępczego do dnia 2 listopada 2020 roku, kiedy to – korzystając z własnych środków celem zakupu i naprawy pojazdu – uzyskał faktyczną możliwość zastąpienia uszkodzonego w przedmiotowym zdarzeniu pojazdu. Tak więc najem pojazdu zastępczego do dnia 2 listopada 2020 roku był uzasadniony okolicznościami sprawy i podlegał kompensacji przez pozwanego.

Analizując wreszcie zarzut dotyczący kwestii zasadności roszczenia odsetkowego, należy odrzucić przedstawione przez skarżącego zapatrywanie o słuszności zasądzania odsetek od świadczenia odszkodowawczego dopiero od chwili wyrokowania. Sąd II instancji rozpoznający sprawę niniejszą podziela dominujące w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym, jeżeli zobowiązany do spełnienia świadczenia odszkodowawczego nie spełnia go w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 k.c., bądź wynikającym z przepisu szczególnego, poszkodowany może żądać zapłaty odsetek ustawowych od dnia opóźnienia począwszy od upływu tego terminu, w zakresie, w jakim zasądzone na jego rzecz odszkodowanie należało mu się już w tym dniu. Jeżeli zaś sąd ustali, że żądane odszkodowanie w całości lub w części odpowiada rozmiarowi szkody powstałej dopiero po tym dniu i istniejącej w chwili wyrokowania, uzasadnione jest zasądzenie odsetek od całości lub części tego świadczenia właśnie od tej daty (tak np. w wyroku z dnia 8 marca 2013 r., III CSK 192/12, niepubl., w wyroku z dnia 3 marca 2017 r., I CSK 213/16, niepubl. lub w wyroku SN z dnia 9 września 2022 r., (...) 858/22, niepubl.).

Podnieść należy, że obecnie odsetki za opóźnienie pełnią głównie funkcję kompensacyjną, stanowiąc wynagrodzenie za korzystanie z cudzych pieniędzy i nie pełnią już raczej funkcji waloryzacyjnej. W tych okolicznościach nie ma ważkich powodów, które przemawiałyby za odstąpieniem od zasady wyrażonej w art. 455 k.c., zwłaszcza wówczas, gdy pomiędzy datą zgłoszenia szkody a orzeczeniem sądu nie ma wielkiej przestrzeni czasowej. Trzeba też mieć na uwadze treść art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2277 ze zm.), z której wynika, że pozwany powinien spełnić świadczenie w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody.

Sąd meriti zasądził na gruncie okoliczności sprawy niniejszej odsetki ustawowe za opóźnienie od żądanej należności głównej od dnia otrzymania akt szkody od zakładu ubezpieczeń, który przeprowadził czynności likwidacyjne. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy akta szkody zostały przekazane w dniu 21 października 2020 roku. Następnie powodowie w dniu 13 listopada 2020 roku wezwali do wypłaty odszkodowania obejmującego zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pismem z dnia 23 grudnia 2020 roku pozwany poinformował o przyznaniu części z żądanej kwoty odszkodowania. W tym stanie rzeczy żądanie odsetek od dnia 24 grudnia 2020 roku było w pełni uzasadnione. Bezsprzecznie już wówczas rozmiar szkody objętej podstawą faktyczną roszczeń powoda był możliwy do zidentyfikowania i od tej chwili nie uległ zmianie, a to, że w toku procesu Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe zmierzające do określenia tego rozmiaru, a co za tym idzie, także wysokości odszkodowania, nie zwalniało ubezpieczyciela od obowiązku wcześniejszego przeprowadzenia takiego dochodzenia we własnym zakresie po zgłoszeniu szkody. Pozwany winien ponieść konsekwencje zaniechania analizy podstaw żądania albo wadliwej oceny rozmiaru uszczerbku majątkowego, ponieważ to on ponosi ryzyko tego, że nieprawidłowo oszacuje szkodę osoby uprawnionej albo bezpodstawnie uzna, że nie należy jej się z tego tytułu świadczenie odszkodowawcze.

Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 385 k.p.c., apelacja pozwanego jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu i zasądził od przegrywającego spór pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł. Na kwotę tą złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, ustalone stosownie do § 2. pkt 3) w zw. z § 10. ust. 1 pkt 1) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. - Dz.U.2023.1964).