Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi postanowieniem z dnia 28 września 2021 roku:

ustalił, że współwłaścicielami nieruchomości lokalowej położonej w Ł. przy ulicy (...), w obrębie S-1, obejmującej działkę gruntu o numerze geodezyjnym (...), dla której w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, XVI Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta (...) są:

Gmina M. Ł. w udziale wynoszącym 7/8 (siedem ósmych) części,

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. w udziale wynoszącym 1/8 (jedną ósmą) części;

dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości szczegółowo opisanej w punkcie 1 (pierwszym) w ten sposób, iż przyznał ją na własność Gminy M. Ł.;

zasądził od Gminy M. Ł. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 398.000 złotych – tytułem spłaty – płatną w terminie 1 (miesiąca) od daty uprawomocnienia się niniejszego postanowienia;

nakazał pobrać od Gminy M. Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 2.197,50 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

nakazał pobrać od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 2.197,65 złotych tytułem pozostałej części nieuiszczonych kosztów sądowych;

ustalił, że każdy z uczestników ponosi we własnym zakresie pozostałe koszty zawiązane ze swoim udziałem w postępowaniu.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygniecie w oparciu o ustalenia, że właścicielami nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), stanowiącej działkę o numerze (...), położoną w obrębie S-1, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą numer (...), są Gmina Ł. – w 7/8 części – oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. – w 1/8 części.

W dniu 11 marca 2009 roku pomiędzy Administracją (...) Ł. Centrum I z siedzibą w Ł. a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. została zawarta umowa, której przedmiotem było wydzielenie do wyłącznego posiadania i korzystania przez współwłaściciela części nieruchomości wspólnej położonej w Ł. przy ul. (...) w postaci lokalu użytkowego o powierzchni 162,99 m ² oraz ponoszenie opłat za korzystanie z lokalu. W dniu 27 czerwca 2012 roku pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. (wynajmującym) a (...) spółką cywilną A. i R. L. (najemcą) została zawarta na czas nieokreślony umowa najmu lokalu użytkowego lokalu mieszczącego się w budynku przy ul. (...) w Ł., składającego się z pomieszczeń na parterze, antresoli i przynależnej piwnicy.

Pismem z dnia 18 września 2017 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. złożyła Urzędowi Miasta Ł. ofertę nabycia udziału Miasta Ł. wynoszącego 7/8 części w nieruchomości położonej przy ul. (...) w Ł. za cenę 1.700.000 złotych.

Przedmiotowa nieruchomość położona jest na „terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usługowej”. Wartość rynkowa całej przedmiotowej nieruchomości wynosi 3 186 000 złotych, wartość rynkowa udziału równego 1/8 w przedmiotowej nieruchomości wynosi 398 000 złotych, zaś udziału równego 7/8 w przedmiotowej nieruchomości – 2 788 000 złotych.

Przedstawiony stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów oraz opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości.

Prawdziwość i wiarygodność złożonych do akt sprawy dokumentów nie były kwestionowane przez żądną ze stron ani nie budziły wątpliwości Sądu. Odnośnie do opinii biegłego w zakresie szacowania nieruchomości, należy zwrócić uwagę, że według pierwszej złożonej w sprawie opinii (sporządzonej w lipcu 2018 roku) wartość rynkowa całej przedmiotowej nieruchomości wynosiła 2 334 000 złotych, wartość rynkowa udziału równego 1/8 w przedmiotowej nieruchomości została oszacowana na 292 000 złotych, zaś wartość rynkowa udziału równego 7/8 w przedmiotowej nieruchomości – 2 042 000 złotych.

W opinii uzupełniającej, sporządzonej pod koniec czerwca 2021 roku, wartości rynkowe wskazane powyżej, wynosiły już odpowiednio: 3 186 000 złotych, 398 000 złotych i 2 788 000 złotych. Sąd, ustalając wysokość kwoty należnej uczestnikowi od Gminy Ł. tytułem spłaty, oparł się na wnioskach pochodzących z opinii uzupełniającej. W przekonaniu Sądu biegły wykonał opinie w sposób prawidłowy, opierając się na porównaniu nieruchomości położonej przy ul. (...) z innymi nieruchomościami charakteryzującymi się podobnym przeznaczeniem, identycznym stanem prawnym i bardzo porównywalną dostępnością do urządzeń infrastruktury technicznej o charakterze sieciowym. W ocenie Sądu obie opinie zostały sporządzone w sposób profesjonalny, jasny, kompleksowy, przejrzysty i rzetelny, jednakże Sąd oparł rozstrzygnięcie na wnioskach sformułowanych w drugiej opinii z uwagi na jej aktualność.

Sąd Rejonowy w rozważaniach prawnych wskazał, że przedmiot postępowania stanowiło zniesienie współwłasności nieruchomości położonej przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą numer (...) stanowiącej działkę geodezyjną nr (...) położoną w obrębie S-1.

Zgodnie z treścią art. 210 § 1 zd. I k.c. każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Stosownie do brzmienia art. 212 § 1 zd. I k.c. jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne, zaś w myśl art. 212 § 2 k.c. rzecz, która nie daje się podzielić może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Jeżeli ustalone zostały dopłaty lub spłaty, Sąd oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek, a w razie potrzeby także sposób ich zabezpieczenia (art. 212 § 3 zd. I k.c.).

Jak wynika z treści art. 211 k.c. podstawowym sposobem zniesienia współwłasności jest podział rzeczy wspólnej.

W razie złożenia przez wszystkich współwłaścicieli zgodnego wniosku co do zniesienia współwłasności Sąd jest obowiązany wydać postanowienie odpowiadające treści wniosku, jeżeli spełnione zostaną wymagania, o których mowa w art. 621 k.p.c., a projekt podziału nie sprzeciwia się prawu ani zasadom współżycia społecznego, ani też nie narusza w sposób rażący interesu osób uprawnionych (art. 622 § 2 k.p.c.).

Jeżeli rzecz nie daje się podzielić, Sąd przyzna rzecz jednemu ze współwłaścicieli i zasądzi spłaty na rzecz pozostałych. Sąd może zastosować również ten sposób zniesienia współwłasności, jeżeli żądają tego zgodnie współwłaściciele albo żaden z nich nie wnosi o podział rzeczy, a przyznanie rzeczy jednemu z nich jest w ocenie sądu najlepszym rozwiązaniem (P. Księżak, Kodeks cywilny. Komentarz, red. K. Osajda, 2021, Legalis). Jeżeli zatem współwłaściciele zgodnie wnoszą o zniesienie współwłasności przez przyznanie rzeczy jednemu z nich ze spłatą na rzecz drugiego, Sąd powinien rozważyć wszystkie okoliczności sprawy, w tym także możliwość dokonania spłaty przez współwłaściciela, któremu ma być rzecz przyznana i jeżeli uzna to za możliwe, powinien dokonać zniesienia współwłasności zgodnie z wolą stron.

W rozpoznawanej sprawie każdy ze współwłaścicieli – wnioskodawca Gmina Ł. – oraz uczestnik (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. domagał się zniesienia współwłasności poprzez przyznanie całości nieruchomości odpowiednio (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. z obowiązkiem spłaty drugiego współwłaściciela. Nie można wykluczyć, że w toku postępowania więcej niż jeden ze współwłaścicieli wniesie o przyznanie właśnie jemu rzeczy ze spłatą na rzecz pozostałych współwłaścicieli. W takiej sytuacji sąd musi dokonać wyboru, komu należy przydzielić rzecz lub prawo (postanowienie Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 18 grudnia 2019 roku, sygn. akt I Ca 527/19 , Lex nr 2768523). Spór zaistniały między stronami niniejszego postępowania nie dotyczył zatem sposobu zniesienia współwłasności, lecz kwestii, której ze stron należy przyznać nieruchomość z obowiązkiem spłaty drugiego współwłaściciela.

Jak wynika z treści art. 212 § 2 k.c. rzecz może być przyznana jednemu ze współwłaścicieli „stosownie do okoliczności”. Rozstrzygnięcie o tym, któremu z kilku współwłaścicieli należy przyznać na własność w naturze całą nieruchomość, powinno być poprzedzone rozważeniem usprawiedliwionych interesów wszystkich uprawnionych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 1983 roku, sygn. akt III CRN 111/83, Legalis nr 23754; postanowienie Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 10 października 2019 roku, sygn. akt IX Ca 134/19, Legalis nr 2238406).

Sąd podziela stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym stosując art. 212 k.c. należy kierować się sytuacją majątkową i wielkością udziału.

Sąd miał na uwadze przede wszystkim okoliczność, iż wnioskodawcy Gminie Ł. przysługuje 7/8 własności przedmiotowej nieruchomości, zaś uczestnikowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C., także wnioskującej o przyznanie jej na własność nieruchomości z obowiązkiem spłaty Gminy Ł. - jedynie 1/8. Wobec wskazanej powyżej proporcji udziałów we własności nieruchomości położonej przy ul. (...), słusznym w ocenie Sądu jest przyznanie rzeczonej nieruchomości na wyłączną własność Gminy Ł. z obowiązkiem spłaty (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C.. W ocenie Sądu takie rozwiązanie umożliwi Gminie Ł. wykonywanie w pełni jej prawa własności.

Przy określaniu wartości nieruchomości dla ustalenia spłat przyjąć należy wartość realną, czyli rynkową, przy której ustalaniu biegły powinien się kierować cenami uzyskiwanymi przy sprzedaży podobnych nieruchomości w tej samej miejscowości, względnie okolicy. Wysokość kwoty spłaty wynika z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości, który określił wartość rynkową udziału równego 1/8 w przedmiotowej nieruchomości na kwotę 398 000 złotych. Należy podkreślić, iż tak ustalona wartość nie została zakwestionowana przez uczestnika, który wyraźnie stwierdził, iż nie wnosi uwag ani zastrzeżeń do opinii. Także na posiedzeniu w dniu 28 września 2021 roku uczestnik oświadczył, iż nie kwestionuje opinii biegłego (k. 243). W ocenie Sądu biegły dokonał rzetelnego, kompleksowego szacunku wartości przedmiotowej nieruchomości, prawidłowo opierając się na podejściu porównawczym i metodzie korygowania ceny średniej. Biegły ocenił wartość rynkową nieruchomości położonej przy ul. (...) w Ł. w porównaniu do nieruchomości podobnych o znanych cenach transakcyjnych i cechach.

Przy rozstrzygnięciu sprawy Sąd wziął pod uwagę także okoliczność, iż spłata (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. przez Gminę Ł. nie powinna napotykać trudności. Termin spłaty Sąd ustalił na 1 miesiąc od daty uprawomocnienia się postanowienia. W przekonaniu Sądu podmiot taki jak Gmina Ł. ma rzeczywistą możliwość zgromadzenia w okresie miesiąca od uprawomocnienia się postanowienia kwoty 398 000 złotych na spłatę uczestnika.

W punkcie 4. i 5. sentencji postanowienia Sąd nakazał pobrać od Gminy Ł. i od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością kwotę po 2 197,50 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Postanowieniem z dnia 27 lipca 2018 roku referendarz sądowy orzekł, aby wypłacić biegłemu kwotę 2 006,54 złotych tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, zaś postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2021 roku Sąd orzekł, aby wypłacić biegłemu kwotę 2 388,61 złotych tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi – łącznie zatem kwotę 4 395,15 złotych. Wnioskodawca i uczestnik powinni zwrócić Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wskazaną kwotę i powinna ona obciążyć ich po połowie, co daje po zaokrągleniu kwotę 2 197,50 złotych.

W punkcie 6. sentencji postanowienia Sąd na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. ustalił, że każdy z uczestników ponosi we własnym zakresie pozostałe koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.

Apelację od powyższego postanowienia złożył uczestnik postępowania, który zaskarżył przedmiotowe postanowienie w całości.

Skarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie:

1. prawa materialnego tj. :

- art. 211 k.c. poprzez jego niezastosowanie na skutek pominięcia wniosku uczestnika o podział nieruchomości co doprowadziło do naruszenia zasady zabezpieczenia interesu wszystkich zainteresowanych stron;

art 212 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, że zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być dokonane poprzez jej podział;

2. prawa procesowego tj.

- art. 233 § 1 k.p.c. na skutek przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów i niedokonanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego poprzez przyjęcie że przesądzającym kryterium sposobu zniesienia współwłasności jest wielkość udziału wnioskodawcy z pominięciem innych istotnych dla sprawy okoliczności,

- bez dokonania jakichkolwiek ustaleń na temat sytuacji finansowej uczestnika i przyjecie a contrario, że sytuacja majątkowa uczestnika nie daje gwarancji spłaty większościowego współwłaściciela.

Skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestnika jest zasadna, skutkowała uchyleniem postanowienia i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Zasadny okazał się zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 211 k.c. poprzez jego niezastosowanie na skutek pominięcia wniosku uczestnika o podział nieruchomości, co doprowadziło do naruszenia zasady zabezpieczenia interesu wszystkich zainteresowanych stron. W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone orzeczenie nie może się ostać w obrocie prawnym, bowiem Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy. Pojęcie „istoty sprawy”, o którym mowa w art. 386 § 4 k.p.c., dotyczy jej aspektu materialno-prawnego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że do nie rozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie Sądu I instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy. W szczególności chodzi zaś tutaj o różnego rodzaju zaniedbania, które w ogólnym rozrachunku polegają na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy żądania albo pominięciu merytorycznych zarzutów stron przy jednoczesnym bezpodstawnym przyjęciu, że istnieje przesłanka materialno-prawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (por. wyrok SN z dnia

9 stycznia 1936 r., C 1839/36, Zb. Orz. 1936, poz. 315; postanowienia SN z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, opubl. OSNC Nr 1/1999 poz. 22; z dnia 15 lipca 1998 r., II CKN 838/97, opubl. baza prawna LEX Nr 50750; z dnia 3 lutego 1999 r., III CKN 151/98, opubl. baza prawna LEX Nr 519260 oraz wyroki SN z dnia 12 lutego 2002 r., I CKN 486/00, opubl. OSP Nr 3/2003 poz. 36; z dnia 21 października 2005 r., III CK 161/05, opubl. baza prawna LEX Nr 178635.; z dnia 12 listopada 2007 r., I PK 140/07, opubl. OSNP Nr 1-2/2009 poz. 2 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2007 r., I ACa 209/06, opubl. baza prawna LEX nr 516551 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. I ACa 486/12).

Inaczej mówiąc „nierozpoznanie istoty sprawy” oznacza uchybienie procesowe sądu I instancji polegające na całkowitym zaniechaniu wyjaśnienia istoty lub treści spornego stosunku prawnego, przez co rozumie się nie wniknięcie w podstawę merytoryczną dochodzonego roszczenia, a w konsekwencji pominięcie tej podstawy przy rozstrzyganiu sprawy. Proces stosowania prawa przez sąd polega na ustaleniu faktów relewantnych dla rozstrzygnięcia, opisanych hipotezami norm prawa cywilnego materialnego, które znajdują zastosowanie dla zgłoszonych roszczeń. Brak rozważań w tym zakresie prowadzić musi do niewyjaśnienia istoty sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 2 kwietnia 2019 r., I ACa 959/18, Lex nr 2668188).Oceny, czy Sąd I instancji rozpoznał istotę sprawy, dokonuje się zaś na podstawie analizy żądań wniosku, stanowisk stron i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

W niniejszej sprawie nierozpoznanie istoty sprawy sprowadza się do nie zbadania czy jest możliwy fizyczny podział nieruchomości wspólnej, pomimo zgłoszonego wniosku o taki sposób zniesienia współwłasności, co doprowadziło do naruszenia art. 211 k.c. Należy bowiem wskazać, że w toku postępowania, każdy ze współwłaścicieli chciał aby nieruchomość w wyniku zniesienia współwłasności jemu przypadła z obowiązkiem spłaty na rzecz drugiego z jego udziału, to Sąd Rejonowy pominął, że uczestnik postępowania w piśmie z dnia 2 października 2020 roku (k.169) wnioskował również o podział nieruchomości i przyznanie uczestnikowi samodzielnego lokalu użytkowanego przez uczestnika na mocy aktualnie zawartej umowy z wnioskodawcą z ewentualną spłatą różnicy w wartości. W toku dalszego postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska. Tak wiec zasadny okazał się zarzut naruszenia art. 211 k.c. i 212§2 k.c. należy bowiem wskazać, że podstawowym sposobem zniesienia współwłasności (tak post. SN z 9.9.2011 r., I CSK 674/10, L.), preferowanym przez ustawodawcę (tak post. SN z 5.2.2010 r., III CSK 195/09, L.; post. SN z 16.11.2011 r., V CSK 478/10, L.; post. SN z 20.1.2016 r., V CSK 252/15, L.), jest podział fizyczny rzeczy wspólnej, jako najbardziej sprawiedliwy i pożądany. Dlatego też jeżeli zniesienie współwłasności następuje z mocy orzeczenia sądu, sąd powinien przede wszystkim brać pod uwagę ten sposób wyjścia ze współwłasności. Sąd powinien ustalić, czy istnieje fizyczna i prawna możliwość podziału, a dopiero gdy podział nie jest dopuszczalny, znieść współwłasność w inny sposób (por. np. post. SN z 30.10.1978 r., III CRN 214/78, L.; post. SN z 19.1.2001 r., V CKN 1436/00, L.; post. SN z 8.10.2009 r., II CK 2/09, L.; post. SN z 5.2.2010 r., III CSK 195/09, L.; post. SN z 14.3.2017 r., II CSK 221/16, L.).

W wypadku podziału sądowego ustawodawca daje każdemu ze współwłaścicieli prawo żądania zniesienia współwłasności przez podział rzeczy wspólnej. W razie zgłoszenia takiego żądania sąd jest tym żądaniem związany i nie może zastosować innego sposobu zniesienia współwłasności, choćby nawet uznał, że byłby on ekonomicznie bardziej opłacalny albo z większą korzyścią dla niektórych współwłaścicieli. Tak wiec przy zniesieniu współwłasności rzeczy, w tym nieruchomości, sąd dokonując wyboru sposobu jej zniesienia, musi kierować się wskazaniami wynikającymi z art. 211 i nast. KC i uwzględniać wszystkie okoliczności mające znaczenie dla interesu społeczno-gospodarczego współwłaścicieli, stanu oraz przeznaczenia rzeczy. W niniejszej spawie Sąd I instancji w ogóle nie zbadał, czy nieruchomość daje się podzielić, a jeżeli tak to w jaki sposób. Trzeba również wskazać, że przez podział fizyczny nieruchomości należy przy tym rozumieć także wyodrębnienie własności lokali, co wynika z art. 7 ust. 1 i art. 11 ust. 1 WłLokU (por. np. post. SN z 2.2.2001 r., IV CKN 251/00, L.; post. SN z 5.2.2010 r., III CSK 195/09, L.; post. SN z 2.4.2014 r., IV CSK 431/13, L.).

W efekcie wydane przez Sąd I instancji orzeczenie jest sprzeczne z art. 211 k.c. bowiem Sąd w ogóle nie zajął się preferowanym przez ustawodawcę sposobem zniesienia współwłasności przez jej podział, pomimo zgłoszonego takiego wniosku. Oznacza to, że Sąd całkowicie zaniechał wyjaśnienia istoty i treści spornego stosunku prawnego pomiędzy stronami, nie wniknął w podstawę merytoryczną dochodzonego roszczenia tj w art. 211 k.c. , a w konsekwencji pominął tę podstawę prawną przy rozstrzyganiu sprawy.

Dlatego też Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu na postawie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 13§2 k.p.c.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien pochylić się nad zniesieniem współwłasności przez jej podział i w tym celu w pierwszej kolejności winien zasięgnąć opinii biegłego ds. budownictwa na okoliczność, czy nieruchomość daje się podzielić, a jeżeli tak to w jaki sposób, czy jest możliwy podział nieruchomości stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli w nieruchomości bez spłat, czy też będzie zachodziła konieczność wyrównania udziału poprzez dokonanie spłaty. Prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe powinno doprowadzić do właściwego zbudowania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, co umożliwi pełną analizę okoliczności sprawy pod kątem prawidłowego orzeczenia o zniesieniu współwłasności.

Mając na uwadze, że w przedmiotowej sprawie doszło do nierozpoznania istoty sprawy, co w konsekwencji skutkowało uchyleniem zaskarżonego postanowienia i jej przekazaniem do ponownego rozpoznania, ocena przez Sąd odwoławczy podniesionych w apelacjach uczestnika postępowania pozostałych zarzutów stała się tym samym zbędna.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego pozostawiono Sądowi niższej instancji, jak wymaga tego art. 108 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.