Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 listopada 2021 roku, wydanym
w sprawie z powództwa A. W. przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W., o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi:

zasądził od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz A. W. kwotę 5.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania;

nakazał zwrócić na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. z funduszy Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 120,29 złotych niewykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego zaksięgowanej pod pozycją 500060910034.

Apelacje od powyższego wyroku wniosły obie strony.

Powód, w swej apelacji zaskarżył wyżej wskazany wyrok w części, tj. w zakresie punktu 2. w całości (w zakresie oddalającym powództwo co do kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lutego 2018r. do dnia zapłaty) oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania stosownie do zakresu zaskarżenia.

Powód zarzucił wydanemu orzeczeniu naruszenie art. 446 § 4 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie polegające na:

• przyjęciu, iż kwota 5.000 zł stanowi odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia kompensującą powodowi doznaną krzywdę wywołaną nagłą i tragiczną śmiercią teściowej co umniejsza w istotny sposób kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia, jak również pozbawia go przymiotu „odpowiedniości", w sytuacji gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności niniejszej sprawy, a w konsekwencji przy prawidłowej wykładni tego przepisu Sąd winien uznać, że kwotą rekompensującą doznaną przez powoda krzywdę będzie stanowić łącznie kwota 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia;

• przyjęciu, iż brak podjęcia leczenia psychologicznego czy psychiatrycznego ma wpływ na obniżenie zadośćuczynienia, w sytuacji gdy w brak podjęcia specjalistycznego leczenia nie stanowi przesłanki do obniżenia należnego zadośćuczynienia.

W konkluzji powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lutego 2018r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przy uwzględnieniu merytorycznego rozstrzygnięcia apelacji wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 11 k.p.c.

Powód wniósł ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 11 k.p.c.

Pozwany, w swej apelacji zaskarżył wyżej wskazany wyrok w części, tj. w zakresie punktów 1. i 3. w całości, zarzucając wydanemu orzeczeniu naruszenie:

naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oraz nienadanie odpowiedniej rangi ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym faktu, iż:

powoda nie łączyły ze zmarłą teściową więzi krwi, nie byli spokrewnieni, a ich relacje były poprawne, pozytywne, jednak brak jest podstaw do stwierdzenia, iż były to ponadstandardowe, ponadprzeciętne relacje uzasadniające zasądzenie zadośćuczynienie z tego tytułu,

powód zgłosił swoje roszczenia prawie 10 lat po śmierci teściowej, a faktem notoryjnym jest, że tak znaczny upływ czasu ma wpływ na zmniejszenie odczuwanego bólu i smutku oraz polepszenie stanu psychicznego i emocjonalnego,

powód nie podjął żadnego leczenia psychiatrycznego ani psychologicznego w związku ze śmiercią teściowej, nie brał zwolnienia w pracy, kontynuował pracę i dotychczasowe życie zawodowe, rodzinne i społeczne,

relacje powoda ze zmarłą teściową nie różniły się od zwyczajowo panujących stosunków pomiędzy osobami, które znalazły się w tym samym kręgu rodzinnym,

wzajemne odwiedziny powoda i teściowej były związane głównie z opieką nad dziećmi powoda,

powód mieszkał z teściową jedynie kilka miesięcy na przełomie 1995 i 1996 roku, tuż po ślubie, prowadził odrębne gospodarstwo domowe,

naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w postaci fragmentarycznej i wybiórczej oceny dowodu opinii biegłego psychologa i psychiatry, w szczególności nienadaniu odpowiedniej rangi ustaleniom wynikającym z opinii biegłych, iż:

powód w czasie badania przez biegłego psychologa nie był w stanie podać ile lat miała teściowa w chwili śmierci, a zatem nie posiadał podstawowej wiedzy o osobie teściowej,

biegła psycholog oceniła relacje powoda i teściowej jako poprawne i standardowe, które nie cechowały się ponadprzeciętną, szczególną bliskością czy też intymnością emocjonalną a żałoba powoda po śmierci teściowej nie miała charakteru ponadnormatywnego, powikłanego czy patologicznego, przebiegała prawidłowo i została zakończona,

powód w badaniu przez biegłą psycholog mówił przede wszystkim o samopoczuciu swoich dzieci czy teścia po śmierci Z. B., a o swojej relacji ze zmarłą mówił niewiele,

biegły psychiatra nie stwierdził u powoda żadnego uszczerbku na zdrowiu związanego ze śmiercią teściowej,

naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 446 § 4 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyznaniem zadośćuczynienia w kwocie 5000 zł na rzecz powoda, w sytuacji gdy powód nie wykazał, aby jego relacje z teściową były ponadprzeciętne, uzasadniające przyznanie jakiegokolwiek zadośćuczynienia za krzywdę, a także w sytuacji gdy powód nie był najbliższym członkiem rodziny zmarłej,

naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 446 § 4 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem kwoty 5.000 zł jako „sumy odpowiedniej” podczas gdy świadczenia z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę powinny być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa,

naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. poprzez zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 5 lutego 2018 r. do dnia zapłaty w sytuacji gdy w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania.

W konkluzji pozwany wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

Pozwany w odpowiedzi na apelację powoda wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje okazały się bezzasadne.

Sąd Okręgowy w całości podziela zarówno ustalenia faktyczne Sądu I instancji, znajdujące pełne odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak również podziela rozważania prawne i przyjętą za podstawę orzeczenia podstawę prawną i unikając zbędnych powtórzeń przyjmuje je za własne.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji pozwanego, należy wskazać, że apelujący jakkolwiek sformułował zarzut naruszenia przepisów postępowania w postaci obrazy art. 233 § 1 k.p.c., to w istocie rzeczy zakwestionował jednak poczynioną przez Sąd Rejonowy ocenę ustalonego stanu faktycznego w kontekście przepisów prawa materialnego, tj. art. 446 § 4 k.c. Zresztą zarzut naruszenia prawa materialnego został wyraźnie wyeksponowany, z tym że jest on nietrafny, ponieważ Sąd Rejonowy nie dopuścił się jego błędnej wykładni polegającej na nieodpowiedniej analizie przesłanek zadośćuczynienia w odniesieniu do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Z tej też przyczyny argumenty strony skarżącej trzeba było rozważać w aspekcie zastosowania norm prawa materialnego do ujawnionych okoliczności sprawy.

Nie ulega wątpliwości w świetle art. 446 § 4 k.c. że najbliższymi członkami rodziny są osoby połączone pokrewieństwem i więzami krwi, przy czym stosowne odszkodowanie należy się członkom najbliższej rodziny zmarłego poszkodowanego. Zgodnie z poglądem orzecznictwa możliwe jest zawężenie jak i rozszerzenie kręgu osób najbliższych, ponieważ pojęcia najbliższych członków rodziny nie należy oceniać tylko według kryterium czysto formalnego, jakim jest stopień pokrewieństwa, lecz również na podstawie istniejącego faktycznie stosunku bliskości pomiędzy osobami pozostającymi w relacjach rodzinnych, przez co w pewnych okolicznościach do kręgu najbliższych członków rodziny zaliczyć można np. również dalszych zstępnych i wstępnych, macochę lub ojczyma, a także osoby ze sobą spowinowacone (wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1970 r., II CR 313/70, opubl. OSNC Nr 3/1971 poz. 56), stwierdzając że o kręgu osób zaliczanych do najbliższych członków rodziny zmarłego, decyduje faktyczny układ stosunków rodzinnych pomiędzy zmarłym, a tymi osobami. Niniejszy Sąd Okręgowy w pełni bez żadnych zastrzeżeń podziela te zapatrywania.

Sąd I instancji trafnie punktem wyjścia prowadzonej analizy uczynił stwierdzenie, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny. Innymi słowy chodzi o naprawienie szkody, która nie da się wyrazić w pieniądzu, ale jednocześnie możliwe jest zniwelowanie ujemnych następstw zachowania podmiotu odpowiedzialnego realizujących się w sferze psychiki pokrzywdzonego poprzez zapłatę odpowiedniej kwoty. Dlatego zgodnie podkreśla się w judykaturze, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim spełnić funkcję kompensacyjną, a dla jej realizacji winno posiadać wartość ekonomiczną, w przeciwnym bowiem razie nie będzie zadośćuczynieniem odpowiednim lecz symbolicznym (por. wyrok SN z 28 września 2001r., IIICKN 427/00, niepubl.). W związku ze wskazaną naturą komentowanego roszczenia na gruncie przesłanek przewidzianych ustawą podkreśla się obecność tzw. uznania sędziowskiego w ramach określania wysokości sumy należnej z tytułu zadośćuczynienia. Oczywiście powyższe nie oznacza dowolności w opisanym zakresie. Praktyka wypracowała bowiem konkretne kryteria, które winny być uwzględniane w ramach ustalania należnego zadośćuczynienia.

Wskazać należy, że zgodnie z orzecznictwem sądów powszechnych relacje zięciów (synowych) z teściami uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia za naruszenie prawa do życia rodzinnego na skutek zawinionego spowodowania przez osobę trzecią śmierci jednej z tych osób, w sytuacji jeśli osoby te łączyły serdeczne relacje rodzinne, biorąc pod uwagę w szczególności ilości i natężenie kontaktów, wzajemną pomoc, okazywanie sobie serdeczności.

W niniejszej sprawie powoda z teściową łączyły bliskie relacje rodzinne. Niewątpliwie powód należał do kręgu najbliższych członków rodziny zmarłej Z. B.. Powoda łączył ze zmarłą stosunek powinowactwa. Po ślubie powód z żoną przez krótki czas mieszkali z teściową, potem często się widywali, nawet kilka razy w tygodniu. Powód utrzymywał bardzo dobre, ciepłe i serdeczne stosunki ze swoją teściową. Jak wynika z zeznań powoda oraz opinii biegłych sadowych istniała pomiędzy nimi pozytywna więź emocjonalna. Zmarła była dla powoda autorytetem, powód liczył się z jej zdaniem i miał z nią bliższe relacje niż z własnymi rodzicami. Święta powód wraz ze swoją rodziną spędzał u teściowej. Teściowa pomagała powodowi w opiece nad dziećmi. Powód miał o teściowej dobre zdanie i jak zeznał nie rozumiał dowcipów o teściowej bo jego relacje z nią były dobre i nigdy nie odczuł niczego złego z jej strony. W ocenie psychologicznej relacje jakie łączyły powoda ze zmarłą Z. B. należy uznać za prawidłowe, bliskie, nacechowane zaufaniem, szacunkiem oraz pozytywnymi emocjami.

W okolicznościach niniejszej sprawy uznanie przez Sąd I instancji teściowej powódki jako osobę najbliższą jest w pełni uzasadnione, a przyznane zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł jest adekwatne do powołanych wyżej relacji rodzinnych i rozmiaru doznanych cierpień, które dodatkowo zostały potwierdzone w opiniach biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii. Tym samym zarzuty naruszenia art. 446 § 4 k.c. jak i art. 233 § 1 i art. 278 § 1 k.p.c. należało uznać za chybione.

Nieuzasadniony jest także zarzut dotyczący daty początkowej odsetek i naruszenia art. 481 § 1 k.c. Odsetki od zasądzonej kwoty należą się powodowi od daty wymagalności roszczenia (art. 481 k.c.). Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. Z akt sprawy wynika, że pozwany zarejestrował zgłoszenie szkody w dniu 4 stycznia 2018 roku, a zatem dnia 4 lutego 2018 roku upłynął 30 dniowy termin na likwidacje szkody, bowiem w tym czasie pozwany dysponował, lub mógł dysponować całą potrzebną dokumentacją dla oceny skutków zdarzenia z dnia 27 sierpnia 2008 roku i przyznać powodowi stosowne zadośćuczynienie. Bezsprzecznie bowiem już wówczas rozmiar szkody objętej podstawą faktyczną roszczeń powoda był możliwy do zidentyfikowania i od tej chwili nie uległ zmianie, a to, że w toku procesu Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe zmierzające do określenia tego rozmiaru, a co za tym idzie, także wysokości odszkodowania, nie zwalniało ubezpieczyciela od obowiązku wcześniejszego przeprowadzenia takiego dochodzenia we własnym zakresie po zgłoszeniu szkody. Pozwany winien ponieść konsekwencje zaniechania analizy podstaw żądania albo wadliwej oceny rozmiaru uszczerbku majątkowego, ponieważ to on ponosi ryzyko tego, że nieprawidłowo oszacuje szkodę osoby uprawnionej albo bezpodstawnie uzna, że nie należy jej się z tego tytułu świadczenie odszkodowawcze. Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Sąd II instancji rozpoznający sprawę niniejszą podziela dominujące w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym, jeżeli zobowiązany do spełnienia świadczenia odszkodowawczego nie spełnia go w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 k.c., bądź wynikającym z przepisu szczególnego, poszkodowany może żądać zapłaty odsetek ustawowych od dnia opóźnienia począwszy od upływu tego terminu, w zakresie, w jakim zasądzone na jego rzecz odszkodowanie należało mu się już w tym dniu. Jeżeli zaś sąd ustali, że żądane odszkodowanie w całości lub w części odpowiada rozmiarowi szkody powstałej dopiero po tym dniu i istniejącej w chwili wyrokowania, uzasadnione jest zasądzenie odsetek od całości lub części tego świadczenia właśnie od tej daty (tak np. w wyroku z dnia 8 marca 2013 r., III CSK 192/12, niepubl., w wyroku z dnia 3 marca 2017 r., I CSK 213/16, niepubl. lub w wyroku SN z dnia 9 września 2022 r., (...) 858/22, niepubl.).

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 385 k.p.c., apelacja pozwanego podlegała oddaleniu.

Przechodząc do apelacji powoda, należy podkreślić, że jedyny postawiony w niej zarzut, dotyczący naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 446 § 4 k.c. wyrażający się w uznaniu, iż w sprawie zaistniały podstawy do miarkowania żądanej kwoty zadośćuczynienia oraz, że kwota 5.000 zł stanowi odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia kompensującą powodowi doznaną krzywdę wywołaną nagłą i tragiczną śmiercią teściowej, postawiono bezzasadnie.

Zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny w postępowaniu odwoławczym jedynie wtedy, gdy orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania wysokości tego świadczenia. Praktycznie rzecz biorąc ma to miejsce tylko przy ustaleniu kwoty symbolicznej bądź też nadmiernie wysokiej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2008 r., V KK 45/08, opubl. baza prawna LEX Nr 438427). Korekta w postępowaniu odwoławczym przyznanej przez Sąd I instancji tytułem zadośćuczynienia sumy pieniężnej możliwa jest zatem jedynie wtedy, gdy suma ta rażąco odbiega od tej, która byłaby adekwatna do rozmiarów doznanej krzywdy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 maja 2008 r., I ACa 199/08, opubl. baza prawna LEX Nr 470056). Już z powyższego wynika, że zmiana wysokości zadośćuczynienia przez Sąd II instancji może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy zasądzona kwota odbiega w sposób wyraźny, wręcz rażący, a nie zaś jakikolwiek, od kwoty adekwatnej do rozmiarów doznanej krzywdy.

Zdaniem Sądu Okręgowego, przyznana z tego tytułu kwota 5.000 zł jest odpowiednia i wyważona. Sąd Rejonowy wyczerpująco uzasadnił wysokość zasądzonego świadczenia, wobec czego Sąd Okręgowy w tym zakresie nie znalazł podstaw do podważenia oceny noszącej walor wnikliwości i miarodajności. Wysokość zadośćuczynienia określona przez Sąd I instancji w oparciu o art. 446 § 4 k.c. jest adekwatna, zważywszy zwłaszcza na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy. Przy ustalaniu zadośćuczynienia winny być wzięte pod rozwagę takie okoliczności jak rodzaj dobra, które zostało naruszone, charakter stopnia nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę której dobro zostało naruszone ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem m.in. poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem odejścia. W niniejszej sprawie, wszystkie te okoliczności Sąd Rejonowy dokładnie rozważył, czyniąc to w sposób bardzo rozsądny i życiowy. Jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy należne powodowi zadośćuczynienie podlegało gradacji. Ostatecznie Sąd Rejonowy, przyjął, że za właściwą należy uznać kwotę 5.000 zł. biorąc pod uwagę przede wszystkim opinie biegłych psychologa i psychiatry. Opinia biegłego psychiatry po jej uzupełnieniu nie była kwestionowana w dalszym toku postępowania. Opinia psychologiczna w ogóle nie była uzupełniana. Opinie te są wyczerpujące, rzetelne oraz precyzyjnie udzielają odpowiedzi na postawione pytania. Obie opinie zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą medyczną. Wreszcie, co najważniejsze, opinie są kategoryczne i jednoznaczne.

Biegły psycholog wskazał w swej opinii, że reakcja emocjonalna powoda w związku z tragiczną śmiercią teściowej przybrała postać żałoby psychologicznej. Żałoba przebiegała w sposób prawidłowy i towarzyszyły jej przykre emocje oraz typowo obniżony nastrój, zaś w chwili obecnej jest zakończona. W ocenie biegłego żałoba nie miała charakteru ponadnormatywnego, bez powikłań czy patologicznego przebiegu. Powód odczuł stratę teściowej jako sytuację osobiście krzywdzącą ponieważ utracił w sposób nagły osobę, której ufał, na która mógł liczyć, z którą dobrze się rozumiał i którą szanował. Darzył teściową pozytywnymi uczuciami, był jej wdzięczny za opiekę nad jego dziećmi, lubił przebywać w jej towarzystwie. Teściowa była w odczuciu powoda ważnym członkiem rodziny. Biegły psychiatra natomiast stwierdził, że powód w związku ze śmiercią Z. B. przebył prawidłową, adekwatną do sytuacji reakcję żałoby, nie przekraczającą możliwości adaptacyjnych ustroju, a zatem nie przyczyniającą się do rozwoju zaburzeń czy choroby psychicznej. Reakcja żałoby wyrażała się obniżeniem nastroju, odczuwaniem smutku, żalu, poczucia straty, pustki, tęsknoty, myślami dotyczącymi wypadku, przebiegu zdarzenia, kruchości życia. Powód w związku z informacją o śmierci teściowej początkowo odczuwał pustkę, smutek, żal charakterystyczne dla pierwszego okresu żałoby, zadawał sobie pytania dotyczące tego dlaczego doszło do wypadku. Analizował czy można było uniknąć tego zdarzenia, analizował warunki atmosferyczne, które przyczyniły się do wypadku. Powód w związku z następstwami wypadku na zdrowiu psychicznym nie podjął leczenia psychiatrycznego, psychoterapeutycznego, nie miał poczucia choroby ani zaburzeń psychicznych pozostających w związku przyczynowo – skutkowym ze śmiercią Z. B..

Podsumowując, Sąd Rejonowy rozważył wszystkie czynniki wpływające na wysokość zadośćuczynienia, co czyni bezzasadnym podniesione przez stronę skarżącą zarzuty naruszenia art. 446 § 4 k.c. Skoro zaś wysokość zadośćuczynienia objęta jest swobodnym uznaniem sędziowskim, to powinna ona podlegać korekcie w postępowaniu odwoławczym tylko wtedy, gdy jest rażąco wygórowana lub też rażąco zaniżona. W sprawie niniejszej taki krok nie znajduje jednak usprawiedliwienia, albowiem udzielona powodowi rekompensata nie cechuje się żadnym z tych przymiotów. Z tej też przyczyny nie ma względów przemawiających za skorygowaniem wysokości zadośćuczynienia na niekorzyść powoda drogą jego obniżenia.

W tym stanie rzeczy, nie podzielając zarzutów sformułowanych w wywiedzionym środku zaskarżenia, Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda na podstawie artykułu 385 k.p.c.

Uznanie obu apelacji za niezasadne zdecydowało o tym, iż na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 i 391 § 1 k.p.c., Sąd II instancji zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania apelacyjnego.