Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 października 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, w sprawie z powództwa M. J. przeciwko Towarzystwu (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., o zapłatę:

1.  oddalił powództwo,

2.  zasądził od powoda M. J. na rzecz Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 124 zł zwrotu kosztów postępowania,

3.  nakazał zwrócić na rzecz powoda M. J. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 401,61 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki zaksięgowanej w dniu 15 czerwca 2022 roku pod pozycją 570009588202.

Apelację od tego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości, oraz zarzucając skarżonemu orzeczeniu naruszenie:

1.  przepisów postępowania które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zastosowanie dowolnej i swobodnej oceny dowodów
i dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez błędne ustalenie, że odszkodowanie należy wypłacać w stawkach średnich a nie rynkowych,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 66 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że pozwany złożył poszkodowanemu ofertę, w sytuacji gdy nie spełniała ona wymogów określonych dla „oferty" narzuconych przez powołany przepis.

W konkluzji powód wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa, względnie przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi I Instancji oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I i II instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kończącego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest w pełni zasadny. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za swoje. Sąd Rejonowy prawidłowo zinterpretował i zastosował również przepisy prawa materialnego. Zarzuty podniesione przez powoda nie znajdują odniesienia w stanie faktycznym, a argumentacja prawna jest chybiona.

Za całkowicie nieuzasadniony należało uznać wniosek skarżącego o uchylenie zaskarżonego wyroku , a co za tym idzie i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek ten jako idący najdalej wymagał rozpoznania w pierwszej kolejności . Zgodnie z art. 386 § 2 i 4 k.p.c. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji może nastąpić tylko w razie stwierdzenia nieważności postępowania, w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna ze wskazanych wyżej podstaw uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy. Sąd ten dokonał bowiem analizy zasadność żądania pozwu z punktu widzenia okoliczności faktycznych przytoczonych, jako podstawa faktyczna pozwu oraz z punktu widzenia stanowiska przedstawionego przez pozwanego w toku postępowania. Na podstawie poglądów dominujących w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się nadto, że nierozpoznanie istoty sprawy odnosi się do roszczenia będącego podstawą powództwa i zachodzi, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego. Sąd Najwyższy przyjął, że oceny, czy sąd pierwszej instancji rozpoznał istotę sprawy dokonuje się na podstawie analizy żądań pozwu i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, nie zaś na podstawie ewentualnych wad postępowania wyjaśniającego. Niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy nie jest równoznaczne z nierozpoznaniem istoty sprawy (wyrok SN z dnia 22 kwietnia 1999 r., II UKN 589/98, OSNP 2000, nr 12, poz. 483). To samo należy także odnieść do ewentualnej sprzeczności ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym , czy też samego przeprowadzenia przez sąd I instancji postępowania dowodowego w tym jego zakresu . W tym też zakresie nie może to być utożsamiane z brakiem rozpoznania istoty sprawy przez Sąd I instancji . Wydanie wyroku przez Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu wreszcie nie wymaga także przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Nietrafny okazał się postawiony przez powoda zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania skarżącego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, co czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. bezzasadnym. W uzasadnieniu zarzutów podniesionych w apelacji powód wskazał, że Sąd pominął okoliczność, że stawki rynkowe ustalone przez biegłego mieściły się w przedziale: 110-323,58 zł., a stawka pozwanego jest dumpingowa. Podkreślił, że poszkodowani nie są zobowiązani korzystać z oferty pozwanego, mają prawo wynajmu pojazdu zastępczego na rynku.

W ocenie Sądu II instancji zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. Dokonane ustalenia faktyczne znajdują oparcie w zebranym materiale dowodowym, ocenionym wszechstronnie bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, zakreślonej przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji wskazał, na jakich dowodach się oparł, jak również, które z dowodów uznał za nieprzydatne dla ustaleń faktycznych w sprawie. Przeprowadzona ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś podniesione w tym zakresie zarzuty apelacji stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji i zmierzają jedynie do przedstawienia własnej wizji stanu faktycznego sprawy. Wbrew stanowisku apelującej, Sąd I instancji nie naruszył żadnej z dyrektyw oceny dowodów i w sposób prawidłowy dokonał ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie.

Podkreślenia wymaga w ślad za wskazaniem Sądu I instancji, iż materiał dowodowy sprawy pozwalający na dokonanie niezbędnych ustaleń faktycznych nie był sporny. Okoliczności faktyczne wynikające z zeznań świadków, czy też pozwanego, jak również zebranych w sprawie dokumentów wzajemnie się uzupełniały i trudno dopatrywać się w tym zakresie jakiegokolwiek dowodu, któremu należało odmówić waloru wiarygodności. W zarzucie przedstawionym w petitum apelacji, jak również w jej uzasadnieniu, powód nie wskazał, które to dowody dowolnie ocenił sąd i jak inaczej zdaniem powoda powinien je ocenić. (...) sprawy nie dotyczy tego czy powinny zostać zastosowane stawki średnie czy też rynkowe, jak mogłoby wynikać z treści zarzutu. W istocie Sąd I instancji rozważał o zakresie obowiązku odszkodowawczego w przypadku braku współdziałania poszkodowanego z pozwanym. Zasada pełnej kompensacji szkody nie może przewidywać jakichkolwiek, dowolnych kosztów, tylko ze względu na fakt, że finalnie koszty te ponosić ma nie sprawca szkody, a jego ubezpieczyciel.

Chybiony okazał się również zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 66 k.c. Jak wynika z prawidłowo ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego sprawy, poszkodowany nie był zainteresowany ofertą pozwanego. Pozwany poinformował poszkodowanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego tj. skorzystania z oferty wypożyczalni współpracującej z pozwanym w tym zakresie. Pozwany przedstawił dane 4 wypożyczalni, z którymi wówczas współpracował. Pracownik pozwanego w rozmowie telefonicznej chciał przedstawić konkretne warunki najmu pojazdu zastępczego z wypożyczalni współpracującej z pozwanym, jednakże poszkodowany nie był zainteresowany ofertą i odmówił wysłuchania informacji w tym zakresie. Tak więc poszkodowany na skutek własnej decyzji i własnych działań nie chciał poznać i wysłuchać pełnej oferty pozwanego towarzystwa ubezpieczeń. Mając powyższe na uwadze słusznie uznał Sad Rejonowy, że poszkodowany działał wbrew obowiązkowi minimalizacji szkody i koszty wygenerowane w ten sposób nie mieszczą się w zakresie związku przyczynowego i nie mogą obciążać pozwanego towarzystwa ubezpieczeń.

Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 385 k.p.c., apelacja powoda jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu i zasądził od przegrywającego spór pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł. Na kwotę tą złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, ustalone stosownie do § 2. pkt 1) w zw. z § 10. ust. 1 pkt 1) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018 roku, poz. 265).