Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 września 2019 r., w sprawie I C 1500/16 Sąd Rejonowy w Zgierzu zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz K. G. tytułem zadośćuczynienia kwotę 15.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5.000 zł od dnia 8 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty i od kwoty 10.000 zł od dnia 6 lutego 2019 r. do dnia zapłaty; zasądził nadto kwotę 3.120 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 150 zł od dnia 8 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty i od kwoty 2.970 zł od dnia 6 lutego 2019 r. do dnia zapłaty oraz ustalił, że pozwany ponosi koszty procesu na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 20 października 2015 r. około południa powódka jechała autobusem linii 5, należącym do pozwanego z placu (...) w stronę Osiedla 650-lecia. Towarzyszył jej mąż oraz dwoje wnuków. Jedno z wnucząt znajdowało się w wózku typu parasolka, drugie zaś stało z mężem powódki. Powódka stała przodem do wejścia do autobusu, w miejscu, gdzie w pojazdach pozwanego stawia się przewożone wózki. Prawą ręką trzymała się poręczy, a drugą trzymała wózek za rączkę. Drugą rączkę wózka trzymała świadek G. B.. Autobus nagle zahamował, co spowodowało gwałtowne i silne szarpnięcie. Na skutek tego szarpnięcia powódka uderzyła się w okolicę lędźwiową pleców o metalową barierkę wewnątrz autobusu. Nikt z pasażerów nie przewrócił się na skutek tego szarpnięcia. Powódka wraz z mężem wysiedli przy cmentarzu. Powódka narzekała, że bolą ją plecy. Mąż proponował, aby poszli do lekarza, ale powódka sądziła, ze ból przejdzie. Dolegliwości nie ustępowały, powódka płakała z bólu. W konsekwencji, zgłosiła się w dniu 22 października 2015 roku na (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w Z.. Wykonane badanie CT kręgosłupa bez kontrastu wykazało złamanie lewego wyrostka poprzecznego (...) prawdopodobnie L3. Tego samego dnia powódka dzwoniła także do pozwanego z prośbą o zabezpieczenie nagrania z monitoringu z dnia zdarzenia. Na skutek dolegliwości bólowych powódka nosiła pas ortopedyczny. Wymagała pomocy przy higienie osobistej, noszeniu ciężarów, przygotowywaniu posiłków, sprzątaniu. Trwało to około 3 miesięcy po zdarzeniu. Przed zdarzeniem powódka przebyła trzy operacje kręgosłupa związane z przepukliną jądra miażdżystego L4/L5 : w 2010, 2011 i 2012 roku. D. i trzecia operacja dotyczyły zrostów po pierwszej operacji. Po trzeciej operacji kręgosłupa zabrano powódce rentę z tytułu niezdolności do pracy. Przed zdarzeniem powódka czuła się już dobrze jak chodzi o kręgosłup. Mogła się schylać. Od 1 lipca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku r. koszt usług opiekuńczych świadczonych osobom niepełnosprawnym przez (...) Komitet Pomocy (...) w Ł. wynosi 11 zł za godzinę . Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2015 roku Prokuratura Rejonowa w Zgierzu odmówiła wszczęcia dochodzenia w sprawie usiłowania doprowadzenia w dniu 27 listopada 2015 roku w Z. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5.000 złotych poprzez wprowadzenie w błąd co do zgłoszenia o wypłatę świadczenia z tytułu odszkodowania za zaistniałe zdarzenie drogowe na szkodę (...) sp. z o. o. Powódka pismem z dnia 25 listopada 2015 r. , uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2015 roku zgłosiła pozwanemu szkodę i wezwała do wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 75.000 złotych. W odpowiedzi na wezwanie pozwany stwierdził, iż w tym dniu spółka nie odnotowała żadnego zdarzenia, i nie widzi podstaw faktycznych ani prawnych aby przyjąć na siebie odpowiedzialność. Wniosła także o przeprowadzenie czynności sprawdzających pod kątem podejrzenia popełnienia na szkodę pozwanego przestępstwa oszustwa- wyłudzenia odszkodowania, w Prokuraturze Rejonowej w Zgierzu. Obecnie powódka może spać tylko na prawym boku, a wcześniej mogła także na plecach i na wznak. W wyniku zdarzenia powódka doznała złamania lewych wyrostków poprzecznych L2 i L3 bez istotnego przemieszczenia. Są to ewidentne zmiany pourazowe, powstałe na skutek nagłego zadziałania czynników mechanicznych. Są one niezależne od wcześniejszych zmian zwyrodnieniowych. Ponadto występują u niej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa o charakterze wielopoziomowej dyskopatii w odcinku szyjnym i lędźwiowym, stan po operacjach przepukliny jądra miażdżystego L4/L5 w 2010, 2011 i 2012 roku. Uszczerbek na zdrowiu powódki na skutek zdarzenia jest trwały i wynosi i 5 % według poz. 91 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Cierpienia fizyczne w początkowym okresie były stopnia umiarkowanego. Dolegliwości bólowe trwały ok. 3-4 miesięcy po zdarzeniu. W okresie systematycznego przyjmowania leków przeciwbólowych w większych ilościach w okresie pierwszych trzech miesięcy ich koszt mogli się zamknąć w kwocie do 40 złotych, później ich koszt mógł się ograniczyć do 10 złotych miesięcznie przez kolejne trzy miesiące. Skutki wypadku mogły powodować u powódki utrudnienia w życiu codziennym i konieczność pomocy osób trzecich w wymiarze 2-3 godzin dziennie przez pierwsze 3 miesiące po zdarzeniu, i ok. 1 godziny dziennie przez kolejne trzy miesiące. Obecnie powódka nie wymaga pomocy osób trzecich, a rokowania odnośnie stanu zdrowia powódki na przyszłość są raczej dobre. Koszty leczenia o rehabilitacji pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 20 października 2015 roku mogły występować w ciągu pierwszego pól roku po tej dacie. Z punktu widzenia chirurga powódka w wyniku zdarzenia nie doznała uszczerbku na zdrowiu. Doznane przez nią w wyniku zdarzenia urazy stanowią grupę schorzeń będących domeną działalności lekarskiej specjalistów z zakresu chirurgii ortopedyczno-urazowej, neurochirurgii lub neurologii. Trwały i długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki z neurologicznego punktu widzenia wynosi 0 %. Okresowe bóle odcinka szyjnego kręgosłupa występują u powódki od 2000 roku, a okresowe bóle kręgosłupa L/S od 2010 roku. Przyczyną w/w dolegliwości są zaawansowane, stare zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa, które nie mają związku z przedmiotowym urazem.

Apelację od tego wyroku złożyła pozwana Spółka. Zarzuciła skarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a to:

1. art. 321 k.p.c. w zw. z art. 350 § 1 i 2 k.p.c. poprzez orzeczenie przez Sąd I instancji ponad żądanie sformułowane przez powódkę polegające na zasądzeniu na rzecz powódki zadośćuczynienia i odszkodowania od (...) sp. z o.o." w sytuacji gdy powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika konsekwentnie w toku całego postępowania popierała żądania zasądzenia na swoją rzecz należności od (...) Sp. z o.o.", a co nastąpiło również na skutek błędnego zastosowania przez Sąd I instancji art. 350 § 1 i 2 k.p.c. i sprostowania oczywistej omyłki w oznaczeniu strony pozwanej, co w gruncie rzeczy stanowiło nieuprawnione przez Sąd I instancji bądź sprostowanie omyłki Strony bądź dokonanie przez Sąd I instancji zmiany podmiotowej powództwa,

2. art. 232 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez wydanie przez Sąd I instancji wyroku uwzględniającego powództwo i przyjęcie, że powódka udowodniła zasadę odpowiedzialności pozwanej, w sytuacji braku zgłoszenia przez stronę powodową reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika miarodajnego i koniecznego w tym względzie dowodu udowadniającego, że do złamania ręki powódki doszło na skutek hamowania autobusu Spółki, podczas gdy na powódce spoczywał ciężar dowodu w zakresie wykazania przesłanek odpowiedzialności cywilnej a w tym adekwatnym związek przyczynowy zaś powódka nie sprostała temu obowiązkowi zgłaszając środek dowodowy niemiarodajny (nieprzydatny) dla udowodnienia istotnej okoliczności faktycznej,

3. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię skutkującą dokonaniem przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych za pomocą niewłaściwych środków dowodowych poprzez dobranie przez Sąd środka dowodowego niewłaściwego dla ustalenia związku przyczynowego w przedmiotowej sprawie, polegające na oparciu ustaleń w tym zakresie w oparciu o opinię biegłego z zakresu chirurgii urazowej z jednoczesnym oddaleniem zgłaszanego wniosku dowodowego z opinii biegłego do spraw techniki samochodowej z punktu widzenia praw m.in. fizyki,

- sprzeczność istotnych ustaleń Sadu I instancji z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a to:

1. przyjęcie przez Sąd I instancji, iż przyczyną uszczerbku na zdrowiu powódki było zdarzenie mające miejsce w dniu 20 października 2015 roku w autobusie komunikacji miejskiej, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentacji medycznej powódki wynika, iż Powódka w dniu 22 października 2015 roku zgłosiła się na (...) z opisywanymi dolegliwościami zdrowotnymi, zaś przebieg relacjonowanego przez Powódkę zdarzenia potwierdzony został przez męża powódki - osobę najbliższą i zainteresowaną wynikiem sprawy,

2. ustalenie przez Sąd I instancji odpowiedzialności pozwanej, pomimo braku udowodnienia przez powódkę przesłanek odpowiedzialności cywilnej, w tym związku przyczynowego pomiędzy zgłaszanym uszczerbkiem na zdrowiu a okolicznościami relacjonowanego przez powódkę zdarzenia z dnia 20 października 2015 roku w świetle informacji nadesłanych przez (...) Oddział Wojewódzki (...) co do uprzedniego leczenia się powódki w obszarach zgłaszanej szkody,

3. ustalenie przez Sąd I instancji, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, iż przemieszczając się komunikacją miejską uniemożliwione jest zabezpieczenie przez pasażera własnego bezpieczeństwa poprzez trzymanie się poręczy bądź zabezpieczenie wózka dziecięcego, w sytuacji gdy Sąd Rejonowy nie przeprowadził chociażby oględzin autobusu Z.P.K. (...) Sp. z o.o. celem potwierdzenia stawianej przez siebie tezy,

4. ustalenie przez Sąd Rejonowy, iż do złamania lewego wyrostka poprzecznego L2 doszło na skutek trzymania się poręczy w autobusie Spółki podczas jego hamowania i uderzenia plecami w poręcz znajdującą się z tyłu za powódką, w sytuacji gdy zasady doświadczenia życiowego, podstawowe prawa fizyki oraz zasady logicznego rozumowania nakazują ustalenie, iż na skutek hamowania pojazdu znajdujące się w nim osoby przemieszczają się w kierunku do przodu a nie w bok jak to wynika z relacji powódki oraz przesłuchiwanych świadków,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

1. art. 445 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię skutkującą uznaniem przez Sąd I instancji, iż żądana przez powódkę kwota tytułem zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią w rozumieniu tego przepisu w kontekście uszczerbku na zdrowiu, którego powódka miałaby doznać w autobusie Spółki, podczas gdy w doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, iż zadośćuczynienie ma pełnić funkcję kompensacyjną i nie może prowadzić do wzbogacenia się poszkodowanego kosztem sprawcy, zaś wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymywana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej topie życiowej społeczeństwa, zaś w przedmiotowej sprawie, zasądzona kwota zadośćuczynienie jest rażąco zawyżona,

2. art. 362 k.c. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie przez Sąd I instancji obniżenia zasądzonego na rzecz powódki odszkodowania i zadośćuczynienia oraz ustalenia stopnia winy Powódki w zakresie przyczynienia się do powstania szkody, w sytuacji gdy stosowanie do przepisów ustawy Prawo przewozowe podróżni zobowiązani są do przestrzegania i stosowania się do przepisów porządkowych obowiązujących w transporcie.

W konkluzji pozwana Spółka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa i zasadzenie kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył,

co następuje :

Apelacja jest bezzasadna. Za nietrafny uznać należy zarzut naruszenia przepisu art. 321 k.p.c. w zw. z art. 350 § 1 i 2 k.p.c. poprzez orzeczenie przez Sąd I instancji ponad żądanie sformułowane przez powódkę polegające na zasądzeniu na rzecz powódki zadośćuczynienia i odszkodowania od (...) sp. z o.o.". Faktem jest, że w pozwie z dnia 4 maja 2016 r. powódka jako stronę pozwaną wskazała (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.. Jednakże jednocześnie podała numer KRS, pod którym Spółka ta została wpisana do rejestru. Strona pozwana, przy odpowiedzi na pozew złożyła wypis z KRS, z którego wynika iż działa pod firmą : (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Sąd I instancji, w zaskarżonym wyroku , jako stronę pozwaną pierwotnie oznaczył M. – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.. Oznaczenie to jednak sprostował postanowieniem z dnia 14 października 2019 r. Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2020 r., w sprawie I Cz 14/20 Sąd Rejonowy w Zgierzu oddalił zażalenie strony pozwanej na postanowienie z dnia 14 października 2019 r. Postanowienie to jest prawomocne i wiążące strony, ale także i Sąd II instancji. Z mocy przepisu art. 380 k.p.c. Sąd II instancji, na wniosek strony, rozpoznaje również te postanowienia Sądu I instancji, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Przepis ten nie ma jednak w tej sprawie zastosowania jako, że dotyczy postanowień niezaskarżalnych, a do takich postanowienie o sprostowaniu omyłki nie należy, co dalej – została przeprowadzona cała procedura odwoławcza.

Nie może ostać się zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez wydanie przez Sąd I instancji wyroku uwzględniającego powództwo i przyjęcie, że powódka udowodniła zasadę odpowiedzialności pozwanej, w sytuacji braku zgłoszenia przez stronę powodową reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika miarodajnego i koniecznego w tym względzie dowodu udowadniającego, że do złamania ręki powódki doszło na skutek hamowania autobusu Spółki. Wbrew tezie, opisanego zarzutu – powódka odpowiednimi środkami dowodowymi – dowodami osobowymi – wykazała, że do złamania ręki doszło na skutek hamowania autobusu.

Chybiony jest także zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten statuuje zasadę swobodnej oceny materiału dowodowego. Tę ocenę dokonuje Sąd. Musi być ona swobodna, wynikająca z zastosowania zasad logiki i doświadczenia życiowego. Taka ocena została przez Sąd I instancji dokonana, a zarzuty postawione w tej materii same nie opierają się na rozumowaniu logicznym i zgodnym z doświadczeniem życiowym. Żeby ustalić, czy do szkody doszło na skutek hamowania autobusu nie trzeba przeprowadzać oględzin tego autobusu. To, że osoby jadące autobusem w trakcie hamowania przesuwają się do przodu, to prawda ale następnie ich ciało „wygina się” we wszystkie strony i na to, jako okoliczność notoryjnie znaną nie potrzeba żadnego dowodu. Nie było potrzeby przeprowadzania dowodu z opininn biegłego ds. ruchu drogowego, bo biegły taki nie może zaprzeczyć by do złamania ręki mogło dojść w wyniku hamowania autobusu – a do tego sprowadzał się wniosek dowodowy. Faktem jest, że powódka leczyła się przed wypadkiem – i ta okoliczność została w opinii uwzględniona przez biegłego. Brak jest jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby świadczyć o przyczynieniu się powódki do powstania szkody. Wbrew tezie apelacji – przyznane zadośćuczynienie nie jest nadmierne, a wręcz przeciwnie – jego wysokość ustalona została w najniższych granicach.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c.