Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 listopada 2021 roku Sąd Rejonowy
w Z. oddalił powództwo (...) Spółki Akcyjnej w B. przeciwko D. K. o zapłatę oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1 800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wskazanego wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości. Skarżący zarzucił naruszenie szeregu przepisów prawa materialnego, to jest art. 385 ¹ w zw. z art. 385 ² i art. 56 i art. 359 k.c. w zw. z art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2012 roku o kredycie konsumenckim („u.k.k.”); art. 5 pkt 6a u.k.k.; art. 359 § 1 k.c.; art. 720 § 1 k.c. oraz art. 353 ¹ w zw. z art. 65 k.c. Na tych podstawach skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, a w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie.

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwana wniosła o jej oddalenie
z zasądzeniem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji nie były kwestionowane. Sąd odwoławczy przyjmuje je za własne.

Oddalenie powództwa wynikało z uznania przez Sąd Rejonowy, że umowa pożyczki nie została skutecznie wypowiedziana, gdyż pozwana nie zalegała ze spłatą rat. Wszystkie wpłaty, których dokonała pozwana zaliczono na kapitał i odsetki, gdyż pozaodsetkowe koszty pożyczki w postaci prowizji
i opłaty za „Twój pakiet” uznano za wynikające z niedozwolonych klauzul umownych. Wbrew zarzutom apelacji było to stanowisko słuszne.

Skarżący odwołuje się do regulacji z art. 36a ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (obecnie t.j. Dz.U. z 2022, poz. 246, zwanej dalej „u.k.k.”), twierdząc iż sam fakt pozostawania pozaodsetkowych kosztów pożyczki w granicach limitu ustawowego wyłącza uznanie postanowień umownych za abuzywne. Zagadnienie to było przedmiotem rozbieżności
w orzecznictwie. W ostatnim czasie ukształtowała się jednak jednolita linia orzecznictwa, zgodnie z którą okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 u.k.k. nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone. W konsekwencji, postanowienia umowne określające inne niż odsetki koszty kredytu konsumenckiego mogą zostać uznane za klauzule abuzywne, nawet jeśli ich wysokość nie przekracza maksymalnych kwot takich kosztów określonych (patrz, np. uchwała Sądu Najwyższego z 26 października 2021 roku, III CZP 42/20, L.). Stanowisko to znalazło oparcie
w jednoznacznym orzecznictwie (...) (patrz: C-779/18 - wyrok TS z 26 marca 2020 r. (...) S.A. i R. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty przeciwko XO, C-84/19 - wyrok TS z 03 września 2020 r. (...) S.A. z siedzibą w B. i inni przeciwko QJ i innym). Nie ma więc żadnych wątpliwości, że Sąd Rejonowy słusznie zbadał abuzywność spornych postanowień umownych, co czyni oczywiście bezzasadnymi zarzuty apelacji zmierzające do wykazania, że naruszone zostały art. 36a ust. 2 i art. 5 pkt 6 u.k.k. w związku z przepisami Kodeksu cywilnego dotyczącymi zasady swobody umów, skutków czynności prawnej i wysokości odsetek. Sąd Rejonowy nie tylko słusznie zajął się kwestią abuzywności postanowień umownych, ale i zasadnie uznał, że zostały spełnione przesłanki z art. 385 ¹ § 1 i art. 386 ² k.c. Stanowisko Sądu I instancji zostało szeroko i wielowątkowo uzasadnione. Argumentacja ta zasługuje na pełną akceptację Sądu odwoławczego i nie wymaga powtórzenia.

Pozostałe zarzuty apelacji wskazują na to, że skarżący nie akceptuje konsekwencji pominięcia kosztów pożyczki, które wynikały z niedozwolonych klauzul umownych. Sąd I instancji trafnie wskazał, że wyeliminowanie tych kosztów oznacza, że pozwana nie pozostawała w zwłoce z zapłatą rat. Nie było więc podstaw do wypowiedzenia umowy i wypełnienia weksla. Powód nie złożył pozwanej ważnego i skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy,
a więc nie nastąpił skutek w postaci wymagalności całego zobowiązania. Umowa obowiązuje, a kwota dochodzona pozwem nie stała się wymagalna.

Wbrew zarzutowi apelacji Sąd Rejonowy nie uznał, że powodowi nie należą się odsetki umowne, przeciwnie – pozwana powinna spłacać odsetki zgodnie z umową pozbawioną postanowień niedozwolonych (art. 385 ¹ § 2 k.c.). Nie może być mowy o naruszeniu w ten sposób art. 359 § 1 k.c. Podobnie bezzasadny był zarzut naruszenia art. 720 § 1 k.c. Nie było podstaw do zasądzenia zwrotu całego pożyczonego kapitału, gdyż pozwana ma obowiązek zwrócić kapitał pożyczki zgodnie z umową, a nie jednorazowo (do skutecznego wypowiedzenia umowy nie doszło). Nie ma także racji skarżący, że Sąd
I instancji dopuścił się ingerencji w treść przedmiotowego stosunku prawnego. Sąd ten nie ustalił nowej wysokości rat, tylko uwzględnił okoliczność, że
z poszczególnych rat należy wyeliminować koszty, które wynikały
z niedozwolonych klauzul umownych. Nie doszło więc do naruszenia art. 353 ¹ w zw. z art. 65 k.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na mocy art. 385 k.p.c., apelację oddalił. Konsekwencją oddalenia apelacji było orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego zgodnie z art. 98 w zw. art. 99 k.p.c. Zasądzone koszty obejmują wynagrodzenie pełnomocnika, które wyliczono na podstawie
§ 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 265).