Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

Formularz UK1

Sygnatura akt

IV K 97/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

G. S.

Został uznany za winnego tego, że w okresie od 29 listopada 2012 roku do 25 sierpnia 2014 roku w W., miejscowości Z. i innych miejscowościach na terenie Polski, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej znacznej wartości, poprzez wprowadzenie pracowników firm ubezpieczeniowych A. Towarzystwo (...) SA w W., (...) SA w W., A. Towarzystwo (...) SA w W. oraz (...) Towarzystwo (...) SA w W., w błąd co do rzeczywistego stanu swojego zdrowia w czasie zawierania z nimi umów ubezpieczenia, a w odniesieniu do Firmy (...), co do stanu swojego zdrowia sprzed 16 kwietnia 2013 roku, jak również poprzez wprowadzenie pracowników tychże firm w błąd co do rzeczywistych okoliczności zdarzenia mającego miejsce 16 kwietnia 2013 roku w miejscowości Z., jak i skutków tego zdarzenia dla jego zdrowia, doprowadził lub usiłował doprowadzić wszystkie ww. Firmy ubezpieczeniowe do niekorzystnego rozporządzenia mieniem łącznej wartości 1.289.562 złotych przy czym:

a)  w dniu 5 grudnia 2012 roku zawarł z A. Towarzystwo (...) SA w W. umowę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym nr (...) 2.2 Promocja Jesienna, której zakres został rozszerzony aneksem z 10 stycznia 2013 roku, a następnie złożył w okresie od 14 maja 2013 roku do 25 sierpnia 2014 roku, kilka wniosków o wypłatę odszkodowania z tej polisy, podając niezgodne ze stanem rzeczywistym okoliczności stanowiące podstawy do wypłaty odszkodowania, czym doprowadził tego pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 6.000 złotych i usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 1.020.000 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę przez pokrzywdzonego wypłaty dalszych kwot żądanego odszkodowania,

b)  w dniu 31 grudnia 2012 roku zawarł z A. Towarzystwo (...) SA w W. umowę grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (...) nr 36.808, zaś dnia 9 maja 2013 roku złożył wniosek o wypłatę odszkodowania z tej polisy podając, niezgodne ze stanem rzeczywistym, okoliczności stanowiące podstawy do wypłaty odszkodowania, a następnie, w dalszym toku postępowania likwidacyjnego rozszerzał zakres żądań odszkodowawczych, czym doprowadził tego pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w łącznej kwocie 44.700 złotych,

c)  21 maja 2013 roku zażądał od (...) Towarzystwo (...) SA w W. wypłaty odszkodowania z polisy OC pojazdu T. (...) nr K – 800978203 podając w zgłoszeniu niezgodne ze stanem rzeczywistym okoliczności stanowiące podstawy do wypłaty tego odszkodowania, czym usiłował doprowadzić tę Firmę do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 100.862 złote, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania przez pokrzywdzonego,

d)  w dniu 7 stycznia 2013 roku zawarł z (...) SA w W. umowę ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków nr (...), zaś dnia 6 maja 2013 roku, złożył wniosek o wypłatę odszkodowania z tej polisy, podając niezgodne ze stanem rzeczywistym okoliczności stanowiące podstawy do wypłaty odszkodowania, a następnie, w dalszym toku postępowania likwidacyjnego, rozszerzał zakres żądań odszkodowawczych, czym doprowadził tego pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w łącznej kwocie 37.800 złotych i usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 80.200 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę przez pokrzywdzonego wypłaty dalszych kwot żądanego odszkodowania,

czyli czynu z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 294 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 12 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

dowód

Numer karty

1.  G. S. od wieku dziecięcego leczy się na astmę.

Dokumentacja medyczna

910 – 922

2.  W latach 2002 – 2003 G. S. leczył się w związku ze złamaniem kostki bocznej podudzia prawego, zwichniętego stawu łokciowego lewego oraz zamkniętej repozycji kciuka prawego.

Dokumentacja medyczna

280 – 292,

983 – 995

3.  Od roku 2001 do grudnia 2002 roku G. S. uzyskiwał zasiłek chorobowy w związku z toksoplazmozą oraz złamaniem kostki bocznej podudzia prawego. W związku z tym drugim schorzeniem, na początku 2003 roku odbył rehabilitację sanatoryjną.

Dokumentacja ZUS

(...)

4.  Od maja 2003 roku G. S. był częściowo niezdolny do pracy ze względów pulmonologicznych. Z tych względów kilkukrotnie kierowany był na leczenie rehabilitacyjne. W toku leczenia rehabilitacyjnego stwierdzono u niego przewlekłe zapalenie wątroby. Od lutego 2004 roku w wywiadach składanych na potrzeby postępowań w ZUS G. S. zgłaszał złamania nadgarstków obydwu rąk, które miało nastąpić w czerwcu 2003 roku. Ta ostatnia okoliczność miała wpływ na stwierdzenie częściowej niezdolności do pracy G. S. od kwietnia 2004 roku do maja 2005 roku.

Dokumentacja ZUS

638 – 642

(...), (...), (...)

5.  W okresie od marca 2009 roku do sierpnia 2012 roku G. S. leczył się w ramach NFZ na różne schorzenia, w tym schorzenia kręgosłupa, złamanie kończyny, bóle głowy, poważne choroby gardła, uszu i nosa. Korzystał z zasiłków chorobowych i rehabilitacyjnych, głównie w związku z chorobą układu oddechowego. W marcu 2011 roku G. S. wystąpił o przyznanie renty chorobowej. Decyzją ZUS I Oddział w Ł. przyznana została G. S. renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy (k.1160). Dnia 29 sierpnia 2013 roku orzeczona została względem G. S. całkowita niezdolność do pracy (k. (...)). Decyzja ta była przedłużana na kolejne okresy. W tym okresie G. S. do ZUSu składał dokumentację dotyczącą zdarzenia drogowego ze stycznia 2011 roku.

Pismo z NFZ

dokumentacja ZUS

638 – 642

(...),

(...) – 1200, (...), (...), (...) – 1400

6.  W okresach od 3 listopada do 18 grudnia 2009 roku, 18 stycznia do 3 maja 2010 roku oraz od 7 marca do 11 maja 2011 roku, G. S. przebywał na zwolnieniach lekarskich.

Pismo z ZUS

664

7.  W czasie od 17 października 2010 roku do 17 lutego 2011 roku G. S. pięciokrotnie korzystał z pomocy (...). Przyczynami interwencji były ataki astmy, zasłabniecie, uraz po upadku oraz złe samopoczucie po dwutygodniowym spożywaniu alkoholu.

Dokumentacja (...)

947, 948 – 960

8.  Od listopada 2009 roku G. S. leczył się w (...) w związku z bólami głowy, kręgosłupa, drętwienie rąk i inne dolegliwości, których przyczyną miał być wypadek samochodowy z 2003 roku.

Dokumentacja medyczna

863 – 891

9.  W związku z wypadkiem z 2003 roku G. S. leczył się także w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej P. w R.. Leczenie to odbywało się w okresie od 18 czerwca 2004 roku do 25 maja 2009 roku, a związane było z wieloma złamaniami kończyn górnych i dolnych i bólami w podbrzuszu.

Dokumentacja medyczna

(...)

10.  6 maja 2010 roku G. S. korzystał z pomocy poradni (...) sp. z o.o. w związku z zapaleniem wielostawowym oraz bólami barku i kręgosłupa.

Dokumentacja medyczna

670

11.  1 listopada 2010 roku G. S. zgłosił do (...) S.A. szkodę z polisy (...) w związku ze zdarzeniem, które miało mieć miejsce 31 października 2010 roku, w toku którego doszło do złamania prawej ręki w wyniku przytrzaśnięcia drzwiami.

Dokumentacja ubezpieczeniowa

924 – 929

12.  Szkodę z tego samego zdarzenia G. S. zgłosił ponownie 10 stycznia 2011 roku.

Dokumentacja ubezpieczeniowa

931 – 946

13.  9 czerwca 2011 roku (...) do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Powiecie (...) – Wschodnim, uznał G. S. za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym, określając, iż niepełnosprawność ta trwa od stycznia 2011 roku.

847

14.  Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z 1 sierpnia 2012 roku, G. S. został uznany za niezdolnego do pracy w okresie od 1 sierpnia 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku.

859

15.  Dnia 26 stycznia 2012 roku G. S. zgłosił szkodę z polisy OC Szpitala Wojewódzkiego w Z., zawartej z w (...) SA. Powodem zgłoszenia były rzekome nieprawidłowości leczenia, zgłaszanych przez G. S., zawrotów głowy oraz bóli odcinka szyjnego kręgosłupa, które miały być wynikiem zdarzenia komunikacyjnego z 22 stycznia 2011 roku. Szkoda zarejestrowana została za numerem PL (...). Analogiczną szkodę G. S. zgłosił w odniesieniu do Szpitala im. (...) w Ł.. Ta s. zarejestrowana została w (...) SA za numerem PL (...). Obydwa roszczenia uznane zostały za niezasadne.

Dokumentacja ubezpieczeniowa - akta na płytach

(...), (...)

16.  Od 11 marca 2011 roku G. S. leczył się w Poradni (...), Szpitalu im. WAM w Ł., Szpitalu im. (...) w Ł. oraz Szpitalu im. (...) w Z., w związku z obrażeniami, których miał doznać w wypadku komunikacyjnym z 22 stycznia 2011 roku. Leczeniem objęte były zawroty głowy, obustronne uszkodzenie słuchu, szumy uszne, zmiany zwyrodnieniowe odcinka szyjnego, przepuklina centralna i centralna lewoboczna oraz stan po urazie głowy i kręgosłupa szyjnego z utratą przytomności, a także stan po przebytym zwichnięciu w stawie śródręczno – paliczkowym kciuka prawego ze złamaniem głowy I kości śródręcza, stłuczenie okolicy stawu kolanowego prawego z podejrzeniem niestabilności, naderwanie mięśnia czworogłowego uda prawego i zespołu bólowego stawu biodrowego prawego z podejrzeniem pęknięcia panewki.

Dokumentacja medyczna

667 – 668 672 – 678, 682 – 684, 686 – 718, 800 (koperta), 801 – 809 (koperta), 893, 909 (koperta)

17.  W związku ze zdarzeniem z 22 stycznia 2011 roku G. S. domagał się odszkodowania od (...) S.A. z polisy nr (...), (...).

Dokumentacja szkodowa (...)

719 – 791, 812 – 861

18.  W związku z tym samym zdarzeniem G. S. domagał się odszkodowania także od (...) SA. We wniosku o wypłatę odszkodowania skierowanego do tej firmy zgłosił złamanie kręgosłupa, skręcenia barku, i zerwania mięśnia czworogłowego oraz inne, które miały wynikać z załączonej dokumentacji medycznej.

Dokumentacja A.

1480 - (...)

19.  5 grudnia 2012 roku G. S. złożył w (...) Towarzystwo (...) S.A. (zwane dalej (...)), wniosek o zawarcie ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym w programie (...) P. (...) 2.2. oraz wnioski o zawarcie umów ubezpieczeń dodatkowych, w tym „pod opieką (...) obejmującej ochronę ubezpieczeniową na wypadek operacji ubezpieczonego, ubezpieczenia na wypadek śmierci spowodowanej nieszczęśliwym wypadkiem, na wypadek pobytu ubezpieczonego w szpitalu w związku z nieszczęśliwym wypadkiem, uszczerbku na zdrowiu wynikającego z nieszczęśliwego wypadku, inwalidztwa wynikającego z nieszczęśliwego wypadku, całkowitej i trwałej niezdolności do pracy spowodowanej nieszczęśliwym wypadkiem oraz umowę przejęcia opłacania składek na wypadek całkowitej i trwałej niezdolności do pracy. W chwili wypełnienia wniosku, to jest 1 grudnia 2012 roku G. S. oświadczył, iż jest całkowicie zdrowy. Na szczegółowe pytana w ankiecie dotyczącej stanu zdrowia w tym przebytych chorób i pobytów w szpitalu udzielił odpowiedzi negatywnych. Nie poinformował także, że zgodnie z decyzjami ZUS jest uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym oraz całkowicie niezdolną do pracy. To spowodowało, że ubezpieczenie zostało oszacowane na standardowych warunkach i bez kierowania na dodatkowe badania medyczne. 3 grudnia 2012 roku G. S. wypełnił ankietę zdrowia niezbędną do zawarcia dodatkowej umowy. W niej również nie zgłosił żadnych problemów zdrowotnych. 5 grudnia 2012 roku zawarta została z G. S. umowa, zgodna ze zgłaszanym zakresem ubezpieczenia.

Wnioski

zeznania D. P. –

zeznania E. B.

polisa z aneksami

informacja o produkcie

165 – 170, 171

1618v – (...), 1927v –1928

967v – 969, (...)

159 – (...)

(...)

20.  18 kwietnia 2013 roku, na infolinie (...) zadzwoniła B. G. i podając się za żonę G. S. zgłosiła szkodę wynikająca ze zdarzenia z 16 kwietnia 2013 roku. Podała, iż G. S. przebywa w Szpitalu w B. i jest w stanie ciężkim. Po tym pracownik (...) skontaktował się z G. S., pouczył go jakie dokumenty będą niezbędne do wniosku o wypłatę odszkodowania oraz ustalił, iż zgłoszenie nastąpi w terminie późniejszym, z uwagi na trwające leczenie.

zeznania E. B.

zeznania D. P.

967v – 969, (...)

1618v – (...), 1927v – 1928

21.  14 maja 2013 roku do (...) wpłynął wniosek o wypłatę odszkodowania z tytułu pobytu G. S. w szpitalu. Ponieważ do wniosku załączono dokumentację potwierdzającą pobyt, (...) wypłaciła kwotę 6.000 złotych tytułem odszkodowania. 18 czerwca 2013 roku G. S. złożył kolejny wniosek o wypłatę kolejnych kwot tytułem odszkodowania. Tym razem zażądał od (...) odszkodowania z tytułu inwalidztwa. Przedłożył dokumenty, z których wynikało, iż w wyniku zdarzenia z 16 kwietnia 2013 roku doznał całkowitej utraty słuchu ucha lewego i głębokiego niedosłuchu ucha prawego. Do wniosku załączył dokumentację z Firmy (...). Wykonana wówczas analiza dokumentacji doprowadziła do powzięcia wątpliwości przez pracowników (...) co do tego, czy zgłaszane skutki zdarzenia są adekwatne do jego przebiegu. Od tego też momentu (...) powzięło wątpliwości co do zasadności roszczeń G. S. i zaczęło dokładnie badać jego dokumentację medyczną. Wystąpiono do różnych placówek medycznych o dokumentację oraz do policji o dodatkowe informacje na temat zdarzenia. G. S. skierowany został na dodatkowe badania laryngologiczne. Z uwagi na tę dalszą diagnostykę wstrzymało wypłatę odszkodowania do zakończenia badań narządu słuchu oraz innych schorzeń, które na późniejszym etapie postępowania likwidacyjnego zgłaszał G. S..

Wniosek o wypłatę

zeznania E. B.

pismo z L.

zeznania D. P.

wniosek o wypłatę

pismo z (...)

158

967v – 969, (...)

972

1618v – (...), 1927v – 1928

177 – 178, 179 – 180

973-974

22.  24 czerwca 2014 roku (...) otrzymało informację zawierającą treść opinii biegłych, wykonaną na potrzeby postępowania w sprawie spowodowania wypadku przez V. Z. (1), z której wynikało, że do zdarzenia, a tym samym obrażeń G. S. nie mogło dojść w zgłaszanych przez niego okolicznościach. Po tym (...) złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wyłudzenia odszkodowania przez G. S.. Pomimo tego G. S. zgłaszał kolejne żądania do (...) o wypłatę kolejnych kwot odszkodowania. 25 sierpnia 2014 roku zgłosił żądanie, w którym domagał się wypłaty odszkodowania z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, która miała mieć związek ze zdarzeniem z 16 kwietnia 2013 roku. Do wniosku tego załączył dokumentację z ZUS. W dokumentacji tej zawarte były informacje o wcześniejszych okresach zasiłkowych związanych z niezdolnością G. S. do pracy. Na podstawie tych informacji (...) dotarł do dokumentacji medycznej, z której wynikało, iż G. S. w przeszłości doznawał urazów tych części ciała, które objęte były postępowaniem likwidacyjnym. W związku z powyższym (...) uznał, iż zawierając umowę ubezpieczenia G. S. zataił istotne informacje o swoim stanie zdrowia, które mogły mieć wpływ na ocenę ryzyka i istotne warunki umowy. G. S. na drodze sądowej domaga się obecnie od (...) kwoty 1.020.000 złotych.

zeznania E. B.

zeznania D. P.

pismo z prokuratury

orzeczenia ZUS

orzeczenie ZUS z dokumentacją medyczną z 2012 roku

967v – 969, (...)

1618v – (...), 1927v – 1928

975

976, 977-978

979 - 981

23.  Dnia 29 listopada 2012 roku G. S. złożył wniosek w A. Towarzystwo (...) SA o zawarcie umowy na życie w ramach wariantu (...). Składając wniosek wypełnił ankietę dotyczącą stanu swojego zdrowia, przebytych chorób oraz wcześniejszych leczeń i ich przyczyn. W ankiecie tej zaznaczył, że leczy się na astmę oraz, że posiada wadę wzroku. Nie zaznaczył wcześniejszych problemów ze słuchem, kręgosłupem, stawami itd. Zaprzeczył też, aby kiedykolwiek przebywał w szpitalu oraz leczył się w różnych placówkach służby zdrowia na jakiekolwiek wcześniejsze dolegliwości. Zaprzeczył także, że stwierdzono u niego stopień niepełnosprawności oraz orzeczono względem niego niezdolność do pracy. 12 grudnia 2012 roku ankieta ta została uzupełniona w rozmowie telefonicznej. Wtedy również G. S. nie wspomniał o swoich wcześniejszych kłopotach zdrowotnych.

Ankieta

płyta

(...)

561

24.  W dniu 31 grudnia 2012 roku G. S. zawarł z A. Towarzystwo (...) SA umowę grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (...) nr (...). Umowa ta obejmowała ryzyka: śmierci ubezpieczonego, śmierci wskutek nieszczęśliwego wypadku, leczenia szpitalnego, trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz niektórych świadczeń szpitalnych.

zeznania A. S.

potwierdzenie zawarcia umowy

dokumenty A.

(...), 1892v – (...)

(...)

(...), (...)

25.  Dnia 9 maja 2013 roku do A. Towarzystwo (...) SA wpłynął wniosek G. S. o wypłatę odszkodowania z polisy nr (...). Wskazaną we wniosku podstawą żądania odszkodowania była hospitalizacja związana z wypadkiem drogowym w miejscowości Z. z dnia 16 kwietnia 2013 roku oraz obrażenia, których miał doznać w toku tego zdarzenia. Do wniosku oskarżony załączył notatkę policyjną ze zdarzenia oraz wypis ze Szpitala Wojewódzkiego w B..

Wniosek

(...) – 1630

26.  4 czerwca 2013 roku A. Towarzystwo (...) SA, po zasięgnięciu opinii konsultanta medycznego co do stopnia obrażeń ciała doznanych w toku zdarzenia przez G. S., przyznało i wypłaciło G. S. kwotę 4.500 złotych tytułem pobytu w szpitalu, kwotę 29.700 z tytułu uszczerbku na zdrowiu oraz kwotę 10.500 złotych z tytułu świadczeń medycznych wykonanych G. S. w ramach hospitalizacji. Łączna kwotą wypłaconych G. S. środków z tej umowy to 44.700 złotych.

zeznania A. S.

opinia konsultanta

pisma

(...), 1892v – (...)

(...)

(...) i 1634v

27.  30 grudnia 2015 roku G. S. skierował przeciwko A. TU na Ż. pozew o zapłatę kwoty 575,400 złotych z umowy zawartej 31 grudnia 2012 roku.

pozew

(...)

28.  W grudniu 2012 roku, równolegle do starań o zawarcie z A. Towarzystwo (...) SA umowę grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (...), G. S. rozpoczął starania o zawarcie umowy ubezpieczenia w ramach wariantu „Moje bezpieczeństwo prestiż” z (...) S.A. (zwaną dalej A.). Złożył u agenta stosowny wniosek o zawarcie ubezpieczenia. We wniosku o zawarcie polisy zaprzeczył, aby w ostatnich 5 latach doznał uszkodzenia ciała w wyniku wypadku lub urazu. Podał też, iż z zawodu jest architektem budowlanym. W dniu 7 stycznia 2013 roku zawarta została z G. S. umowa ubezpieczeniowa nr (...), która swoim zakresem objęła ubezpieczenie na wypadek śmieci wskutek nieszczęśliwego wypadku, trwałego uszczerbku na zdrowiu, pobytu w szpitalu oraz kosztów leczenia. Umowa obowiązywała od 8 stycznia 2013 roku.

Polisa

Deklaracja

dokumenty A.

zeznania R. K.

312 – 313

(...)

(...) -2460

(...), 1589v - 1590v, 1930v – 1932v

29.  Dnia 18 kwietnia 2013 roku G. S. telefonicznie zgłosił szkodę w postaci uszkodzenia ciała, która miała zaistnieć w wyniku wypadku drogowego w dniu 16 kwietnia 2013 roku. W odpowiedzi na to zgłoszenie A. przesłała drogą elektroniczną druk zgłoszenia szkody oraz spis wymaganych dokumentów. Dnia 6 maja 2013 roku G. S. złożył w A. wymagane dokumenty. Na podstawie przedłożonych przez G. S. dokumentów, po zasięgnięciu opinii konsultanta medycznego, A. podjęła decyzję o wypłacie G. S. odszkodowania. I tak w dniu 20 maja 2013 roku kwotę 7.000 złotych z tytułu (...) i 8.000 złotych z tytułu leczenia szpitalnego, Dnia 18 lipca 2013 roku 12.800 złotych tytułem dopłaty do odszkodowania z tytułu (...) oraz dnia 20 września 2013 roku kwotę 10.000 złotych tytułem kosztów leczenia. Łącznie do 20 września 2013 roku z przedmiotowej umowy A. wypłaciło G. S. kwotę 37.800 złotych. W toku dalszych czynności likwidacyjnych G. S. kwestionował wysokość naliczonego odszkodowania i zgłaszał kolejne dolegliwości mające być następstwem zdarzenia z 16 kwietnia 2013 roku. Te kolejne roszczenia mogły wiązać się z wypłatą dalszych odszkodowań z tytułu uszczerbku na zdrowiu - do kwoty 80.200 złotych. W związku z powyższym sprawa ta została skierowana do zespołu szkód złożonych. W ramach prac tego zespołu (...) uzyskała dokumentację medyczną dotyczącą zgłaszanych schorzeń, jak również uzyskała informację o wcześniejszych postępowania likwidacyjnych prowadzonych ze zgłoszeń G. S. w innych firmach ubezpieczeniowych, które to zgłoszenia dotyczyły zdarzeń sprzed 16 kwietnia 2013 roku. Uzyskane przez A. materiały wskazywały na to, iż G. S. już przed zdarzeniem z 16 kwietnia 2013 roku był „mocno schorowany”. (...) nadesłane z (...) SA wskazywały na to, iż w tym towarzystwie (...) zgłosił szkodę osobową zaistniałą dnia 22 stycznia 2011 roku, która miała zaistnieć w wyniku nieszczęśliwego wypadku, a w toku której miał doznać urazów głowy, kręgosłupa szyjnego i piersiowego, ręki prawej, kolana, biodra i uda prawego.

W toku postępowania R. K. dowiedział się, że szkoda ze zdarzenia objętego jego czynnościami została zgłoszona również w (...). Zwrócił się do (...) o nadesłanie dokumentów dotyczących postępowania prowadzonego przez tę firmę. W odpowiedzi na tę prośbę P. H. (1) przekazał mu żądane materiały, w tym zdjęcia T. (...) wykonane po zdarzeniu.

Po analizie wszystkich dokumentów oraz analizie materiałów dotyczących zdarzenia, A. odmówiła przyznania kolejnych kwot G. S..

Zgłoszenie telefoniczne

mail

zgłoszenie pisemne

dokumentacja medyczna załączona do zgłoszenia

dokumentacja medyczna uzyskana przez A.

zapytanie do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego

opinia konsultanta

pisma i dokumentacja uzyskana przez A.

pismo o odmowie przyznania dodatkowego odszkodowania

opinie konsultanta

pismo o przyznaniu odszkodowania

korespondencja mailowa z (...) z załączonymi zdjęciami korespondencja i materiały uzyskane z C.

zeznania R. K.

zeznania P. H. (2)

315

322

316 – 321

323 – 331

333 – 433

434 – 436

437 – 446

447 – 471

472-473

474,475

476 - 477, 478 – 479, 480

481 – 505

517 – 560

1452v – (...), 1589v - 1590v, 1930v – 1932v

1995v

30.  Analizę wszystkich materiałów zgromadzonych przez A. w postępowaniu likwidacyjnym zajmował się R. K.. Wszystkie dokumenty omówił w sporządzonej przez siebie notatce służbowej. Tam też sformułował wnioski dotyczące zasadności wypłaty odszkodowania G. S..

zeznania R. K.

notatka

1452v – (...), 1589v - 1590v, 1930v – 1932v

(...)

31.  Po otrzymaniu decyzji odmownej G. S. skierował powództwo przeciwko A., do Sądu Okręgowego w Łodzi, o wypłatę dochodzonych przez niego roszczeń. Postępowanie to zarejestrowano za numerem II C 37/16, w którym oprócz kwoty 82.000 złotych z tytułu uszczerbku na zdrowiu zażądał zasądzenia kwoty 10.000 z tytułu pobytu w szpitalu.

zeznania R. K.

pozew

1452v – (...), 1589v - 1590v, 1930v – 1932v

(...) - 2440

32.  13 marca 2013 roku G. S. zadzwonił do (...) i prosił o wskazanie zakresu ubezpieczenia pojazdu T. (...) należącego do V. Z. (1). Nie udzielono mu informacji, z uwagi na fakt, iż nie był właścicielem pojazdu. Wówczas do rozmowy włączyła się V. Z. (1). Wypytywała pracownika (...) czy umowa obejmuje holowanie pojazdu po wypadku. Nie była zainteresowana tym, czy samochód może być transportowany ze względu na awarię. Podkreślała, że chodzi o wypadek. Dopytywała się również o odległość holowania i możliwość skorzystania z auta zastępczego.

Płyta z nagraniem

Korespondencja mailowa

zeznania P. H. (2)

1975a

482 - 485

1995v

33.  21 maja 2013 roku G. S. zgłosił szkodę z polisy OC pojazdu T. (...) w firmie (...) Towarzystwo (...) SA. W rozmowie telefonicznej z dnia 13 maja 2013 roku, podczas której G. S. zgłosił szkodę podał, że w czasie zdarzenia nie spał, był trzeźwy i miał zapięte pasy bezpieczeństwa.

Zgłoszenie

płyta

18

1975a

34.  W toku postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez (...) zlecono wykonanie opinii przez specjalistów różnych specjalności, w tym chirurgii ogólnej, neurochirurgii i ortopedy. Ustalono na ich podstawie, że wartość należnego odszkodowania wyliczona na podstawie ustalonego przez specjalistów uszczerbku na zdrowiu wyniosłaby 100.862 złote. Dokonano również oględzin pojazdu i odebrano oświadczenie od R. G.. W toku tego postępowania powzięto wątpliwości dotyczące rzeczywistego zaistnienia zdarzenia oraz zgłoszonej szkody. W związku z powyższym odmówiono wypłaty odszkodowana i złożono zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.

Zeznania A. W.

opinie specjalistów

zawiadomienie z załącznikami

notatka z oględzin i rozpytania

akta szkody

15

116 – 124

1-13

507 – 508

1975a

35.  Pismem z 20 września 2013 roku poinformowano G. S. o odmowie przyznania odszkodowania.

Pismo

Zeznania M. D.

509

1647v

36.  W dniu 14 kwietnia 2016 roku G. S. wezwał (...) Towarzystwo (...) SA do zapłaty kwoty 441.470,81 złotych.

Wezwanie

Zeznania M. D.

(...)

1647v

1928v

37.  O godzinie 0:19 dnia 16 kwietnia 2013 roku zawiadomiono Komendę Powiatową Policji w B. o zaistnieniu zdarzenia drogowego w miejscowości Z.. O godzinie 0:25 dyżurny polecił R. S. i P. S. przeprowadzenie w tej sprawie interwencji. Po przyjeździe na miejsce funkcjonariusze zastali kierującą pojazdem V. Z. (1) oraz pasażera. Pasażer pojazdu zgłosił, iż boli go głowa i dlatego też funkcjonariusze zakwalifikowali jego stan zdrowia jako „lekko ranny”. Dokonali oględzin pojazdu. W ich toku stwierdzili, iż pojazd posiada lekkie uszkodzenia prawego narożnika ze zbiciem klosza kierunkowskazu. W ich ocenie pojazd nadawał się do dalszej jazdy, bo nie było uszkodzeń układu jezdnego, a żarówka kierunkowskazu nie uległa uszkodzeniu. Po wykonaniu oględzin pojazdu P. S. przekazał pojazd wraz z dowodem rejestracyjnym V. Z. (2).

Notatka

zeznania P. S.

zeznania R. S.

protokół oględzin pojazdu

51

62, (...) – 261, (...) – 1891v

65, 1891v – (...)

26-29

38.  O godzinie 0:45 dnia 16 kwietnia 2013 roku na miejsce zgłoszonego zdarzenia przyjechała A. A. (2), wraz z technikiem M. K.. Początkowo przeprowadziła rozmowę ze znajdującymi się już na miejscu zdarzenia funkcjonariuszami P. S. i R. S.. Później przeprowadziła oględziny miejsca zdarzenia i udokumentowała je protokołem oraz zdjęciami.

Notatka

zeznania A. A. (2)

dokumentacja fotograficzna

szkic miejsca zdarzenia

protokół oględzin miejsca

19

262v – 263, 1850 – (...)

41,265 – 267

42, 264

22-25

39.  Po przeprowadzeniu wszystkich czynności funkcjonariusze podjęli decyzje o nałożeniu na V. Z. (1) mandatu karnego w kwocie 300 złotych, który to mandat V. Z. (1) przyjęła.

Notatka

19-20, 51

40.  Na miejsce zdarzenia przyjechał także zespół Ochotniczej Straży Pożarnej w składzie (...), H. R. oraz L. S.. Na miejscu była już wówczas karetka pogotowia. Strażacy nie udzielali nikomu pomocy medycznej. Zauważyli, że w pojeździe są nieznaczne uszkodzenia prawej, przedniej strony pojazdu. Zwrócili też uwagę na zachowanie kierującej pojazdem – była ona roztrzęsiona.

Zeznania T. M.

zeznania H. R.

zeznania L. S.

53, (...)

56, (...)

59, (...)

41.  Z uwagi na zgłaszane przez G. S. dolegliwości został on przetransportowany przez zespół pogotowia ratunkowego do Wojewódzkiego Szpitala im. (...) II w B.. W chwili udzielania mu pomocy przez ratowników, jego funkcje życiowe były w normie. Na Szpitalny Oddział Ratunkowy trafił o godzinie 0:52.

Karta medycznych czynności ratunkowych

105 (koperta) oraz 181.

42.  Po uznaniu przez funkcjonariuszy, że pojazd może kontynuować jazdę, V. Z. (1) zadzwoniła do D. M., aby ten pomógł jej przygotować pojazd do jazdy. D. M. przyjechał na miejsce zdarzenia wraz z synem. Udało mu się uruchomić pojazd. Po tym D. M. wyjechał pojazdem na drogę. Ponieważ V. Z. (1) była jeszcze zdenerwowana, odczekali jakiś czas, aby się uspokoiła, a następnie ostrożnie odjechali.

Zeznania D. M.

1929 – 1930

43.  G. S. w Wojewódzkim Szpitalu im. (...) II w B. przebywał od 16 kwietnia 2013 roku do 1 maja 2013 roku. Początkowo na oddziale neurochirurgicznym, a następnie kardiologicznym.

Dokumentacja szpitalna

105 (koperta).

44.  Od kwietnia 2012 roku G. S. leczył się w Spółce (...) z o.o. w 2012 roku korzystał tam z porad internistycznym i pulmonologicznych. Po opuszczeniu szpitala im. J. P. II w B., korzystał tam z porad i badań internistycznych, kardiologicznych, ortopedycznych, laryngologicznych, pulmonologicznych, radiologicznych audiometrycznych, USG oraz neurologicznych.

Dokumentacja szpitalna

106 (koperta).

45.  W dniach 13 maja i 8 lipca 2013 roku G. S. odbył wizyty w L. Klinika Centrum (...).

Dokumentacja szpitalna

115 (koperta)

46.  Od 28 maja 2013 roku G. S. korzystał z pomocy psychiatrycznej w Przychodni (...) sp. z o.o. Ostatnia wizyta miała miejsce 15 lutego 2014 roku.

Dokumentacja szpitalna

110 (koperta)

47.  14 czerwca 2013 roku G. S. odbył konsultację laryngologiczną.

Dokumentacja szpitalna

114 (koperta)

48.  16 lipca 2013 roku G. S. zarejestrował się w Przychodni (...). Ostatnia wizyta G. S. w tej poradni miała miejsce 17 grudnia 2013 roku.

Dokumentacja szpitalna

112 (koperta)

49.  26 lipca 2013 roku G. S. poddał się ilościowemu badaniu smaku.

Dokumentacja medyczna

204 – 206

50.  7 sierpnia 2013 roku G. S. poddany został w (...) badaniom związanym ze zgłaszanymi zawrotami głowy.

Dokumentacja szpitalna

111 (koperta)

51.  10 sierpnia 2013 roku G. S. poddany został w (...) badaniom rezonansu magnetycznego splotu barkowego lewego. Zdiagnozowano wówczas pourazowe uszkodzenie praktycznie całego splotu barkowego.

Dokumentacja szpitalna

113 (koperta)

52.  W dniach od 21 do 23 sierpnia 2013 roku G. S. przebywał w prywatnej placówce medycznej o profilu neurologicznym. Poddany tam został zabiegowi odbarczenia kanału kręgowego.

Dokumentacja szpitalna

107 (koperta)

53.  W dniach 18 – 19 września 2013 roku G. S. był hospitalizowany i poddany badaniom słuchu w Instytucie (...) słuchu w N.. Rozpoznano wówczas u niego głuchotę ucha lewego i głęboki niedosłuch w uchu prawym.

Dokumentacja szpitalna

108 i 109 (koperty)

54.  Dokumentację medyczną zgromadzoną po zdarzeniu z 16 kwietnia 2013 roku G. S. przedkładał w ZUS, w związku z postępowaniami dotyczącymi ustalania tego czy jest niezdolny do pracy i w jakim stopniu.

Dokumenty ZUS

(...) – 1450

55.  17 maja 2013 roku V. Z. (1) sprzedała samochód T. (...) R. G. za kwotę 480 złotych. W chwili zakupu samochodu nie można było odpalić. Do warsztatu R. G. odholował go na lawecie. W samochodzie uszkodzony był prawy przód. Zderzak był wklęśnięty do środka. Odkształcony był też prawy błotnik. Stłuczony był kierunkowskaz. Nie działały również hamulce po lewej stronie pojazdu. V. Z. (1) sprzedając pojazd poinformowała R. G., że miała awarię polegającą na pęknięciu obudowy alternatora.

Umowa sprzedaży

zeznania R. G.

43

77

56.  W związku ze zdarzeniem z 16 kwietnia 2013 roku toczyło się za numerem PR Ds. 71/2016 postępowanie przygotowawcze w kierunku zaistnienia przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. Postępowanie to zostało umorzone decyzją prokuratora Rejonowego w Bełchatowie z 8 czerwca 2016 roku. Podstawą tego umorzenia był brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia. W toku tego postępowania wydanych zostało kilka opinii. Początkowo w zakresie obrażeń, jakie miał doznać G. S. w wyniku wypadku u biegłego R. E. (1), a później z zakresu ruchu drogowego. Pierwsza, sporządzona przez PES Centrum (...), w której wykluczono zaistnienie zdarzenia i tym samym możliwość powstania w jego trakcie obrażeń G. S.. Druga, sporządzona przez (...) Humanistyczny w R., z której wynikało, że do zdarzenia mogło dojść, jak również mogło dojść do powstania obrażeń u G. S.. Trzecia, sporządzona przez (...) Towarzystwo (...) w W., z której wynikało, że do zdarzenia mogło dojść, zaś w jego toku G. S. mógł lekko uderzyć głową w szybę pojazdu.

Postanowienie o umorzeniu postępowania

Opinie medyczne

opinia PES

opinia (...) w R.

opinia (...) Towarzystwa (...)

zeznania R. E. (2)

629a

36, 44, 68-70

126 – 153

569 – 597

598 – 619

1928v - 1929

57.  Zdarzenie nie mogło zaistnieć w okolicznościach podawanych przez V. Z. (1). Opisana przez nią przyczyna: odbicie w prawą stronę, z uwagi na nagłe wtargnięcie zwierzęcia z tej strony, jest mało prawdopodobna. Odruch bezwarunkowy w analogicznych sytuacjach jest odwrotny. Nieprawdopodobna, znacząco za wysoka, jest też szybkość którą określiła V. Z. (1) jako szybkość, z którą poruszała się w chwili zdarzenia. Jeżeli do zdarzenia doszło, to jego energetyka była znikoma. W przypadku prawidłowego zapięcia pasów bezpieczeństwa V. Z. (1) ani G. S. nie odnieśliby żadnych obrażeń. Obrażenia G. S., które zostały u niego stwierdzone po zdarzeniu powstały w innych okolicznościach. W toku zdarzenia nie mogło dojść do wstrząśnienia mózgu G. S., a dokumentacja z jego hospitalizacji pozdarzeniowej nie wskazuje, aby wystąpiły u niego objawy wstrząśnienia mózgu. Wstrząśnienie mózgu było główną przyczyną hospitalizacji.

Opinia interdyscyplinarna

Częściowo opinia (...)

(...)

(...) – 2333v

620 – 629, (...), 1937 - 1941

58.  G. S. urodził się w (...) roku w C., jest obywatelem polskim, narodowości polskiej, legitymuje się wykształceniem średnim technicznym, z zawodu jest mechanikiem maszyn budowlanych, jest rozwiedziony, posiada jedno dziecko w wieku 26 lat, nie posiada nikogo na utrzymaniu, utrzymuje się z renty w wysokości 884 złote miesięcznie, bez majątku, nie był w przeszłości karany za przestępstwa.

Dane osobowe

Dane o karalności

(...)

(...)

(...)

59.  G. S. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. W chwili czynu był w pełni poczytalny. Jest osobą uzależnioną od alkoholu i posiada zaburzenia adaptacyjne.

Opinia psychiatryczna

(...)- (...)

2.  OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2, 7, 8, 9, 10, 13, 14, 16, 22, 29, 41, 43, 44, 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 52 i 53.

Dokumentacja medyczna orzeczenia orzeczników ZUS

Za materiał w pełni wiarygodny i mogący stanowić podstawę czynienia ustaleń faktycznych sąd uznał całość dokumentacji medycznej oraz decyzji orzeczników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Dokumentacja oraz orzeczenia lekarzy orzeczników ZUS sporządzone zostały przez odpowiednio wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia, po przeprowadzeniu stosownych badań. Zarówno kwalifikacje medyczne osób sporządzających te dokumentacje, jak i ich rzetelność, nie były podważane przez strony. Prawidłowej oceny tego materiału dowodowego nie zaburza fakt, iż co do niektórych dolegliwości zgłaszanych przez G. S., a diagnozowanych w omawianych dokumentach, istnieją wątpliwości co do faktycznego zaistnienia tych zmian zdrowotnych i ich etiologii. W szczególności w zakresie niedosłuchu oraz zaburzeń smaku i węchu G. S., ale nie tylko. Analizując te okoliczności sąd wziął pod uwagę, iż prawidłowa diagnoza większości schorzeń wymaga pełnej współpracy pacjenta z lekarzem. Jego pełnej prawdomówności w zakresie objętym badaniem. Badania mogą być w łatwy sposób zafałszowane poprzez podawanie przez pacjenta nieprawidłowych informacji w wywiadzie i podczas badania. W takim zaś wypadku genezą nieprawidłowości diagnozy nie jest niekompetencja czy błąd lekarza, ale działanie pacjenta, ukierunkowane na postawienie nieprawidłowej diagnozy. Sąd przyjął, że takie działania G. S. - polegające na podawaniu nieprawdziwych informacji w zakresie jego stanu zdrowia badającym go osobom, miały miejsce w rozpoznawanej sprawie. W zakresie niedowładu lewego barku stwierdziły to biegłe K. i S. z (...). Oskarżony podczas badania agrawował to schorzenie, to znaczy udawał je, symulując przykurcz lewej ręki. Oprócz agrawacji niedowładu barku lewego podczas całego badania utrudniał to badanie, nie wykonywał poleceń. Świadczy to, iż utrudniał prawidłową ocenę jego stanu zdrowia. Prawidłową ocenę obrażeń, które miał doznać w trakcie zdarzenia. To z kolei implikowało uznanie, iż brak jest podstaw do podważenia, tak kompetencji pracowników służby zdrowia sporządzających dokumentację medyczną i wydających orzeczenia, jak i zgodności zapisów wytworzonej przez te osoby dokumentacji z poczynionymi podczas badań ustaleniami, albowiem główną ich podstawą były informacje podawane przez G. S..

3, 4, 5, 6 i 54

Dokumentacja i pisma z ZUS i NFZ

Za wiarygodne i mogące stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych sąd uznał całość dokumentacji ZUS i NFZ. Dokumentacja ta sporządzona została przez właściwie umocowanych pracowników instytucji państwowych oraz na podstawie dokumentów zgromadzonych w tych instytucjach. Nie bez znaczenia dla uznania tych dowodów za w pełni wiarygodne pozostawało i to, że oskarżony w żadnym zakresie ich nie kwestionował.

11, 12, 15, 17, 18, 19, 21, 23, 24, 25, 26, 28, 29, 30, 32, 33, 34, 35, 36,

Dokumentacja towarzystw ubezpieczeniowych

Za materiał w pełni dający podstawę do czynienia ustaleń faktycznych sąd uznał całość dokumentacji ubezpieczeniowych załączonych do akt sprawy, w tym dokumentów zdygitalizowanych. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania tychże dokumentów, tak w zakresie umów i postępowań historycznych – zawartych i prowadzonych przed grudniem 2012 roku, jak i tych dotyczących przedmiotowego postępowania. Dokumentacje te zawierały w szczególności informacje o zawarciu umów ubezpieczenia chroniących oskarżonego oraz inne podmioty, ryzykami ujętymi w tychże umowach oraz zakres finansowy asekuracji. Dokumentacje te zawierały również materiały potwierdzające zgłaszanie przez oskarżonego szkód w ramach umów ubezpieczenia, zakres jego roszczeń, całość dokumentów wytworzonych w toku postępowania likwidacyjnego oraz ostateczne decyzje zapadłe w tych sprawach. W materiałach ubezpieczycieli znajdowały się wnioski, umowy i pisma podpisane przez oskarżonego. Podkreślenia wymaga, iż oskarżony co do zasady powyższych materiałów nie kwestionował. W zakresie zapisów audio oraz korespondencji mailowej podnieść należy, iż fakt prowadzenia rozmów przez oskarżonego z przedstawicielami ubezpieczycieli potwierdzają zapisy nagrań rozmów telefonicznych, zaś fakt prowadzenia korespondencji mailowej przez R. K. z P. H. (2) znajduje potwierdzenie w zeznaniach tychże świadków. Opinie eksperckie dotyczące stopnia uszczerbku na zdrowiu doznanego przez oskarżonego wykonywane na potrzeby postępowań likwidacyjnych, również nie budzą wątpliwości co do ich rzetelności i prawdziwości. Zostały wydane przez specjalistów, na podstawie dokumentów dostarczonych przez oskarżonego oraz badań oskarżonego wykonanych na potrzeby tychże postępowań likwidacyjnych. Nie bez znaczenia dla pozytywnej oceny omawianych dowodów pozostawało i to, że umowy ubezpieczeniowe z ramienia towarzystw ubezpieczeniowych zawierane były przez odpowiednio umocowane i przygotowane osoby. Także proces likwidacji zgłaszanych szkód prowadzony był przez prawidłowo umocowanych i przygotowanych do tego pracowników firm ubezpieczeniowych. Dlatego też, ze względu na wszystkie opisane okoliczności, sąd nie znalazł podstaw do podważenia rzetelności i prawdziwości omawianych dokumentacji ubezpieczeniowych.

19, 20, 21, 22, 24, 26, 28, 29, 30, 31, 32, 34, 35, 36.

Zeznania: D. P., E. B., A. S., R. K.,

A. W., M. D., P. H. (2).

Za w pełni wiarygodne sąd uznał zeznania wszystkich przedstawicieli firm ubezpieczeniowych. Zeznania tych osób w pełni korelują z dokumentacją ubezpieczeniową. Świadkowie reprezentujący towarzystwa ubezpieczeniowe nie byli osobiście zaangażowani w sprawę. Nie utrzymywali z oskarżonym kontaktów na stopie prywatnej, nie mieli z nim zatargów, a tym samym nie mieli motywu do relacjonowania przebiegu wydarzeń w sposób odmienny od rzeczywistego, a niekorzystny dla G. S.. Ich udział w postępowaniach ubezpieczeniowych wynikał z zakresu ciążących na nich obowiązków zawodowych, nie zaś motywów osobistych. Podkreślenia wymaga, iż oskarżony nie kwestionował rzetelnego charakteru zeznań omawianych świadków, ani nie podważał czynności których dotyczyły ich relacje.

37, 38, 39, 40, 41,

Zeznania: P. S., R. S., A. A. (2),

T. M., H. R., L. S.,

Notatki, dokumentacja policyjna, w tym fotograficzna.

Sąd za wiarygodne i mogące stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych uznał dowody z zeznań funkcjonariuszy policji oraz strażaków Ochotniczej Straży Pożarnej wykonujących czynności na miejscu zgłoszonego zdarzenia. Zeznania wszystkich wymienionych osób pozostają w ogólnej, wzajemnej zgodności, są spójne i konsekwentne. Drobne różnice lub pominięcia pewnych elementów nie wynikały, w ocenie sądu, z woli celowego zafałszowania prawdziwego przebiegu zdarzenia, ale z czasokresu trwania czynności, dużej ilości osób biorących w nich udział oraz ze skupienia uwagi na czynnościach własnych, a tym samym mniejszej koncentracji na rzeczach i osobach, które zajmowały się wykonywaniem innych czynności na miejscu zdarzenia. Analizując dowody z zeznań funkcjonariuszy policji sąd nie stracił z pola widzenia faktu, iż przeprowadzone przez nich czynności, co w szczególności wynika z treści opinii interdyscyplinarnej, nie były wykonane właściwie. Sąd uznał, że błędy w prawidłowym przeprowadzeniu tychże czynności wynikały ze zwykłej niestaranności i nie miały na celu pogorszenia sytuacji prawnej oskarżonego lub wypaczenia prawidłowego przebiegu wydarzeń. W tym stanie rzeczy sąd uznał zeznania funkcjonariuszy, które odnosiły się w dużej mierze do wykonanych przez nich czynności, za szczere, ale jakość tychże czynności, w ślad za biegłą M. Ż., ocenił krytycznie, uznając, że zostały wykonane niestarannie, nieprecyzyjnie i w sposób, który uniemożliwił wykorzystanie ich do odtworzenia przebiegu zdarzenia przy pomocy programów komputerowych, które mogły wspomóc pracę biegłych. Oceniając dowody z zeznań świadków podejmujących czynności na miejscu zdarzenia z ramienia policji i straży pożarnej nie sposób nie zauważyć zgodności tychże relacji w zakresie oceny uszkodzeń pojazdu T. (...) jako nieznacznych. Strażacy nie odłączyli nawet akumulatora, co czyni się rutynowo w przypadku znacznych uszkodzeń pojazdu uczestniczącego w wypadku. Policjanci ukarali zaś V. Z. (1) mandatem karnym. Świadczy to o wstępnym zakwalifikowaniu zdarzenia jako kolizji. Tym właśnie tłumaczyć można przeprowadzenie przez funkcjonariuszy policji czynności na miejscu zdarzenia w sposób niedokładny, bez precyzji wymaganej w sytuacjach bardziej złożonych i poważniejszych w skutkach.

Za wiarygodne sąd uznał dowody z dokumentacji sporządzonej przez funkcjonariusz policji po przeprowadzeniu czynności na miejscu zdarzenia. Jest ona zgodna z zeznaniami omówionych wyżej świadków. W zakresie ukarania V. Z. (1) mandatem karnym znajduje potwierdzenie w jej zeznaniach.

42.

Zeznania D. M.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania D. M. w zakresie powiadomienia go przez V. Z. (1) o zdarzeniu, udania się na miejsce wraz z synem, uruchomienia pojazdu T. (...) i asystowaniu V. (...) w udaniu się tym pojazdem do miejsca zamieszkania. W tej części zeznania świadka znajdują potwierdzenie w zeznaniach V. Z. (1) i nie znajdują opozycji w pozostałym materiale dowodowym, dlatego też w tej części sąd uznał je za prawdziwe. Sąd nie dał wiary zeznaniom D. M. w części dotyczącej odgięcia błotnika i podwieszenie go drutem. Jak tłumaczył świadek było to konieczne z uwagi na niemożność kontynuowania jazdy bez dokonania tych czynności. W tym zakresie zeznania D. M. nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach strażaków oraz funkcjonariuszy policji, którzy o wymagających napraw uszkodzeniach pojazdu nie informowali . Co istotne, funkcjonariusze P. S. i R. S. podkreślali, że samochód nadawał się do kontynuowania jazdy i dlatego też nie dokonali zatrzymania dowodu rejestracyjnego. Należy zatem wnioskować, że jeżeli funkcjonariusze ci stwierdziliby uszkodzenia uniemożliwiające bezpieczną jazdę dokonaliby zatrzymania dowodu rejestracyjnego. Nadto, ze zdjęć pojazdu T. (...) wykonanych na miejscu zdarzenia również nie wynika, aby jakiekolwiek czynności naprawcze w zakresie błotnika i zderzaka musiały być wykonane w celu prawidłowego przemieszczania się pojazdu V. Z. (1). Po wtóre, zeznania D. M. nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach R. G.. Świadek ten, opisując dokonane przez siebie naprawy, nie wspominał, aby likwidował jakieś podwieszenie zderzaka wykonane z drutu. Na koniec zaś, jak wynika z opinii iterdyscyplinarnej, czynności wykonane przez D. M. pozostawiłyby ślady na zderzaku, które nie zostały stwierdzone tak podczas czynności likwidatora Firmy (...), jak i świadka R. G.. Z uwagi na wszystkie powyższe okoliczności sąd odmówił wiary zeznaniom D. M. w części dotyczącej dokonywania napraw pojazdu przed odjechaniem V. Z. (1) z miejsca zdarzenia.

55.

Zeznania R. G.

Umowa sprzedaży pojazdu

Za wiarygodne sąd uznał dowody z zeznań R. G. i dokumentu potwierdzającego dokonanie na jego rzecz sprzedaży pojazdu T. (...) przed V. Z. (1) i jej męża. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności powyższych dowodów. Przeniesienie własności przedmiotowego pojazdu na rzecz R. G. potwierdziła w zeznaniach V. Z. (1), zaś faktyczne wejście w posiadanie pojazdu przez R. G. materiały z (...), z których wynika, że czynności oględzin tego pojazdu wykonane zostały w miejscu jego zamieszkania. Fakt dokonania napraw w pojeździe i ich zakres również nie budzi zastrzeżeń. Opis wykonanych napraw – co ważne o charakterze nieznacznym, potwierdza dokumentacja fotograficzna pojazdu wykonana zarówno na miejscu zdarzenia, jak i ta sporządzona przez pracownika (...), która miała miejsce po niedługim czasie od dokonania zakupu pojazdu przez R. G.. Zeznania te znajdują także potwierdzenie w relacji V. Z. (1).

56.

Sąd za materiał w pełni predestynujący do poczynienia ustaleń faktycznych uznał dowód z opinii interdyscyplinarnej wykonanej pod kierownictwem M. Ż.. W ocenie sądu jedynie ten materiał ekspercki jest kompletny i stanowi komplementarną ocenę zebranych dowodów. Wywiedzione w opinii wnioski końcowe są logiczne i racjonalne. Ich uzasadnienie jest nienaganne merytorycznie. Fakt, iż w niektórych kwestiach wnioski nie są kategoryczne, nie wynika z braku wiedzy, pominięć lub niewystarczającego zaangażowania biegłych w wykonanie opinii, ale z niedostatków materiału dowodowego – jak w dokumentacji policyjnej z czynności wykonanych na miejscu zdarzenia. O zupełnym charakterze i dogłębnym zbadaniu materiałów sprawy świadczy między innymi fakt, iż w przypadku występowania w materiale dowodowym elementów sprzecznych – jak w zeznaniach kluczowego świadka V. Z. (1), biegli nie poprzestali na ocenie jednej wersji, która jawiła się jako prawdopodobna, ale ocenili też pozostałe wersje, szczegółowo je omawiając i wskazując dlaczego i w jakim zakresie są one wykluczone. W ocenie sądu, wykonanie przedmiotowej opinii ze szczególną dbałością i szczegółowością wynika także z tego, że biegli wykorzystali do jej opracowania wszystkie środki umożliwiające polepszenie dostępnego materiału dowodowego. Uwaga ta odnosi się w szczególności do materiałów fotograficznych. Czynności te nie pozostały bez wpływu na ujawnienie istotnych elementów zdarzenia, które nie były dostępne dla pozostałych ekspertów, w tym kwestii położenia fotela, na którym miał poruszać się G. S.. Ta szczególna wnikliwość odróżnia tę opinię od pozostałych. Podkreślenia wymaga i to że, z wyłączeniem, wykonanej w postępowaniu sądowym opinii (...) Towarzystwa (...) w W. (k. 2000 - 2011), której poziom, w negatywnym tego słowa znaczeniu, radykalnie odbiegał od innych ekspertyz, a to dlatego, że biegli ci w zasadzie nie ustalili nic, to ustalenia biegłych zespołu interdyscyplinarnego znajdują potwierdzenie także opiniach innych ekspertów. I tak w opinii wykonanej na potrzeby postępowania Ds. 2618/13 Prokuratora Rejonowego w Bełchatowie przez PES Centrum (...) postawiono całkowicie zbieżne wnioski co do niemożności zaistnienia zdarzenia w okolicznościach wynikających z relacji V. Z. (1), w szczególności uderzenia w drzewo przy prędkości 40 km/h oraz powstania w wyniku tego zdarzenia obrażeń ciała u G. S., jak również w opinii (...) w Ł., w której wykluczono zaistnienie w toku zdarzenia wszystkich stwierdzonych u G. S. urazów i, co wymaga szczególnego podkreślenia, urazów kluczowych dla wysokości żądanego przez G. S. odszkodowania.

Z pozostałych dwóch ekspertyz załączonych do akt sprawy, a wykonanych na potrzeby postępowania Ds. 2214/14 Prokuratora Rejonowego w Bełchatowie opinią, która w pełni dopuszczała możliwość zaistnienia zdarzenia (z wyłączeniem oceny skutków, jakie mogły powstać u G. S.) była opinia (...) Humanistycznego (k.569-597). W ocenie sądu opinia ta nie może jednakże stanowić skutecznej opozycji do wniosków ekspertyzy interdyscyplinarnej. W badaniach eksperci wykorzystali oprogramowanie V-sim w celu ustalenia przebiegu wydarzeń. Dane wprowadzane do programu nie wynikały jednak w pełni z akt sprawy. Po pierwsze w omawianej opinii zupełnie arbitralnie przyjęto odległość od pojazdu i szybkość wtargnięcia na jezdnię zwierzęcia. Dane takie nie zostały w postępowaniu ustalone. Nie zostały na tym etapie postępowania podane nawet przez V. Z. (1). Nadto, przyjęto, że V. Z. (1) rozpoczęła akcję hamowania, po zjechaniu na pobocze, co jest sprzeczne z jej pierwszą procesową relacją, z której wynika, że akcję hamowania rozpoczęła po zauważeniu zwierzęcia. Podkreśliła przy tym, że przyhamowała lekko. Taki sposób hamowania nie powinien pozostawić śladów na nawierzchni, w szczególności uwzględniając treść zeznań R. G., który stwierdził, że hamulce w pojeździe T. (...) działały nieskutecznie. Biegli (...) Humanistycznego, jako jedną z danych wprowadzonych do badań wykorzystali widoczny na zdjęciach ślad hamowania. W ocenie sądu było to nieprawidłowe. Ślad ten nie był na wysokości kół pojazdu V. Z. (1). W tej sytuacji nie mógł pochodzić od jego hamowania. Słusznie to zauważyli biegli opinii interdyscyplinarnej. Uszło to natomiast uwadze biegłych z (...) Humanistycznego. Wszystkie te błędy doprowadziły w konsekwencji do dokonania wyliczeń w programie V-sim, na podstawie nieprawdziwych i nie wynikających z akt sprawy danych. Wykorzystanie do badań śladu, który nie pochodził z rozpoznawanego zdarzenia oraz brak odniesienia się biegłych w opinii do zeznań V. Z. (1), świadczy o nieprawidłowym przeprowadzeniu badań przez omawianych ekspertów. W zasadzie badania te ograniczyły się do ustalenia warunków, w jakich powinno przebiegać zdarzenie, żeby doszło do kontaktu z drzewem pojazdu V. Z. (1) w taki sposób, który spowodowałby stwierdzone na nim uszkodzenia, nie zaś ustaleniu jak zdarzenie rzeczywiście przebiegało, przy uwzględnieniu faktycznych zeznań V. Z. (1) i śladów mogących pochodzić ze zdarzenia. Brak szczegółowego odniesienia się w omawianej opinii do obrażeń, które miał w wyniku zdarzenia odnieść G. S., przy ogólnym, nie popartym żadną argumentacją przyjęciu, że do obrażeń tych mogło dojść, utwierdziło sąd w przekonaniu, iż omawiany dowód jest materiałem niekompletnym, przeprowadzonym w sposób nieprawidłowy, a tym samym nie może on skutecznie zakwestionować ustaleń poczynionych przez biegłych wydających opinię interdyscyplinarną.

Do podobnych wniosków w zakresie możliwości zaistnienia zdarzenia, jak w opinii (...) Humanistycznego, doszedł biegły R. L.. Wykonywał on opinię z ramienia (...) Towarzystwa (...) również na potrzeby postępowania Ds. 2214/14 Prokuratora Rejonowego w Bełchatowie (k.598-619). W ocenie sądu i ta opinia nie może stanowić skutecznej opozycji do opinii interdyscyplinarnej, obarczona jest bowiem podobnymi błędami, do tych występujących w poprzedniej opinii. Choć biegły L. zauważył brak określenia odległości i szybkości z jaką zwierzę miało wtargnąć na jezdnię i rozważania w tym kierunku zawęził, podobnie niestety, jak biegli z (...) Humanistycznego przyjął i wykorzystał do badań ślad hamowania, który nie pochodził z badanego zdarzenia. W sposób niezgodny z zeznaniami V. Z. (1) przyjął nadto, że rozpoczęła gwałtowne hamowanie po zjechaniu na pobocze. Błąd ten jest znaczący, albowiem we wcześniejszej części opinii biegły zacytował treść zeznań V. Z. (1), z jej faktycznym opisem zdarzenia, z której podjęcie takiego manewru nie wynika. Biorąc pod uwagę te nieprawidłowe dane biegły użył programu PC C. i dokonał obliczeń, które doprowadziły go do wniosku o możliwości zaistnienia zdarzenia w warunkach opisywanych przez V. Z. (1). Biegły L. przyjął, że w toku zdarzenia mogło dojść do uderzenia głową przez G. S. w prawą boczną szybę lub inny element pojazdu po jego prawej stronie, pomijając kwestię oceny ewentualnych obrażeń, które w wyniku tego uderzenia mogły powstać. To spowodowało, że i w tej opinii brak jest szczegółowego odniesienia się do obrażeń, które miał w wyniku zdarzenia odnieść G. S., przy ogólnym, nie popartym żadną argumentacją przyjęciu, że do obrażeń tych mogło dojść. Podkreślenia przy tym wymaga to, że obrażenia osób przemieszczających się pojazdem T. (...) mają istotne znaczenie dla badań możliwości zaistnienia tego zdarzenia w sposób opisywany przez uczestników. Także porównanie obrażeń u uczestników, co zauważyli i poddali ocenie biegli w opinii interdyscyplinarnej. Przecież V. Z. (1) nie odniosła żadnych obrażeń, zaś G. S. miał doznać obrażeń poważnych, wielonarządowych. Ten brak odniesienia do obrażeń utwierdził sąd w przekonaniu, iż także ten dowód jest materiałem niekompletnym, przeprowadzonym w sposób nieprawidłowy, a tym samym nie może on skutecznie zakwestionować ustaleń poczynionych przez biegłych wydających opinię interdyscyplinarnej. Podnieść jednakże należy, iż w części dotyczącej niewielkiej siły ewentualnego uderzenia pojazdu V. Z. (1) ustalenia biegłego L. są w dużej mierze zbieżne z ustaleniami biegłych opinii interdyscyplinarnej.

Podkreślić należy, iż nie bez znaczenia dla negatywnej oceny obydwu omawianych powyżej opiniach: (...) Humanistycznego oraz (...) Towarzystwa (...) pozostawało i to, że biegli przyjmując możliwość wykonania odruchu obronnego V. Z. (1) w prawo, to jest w stronę, z której nadbiegać miało zwierzę, nie odnieśli się do badań odruchu warunkowego, które prowadzą do wniosków przeciwnych.

Przechodząc do opinii (...) w Ł. podkreślenia wymaga to, że w ocenie sądu opinia ta też dotknięta jest błędami, w tym wypadku wynikającymi z braku wiedzy technicznej opiniujących. Dlatego też nie może stanowić skutecznej opozycji dla opinii interdyscyplinarnej, w częściach, w których jest z nią sprzeczna. W odróżnieniu od zespołu interdyscyplinarnego eksperci z (...) w Ł. legitymowali się li tylko wiedzą medyczną. Analizując ten dowód sąd zwrócił uwagę, iż sam sposób jego dopuszczenia w śledztwie był obarczony wadą. Biegłym nie zadano pytania, czy do zdarzenia mogło dojść, a jedynie zapytano o jego ewentualne skutki (k.620). Taki sposób zlecenia opinii mógł zasugerować biegłym, iż do zdarzenia rzeczywiście doszło. Nie tylko spłyciło to, ale w zasadzie wyłączyło, tę kwestię z pola badań biegłych. Taki stan rzeczy wynika wprost z części sprawozdawczej opinii. Biegli szczegółowo opisali dostępny materiał, drobiazgowo wymienili obszerną dokumentację medyczną. W części dotyczącej przebiegu zdarzenia wymienili zaś jedynie: materiały policyjne z miejsca zdarzenia, pierwszą relację V. Z. (1) oraz zapisy z opinii (...) Humanistycznego (wskazane przez nich w opinii karty to 363 i 381 – 382 są oznaczeniami tej właśnie opinii z oznaczeniami sprzed renumeracji kart, które obecnie mają oznaczenia 570 i 588 - 589). W części sprawozdawczej opinii ogóle nie wspomnieli o opinii PES i zawartych tam wątpliwościach, co do zaistnienia zdarzenia w ogóle. Niezależnie od przyczyn nieodniesienia się do tego, dostępnego już wówczas w postępowaniu dowodu, taki zakres części sprawozdawczej opinii potwierdza skupienie się biegłych tylko na aspektach medycznych, przy przyjęciu założenia, że zdarzenie zaistniało. Taki stan wynika również z opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie. Tam biegła K. wprost wskazała, że przy ustalaniu możliwości zaistnienia pewnych obrażeń przyjmowały pewne hipotetyczne założenia - jak w przypadku wysokości na której umiejscowiona jest rączka na drzwiach, w które miał uderzyć nogą G. S., (k.1939). Także inne elementy pojazdu, w które miał uderzyć się łokciem lub głową, wskazywane były hipotetycznie, bez podpierania tych wniosków konkretnymi analizami. W tym stanie rzeczy sąd uznał, że omawiana opinia jest materiałem niepełnym i nie może stanowić podstawy do poczynienia kluczowych ustaleń w sprawie. Niemniej jednak, co zostało już nadmienione wcześniej, sąd uznał ten dowód za wartościowy w tych fragmentach, które były zgodne z opinią interdyscyplinarną, przy czym, co wymaga dodatkowego podkreślenia, znaczna część analiz medycznych w takiej zgodności pozostawała.

Sąd za wiarygodne, ale nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia uznał zeznania R. E. (2). Świadek ten opisał proces wydawania opinii co do stopnia obrażeń doznanych przez G. S. oraz przyczyny wprowadzania zmian w postawionych w kolejnych opiniach wnioskach. Jego zeznania znajdują potwierdzenie w opiniach załączonych do akt sprawy. Rzetelność opinii wydawanych przez świadka nie budzi wątpliwości. Dla niniejszej sprawy nie miały one jednak znaczenia. R. E. (1) nie badał G. S., nie analizował czy zdarzenie było rzeczywiste i czy w jego toku mogło dojść do powstania wszystkich obrażeń. Opierał się jedynie na dokumentacji medycznej oskarżonego wykonanej już po 16 kwietnia 2013 roku i jego zadaniem było ustalenie stopnia doznanych obrażeń.

W ocenie sądu z wszystkich omówionych w tej części uzasadnienia względów opinia interdyscyplinarna zasługuje na pełną aprobatę i na jej podstawie sąd dokonał kluczowych ustaleń w sprawie.

Ostatecznym ustaleniem poczynionym na podstawie opinii interdyscyplinarnej było to, iż do zdarzenia drogowego w dniu 16 kwietnia 2013 roku, które miałoby charakter przypadkowy, nie doszło, a obrażenia, które zostały stwierdzone u G. S. zaistniały w innych okolicznościach, o czym w dalszej części uzasadnienia – przy ocenie zeznań V. Z. (1) i wyjaśnień G. S..

58.

Dane o karalności

Za w pełni wiarygodne sąd uznał dowody
z informacji o karalności oskarżonego. Brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności sporządzenia powyższych dokumentów oraz danych w nich zawartych. Zostały opracowane przez uprawnionych i prawidłowo przeszkolonych urzędników. Zawarte w tych dokumentach dane pochodzą z właściwego rejestru i nie były przez żadną ze stron kwestionowane.

59.

Opinia psychiatryczna

Za w pełni wiarygodną sąd uznał opinię biegłych lekarzy psychiatrów. Biegli wykonujący badania legitymują się odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczeniem zawodowym. Ich opinia jest kompletna stanowcza i niesprzeczna. Wydana została po przeprowadzeniu stosownych badań, stąd sąd w pełni oparł na jej podstawie ustalenia w zakresie poczytalności oskarżonego w chwili przypisanego czynu.

2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustalaniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania V. Z. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary dowodom z zeznań V. Z. (1), tak w zakresie przypadkowego charakteru zgłoszonego przez nią zdarzenia jako wypadek drogowy, jak i w zakresie okoliczności jego przebiegu oraz konsekwencji zdrowotnych G. S..

Punktem wyjściowym krytycznej oceny tego materiału były dla sądu niezgodności dotyczące przyczyn zjechania przez V. Z. (1) na prawą część jezdni oraz niezgodność śladów ujawnionych na miejscu zdarzenia, z podawanymi przez nią szczegółami podjętych wówczas manewrów. Jak wynika z opinii interdyscyplinarnej, w przypadku pojawienia się z prawej strony drogi ruchomej przeszkody, przy ograniczonej widoczności, naturalnym odruchem jest ominięcie tejże przeszkody ze strony lewej. V. Z. (1), wedle jej relacji, wykonała manewr odwrotny. Jest to pierwsza, ale nie jedyna wątpliwość podważająca prawdziwość jej relacji. Nawet przyjmując, że taki, niezgodny z odruchem warunkowym manewr V. Z. (1) podjęła, to zjechać z drogi miała jadąc szybkością około 40 kilometrów na godzinę. Jak wynika z jej pierwszej relacji z taką właśnie szybkością jechała, zaś po zauważeniu zwierzęcia jedynie lekko przyhamowała. Brak fizycznych śladów hamowania, tak na asfalcie, jak i na poboczu, który wynika z materiałów policyjnych i opinii interdyscyplinarnej, potwierdza brak zdecydowanej akcji hamowania samochodu kierowanego przez V. Z. (1) przed kontaktem z drzewem. W tym stanie rzeczy szybkość, z którą winna uderzyć w drzewo byłaby zredukowana w niewielkim stopniu. Tej wersji przeczy z kolei stopień uszkodzeń pojazdu T. (...), którym V. Z. (1) i G. S. mieli się poruszać w chwili zdarzenia. Wnioskując po obrazie uszkodzeń tego pojazdu jego szybkość w chwili kontaktu mogła wynosić maksymalnie 10 km/h. Samoistnie, tak duża redukcja szybkości, na krótkim odcinku drogi, nie mogła zaistnieć. Wynika to nie tylko z opinii interdyscyplinarnej, ale wszystkich ekspertyz wykonanych przez specjalistów z zakresu badania ruchu drogowego którzy, choć bez podstaw w materiale dowodowym przyjmowali, że do gwałtownego hamowania pojazdu musiało dojść, aby kontakt z drzewem nastąpił przy maksymalnej szybkości 10 km/h.

Negatywna ocena zeznań V. Z. (1) wynika także z ich niekonsekwencji i wewnętrznych sprzeczności w odniesieniu do okoliczności o kapitalnym znaczeniu. W pierwszej procesowej relacji podała ona, iż G. S. jechał na siedzeniu pasażera i był zapięty pasami. Nie wspominała wówczas o tym, aby przyjmował on nienaturalną, inną od siedzącej pozycję, ani o tym, aby pasami był zapięty w sposób nieprawidłowy. Nie wspominała także, aby ona odczuwała jakiekolwiek skutki zdrowotne po uderzeniu. Następnie, w kolejnych zeznaniach relację tę zmieniła w zakresie sposobu zapięcia pasów bezpieczeństwa G. S. wskazując, że były zapięte tylko biodrowo, a on sam miał nienaturalną, skręconą pozycję. Wspomniała również o tym, że ona sama po zdarzeniu odczuwała bóle w nadgarstkach. Symptomatyczne dla oceny zeznań V. Z. (1) jest to, iż nie potrafiła w sposób racjonalny wskazać przyczyn rozbieżności w swoich relacjach. Symptomatyczne jest też to, iż drugie zeznania składane były przez nią w grudniu 2014 roku, to jest w czasie, kiedy pojawiły się wątpliwości, co do możliwości zaistnienia zdarzenia w sposób opisany przez nią w pierwotnych zeznaniach, które to wątpliwości skutkowały odmową wypłaty G. S. dalszych kwot odszkodowań w postępowaniach likwidacyjnych. Nadto w czasie kiedy V. Z. (1) składała drugie zeznania, od kilku miesięcy do akt postępowania karnego załączona była opinia ekspertów PES (wydana w maju 2014 roku), w której wnioskach wykluczono możliwość zaistnienia zdarzenia, w okolicznościach podanych przez V. Z. (1). Biegli wykluczyli nie tylko fakt zaistnienia zdarzenia, ale także możliwość powstania zgłaszanych przez G. S. skutków zdrowotnych, które ich zdaniem musiały zaistnieć w innych okolicznościach. Podkreślenia w tym miejscu wymaga i to, iż pierwsza, a nie druga wersja V. Z. (1) znalazła potwierdzenie w relacji G. S.. Nie tej złożonej procesowo, tu bowiem zasłaniał się niepamięcią, ale tej przekazanej telefonicznie przedstawicielce (...) przy zgłaszaniu szkody. Tam bowiem G. S. kategorycznie stwierdził, że w chwili zdarzenia nie spał, miał zapięte pasy bezpieczeństwa i nie znajdował się pod wpływem alkoholu (k.1975a).

Reasumując dotychczasową część wywodów w zakresie prawdziwości relacji V. Z. (1) wskazać należy, iż gdyby rzeczywiście G. S. jechał w prawidłowej pozycji fotela, z prawidłowo zapiętymi pasami bezpieczeństwa, to przyjmując nawet, że do losowego zdarzenia polegającego na uderzeniu pojazdu T. (...) w drzewo z szybkością około 5 – 10 km/h by doszło, to nie odniósłby on w jego wyniku żadnych obrażeń, zdarzenie bowiem charakteryzowało się znikomą energetyką. Wynika to nie tylko z opinii ekspertów PES, ale w szczególności opinii interdyscyplinarnej. Jeżeli tak, to po tym zdarzeniu G. S. miałby zachowaną świadomość, mógłby nie tylko swobodnie konwersować z V. (...), ale także osobiście wypiąć się z pasów bezpieczeństwa.

Z uwagi wszystkie dotychczasowe ustalenia i analizy sąd uznał, że relacje V. Z. (1) nie są prawdziwe w zakresie przyczyn powstania uszkodzeń jej pojazdu T. (...) w dniu 16 kwietnia 2013 roku oraz w części dotyczącej okoliczności powstania obrażeń u G. S., w tym otarć naskórka na czole.

Sąd nie poprzestał na tym ustaleniu. Rozpoczął analizę materiału pod kątem ewentualnego motywu, którym mogła się kierować V. Z. (1), aby w sposób niezgodny ze stanem rzeczywistym zrelacjonować przebieg dnia 16 kwietnia 2013 roku.

W tej części sąd zauważył, iż V. Z. (1) przedstawiała G. S. jako swojego przyjaciela oraz osobę, z którą chciała zacieśnić relacje. Wyjazd w dniu 16 kwietnia 2013 roku, wedle jej relacji złożonej przed sądem, miał być przyczynkiem do podjęcia rozmów z G. S. na ten temat. Nieracjonalnym i niezgodnym z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego jawi się w tym wypadku to, że planując taki wyjazd, nie dokonała żadnej rezerwacji noclegu w docelowym miejscu wyjazdu, w szczególności, iż miała to być obłożona turystycznie miejscowość C., a wyjazd nastąpił w porze nocnej. Ta irracjonalność wynikająca z braku rezerwacji, a choćby zaplanowania noclegu, jest tym większa, gdy zestawi się ją z zapobiegliwością dotyczącą ustalenia zakresu ubezpieczenia pojazdu. V. Z. (1) na około miesiąc przed wyjazdem zadzwoniła wspólnie z G. S. do (...) i próbowała ustalić zakres ubezpieczenia jej pojazdu. Symptomatyczne przy tym jest to, że w rozmowie z przedstawicielem (...), V. Z. (1) dowiadywała się jedynie o to, czy polisa OC T. obejmuje holowanie po wypadku, zbywając wypowiedzi przedstawiciela (...) dotyczące awarii. Takie zachowanie nie znajduje wytłumaczenia w zasadach logiki i doświadczenia życiowego. T. (...) była w owym czasie samochodem „wiekowym” i w złym stanie technicznym. W chwili wyjazdu miała niesprawne hamulce, a w drodze z miejscowości Z. do Ł. zatarciu uległ alternator. Gdyby zatem rzeczywistym powodem wyjazdu V. Z. (1) z G. S. w dniu 16 kwietnia 2013 roku była miejscowość C., a wyjazd miał odbyć się pojazdem V. Z. (1) i trwać 2 dni, przygotowania do tego wyjazdu powinny obejmować rezerwację noclegu oraz przygotowanie techniczne pojazdu do tegoż wyjazdu lub asekurację ewentualnej awarii, zaś asekuracja wypadku powinna stanowić element poboczny. W rozpoznawanej sprawie było inaczej.

Sąd analizując motyw działania V. Z. (1) nie pominął tego, iż V. Z. (1), deklarując się jako przyjaciółka G. S., mająca z nim ”dość bliskie relacje” (k.1845) od roku 2011, nie miała ponoć żadnej wiedzy o jego wypadku, któremu miał ulec w styczniu 2011 roku, długotrwałemu leczeniu schorzeń ortopedycznych kręgosłupa, niedosłuchu, zawrotów głowy, złamaniu kciuka prawego i śródręcza, zespołu bólowego stawu biodrowego, naderwania mięśnia uda prawego i stłuczenia stawu kolana prawego, które miały być następstwem tegoż wypadku, jak i o tym, iż w czerwcu 2011 roku został on uznany za niepełnoprawnego w stopniu umiarkowanym. Opisywała jego stan zdrowia jako dobry, a tryb jego życia jako aktywny. Nie wspominała nic o problemach z pracą, negując wiedzę o orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS, którym G. S. został uznany za niezdolnego do pracy w okresie od 1 sierpnia 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku.

Dokonując analiz sąd zwrócił uwagę również na fakt, iż wybór drogi, którą V. Z. (1) przemieszczała się z Ł. do C. był niezgodny z doświadczeniem życiowym, zaś tłumaczenie tego wyboru przez V. Z. (1) było nie tylko niekonsekwentne, ale także niezgodne zasadami prawidłowego rozumowania i logiki. Trudno przyjąć za racjonalne to, iż wybrała ona drogę podrzędną, której nie znała, w sytuacji, gdy nie korzystała z mapy ani nawigacji (...) oraz w sytuacji, gdy droga krajowa nr(...), tak zwana „gierkówka”, była alternatywą tak prostszą, jak i lepiej oznaczoną. Na tę okoliczność uwagę zwrócili policjanci, którzy rozpytywali V. Z. (1) tuż po przybyciu na miejsce zgłoszonego zdarzenia drogowego. Podkreślenia wymaga i to, że zgodnie z relacją V. Z. (1) jeździła ona dotychczas tylko po mieście i podczas tego wyjazdu miała szkolić swoje umiejętności. Ten niski stopień umiejętności dodatkowo podkreśla nieracjonalność wyboru drogi przez S., która wymagała większego skupienia na otoczeniu, znakach i drogowskazach, co wymagało z kolei rozproszenia uwagi ze szkolenia techniki jazdy, w szczególności, że jazda odbywała się w porze nocnej, gdzie widoczność jest ograniczona.

Nałożenie wszystkich omówionych nieprawidłowości dotyczących zeznań V. Z. (1), na ustalone w postępowaniu czynności i zachowania G. S., doprowadziło sąd do uznania, iż były one nakierowane na uzyskanie, przez i dla G. S., nienależnych mu odszkodowań, zaś głównym ku temu elementem było zainscenizowanie zdarzenia w dniu 16 kwietnia 2013 roku, które miało upozorować wypadek, ten bowiem był kluczowym elementem do żądania przez oskarżonego nienależnych odszkodowań. Późniejsze za relacje były kontynuacją tego zamierzenia i jednocześnie zmierzały do uchronienia G. S. od odpowiedzialności karnej za dokonanie przestępstwa. Nie bez znaczenia dla takiej oceny pozostawał fakt, iż V. Z. (1) miała osobisty motyw do złożenia zeznań korzystnych dla oskarżonego. Był on dla niej osobą bliską i darzyła go uczuciem na tyle mocnym, iż chciała zawiązać z nim związek. Co do tej ostatniej okoliczności sąd dał wiarę zeznaniom V. Z. (1), rzeczywiści jej zachowanie wskazuje na to, iż darzyła ona uczuciem G. S., stąd też sąd nie znalazł podstaw aby w tej części odmówić wiary jej zeznaniom.

Taka ocena zeznań V. Z. (1) miała kluczowy wpływ na negatywną ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego oraz na ustalenia w zakresie przestępczego zamiaru, którym oskarżony się kierował zawierając umowy z A. Towarzystwo (...) SA w W., (...) SA w W., A. Towarzystwo (...) SA w W..

Oprócz wniosków dotyczących wyjaśnień i zachowań oskarżonego wywiedzionych na podstawie analizy zeznań V. Z. (1) sąd analizując zachowania oskarżonego poprzedzające zdarzenie z 16 kwietnia 2013 roku, zwrócił uwagę, iż G. S. w chwili składania wniosków i zawierania umów z A. Towarzystwo (...) SA w W., (...) SA w W., A. Towarzystwo (...) SA w W. w sposób odmienny od rzeczywistego przedstawiał stan swojego zdrowia. W ankietach podawał jedynie, iż choruje na astmę oraz ma wadę wzroku. Innym schorzeniom, uczestnictwu w wypadkach, hospitalizacjach, staraniu się o rentę lub pozostawania na długotrwałym zwolnieniu, itd. nie wspominał.

Sąd nie dał przy tym wiary jego wyjaśnieniom, w których tłumaczył, że to osoby odbierające od niego wywiad nakłaniały go do tego, aby poszczególnych schorzeń nie wskazywał lub też, że ich nie wskazał, albowiem były nieistotne, z których był już wyleczony – jak w przypadku niedosłuchu. Są one sprzeczne nie tylko z ankietami, w których nie tylko pytania zadane są jednoznaczne, ale też jednoznaczne są udzielone przez oskarżonego odpowiedzi, a nadto są sprzeczne z zeznaniami przedstawicieli firm ubezpieczeniowych, którzy podkreślali wagę danych z wywiadu do kalkulacji składki, a nawet podstaw do odmowy zawarcia umowy. Należy podkreślić, że wyjaśnienia oskarżonego nie tłumaczą w szczególności faktu zatajenia w ankiecie A. i A. TU na Ż. starań o rentę i pozostawania przez G. S. w długotrwałej niezdolności do pracy, które to okoliczności miały miejsce w czasie wypełniania ankiety, czy też zatajenia wypadku z 2011 roku we wniosku/polisie A. (...), a także szeregu innych schorzeń i leczeń szpitalnych, których wskazania ankiety wymagały, a które miały rzeczywiście miejsce w krótkim czasie od składnia wniosków o ubezpieczenie. Zakres pominiętych okoliczności świadczy w ocenie sądu o tym, że G. S. umyślnie dane te zataił, właśnie po to, aby umowy po pierwsze zostały zawarte, po drugie żeby firmy ubezpieczeniowe nie miały wiedzy o schorzeniach, na które oskarżony się leczył, a które w przyszłości chciał zgłosić i zgłosił, jako zaistniałe w toku wypadku z 16 kwietnia 2013 roku. Sąd nie dał wiary tym supozycjom obrony, że umowy zawierane były przez oskarżonego po to, aby odkładać kapitał na emeryturę, zaś ubezpieczenia zdrowotne były elementem dodatkowym. Oskarżony w chwili zawierania wszystkich umów był, zgodnie z dokumentacją ZUS, niezdolny do pracy i starał się o uzyskanie renty. Jeżeli tak to jego sytuacja zdrowotna i materialna nie były dobre, a miesięczna wartość składek z wszystkich umów znaczna (348,22 zł. A. k. 2462; 363,96 zł. A. Ż. – k.2458; 1630 zł. (składka roczna) A. O. k.2459), stanowiąca istotny wydatek dla jego budżetu. Tym samym zawierania przedmiotowych umów w tym celu było nieracjonalne, przekraczające jego możliwości finansowe. Sens zawarcia przedmiotowych umów staje się uchwytny jedynie wówczas, gdy okoliczności zawarcia przedmiotowych umów i ich zakres zestawi się z zakresem zgłaszanych przez oskarżonego w toku postępowań likwidacyjnych zdarzeń (hospitalizacje) i dolegliwości.

W ocenie sądu analiza wszystkich omówionych dotychczas okoliczności przekonuje do uznania, iż zawarcie przez G. S. umów z A. Towarzystwo (...) SA w W., (...) SA w W., A. Towarzystwo (...) SA w W., nie miało na celu zapewnienia oskarżonemu rzeczywistej ochrony ubezpieczeniowej, czy też zabezpieczenia kapitałowego na przyszłość, ale stanowiło element zaplanowanego przez niego działania polegającego na wyłudzeniu nienależnych odszkodowań, zaś zdarzenie zgłoszone przez V. Z. (1) w dniu 16 kwietnia 2013 roku, nie było zdarzeniem losowym, ale zainscenizowanym na potrzeby urzeczywistnienia zamierzonego wcześniej, przez G. S. celu.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

punkt rozstrzygnięcia wyroku

Oskarżony

3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

G. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego stanowiło jeden czyn wypełniający dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 294 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 12 k.k. Takie ustalenie sądu, odmienne od stanowiska prokuratora wyrażonego w akcie oskarżenia, wynikało z uznania, iż kierunkowy zamiar wyłudzenia nienależnych odszkodowań, od wszystkich pokrzywdzonych towarzystw ubezpieczeniowych, oskarżony powziął przed zawarciem wszystkich umów z pokrzywdzonymi. Podejmowane przez niego później czynności stanowiły realizację tego, wcześniej przyjętego zamiaru. Stąd też sąd uznał, że całość zachowań oskarżonego stanowi jeden czyn zabroniony, popełniony na szkodę 4 pokrzywdzonych towarzystw ubezpieczeniowych. To, że za pokrzywdzonego czynem uznana została Firma (...), z którą oskarżony nie zawarł żadnej umowy ubezpieczenia, wynikało z faktu, iż planując całe przedsięwzięcie oskarżony zaplanował zakres firm, od których nastąpi wyłudzenie, a planem tym objął także Firmę (...). Wyrazem tego było wykonanie połączenia telefonicznego z (...) w marcu 2013 roku, to jest przed planowanym zdarzeniem z 16 kwietnia 2013 roku i ustalanie, w toku tego połączenia, zakresu polisy OC pojazdu V. Z. (1). W ocenie sądu wtedy oskarżony dał wyraz temu, iż także od tej Firmy, z tej właśnie policy OC, planuje wyłudzenie odszkodowania. Czasokres przypisanego oskarżonemu czynu wynikał z ustalenia pierwszej i ostatniej czynności wykonawczej. Ponieważ pierwszą taką czynnością, było złożenie przez oskarżonego wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia z A. Towarzystwo (...) SA, które miało miejsce 29 listopada 2012 roku, tę datę sąd przyjął jako datę początkową przypisanego G. S. czynu. Jako datę końcową przyjął natomiast 25 sierpnia 2014 roku, wtedy bowiem oskarżony złożył ostatni wniosek o wypłatę odszkodowania w postępowaniach likwidacyjnych, w tym wypadku w A. Towarzystwo (...) SA w W., gdzie zażądał wypłaty środków z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Z uwagi na fakt, iż oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się w rozłożonym czasie sąd uznał, iż niezbędnym dla prawidłowego określenia kwalifikacji prawnej, będzie ujęcie w tejże kwalifikacji art. 12 k.k. Z kolei ze względu na fakt, iż czyn oskarżonego wypełnił znamiona zarówno czynu z art. 286 § 1 w formie dokonanej, jak i w fazie usiłowania, sąd uzupełnił kwalifikację prawną czynu o przepis art. 11 § 2 k.k. Ponieważ łączna wartość przestępstwa przewyższała kwotę 200.000 złotych, to jest kwotę mienia znacznej wartości zdefiniowaną w art. 115 § 5 k.k., sąd w kwalifikacji prawnej przypisanego czynu ujął również art. 294 § 1 k.k. Ustalając kwoty wyłudzenia oraz kwoty, które oskarżony usiłował wyłudzić od pokrzywdzonych sąd oparł się na relacjach procesowych przedstawicieli pokrzywdzonych firm oraz na dokumentach. Podkreślenia wymaga, iż kwoty te ustalane były na dzień 25 sierpnia 2014 roku, to jest dzień ostatniej czynności wykonawczej podjętej przez oskarżonego. Przy ustalaniu tychże kwot nie uwzględniono roszczeń zawartych przez oskarżonego w powództwach cywilnych skierowanych przeciwko pokrzywdzonym firmom ubezpieczeniowym, były one bowiem kalkulowane przez oskarżonego w terminie późniejszym.

4.  Kary, środki karne, przepadek, środki kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. S.

1

1

Jako okoliczności obciążające sąd uznał:

- drobiazgowe zaplanowanie przestępstwa,

- działanie na szkodę wielu pokrzywdzonych,

- dużą wartość mienia zagrożonego przestępstwem,

- kumulatywną kwalifikację przypisanego czynu,

- Jako okoliczności łagodzące sąd uznał:

- dotychczasową niekaralność,

Mając na względzie powyższe okoliczności oraz górną i dolną granicę zagrożenia sąd orzekł względem oskarżonego karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności uznając, że będzie ona karą sprawiedliwą, adekwatnie dolegliwą, ułatwiać będzie osiągnięcie wobec oskarżonego celów wychowawczych i nie będzie w odbiorze społecznym odbierana jako zbyt łagodna lub surowa, co wpłynie na prawidłowe kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Ponieważ oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i częściowo cel ten zrealizował sąd za zasadne uznał dla osiągnięcia pełnego osiągnięcia celów reakcji prawnokarnej, orzeczenie wobec oskarżonego grzywny. Ponieważ G. S. w chwili wyrokowania oskarżony nie posiadał majątku, zaś jego dochody były nieznaczne, sąd, zgodnie z treścią art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej grzywny ustalił w dolnych jej granicach. Z kolei mając na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień zawinienia, wynikający z omówionych wcześniej okoliczności łągodzących i wpływających na zaostrzenie kary, sąd orzekł ilość stawek dziennych również w dolnych granicach zagrożenia.

G. S.

2a, 2b, 2c

1

Z uwagi na fakt, iż swoim czynem G. S. spowodował powstanie szkody sąd, na podstawie art. 46 § 1 k.k. tytułem obowiązku naprawienia szkody orzekł od oskarżonego na rzecz: A. Towarzystwo (...) SA w W. kwotę 6.000 (sześciu tysięcy) złotych, A. Towarzystwo (...) SA w W. kwotę 44.700 (czterdziestu czterech tysięcy siedmiuset) złotych, (...) SA w W. kwotę 37.800 (trzydziestu siedmiu tysięcy ośmiuset) złotych, to jest kwoty odpowiadające realnym wypłaconym G. S. środków w ramach zgłoszonych przez niego roszczeń. Sąd wskazując w podstawie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody wskazał art. 4 § 1 k.k., albowiem w chwili orzekania przepisy dotyczące tego obowiązku, w związku z możliwością zasądzania odsetek, były dla niego mniej korzystne od tych obowiązujących w chwili popełnienia przypisanego czynu.

5.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  Inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia,
w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd całość wyroku oparł na przepisach obowiązujących w chwili popełnienia zarzucanego czynu, albowiem uznał, że były one korzystniejsze dla oskarżonego. Ponieważ różnice te nie występowały w zakresie kwalifikacji przypisanego czynu i podstawy wymierzenia oskarżonemu kary, sąd w tych częściach wyroku nie zawarł art. 4 § 1 k.k. i umieścił go jedynie w podstawie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, gdyż w stanach prawnych tego właśnie rozstrzygnięcia występowały różnice.

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Uwzględniając aktualną sytuację materialną oskarżonego, który nie posiada żadnego majątku oraz utrzymuje się z niewielkiej renty, sąd uznał, iż nie będzie on w stanie bez uszczerbku na kosztach niezbędnego utrzymania opłacić całości kosztów sądowych i dlatego też zasądził od niego koszty częściowo – w kwocie 6.000 złotych.

8.  PODPIS