Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

Formularz UWŁ

Sygnatura akt

IV K 187/24

Jeżeli został złożony wniosek o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych, można wypełnić część 3–8 formularza

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Wyroki wydane wobec skazanego

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny

Data wyroku albo wyroku łącznego

Sygnatura akt sprawy

1.

Rejonowy w Zgierzu

26 września 2007 roku

II K 38/05

2.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi

11 czerwca 2012 roku

VI K 648/04

3.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi

4 lipca 2014 roku

VI K 376/13

4.

Sąd Okręgowy w Łodzi

23 maja 2014 roku

IV K 65/11

5.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi

3 października 2018 roku

IV K 35/15

1.2.  Inne fakty

1.2.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. W. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu w sprawie II K 38/05 orzeczonym nieprawomocnie dnia 26 września 2007 roku, prawomocnym od 15 września 2008 roku, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k., popełniony w okresie od czerwca do września 2003 roku, na karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem w tej sprawie M. W. (2) odbywał od 11 września 2004 roku do 26 grudnia 2006 roku.

dane o karalności

7

84

116-118

2.

M. W. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie
VI K 648/04 wydanym nieprawomocnie dnia 11 czerwca 2012 roku, prawomocnym od 12 listopada 2012 roku, za czyn z art. 159 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełniony 23 grudnia 2000 roku na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem w tej sprawie M. W. (2) odbywał od dnia 10 kwietnia 2001 roku do 25 czerwca 2002 roku.

dane o karalności

7

84

116-118

3.

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie VI K 376/13 wydanym nieprawomocnie w dniu 4 lipca 2013 roku, a prawomocnym od dnia 12 lipca 2013 roku, wobec M. W. (2), w miejsce wymierzonych mu kar pozbawienia wolności w sprawach II K 38/05 Sądu Rejonowego w Zgierzu i VI K 648/04 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, orzeczono karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

84

7

119

4.

M. W. (2) został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie IV K 65/11, z dnia 23 maja 2014 roku, a prawomocnym od 28 maja 2015 roku, za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, popełniony w kwietniu 2009 roku, na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych stawka.

Mocą postanowienia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 marca 2017 roku, prawomocnym w dniu wydania, w sprawie II AKzw 51/17 wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie IV K 65/11 zawieszono wykonanie na okres próby 5 lat.

Kara ta nie została zarządzona do wykonania.

Dane o karalności

8

58

59, 60-61

5.

M. W. (2) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie IV K 35/15, z dnia 3 października 2018 roku, a prawomocnym od dnia 9 lutego 2021 roku, za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony 6 marca 2000 roku, na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 złotych stawka.

Mocą postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie IV Ko 774/24 z dnia 11 czerwca 2024 roku, wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie IV K 35/15 odroczono do dnia 31 grudnia 2024 roku. Kara ta nadal nie jest wdrożona do wykonania.

36-55

8-10

56

6.

M. W. (2) urodził się w (...) roku, jest żonaty, legitymuje się wykształceniem podstawowym, nie ma wyuczonego zawodu, prowadzi własną działalność gospodarczą polegającą na szyciu konfekcji damskiej, z której w 2023 roku osiągnął przychody w wysokości 235 758,03 złotych. Nie zalega w opłacaniu składek na rzecz ZUS. Był i jest leczony z powodu nerwicy lękowej, na staw kolanowy oraz kręgosłup. Nie ma orzeczonego stopnia niepełnosprawności w związku z tymi dolegliwościami.

Aktualnie skazany przebywa w miejscu zamieszkania, gdzie posiada pozytywną opinie sąsiedzką. Utrzymuje prawidłowe relacje rodzinne, zamieszkuje wspólnie z żoną i pełnoletnim synem.

W przeszłości prowadzone było przeciwko niemu postępowanie przed Sądem Wojewódzkim w Łodzi w sprawie IV K 203/92, w którym został on uniewinniony od zarzucanych mu czynu z art. 210 § 2 dawnego k.k., to jest rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia.

Wywiad kuratora

Zaświadczenie ZUS

Pit 28

67-69

103

70-74, 104-108

120-124

75, 76

1.2.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.  OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.2.1

dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2, 3, 4, 5 i 6.

Wyroki,

dane o karalności,

Informacja o pobytach i orzeczeniach.

Sąd za w pełni wiarygodne uznał odpisy wszystkich wyroków załączonych
w sprawie. Zostały one nadesłane przez właściwe jednostki wymiaru sprawiedliwości i mają stosowne poświadczenia zgodności. Zawarte
w nich dane są zbieżne z danymi Krajowego Rejestru Karnego.

Także dane z tego rejestru sąd uznał za materiał wiarygodny. Dane udzielone zostały przez uprawniony organ, zaś zawarte w nim informacje są zgodne z danymi wynikającymi z odpisów wyroków. Nadto, zawarte w tym dokumencie informacje nie były przez strony kwestionowane, stąd też sąd nie znalazł podstaw do podważania prawdziwości zawartych w tym dokumencie danych.

1, 2 i 3

Wydruk z Noe- Sad,

informacja

Sąd za materiał mogący stanowić podstawę czynienia ustaleń faktycznych uznał wydruk danych z bazy Noe – Sad oraz informację o odbyciu całości kary w sprawie VI K 376/13. Wydruk, jak i informacja wykonane zostały przez uprawnionego pracownika sądu, na podstawie informacji zawartych w aktach sprawy VI K 376/13, zaś dane w bazie Noe – Sad zbierane są na podstawie dokumentów urzędowych nadsyłanych przez właściwe organy. Stąd sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania prawdziwości zawartych w tych dokumentach danych. Nadto danych tych żadna ze stron nie kwestionowała rzetelności omawianego dokumentu.

6.

Wywiad kuratora

Za materiał dający podstawę do czynienia ustaleń faktycznych sąd uznał także wywiad kuratora. Wywiad sporządzony został przez uprawnionego i odpowiednio przeszkolonego pracownika wymiaru sprawiedliwości, zgodnie z zasadami przeprowadzania tego typu czynności i jest kompletny. Znajduje potwierdzenie w deklaracjach podatkowych i dokumentach medycznych.

6.

Informacje medyczne, deklaracje podatkowe

Sąd za materiał mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych uznał informacje medyczne i deklarację podatkową. Jakkolwiek dokumenty te złożone zostały przez stronę postępowania i w kserokopiach, sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania prawdziwości zawartych w tych dokumentach danych medycznych i finansowych.

2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustalaniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.2.1 albo 1.2.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA KARY ŁĄCZNEJ

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny, data wydania wyroku albo wyroku łącznego i sygnatura akt sprawy

Kary lub środki karne podlegające łączeniu

1.

Sąd Rejonowy w Zgierzu z dnia 26 września 2007 roku w sprawie II K 38/05

2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności

2.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi wyrok z dnia 11 czerwca 2012 roku sprawie VI K 648/04.

kara 2 lat pozbawienia wolności

3.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 3 października 2018 roku w sprawie IV K 35/15

Kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach połączenia kar lub środków karnych z wyjaśnieniem podstawy prawnej

Na wstępie rozważań w przedmiocie wydania wyroku łącznego wobec skazanego M. W. (2) sąd zwrócił uwagę, iż wyroki skazujące go na kary pozbawienia wolności, które mogły podlegać łączeniu, uprawomocniły się pod rządami dwóch różnych porządków prawnych. Ostatni wyrok skazujący uprawomocnił się bowiem 9 lutego 2021 roku (wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie IV K 35/15). Poprzednie zaś uprawomocniały się przed 1 lipca 2015 roku. Okoliczność ta implikowała konieczność rozważenia, czy i który z tych porządków może być zastosowany w sytuacji skazanego M. W. (2).

Formalną podstawą do przeprowadzenia takiej analizy był art. 4 § 1 k.k., który stanowi: „jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, należy jednakże stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeśli jest względniejsza dla sprawcy”. Materialną podstawą powyższych rozważań było natomiast to, że M. W. (2) był karany pod rządami ustawy obowiązującej do 30 czerwca 2015 roku i obowiązującej po 23 czerwca 2020 roku, a tym samym istniała możliwość, że kary mogły podlegać połączeniu przy spełnieniu warunków tylko z jednego lub obydwu tych porządków prawnych. Uwzględniając, iż art. 19 ust. 1 Ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) nie ogranicza możliwości stosowania art. 4 § 1 k.k. uznać należało, że przepisy karnoprocesowe nie znoszą stosowania art. 4 § 1 k.k. w sytuacji uprawomocnienia orzeczeń w datach obowiązywania różnych ustaw (podobnie w wyroku SN – Izba Karna z dnia 7 grudnia 2017 roku w sprawie III KK 150/17; publikacja Legalis 1704944 – odnoszącym się do art. 19 ust. 1 Ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw z dnia 20 lutego 2015 r.).

Sąd uznał także, iż co do zasady można prowadzić rozważania w zakresie wydania wyroku łącznego na podstawie przepisów pośrednich, obowiązujących w okresie od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku. Zastosowanie art. 4 § 1 k.k. nie ogranicza stosowania przepisów korzystniejszych tylko do dnia popełnienia przestępstwa i wyrokowania, lecz dotyczy wszystkich porządków prawnych ukształtowanych pomiędzy datą popełnienia przestępstwa a datą wyrokowania. W ocenie sądu reguły te mają zastosowanie również w odniesieniu do orzekania w przedmiocie wyroku łącznego.

Sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie spełnione są warunki do wydania wyroku łącznego w oparciu o dwa porządki prawne. Wedle ocen sądu istniała możliwość wydania wyroku łącznego na podstawie przepisów aktualnie obowiązujących, jak również na podstawie przepisów obowiązujących do 30 czerwca 2015 roku.

Art. 85 k.k. określający warunki niezbędne do orzeczenia kary łącznej, w brzmieniach obydwu rozważanych porządków prawnych stanowi, że „Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa”. Analiza dat popełniania przestępstw przypisanych M. W. (2) wyrokami w sprawach: II K 38/05 Sądu Rejonowego w Zgierzu, VI K 648/04 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi i IV K 35/15 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, dokonana przez pryzmat dat wydania nieprawomocnych wyroków w tych sprawach, prowadzi do uznania, iż co do tych skazań można utworzyć ciąg przestępstw pozostających w zbiegu. Spełniony jest również warunek tożsamości rodzajowej kar podlegających łączeniu, we wszystkich bowiem wyrokach orzeczono kary pozbawienia wolności. Sąd uznał natomiast, że wyrok wydany w sprawie IV K 65/11 nie spełnia warunków umożliwiających objęcie tego skazania wyrokiem łącznym. Czyn z tego skazania popełniony został w kwietniu 2009 roku, a więc po wydaniu nieprawomocnego wyroku w sprawie II K 38/05, tym samym nie wchodził w skład ciągu przestępstw, za które można było orzec karę łączną pozbawienia wolności i przez to nie mógł być uwzględniony przy orzeczeniu kary łącznej.

Stwierdzając, iż w sprawie można zastosować dwa konkurencyjne stany prawne w zakresie wyroku łącznego, sąd zobligowany był do rozważenia, który z omówionych porządków prawnych winien zostać zastosowany. Także i w tym zakresie sąd związany był zasadą art. 4 § 1 k.k., to jest zobligowany był do dokonania wyboru takiego porządku prawnego z konkurujących, który ukształtowałby w sposób najbardziej korzystny sytuację prawną skazanego.

Dokonując analiz w tym kierunku sąd odrzucił zastosowanie przepisów aktualnie obowiązujących. Jakkolwiek rozwiązanie to jest tożsame, co do możliwości łączenia kar, z porządkiem prawnym, który obowiązywał do 30 czerwca 2015 roku, niemniej jednak w zakresie zasad kształtowania kary łącznej porządek ten jest dla skazanego mniej korzystny. Wynika to choćby z faktu, że dolna granica kary łącznej musi być wyższa od najwyższej z kar podlegających łączeniu, w sytuacji gdy zgodnie z treścią tego przepisu w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku karę łączną można było orzec w wysokości od najwyższej z kar podlegających łączeniu. Wyższa jest także górna granica do której można orzec karę łączną, to jest 20 lat pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy wedle porządku prawnego granica ta wynosiła 15 lat (art. 86 § 1 k.k. starej i nowej ustawy).

Z tych przyczyn sąd uznał, iż w rozpoznawanej sprawie orzeczenie kary łącznej wobec M. W. (2) winno nastąpić na podstawie przepisów obowiązujących do 30 czerwca 2015 roku.

Dla porządku należy wskazać, iż sąd prowadząc rozważania w zakresie wydania wyroku łącznego nie stracił z pola rozważań możliwości wydania wyroku w oparciu o stan prawny obowiązujący od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku. Zgodnie z treścią art. 85 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym w tym czasie, „sąd orzeka karę łączną jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu”. Zgodnie zaś z § 2 art. 85 k.k. „podstawą orzeczenia kary łącznej mogą być kary lub kary łączne pozbawienia wolności wymierzone za przestępstwa i podlegające wykonaniu w całości lub w części”. W odniesieniu do sytuacji prawnej skazanego M. W. (2) sąd zwrócił uwagę, iż częściowo warunki wskazane w § 2 cytowanego przepisu zostały spełnione w odniesieniu do kar pozbawienia wolności orzeczonych w sprawach IV K 65/11 Sądu Okręgowego w Łodzi oraz IV K 35/15 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, obydwie bowiem kary nie zostały wykonane w całości. Zastosowanie tego porządku prawnego nie mogło jednak zostać przyjęte przez sąd. Wedle tego porządku, łączeniu powinny podlegać kary 2 lat pozbawienia wolności oraz 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczone w sprawach IV K 65/11 Sądu Okręgowego w Łodzi i IV K 35/15 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi. Przy czym kara 2 lat pozbawienia wolności orzeczona w sprawie IV K 65/11 została zawieszona na okres 5 lat próby postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Łodzi, które jest prawomocne od 22 marca 2017 roku. Po tej dacie, do chwili obecnej, zawieszenie to nie zostało odwołane. Skoro tak, to okres 5 lat próby i okres dalszych 6 miesięcy już upłynął i zarządzenie wykonania tej kary pozbawienia wolności nie jest możliwe. Z uwagi na powyższe wydanie sąd wykluczył możliwość wydania wyroku łącznego w oparciu o omawiany stan prawny. W takim wypadku za niecelowe sąd uznał odniesienie się do tego, czy kara orzeczona wedle tego porządku prawnego byłaby mniej lub bardziej korzystna dla skazanego.

Na podstawie wszystkich omówionych okoliczności uznał, iż w analizowanej sprawie należy wydanie wyroku łącznego oprzeć na przepisach obowiązujących do 30 czerwca 2015 roku.

4.  WYMIAR KARY

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy wymiarze kary łącznej

Zgodnie z dyspozycją art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku „ Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności; karę ograniczenia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Kara łączna grzywny określonej w art. 71 § 1 nie może przekraczać 270 stawek dziennych - jeżeli jest ona związana z zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności oraz nie może przekraczać 135 stawek dziennych - jeżeli jest ona związana z zawieszeniem wykonania kary ograniczenia wolności”.

Ponieważ w ustawie obowiązującej do 30 czerwca 2015 roku
nie uregulowano odrębnie zasad określania wymiaru kary łącznej,
w doktrynie i judykaturze ugruntowało się stanowisko, iż „Sąd wymierzając karę łączną w wyroku łącznym (…) powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej” (tak też w wyroku SN w sprawie IV KK 75/17 Izba Karna z dnia 19-10-2017).

Przenosząc powyższe reguły na sytuację M. W. (2) sąd stwierdził, że minimalną karą pozbawienia wolności, która może zostać względem niego orzeczona, jest kara 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona za czyn z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k., określona wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu w sprawie II K 38/05. Górną zaś jest kara 5 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności, stanowiąca sumę wszystkich kar podlegających łączeniu.

Kształtując karę łączną w tych ramach sąd uznał, iż względy
o których mowa w art. 86 § 1 k.k. przemawiają za ustaleniem kary łącznej przy zastosowaniu zasady mieszanej zbliżonej do absorpcji. Skazany M. W. (2) od chwili popełnienia ostatniego przestępstwa (kwiecień 2009 roku), nie wszedł w konflikt z prawem. Prowadzi ustabilizowany tryb życia i zachowuje prawidłowe relacje z rodziną i sąsiadami. Okoliczności te świadczą, iż dotychczasowe oddziaływanie resocjalizacyjne kar przyniosło oczekiwane efekty w postaci wdrożenia M. W. (2) do postępowania zgodnego z prawem. Tę zmianę zachowania zauważono już w sprawie IV K 65/11, gdzie dokonano zawieszenia kary 2 lat pozbawienia wolności na okres 5 lat próby, który to okres przebiegł prawidłowo. Te okoliczności należało uznać za przemawiające za zastosowaniem względem skazanego zasady zbliżonej do absorpcji. Z drugiej strony przestępstwa popełnione przez M. W. (2), za które orzeczono kary pozbawienia wolności podlegające połączeniu, popełnione zostały w rozłożonym na trzy lata czasie i są przestępstwami godzącymi w różne dobra prawne (mienie, życie i zdrowie). Pomiędzy tymi czynami nie ma powiązań podmiotowych. Te okoliczności przemawiały za zastosowaniem, przy określaniu wysokości kary łącznej, zasady kumulacji.

Uwzględniając wszystkie omówione powyżej okoliczności sąd uznał, że kara łączna w wysokości 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona w miejsce wszystkich łączonych kar, będzie karą sprawiedliwą adekwatnie oddziałowującą na skazanego wychowawczo i resocjalizacyjnie, a także będzie karą prawidłowo kształtującą świadomość prawną społeczeństwa.

Nadmienić należy, iż sąd analizując okoliczności dotyczące wysokości kary łącznej nie uwzględnił podnoszonej przez obrońców okoliczności, że M. W. (2) w sprawie IV K 203/92 był tymczasowo aresztowany, a w sprawie tej został prawomocnie uniewinniony. Takie stanowisko sądu wynikało po pierwsze z tego, że z załączonych do akt dokumentów nie wynikało, że w omawianej sprawie M. W. (2) rzeczywiście był tymczasowo aresztowany, po drugie zaś, za niesłuszne tymczasowe aresztowanie przysługuje zadośćuczynienie i odszkodowanie, których zasądzenie odbywa się w odrębnym postępowaniu.

5.  WYMIAR ŚRODKA KARNEGO

6.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU ŁĄCZNYM

Zwięźle o powodach uzasadniających inne rozstrzygnięcia z wyroku łącznego, w tym umorzenie postępowania, zaliczenie okresów na poczet kary łącznej

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z uwagi na fakt, iż wyroki, których kary pozbawienia wolności zostały połączone, posiadały inne rozstrzygnięcia, sąd w wyroku łącznym ustalił, że rozstrzygnięcia te będą podlegały odrębnemu wykonaniu.

3.

Ponieważ co do skazań wyrokiem w sprawie IV K 65/11 brak było warunków do objęcia wyrokiem łącznym, z przyczyn omówionych we wcześniejszej części uzasadnienia sąd, zgodnie z zasadą art. 572 k.p.k. w tym zakresie postępowanie umorzył.

4.

Z uwagi na fakt, iż skazany był rzeczywiście pozbawiony wolności w sprawach podlegających łączeniu, sąd orzekł o zaliczeniu tych okresów na poczet kary łącznej pozbawienia wolności.

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.

Sąd zwolnił skazanego z obowiązku ponoszenia kosztów procesu w całości, uznając iż ich uregulowanie byłoby dla skazanego zbyt dolegliwe, a to z uwagi na jego sytuację zarobkową i zdrowotną.

8.  PODPIS