Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IV K 229/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

S. D. (1)

I. 286 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

T. T. (1) i M. C. (1) są (...) spółki jawnej (...).

Odpis z KRS

10-12

Zeznania świadka M. C. (1)

14odw., 464, 468

Zeznania świadka T. T. (1)

423, 469-471

Firma (...) była działalnością gospodarczą prowadzoną przez oskarżoną M. C. (2) od października 2014r. Faktycznie zarządzał tą firmą (...), który posiadał pełnomocnictwo od oskarżonej. Znali się towarzysko. Siostra S. D. była partnerką brata M. C. (2) M. C. (3). M. C. (3) w firmie tej pełnił funkcję handlowca. Docelowo ta działalność gospodarcza miała zostać wniesiona do Spółki z o.o. (...), która została powolana w maju 2015r. Również w spółce (...) mający pełnomocnictwo od oskarżonej zajmował się zawieraniem umów z klientami, jak też sprawami finansowo – księgowymi, M. C. (3) zajmował się pozyskiwaniem klientów, a M. C. (2) – marketingiem.

Zeznania świadka M. C. (3)

132odw.-133, 426-427, 493odw.-497

Wyjaśnienia oskarżonej

396 – 397, 725-729

Wyjaśnienia oskarżonego

415, 722-725

Zeznania świadka N. B. (1)

567-571

Zeznania świadka A. I.

544

Zeznania świadka A. K. (1)

545

Pod koniec 2015r. T. T. (1) znalazł w ofercie firmy (...), zajmującej się sprzedażą m.in. aut luksusowych, pojazd marki A. (...), którego zakupem był zainteresowany. Wszelkie rozmowy na temat tego samochodu prowadził i ustalenia czynił z oskarżonym S. D. (1).

Zeznania świadka T. T. (1)

423, 469

Zeznania świadka M. C. (1)

14odw., 416, 464

Zeznania świadka M. C. (4)

132odw.-133, 493odw.-497

Wyjaśnienia oskarżonej

396 - 397, 725-729

W dniu 4 stycznia 2016r. strony zawarły umowę użyczenia długoterminowego. Sprzedawca zobowiązał się do odpłatnego użyczenia samochodu oraz sprzedaży i wydania pojazdu w terminie do dnia 4 stycznia 2018r.. Cena sprzedaży pojazdu została ustalona na kwotę 608 000 zł brutto. Zapłata ceny miała nastąpić w dwóch częściach : zaliczka w kwocie 300 000 zł. brutto w terminie do dnia 4 stycznia 2016r. i 308 000 zł ponad zaliczkę w miesięcznych ratach po 13391,30 zł brutto przez okres 23 miesięcy.

Umowa

3-4

Zeznania świadka M. C. (1)

14odw., 416, 464- 469

Zeznania świadka T. T. (1)

423,469-471

Wyjaśnienia oskarżonego

150-150odw., 722-725

Wyjaśnienia oskarżonej

396 - 397, 725-729

Samochód A. (...) był przedmiotem umowy leasingu, jaką firma (...) zawarła w dniu 21 września 2015r. z firmą (...). Niemal od początku trwania tej umowy pojawiały się problemy ze spłatą rat leasingowych, pierwszy monit z powodu braku wpłaty firma (...) wystawiła leasingobiorcy już w dniu 16 maja 2016r. Firma leasingowa trzykrotnie także wystawiała wypowiedzenia umów w związku z zaległościami w spłatach rat. Pierwsze takie wypowiedzenie wystosowano w dniu 21 grudnia 2016r. Zostało anulowane w związku z uregulowaniem należności przez leasingobiorcę.

Pismo mLeasing wraz z załącznikami

629-644

Na początku 2017r. S. D. (1) przekazał pokrzywdzonym informację o kłopotach (...) spółki (...) związanych z postepowaniami Urzędu Skarbowego w zakresie rozliczenia podatku VAT efektem czego miała być blokada rachunków. W Internecie pojawiły się wtedy również opinie, z których wynikało, że klienci U. (...) stracili zaliczki, bo zamówienia nie były realizowane. pokrzywdzeni obawiali się, że pojazd zostanie im odebrany w skutek czego utracą wszystkie zainwestowane w zakup i serwis pieniądze, jak i sam pojazd.

Zeznania świadka M. C. (1)

14odw.-15, 416-417, 464- 469

Zeznania świadka T. T. (1)

423, 469-471

Wyjaśnienia oskarżonego

419, 722-725

W związku z zaistniałą sytuacją pokrzywdzeni podjęli rozmowy z oskarżonym w celu wybrnięcia z niepokojącej ich sytuacji. W ustaleniach tych nie brali udziału ani M. C. (2), ani jej brat M. C. (3).

Zeznania świadka M. C. (1)

14odw.-15, 416-417, 464- 469

Zeznania świadka M. C. (3)

132odw.-133, 493odw.-497

Zeznania świadka T. T. (1)

423, 469-471

Wyjaśnienia oskarżonej

396 – 397, 725-729

Na skutek tych rozmów strony rozwiązały powyższą umowę za porozumieniem stron umową z dnia 12 marca 2017r., na mocy której sprzedawca miał zwrócić (...), reprezentowany przez T. T. (1) kwotę 100 000zł wpłaconą przez niego tytułem zaliczki w terminie do dnia 14 kwietnia 2017r. oraz przenieść na kupującego samochodu specjalnego kempingowego o wartości 200 000 zł w terminie do dnia 4 kwietnia 2017r. pojazd marki A. (...) został zwrócony firmie (...) w dniu podpisania porozumienia.

Umowa

5-6

Zeznania świadka M. C. (1)

14odw.-15, 416-417, 464- 469

Zeznania świadka T. T. (1)

423, 469-471

Wyjaśnienia oskarżonego

150, 415, 722-725

Z uwagi na brak zwrotu kwoty 100 000 zł do kwietnia 2017r. pokrzywdzeni kontaktowali się wielokrotnie z oskarżonym celem wyjaśnienia sytuacji. S. D. (1) zapewniał ich, że wszystkie należności zostaną zapłacone.

Zeznania świadka M. C. (1)

15, 464- 469

Zeznania świadka T. T. (1)

424-425, 469-471

Korespondencja emailowa

432-440

Oskarżony nie był uprzednio karany. S. D. (1) był karany w roku 2020 i 2021 za czyny z art. 286 § 1 kk.

Dane o karalności

354, 355, 487, 786-787, 874-876,

1.1.2.

M. C. (2)

II. 300 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W pewnym momencie kontakt pokrzywdzonych z oskarżonym się urwał. Z uwagi na brak kontaktu z oskarżonym pokrzywdzeni, za pośrednictwem swojego pełnomocnika, pismem datowanym na 10 lipca 2017r. (nadanym w dniu 11 lipca 2017r.) wezwali M. C. (2) do zapłaty wymaganych pieniędzy. Pismo to zostało wysłane listem poleconym bez potwierdzenia odbioru. Pismo to mimo, iż M. C. (2) je otrzymała pozostało bez odzewu.

Zeznania świadka M. C. (1)

15, 464- 469

Wezwanie do zapłaty

671-672

Dowód nadania

670

Zeznania świadka M. C. (4)

426, 493odw.-497

W dniu 2 sierpnia (...) spółki (...) złożyli pozew do Sądu Okręgowego do wydziału Gospodarczego. W dniu 2 października 2017r. w sprawie X GNc 1170/17 Sąd Okręgowy w Łodzi wydał nakaz zapłaty na mocy którego zobowiązał M. C. (2) do zapłaty powodowi 100 000 zł wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 kwietnia 2017r.

Zeznania świadka M. C. (1)

15, 464- 469

Nakaz

8

Pozew z załącznikami

666-674

Następnie w dniu 31 października 2017r. wpłynął do komornika sądowego wniosek wierzycieli o zabezpieczenie roszczenia. Wierzyciele wnioskowali m.in. o zabezpieczenie udziałów w półce U. (...) Sp z o.o., które posiadała M. C. (2). W dniu 6 listopada 2017r. komornik sporządził zawiadomienie o wszczęciu postepowania zabezpieczającego dla M. C. (2). Oskarżona pokwitowała odbiór tego zawiadomienia w dniu 30 listopada 2017r. Zawiadomienie o wszczęciu postepowania zabezpieczającego z udziałów i zysków w spółce (...) także odebrała w dniu 30 listopada 2017r. Tożsame zawiadomienie wysłane do spółki zostało odebrane w dniu 1.12 2017r.

Zeznania świadka M. C. (1)

14odw.-15, 464- 469

Wnioski

26-27, 58

Zeznania świadka M. C. (4)

132odw.-133, 493odw.-497

Zawiadomienia

29, 44, 46-48, 50

Dokumentacja komornicza

32-43

Potwierdzenia odbioru

31, 45, 51

Awizo 49

Spółka (...) z o.o. od marca 2017r. nie funkcjonowała, nie przynosiła zysków. Pierwsze sygnały o problemach firmy (...) zaczęła mieć w okolicach sierpnia – września 2017r. Jesienią 2017r. oskarżona dowiedziała się, że S. D. (1) zawierał umowy, z których się nie wywiązywał i do jej firmy zaczęli przychodzić niezadowoleni klienci. Spółka (...) z o.o. miała stratę w wysokości około 500 000 zł. W październiku 2017r. było jedno zajecie komornicze, zaczęli się tez zgłaszać inni klienci.

Wyjaśnienia oskarżonej

396 - 397, 725-729

Zeznania świadka M. C. (4)

132odw.-133, 493odw.-497

Zeznania świadka N. B. (1)

567-571

Lista zaległości

143-144

Bilanse

246-248, 293, 316-318

Informacja do sprawozdania finansowego

249-, 252

Protokoły zgromadzenia wspólników

253-292

(...) sprawozdania

296-318

Pismo US w W. o przeprowadzanych kontrolach w spóólce U. (...)

323

Pismo US

586

Protokół kontroli podatkowej

587-619

Akt oskarżenia przeciwko S. D.

506-518

Wyrok przeciwko S. D.

579-580,

M. C. (2) uzgodniła z bratem, że on weźmie na siebie problemy związane ze spółką i zajmie się likwidacją spółki, która była zadłużona, nie przynosiła dochodów, nie funkcjonowała. Oskarżona była przekonana, że jej udziały w spółce nie przedstawiały żadnej wartości. W tym czasie spółka nie posiadała żadnego majątku, a zajęcie ustanowione przez Urząd Skarbowy opiewało na kwotę 500.000 zł. Oskarżona w dniu 8 listopada 2017r. zawarła z bratem M. C. (3) umowę darowizny 3 650 udziałów o nominalnej wartości 100 zł każdy, o łącznej nominalnej wartości 365 000 zł w kapitale zakładowym (...) spółki z o.o. z siedzibą w R..
W tym samym dniu M. C. (3) został powołany do pełnienia funkcji Prezesa Zarządu tej spółki. W oparciu o znajdująca się w aktach rejestrowych umowę darowizny udziałów z dnia 8 listopada 2017r. i w związku z tym fakt, iż M. C. nie była już wspólnikiem spółki Sąd Rejonowy umorzył postepowanie o przyjęcie dokumentu w postaci zawiadomienia komornika o zajęciu udziałów.

Umowa

227-229

Protokół Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników

230-241

64

Zeznania świadka M. ciącio

15, 464- 469

Zeznania świadka M. C. (4)

133, 766

Wniosek o zmainę danych z załącznikami

218-244

Wyjaśnienia oskarżonej

396 – 397, 725-729

opinie biegłego R. P.

862-872, 904-907

M. C. po tym jak dowiedziała się o toczącym się przeciwko niej postepowaniu z powództwa pokrzywdzonych zaskarżyła wydany przez sąd nakaz zapłaty. Wyrokiem z dnia 11 października 2018r. Sąd Okręgowy w Łodzi utrzymał nakaz zapłaty wydany w dniu 2 października 2017r. w sprawie X GNc 1170/17

Wniosek o przywrócenie terminu i zarzuty

676-693

7, 703

Zeznania świadka M. C. (1)

15, 464- 469

W dniu 2 lutego 2018r. M. C. (3) zawarł z A. K. (2) umowę współfinansowania transakcji na mocy której A. K. (2) zainwestowała 250.000 zł by M. C. (3) mógł wykupić od firm leasingowych pojazdy. W umowie tej figurował także samochód A. (...).

Wyjaśnienia oskarżonego

150-150odw., 722-725

Umowa współfinansowania

154, 411-413

Zeznania świadka M. C. (3)

428-429, 493

M. C. (3) udzielił adwokatowi K. K. (1) pełnomocnictwa do reprezentowania Spółki (...) w postepowaniu przed organami skarbowymi. Pełnomocnik ten miał także zająć się przeprowadzeniem procesu likwidacji spółki. Proces likwidacji spółki z o.o. (...) nie został przez M. C. (3) przeprowadzony z uwagi na brak środków finansowych.

Zeznania świadka M. C. (3)

494, 766

Zeznania świadka K. K. (1)

881-882

Dokumentacja kontroli podatkowej,

segregatory postepowania skarbowego

Decyzja Naczelnika US

805-817

Postanowieniem z dnia 20 listopada 2023r. komornik umorzył postepowanie egzekucyjne z wniosku (...) Sp.J. przeciwko dłużnikowi M. C. (2).

839

Urząd Skarbowy w W. prowadził postepowanie egzekucyjne przeciwko (...) Spółka z o.o. w związku z wydaną decyzją podatkową, które zostało w dniu 18.11.2020r. umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji. W toku tegoż postepowania wyegzekwowano jedynie w części koszty egzekucyjne.

Pismo Naczelnika US

899

Oskarżona M. C. nie była dotychczas karana.

Dane o karalności

354, 355, 488, 788, 877

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

S. D. (1)

I. 286 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

M. C. (3) nie był pełnomocnikiem firmy (...) w marcu 2017r. M. C. (3) nie prowadził rozmów z T. T. (1) dotyczących A. (...) zarówno w styczniu 2016r., jak i w marcu 2017r.

Nie było tak, że S. D. (1) zajmował się firmą (...) tylko pod nieobecność M. i M. C. (3), że jedynie pilnował porządku.

Wyjaśnienia oskarżonego

151, 419, 722-723

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał wiarę oskarżonemu, że przedstawiciel spółki (...) wynajął samochód A. (...) od firmy (...). C. z prawem wykupu, przelewając w tym celu 300 tyś. zł na rachunek firmy, że użytkowali samochód przez rok, regulując systematycznie raty za pojazd. A także dotyczące szczegółów porozumienia z marca 2017r. z tym tylko, że to on, a nie M. C. (3) był jego stroną aktywną. Sąd dał także wiarę, że przeciwko M. C. (2) wystąpiła spółka z pozwem o zapłatę 100 zł. i uzyskała nakaz zapłaty, że toczyło się postepowanie egzekucyjne. To potwierdza zgromadzony materiał dowodowy.

Sąd dal wiarę, że porozumienie dotyczyło kwoty 300 000 zł, a nie 500 000 zł. Zgodzić się bowiem należy z argumentem, iż to by było nieopłacalne dla oskarżonych z punktu widzenia biznesowego, oznaczało by bowiem, że samochód był użytkowany przez pokrzywdzonych przez okres ponad roku za darmo. Pokrzywdzeni złożyli korespondencję emaliową z N. B., a nie złożyli projektu porozumienia w którym rzekomo miała figurować w gotowce kwota 300 000 zł., o którym zeznawał M. C.. Wskazywał tylko na brak w Internecie historii firmy oskarżonych, ale nie wyjaśnił co z ich własną dokumentacją, w ich firmie. Podnieść także należy, iż pokrzywdzeni takiej właśnie kwoty dochodzili w postepowaniu cywilnym, a ponadto także w pisemnym zawiadomieniu o przestępstwie mowa jest o 100.000 zł, które na mocy porozumienia firma (...). C. winna jest zwrócić pokrzywdzonym. Tłumaczenia pokrzywdzonych w tej kwestii nie są przekonujące.

Sąd dał wiarę, że samochód A. nie należał do firmy (...), że był przez jej firmę leasingowany. Dlatego jako niewiarygodne sąd ocenił twierdzenia, że wystarczyło sprzedać A. by oddać pokrzywdzonym 100 000 zł. Oskarżony mając wszelkie pełnomocnictwa i de facto samodzielnie prowadząc firmę (...). C., mógł wykonać te czynności, o których wyjaśnia by wywiązać się z porozumienia zawartego z pokrzywdzonymi, skoro jak sam twierdzi, było to takie proste.

Podkreślić należy, iż oskarżony niezgodnie z prawdą twierdził także, iż raty za przedmiotowe A. były płacone do samego końca, że dopiero pod koniec były problemy z płatnościami. Jak bowiem wynika z pisma mLeasing od początku umowy leasingowej były problemy z płatnościami rat, były wystosowywane monity, trzykrotnie była w związku z tym wypowiadana ta umowa, dwa razy ją przywracano z uwagi na uregulowanie zaległości. Wynika z tego niezbicie, iż mimo, że pokrzywdzeni regularnie uiszczali raty wynikające z umowy wiążącej ich z firmą (...), to S. D. (1) nie przekazywał tych wpłat regularnie na poczet rat leasingowych.

Sąd dał wiarę oskarżonemu, że W dniu 2 lutego 2018r. M. C. (3) reprezentując spółkę (...) sp. z o.o. zawarł umowę współfinansowania transakcji na mocy której zamierzał sprzedać samochód A. (...). Jednak nie jest to argument potwierdzający, iż to M. C. nie wywiązał się z porozumienia, albowiem umowa ta była zawarta dopiero w 2018r. Sytuacja finansowa firmy była wówczas bardzo zła, a dług wobec pokrzywdzonych nie był jedynym zobowiązaniem ciążącym na firmie (...). Podkreślić należy, iż z tej umowy niezbicie wynika, iż M. C. (3) nie miał środków finansowych by dogadywać się z firmami leasingowymi i musial je uzyskać od osoby trzeciej.

Zeznania świadka M. C. (1) i

i T. T. (1)

Sąd dał wiarę, że nie mieli z państwem C. żadnego kontaktu przy zawieraniu tak umowy ze stycznia 2016r., jak też porozumienia z marca 2017r. , że wszystkie ustalenia czynili z oskarżonym, jest to zgodne z depozycjami oskarżonej i M. C., a także z dowodami z dokumentów, na których widnieją podpisy S. D..

Sąd dał wiarę pokrzywdzonym, że wpłacili 300.000 zł zaliczki i płacili co miesiąc ponad 13 000 zł rat, potwierdzają to dowody z dokumentów i wyjaśnienia oskarżonych.

Zasługuje na wiarę także podawana przez pokrzywdzonych okoliczność, że uzyskali informację, że z powodu kontroli skarbowych, zostały zablokowane konta U. (...), potwierdził tę okoliczność sam oskarżony, podając, że informował pokrzywdzonych o kontroli podatkowej w spółce. Sąd dał także wiarę pokrzywdzonym, że pojawiły się w Internecie opinie, iż klienci U. – (...) mimo wpłacania zaliczek nie mieli zrealizowanych zamówień, że to wywołało obawy o utratę zainwestowanych środków i samego pojazdu.

Jako wiarygodne sąd ocenił także zeznania pokrzywdzonych, że S. D. zapewniał ich, iż wywiąże się z zawartego porozumienia. potwierdzają to bowiem choćby złożone przez pokrzywdzonych kopie korespondencji emailowej.

Nie zasługują na wiarę twierdzenia, że porozumienie dotyczyło kwoty 500 000 zł, a nie 300 000 zł. pokrzywdzeni nie potrafili podać żadnego powodu, dla którego kwota 200 000 zł nie znalazła się w tym dokumencie. T. T. twierdził, że nie pamięta dlaczego kwoty 200.000 zł nie wpisali do porozumienia. Zgodzić się należy z argumentem podawanym przez oskarżonego, iż to by było nieopłacalne dla oskarżonych z punktu widzenia biznesowego, oznaczało by bowiem, że samochód był użytkowany za darmo.

Zeznania świadka M. C. (4) i wyjaśnienia oskarżonej

Sąd generalnie dał im wiarę, odnośnie podziału obowiązków w firmie i spółce (...),, że rozmowy w sprawie samochodu A. pokrzywdzeni prowadzili wyłącznie ze S. D. (1), nie tylko bowiem wzajemnie się potwierdzały, ale także pozostawały w korelacji z zeznaniami pokrzywdzonych.

Zeznania świadka A. I. i A. K. (1)

Wiarygodne, nie ma podstaw do ich kwestionowania, są osobami niezainteresowanymi wynikiem postepowania.

Zeznania świadka N. B. (1)

Wiarygodne, potwierdzała, że to S. D. był w firmach (...). C. osobą decyzyjną, że w tej działalności pojawiły się problemy finansowe, że była kontrola podatkowa, konflikt pomiędzy S. D. i C., są to okoliczności które wynikają także z depozycji innych przesłuchiwanych osób.

dowody z dokumentów

Wiarygodne, nie kwestionowane przez strony.

1.1.2

Wyjaśnienia oskarżonej

Sąd dał wiarę oskarżonej, że spółka nie funkcjonowała od marca 2017r., nie przynosiła zysków, że S. D. (1) zawierał umowy, z których się nie wywiązał i do firmy zaczęli przychodzić niezadowoleni klienci, że spółka miała stratę około 500 000 zł. oraz, że uważała iż jej udziały w spółce nie miały żadnej wartości. Są one bowiem zgodne z nie tylko z zeznaniami świadka M. C. (3), ale przede wszystkim z pozostałym materiałem dowodowym, w tym dowodami z dokumentów.

Jako wiarygodne sąd potraktował także twierdzenia oskarżonej, i dokonując darowizny udziałów na rzecz brata, nie miała zamiaru uciekać z majątkiem, tym bardziej, iż uważała, że udziały te nie miały żadnej wartości. Sąd dał wiarę oskarżonej, że celem tej umowy było by to jej brat zajął się likwidacją spółki, która była zadłużona, nie przynosiła dochodów, nie funkcjonowała, wziął na siebie odpowiedzialność za zobowiązania spółki, do której prowadzenia ją wcześniej namówił. Spółki z działalnością której wiązały się dla niej problemy, o co miała żal do brata i oskarżonego. W świetle opinii biegłego R. P. (2) uznać należy, iż przekonanie, że udziały te nie miały żadnej wartości było uzasadnione i usprawiedliwione. Ustalenie wartości udziałów nastręczało problemy biegłemu, który jest profesjonalistą w kwestii wyceny przedsiębiorstw, o czym będzie mowa poniżej, a zatem nie ma podstaw by kwestionować twierdzenia oskarżonej, iż była przekonana, że te udziały są bez wartości.

Nie zasługują natomiast na wiarę wyjaśnienia oskarżonej, w których podawała, że o zadłużeniu wynikającym z porozumienia zawartego z pokrzywdzonymi przez S. D. dowiedziała się dopiero na etapie postepowania komorniczego. Jest to bowiem sprzeczne z zeznaniami M. C. (3), z których wynika, że o tym, iż pokrzywdzeni domagają się zapłaty 100 000 zł w ramach rozliczenia A. dowiedział się od siostry, gdy dostała wezwanie przedsądowe, a wezwanie to pokrzywdzeni wysłali do oskarżonej w lipcu 2017r. Nie ma powodu, by M. C. (3) miał w tej kwestii składać nieprawdziwe zeznania, obciążające siostrę.

Sąd jako niewiarygodne ocenił także twierdzenie, że brat dokonał likwidacji spółki zgodnie z ustaleniami, jest to bowiem sprzeczne z zeznaniami świadka M. C. (3), który ostatecznie przyznał, iż nie posiadał środków na przeprowadzenie formalnej likwidacji spółki.

Zeznania świadka M. C. (1) i T. T. (1)

Sąd dał wiarę, że pokrzywdzeni nie podjęli prób kontaktu z M. C. (2), po tym jak urwał się kontakt ze S. D., że jedynie ich kancelaria skierowała wezwanie do oskarżonej, że kolejne działania były prowadzone już na drodze prawnej i egzekucyjnej. potwierdzają to bowiem wyjaśnienia oskarżonej, zeznania M. C. (3), jak też dowody z dokumentów.

Sąd dał wiarę, że pokrzywdzeni uważali, iż jedyną szansą uzyskania pieniędzy od oskarżonej M. C. była jej spółka, która miała jakiś majątek i działała. Jak jednak wynika z dowodów z dokumentów były to wyobrażenia mylne. Jak wskazują efekty postepowania egzekucyjnego wobec spółki przeprowadzonego przez Urząd Skarbowy, któremu nie udało się wyegzekwować zobowiązań ciążących na spółce, spółka nie posiadała jednak majątku z którego pokrzywdzeni mogliby się zaspokoić.

Zeznania świadka M. C. (3)

Jako wiarygodne sąd ocenił twierdzenia, że przejął spółkę od siostry, by przeprowadzić proces likwidacji spółki, potwierdzają to wyjaśnienia oskarżonej. Ponadto jest to całkowicie przekonujące, mając na uwadze, że to on namówił oskarżoną M. C. (2) na firmowanie swym nazwiskiem tej działalności, iż wziął na siebie problemy z tą spółką związane, chcąc odciążyć w ten sposób siostrę.

Jako niewiarygodne sąd uznał zeznania świadka M. C. (3), z rozprawy przed Sądem Okręgowym w których twierdził, że na dzień 8 listopada 2017r. ani on, ani M. C. (2) nie mieli żadnej wiedzy, że firmie (...) przysługuje jakiekolwiek roszczenie wobec M. C. (2). Jest to bowiem sprzeczne z zeznaniami świadka M. C. (3) złożonymi przed Sądem Rejonowym, kiedy podawał, że o tym, iż pokrzywdzeni domagają się zapłaty 100 000 zł w ramach rozliczenia tego A. dowiedział się od siostry, gdy dostała wezwanie przedsądowe. A jak wynika z zeznań pokrzywdzonych wezwanie takie zostało do M. C. (2) wysłane w czerwcu 2017r.

Zeznania świadka K. K. (1)

Sąd uznał za wiarygodne te zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 6 czerwca 2024r., w których „przypomniał’ sobie, że reprezentował spółkę (...) w postepowaniu przed organami administracji podatkowej. Dlatego sąd nie dał wiary zeznaniom, które świadek złożył na wcześniejszym terminie rozprawy twierdząc, że nie przyjmował pełnomocnictwa od spółki (...), że zna tę spółkę i (...), jedynie ze sprzedaży swojego prywatnego samochodu, że współpraca z M. C. (3) nigdy nie przybrała rodzaju czynności zawodowych. Te twierdzenia były sprzeczne nie tylko z zeznaniami świadka M. C., ale także z dowodami z dokumentów w postaci pełnomocnictw i pism procesowych składanych w imieniu spółki (...) przez K. K. w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez Urząd Skarbowy w W., o czym także wprost mowa jest w decyzji Naczelnika tegoż Urzędu skarbowego. Ostatecznie świadek sam się z tych nieprawdziwych twierdzeń wycofał.

opinie biegłego R. P.

7.Sąd uznał opinię biegłego za przekonująca w tej części, w której wskazywał, że zgodnie ze sprawozdaniami, którymi dysponował, a które dotyczyły stanu na dzień 1 stycznia 2017r, dokonał w pisemnej opinii wyceny udziałów na styczeń 2017r., że przy tej dokumentacji, która znajduje się w aktach nie da się wydać opinii na datę 8.11.2017r.

8.Sąd przekonały także twierdzenia biegłego, że standardem przy dokonywaniu wyceny są minimum dwie metody, które należy zastosować.

9.Biegły zastosował metodę SAN (85%) i metodę kciuka (15% wpływu), a przyjął akurat te metody, z uwagi na skąpość materiału dowodowego, i jego zdaniem innych metod w tym przypadku z uwagi na brak materiału dowodowego, nie da się zastosować, albowiem zastosowanie tych innych metod mogłoby jeszcze zwiększyć wartość tej firmy, a to zniekształciłoby w ocenie biegłego wynik końcowy. Podnieść jednak należy, iż biegły wskazywał na rozprawie, iż przy wycenie przedsiębiorstwa na potrzeby postępowania egzekucyjnego metoda kciuka nie powinna mieć zastosowania, a z taką oceną de facto w niniejszym postepowaniu winniśmy mieć do czynienia.

10.A zatem mając na uwadze, iż materiał dowodowy, mimo starań sądu by uzyskać pełną dokumentację księgową spółki, jest bardzo skromny uznać należy, opierając się na wywodach biegłego R. P., że nie ma możliwości wydania na takim materiale dowodowym opinii, dotyczącej wyceny wartości przedmiotowych udziałów, opartej na dwóch metodach wyceny, i to na dzień 8 listopada 2017r. tj. datę jaka widniej w zarzucie.

11.Jak wskazywał biegły w opinii ustnej, gdyby zastosować do wartości tych udziałów tylko tę metodę wartości skorygowanych aktywów, to wartość tego przedsiębiorstwa byłaby ujemna. A podkreślić należy, iż w opinii tej biegły nie wziął pod uwagę decyzji podatkowej z 2019r, w której określono zobowiązanie podatkowe za 2016r. na kwotę przewyższającą 500.000 zł, choć obowiązek podatkowy z tej decyzji wynikający, powstał przed 1 stycznia 2017.

12.Jak sam biegły podawał, jeżeli postawilibyśmy tak sprawę, że interesuje nas obiektywna wartość jaką kupiec chciałbym zapłacić za udziały pani C., to wtedy należałoby to całe postępowanie podatkowe wziąć pod uwagę przy wycenie.

13.Dlatego sądu nie przekonało końcowe stwierdzenie biegłego zaprezentowane na rozprawie, że w postępowaniach egzekucyjnych biegły z reguły upadłą firmę wycenia na 8-10 tysięcy zł, bo tyle chociażby kosztuje samo założenie firmy, a zatem, skoro w rozpoznawanej sprawie wycenił te udziały na 9100 zł, to wycenił to tak jak upadłe przedsiębiorstwo. Biegły podkreślał bowiem, że taki jego wniosek wynika z faktu, że czysta spółka kosztuje około 15 tysięcy zł, bez długu, bez majątku, bez niczego, sam KRS, że jeżeli nawet spółka ma długi to nie tylko może nie obniżać jej wartości, ale wręcz może zwiększać te wartość, bo kupujący w jakiś sposób rozliczają stratę w innej działalności i w ten sposób płacą niższe podatki, ale podkreślał, że chodzi mu o stratę bilansową, a nie o zobowiązania.

14. Z tego względu nie jest przekonujące ostatecznie stanowisko biegłego, iż spółka, która ma długi przewyższające jej aktywa i nie realizowała ciążących na niej zobowiązań publicznoprawnych ma wartość taką jak wyliczana przez niego przy upadku firmy.

15.Zwrócić także należy uwagę, na stwierdzenie biegłego, iż w naszym systemie długoterminowe zajęcie kont i prowadzenie kontroli podatkowej przez dłuższy czas, praktycznie przesądza o upadku przedsiębiorstwa. To oznacza, że zostają zobowiązania, a na końcu nawet jak urząd skarbowy zwolni te zajęte pieniądze, to zajmuje je komornik. Dlatego tym bardziej nie jest przekonujące podtrzymanie przez biegłego wniosku, że takie przedsiębiorstwo, jak w niniejszej sprawie, może mieć wartość 9 tysięcy zł. Powoływanie się przez biegłego na argument, iż samo utworzenie spółki wiąże się z poniesieniem dużych kosztów, dużo większych, niż samo kupno spółki, jest argumentem całkowicie nieracjonalnym w sytuacji, gdy kupujący już na starcie byłby obciążony długiem idącym w setki tysięcy, a nawet miliony złotych.

16.Zdaniem sądu konkluzja jest jedna, że nawet biegły miał problem z określeniem wartości udziałów należących do oskarżonej. Mimo, że biegły ostatecznie podtrzymał wartość wskazaną w opinii pisemnej, to wypowiedzi biegłego z rozprawy, w których de facto zakwestionował możliwość zastosowania przyjętych metod i stwierdził, że nie jest możliwe określenie wartości tych udziałów na datę wskazaną przez sąd , wskazują, iż to ostateczne stanowisko nie może być uznane za przekonujące.

dowody z dokumentów

Wiarygodne, nie kwestionowane przez strony.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

Wyjaśnienia oskarżonego

Niewiarygodne bo zaprzeczają temu nie tylko oskarżona i jej brat, ale także w swych zeznaniach pokrzywdzeni oraz inni świadkowie.

Wszystkie te osoby wskazywały, że to S. D. (1) był osobą decyzyjną. Pokrzywdzeni podawali, że wszystkie uzgodnienia czynili ze S. D. (1). Sam oskarżony wskazuje, że M. C. (3) nie był formalnie umocowany, by działać w imieniu firmy. Fakt, że M. C. miał rozmawiać z wieloma klientami i przyprowadzać ich do firmy potwierdza M. C. (3), albowiem podaje, że był w tej firmie handlowcem. Jednak wbrew twierdzeniom oskarżonego, klientem takim nie był T. T. (1). Z zeznań samego pokrzywdzonego T. T. (1), a także M. C., wynika niezbicie, iż to z oskarżonym prowadzone były wszystkie rozmowy i czynione ustalenia dotyczące przedmiotowego A.. Potwierdzają to także dowody z dokumentów z podpisami S. D. (1).

Podkreślić należy, iż oskarżony w tych depozycjach nie był konsekwentny. W każdym kolejnym wyjaśnieniu zmieniał wersję.

Także zeznania świadków A. I. i A. K. (1), które zajmowały się księgowością firm oskarżonej przeczą wersji S. D., wskazują, iż to oskarźżony był osoba z którą się kontaktowały i czyniły ustalenia dotyczące księgowości. Również świadek N. B. wskazywała na S. D. jako osobę decyzyjną. A zatem depozycje te przeczą wersji, iż oskarżony zajmował się firmą tylko pod nieobecność C..

Na koniec oskarżony zaczął także kwestionować swój podpis na porozumieniu zawartym z pokrzywdzonymi, jednak w świetle zeznań pokrzywdzonych fakt zawierania z nimi tych uzgodnień i podpisania przez S. D. tego porozumienia nie budzi wątpliwości.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

I.286 § 1 kk

S. D. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Oskarżonemu zarzucono czyn polegający na tym, iż w dniu 12 marca 2017 roku w Ł., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc osobą reprezentująca U. (...) M. C. (2), doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 100 000 złotych spółkę (...). j. z/s w Ł., w ten sposób, że wprowadził w/w spółkę w błąd co do zamiaru wywiązania się z warunków zawartego w dniu 12 marca 2017 roku porozumienia stron dotyczącego rozwiązania umowy użyczenia długoterminowego pojazdu używanego, na mocy którego spółka (...) miała otrzymać kwotę 100 000 złotych tytułem zwrotu wpłaconej zaliczki.

Zgodnie z dyspozycją art. 286 § 1 kk (a taki czyn zarzucono oskarżonym w akcie oskarżenia) karze w nim określonej podlega osoba, która w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadza w błąd doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem swoim lub cudzym. W tym przestępstwie kluczowa jest przesłanka, wskazująca, iż sprawca swoim działaniem doprowadza pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Ta przesłanka nie została w niniejszej sprawie spełniona. (...) spółki (...) nie rozporządzili bowiem w dacie wskazanej w zarzucie swoim mieniem. Kwota 100 000 zł, o której mowa w porozumieniu z dnia 12 marca 2017r., do której nawiązuje sformułowany przez prokuratora zarzut, to jest mienie firmy (...). Umową tą S. D. (1) rozporządził mieniem należącym do firmy, którą reprezentował, zobowiązując się, że w określonym terminie mienie to zostanie wypłacone spółce (...) (oraz przenosząc na pokrzywdzonych własność samochodu specjalnego kempingowego, który należał do M. C. (2). Potraktowanie tej kwoty przez Prokuratora jako mienie, którym wówczas rozporządziła spóła (...) jest całkowicie niezrozumiałe, nie tylko z prawniczego, ale także z potocznego punktu widzenia. Trudno dociec, co stało u podstaw takiej interpretacji, jaka została zaprezentowana w zarzucie.

Podkreślić należy, iż pokrzywdzeni w momencie zawierania porozumienia z dnia 12 marca 2017r. nie rozporządzili także żadnym innym składnikiem swojego mienia. Na mocy tej umowy rozwiązana została wcześniej zawarta umowa najmu długoterminowego pojazdu A8, który tym samym został przez pokrzywdzonych zwrócony w marcu 2017r. do salonu (...). C., jednak nie można tego uznać za ewentualne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonych. Samochód ten bowiem nie był własnością pokrzywdzonych, co więcej samochód ten nie był także własnością firmy (...). Samochód ten jak już wskazano w stanie faktycznym należał do firmy leasingowej. Umowa najmu długoterminowego zawarta przez spółkę (...). J. z firmą (...) w dniu 4 stycznia 2016r., mimo, iż w tytule miała wskazane, iż jest to także umowa sprzedaży pojazdu, de facto nie była umową sprzedaży, bo nie mogła być. Jak już wskazano samochód ten nie należał do M. C. (2), a do firmy (...), a nikt nie może przenieść więcej praw niż sam posiada. Dlatego umowa z dnia 4 stycznia 2016r. nie przenosiła praw własności tego pojazdu na spółkę należącą do pokrzywdzonych. Sami pokrzywdzeni zresztą zdawali sobie z tego sprawę, gdyż właśnie utraty pojazdu, mimo dokonywanych regularnych wpłat rat, wynikających z umowy zawartej w dniu 4 stycznia 2016r,, się obawiali.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego można wysnuć wniosek, iż zachowanie oskarżonego mogło być może wypełniać dyspozycję przestępstwa oszustwa, ale w zupełnie innej dacie, a mianowicie w czasie zawierania pierwotnej umowy w styczniu 2016r. Wówczas to bowiem doszło do rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonych w kwocie 300.000 zł. Pokrzywdzeni wpłacili bowiem zaliczkę na samochód i zobowiązali się płacić raty w kwocie ponad 13 000 zł za samochód, za który jak wynika z materiału dowodowego S. D. (1) nie uiszczał regularnie firmie (...) rat leasingowych. Ponadto, jak wynika z materiału dowodowego, S. D. nie wywiązywał się także z innych umów, zawieranych z klientami U. (...) w porównywalnym czasie. Sami pokrzywdzeni składając zawiadomienie o przestępstwie w tej sprawie sugerowali, iż nie jest wykluczone, że już w czasie zawierania umowy najmu długoterminowego S. D. (1) nie miał zamiaru się z niej wywiązać. Dokonanie jednak takiej zmiany opisu czynu przez sąd było w niniejszym przypadku niedopuszczalne. Byłoby to bowiem pogwałcenie zasady skargowości wyrażonej w art. 14 kpk.

Orzecznictwo wypracowało szereg kryteriów niezwykle pomocnych przy ustalaniu tożsamości czynów w perspektywie zasady skargowości, wyrażonej w art. 14 kpk. Zgodnie z tą zasadą, ramy postępowania jurysdykcyjnego są określone przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia. W niniejszej sprawie oskarżyciel zarzucił oskarżonym czyn opisany precyzyjnie z uwzględnieniem miejsca, czasu i okoliczności. Uznać zatem należy, że zachowanie (zdarzenie historyczne) opisane w skardze uprawnionego oskarżyciela, nie może być następnie uznane w toku postępowania sądowego (w tych konkretnych okolicznościach) za przestępstwo popełnione w całkowicie innym czasie i innych okolicznościach. Na marginesie wskazać należy, iż także miejsce popełnienia czynu wskazane przez prokuratora nie jest zgodne z rzeczywistością, bo umowy były zawierane nie w Ł., jak to wskazano w zarzucie, ale w ówczesnej siedzibie firmy (...) w R..

W orzeczeniach podkreśla się, że nie można mówić o tożsamości czynów, jeżeli przestępstwo przypisywane zamiast zarzucanego przestępstwa miało miejsce jakiś czas przed tym zarzucanym przestępstwem i w okolicznościach niemających nic wspólnego z opisem i podstawą faktyczną czynu zarzucanego. W takim wypadku jak w niniejszej sprawie chodzi o zupełnie inne zdarzenie faktyczne.

Podkreślić należy, iż uniewinnienie dotyczy przestępstwa zarzucanego oskarżonemu, a nie przestępstwa, które może mu ewentualnie zostać przypisane. Dlatego to przestępstwo, które może zostać ewentualnemu sprawcy przypisane, jako stanowiące odrębny czyn, może być nadal ścigane, jako że nie zachodzi tu powaga rzeczy osądzonej i zakaz ne bis in idem, oczywiście o ile nie nastąpi już w tej materii przedawnienie karalności czynu.

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Prokurator zarzucił M. C. (6) w dniu 8 listopada 2017 roku w G., będąc (...) spółki (...) – cars Sp. z o.o. z/s w R. i posiadając 3650 udziałów w w/w spółce łącznej wartości 365 000 złotych, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu, udaremniła zaspokojenie swojego wierzyciela, tj. (...) Sp. j. z/s w lodzi, któremu przysługiwała względem spółki (...) wierzytelność w kwocie 100 000złotych wynikająca z nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okregowy w Łodzi, X wydział gospodarczy dnia 2 października 2017 roku (sygn.. akt X GNc 1170/17), poprzez zawarcie umowy darowizny posiadanych udziałów w spółce (...), na mocy której udziały zostały przez M. C. (3), darowując tym samym składniki swojego majątku.

Zgodnie z dyspozycją art. 300 § 2 kk, którego popełnienie zarzucono M. C. (2), karze w nim określonej podlega osoba, która w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia.

Na wstępie stwierdzić należy, iż nie jest wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić, tym bardziej zatem nie jest konieczne, by sprawca wiedział o tym, iż istnieje już orzeczenie, w niniejsze sprawie postanowienia o zabezpieczeniu, którego wykonanie chce udaremnić. Dlatego wbrew twierdzeniom obrońcy w rozpoznawanej sprawie nie ma znaczenia fakt, iż przedmiotowe postanowienie oskarżona otrzymała już podacie zawarcia umowy darowizny udziałów. Istotne jest, iż jak ustalił sąd M. C. (2) otrzymała przedsądowe wezwanie do zapłaty skierowane do niej przez pełnomocnika firmy (...). J., a tym samym wiedziała, iż takie orzeczenie może zostać wydane.

Podkreślić jednak należy, iż przestępstwo stypizowane w art. 300 § 2 kk należy do kategorii tzw. przestępstw skutkowych. Jego dokonanie wymaga bowiem udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia swego wierzyciela. W orzecznictwie podkreśla się, że nie każda czynność rozporządzająca majątkiem dłużnika w toku egzekucji lub w sytuacji zagrożenia egzekucją, prowadzi do poniesienia odpowiedzialności karnej z art. 300 § 2 kk. Uzasadniają ją tylko takie rozporządzenia składnikami majątku, które mają realny wpływ na udaremnienie lub ograniczenie zaspokojenia wierzyciela. W rozpoznawanej sprawie nie mamy do czynienia z zaistnieniem takiego skutku. Tym samym uznać należy, iż oskarżona nie wypełniła swym zachowaniem podstawowego znamienia ustawowego określonego w zarzucanym jej przestępstwie.

Jak już bowiem wskazywano powyżej opierając się na wywodach biegłego R. P., Sąd uznał, że nie ma możliwości określenia, na takim materiale dowodowym, wyceny wartości przedmiotowych udziałów, opartej na dwóch metodach wyceny, i to na dzień 8 listopada 2017r. tj. datę jaka widniej w zarzucie. Przede wszystkim podkreślić należy, iż udziały te nie miały wartości jaką wskazał w zarzucie prokurator. Prokurator kierując do sądu akt oskarżenia uznał, nie przeprowadzając w tym zakresie żadnych ustaleń, iż przedmiotowe udziały miały wartość 365 000 złotych. Była to jednak jedynie wartość nominalna. Sąd próbował dokonać tych ustaleń. Biegły R. P. (2), powołany przez sąd, dokonując wyceny udziałów w oparciu o dwie metody, z których jedna, jak się okazało przed sądem nie powinna być brana pod uwagę, określił wartość tych udziałów na kwotę 9 100 zł. W świetle opinii biegłego, z kolei wzięcie pod uwagę tylko jednej z metod tj. metody wartości skorygowanych aktywów, spowodowałoby, iż wycena wartości tych udziałów byłaby ujemna. Sąd nie będzie ponownie przytaczał argumentów, które spowodowały, iż nie uznał za przekonującego ostatecznego stanowiska biegłego dotyczącego pozostania przy wycenie na poziomie 9 100 zł. Konkluzja jest taka, że skoro nawet biegły miał problem z określeniem wartości udziałów na datę czynu, to zdaniem sadu są w tej kwestii ogromne wątpliwości, których nie da się rozstrzygnąć w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, a zgodnie z art. 5 § 2 kpk niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Tym samym nie można przyjąć, iż oskarżona w jakikolwiek sposób uszczupliła zaspokojenie swoich wierzycieli. Bezsporne jest, ze spółka (...) Sp. z o.o. miała problemy finansowe i duże obciążenia , w tym publicznoprawne. Dlatego nie można uznać, iż pokrzywdzeni mogliby realnie zaspokoić wierzytelność, choćby w części, z przedmiotowych udziałów należących do M. C. (2).

W takiej sytuacji mimo wyzbycia się udziałów przez oskarżoną nie może być mowy o udaremnieniu lub uszczupleniu zaspokojenia wierzyciela, a w konsekwencji o wypełnieniu wszystkich znamion przestępstwa z 300 § 2 kk.

Ponadto wskazać należy, iż każdy czyn musi być zawiniony, a zatem objęty świadomością sprawcy. Prokurator nie udowodnił zaś w żaden sposób świadomości oskarżonej odnośnie popełnienia zarzucanego jej czynu. Oskarżona przekonująco wskazywała, że celem jej działania było, by jej brat, który namówił ją do prowadzenia tej działalność wziął na siebie problemy związane z tą spółką, że była przekonana, iż udziały te nie przedstawiają żadnej wartości. Twierdzenia te w światle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym niejednoznacznej opinii dotyczącej wartości tych udziałów, problemów finansowych spółki, sąd uznał za wiarygodne.

Z tego względu na powyższe sąd uniewinnił oskarżoną od zarzucanego jej czynu.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W oparciu o art. 630 kpk Sąd uniewinniając oskarżonych od zarzucanych im czynów przejął na rachunek Skarbu Państwa koszty sądowe.

7.  Podpis