Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

Formularz UWO

Sygnatura akt

IV Ko 23/24

1.  WNIOSKODAWCA

S. N. (1)

2.  ZWIĘZŁE PRZEDSTAWIENIE ZGŁOSZONEGO ŻĄDANIA

1.

Odszkodowanie (kwota główna)

Odsetki

1.

2.

Zadośćuczynienie (kwota główna)

Odsetki

1.

650.000 zł

odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty

3.

Inne

1.

3.  Ustalenie faktów

3.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt

Dowód

Numer karty

3.1.1.

S. N. (1) od dwudziestego roku życia, od lat sześćdziesiątych, aż do odzyskania pełnej niepodległości działał nieprzerwanie w podziemiu, w opozycji demokratycznej na rzecz wolnej i demokratycznej Polski. W latach sześćdziesiątych był współorganizatorem i członkiem tajnej organizacji (...). W wyniku tej działalności został w 1971 roku skazany za próbę obalenia ustroju na karę 7 lat pozbawienia wolności. Po wyjściu z więzienia działał w demokratycznej opozycji w organizacji(...). Po powstaniu (...) aktywnie działał w tej organizacji, m.in. był przewodniczącym (...) na Uniwersytecie (...). Był również redaktorem biuletynu informacyjnego (...).

protokół przesłuchania S. N. (1)

44odw.-45odw.

3.1.2.

W dniu 13 grudnia 1981 roku Komendant Wojewódzki Milicji Obywatelskiej wydał decyzję nr (...) o internowaniu S. N. (1) na podstawie art. 42 Dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o ochronie bezpieczeństwa Państwa i porządku publicznego w czasie obowiązywania stanu wojennego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż pozostawanie obywatela na wolności zagrażałby bezpieczeństwu państwa i porządkowi publicznemu przez to, że zamierza on podjąć działania bezpośrednio godzące w porządek prawny i zasady ustrojowe PRL. W tej samej decyzji internowanego postanowiono umieścić w ośrodku odosobnienia w J. woj. K.. Wykonanie decyzji zlecono grupie internowania. W tym samym dniu Komendant Wojewódzki MO wydał nakaz zatrzymania i doprowadzenia S. N. (1) do ośrodka odosobnienia w Zakładzie Karnym w oparciu o decyzję o interweniowaniu nr 31.

nakaz zatrzymania i doprowadzenia z (...),1981 r.,

decyzja nr (...) o internowaniu,

16

15

instrukcja dla funkcjonariuszy dokonujących zatrzymań,

17-18

wniosek o przeprowadzenie izolacji

13-14

3.1.3.

Nakaz został wykonany. Wnioskodawca został zatrzymany w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku. Funkcjonariusze MO załomotali do drzwi S. N. (1) w środku nocy, około godz. 1.00. S. N. (1) był całkowicie zaskoczony „wizytą” milicjantów. Nie został przez nich poinformowany, jaki jest powód zatrzymania. Funkcjonariusze zabrali wnioskodawcę z mieszkania, nie dając czasu na spakowanie się. S. N. (1) miał trochę doświadczenia, z uwagi na wcześniejsze zatrzymanie, wiec wziął kurtkę, szalik, skarpety, w pośpiechu nie zdążył zabrać nawet szczoteczki i pasty do zębów. Działo się to na oczach żony i 6-letniej córki internowanego. Zatrzymany został przewieziony na komisariat na ul. (...) w Ł. i tam spotkał swojego brata, który również działał w opozycji i również został tej nocy zatrzymany. Zatrzymani obawiali się, że funkcjonariusze, jak ich będą wyprowadzać to ustawią kordon i zrobią im tzw. „ścieżkę zdrowia”, ale to nie miało miejsca. Tej samej nocy S. N. (1) został przewieziony do zakładu karnego w S.. Dopiero nad ranem wnioskodawca oraz inni internowani z nim dowiedzieli się o wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego.

protokół przesłuchania S. N. (1)

44odw.-45odw.

3.1.4.

W dniu 15 grudnia wnioskodawca został przewieziony do Ośrodka Odosobnienia w J.. Był tam przewożony razem z internowanym J. B.. Nie byli informowani dokąd są przewożeni. Początkowo myśleli, że jadą do Ł. na sprawę, ale okazało się, że wieźli ich w kierunku P., a następnie na północ. Jechali długo, ponieważ była to mroźna zima, to w samochodzie, którym ich przewożono było zimno. Po kilku godzinach takiej jazdy w zimnie, S. N. (1) był przekonany, że ich tam zamrożą na śmierć. Kiedy samochód nagle stanął w ciemnym lesie, to wnioskodawca pomyślał, że to koniec. Powiedziałem wówczas do towarzysza podróży „nie będziemy kopać grobu, niech oni sami kopią”. J. B. stwierdził wówczas, że w samochodzie nie ma łopaty. Okazało się, ze była to przerwa higieniczna, po której pojechali dalej. Kiedy po pewnym czasie zatrzymali się i zobaczyli żołnierzy S. N. (1) ponownie bardzo się wystraszył, uspokoił się dopiero, kiedy J. B. spostrzegł, że żołnierze nie mają na czapkach gwiazd tylko orzełki.

W ośrodku w J. S. N. (1) przebywał przez pół roku. Towarzyszyli mu wówczas m.in. B. K., T. M., W. B., B. G..

protokół przesłuchania S. N. (1)

44odw.-45odw.

akta internowanego

19

3.1.5.

Żona wnioskodawcy bała się o los męża, nie wiedziała gdzie przebywa, ani z jakiego powodu został zatrzymany. W dniu 17 grudnia 1981 roku skierowała do Prezydenta Miasta Ł. prośbę o spowodowanie zwolnienia swojego męża. Prośbę uzasadniła swoją pracą w szpitalu, w tym nocnymi dyżurami i wynikającymi z nich trudnościami w opiece nad małym dzieckiem oraz problemami zdrowotnymi męża (których w rzeczywistości nie miał), związanymi z przewlekłym nieżytem żołądka. Żona internowanego nie otrzymała odpowiedzi na swoją prośbę, ale nie została ona uwzględniona.

prośba A. N. do Prezydenta Miasta Ł.

protokół przesłuchania S. N. (1)

20

44odw.-45odw.

3.1.6.

W dniu 26 grudnia 1981 roku zmarł tata wnioskodawcy J. N.. Dwa dni później siostra internowanego E. N. skierowała do Komendanta Wojewódzkiego MO w Ł. prośbę o umożliwienie bratu udziału w pogrzebie ojca, załączając do podania akt zgonu. Prośba nie została uwzględniona. Wnioskodawca nie był obecny na pogrzebie swojego ojca.

prośba E. N.

pismo Zastępcy Naczelnika Wydziału (...) w Ł. z dnia 29.12.1981 r.,

odpowiedź Komendy Wojewódzkiej MO w Ł. na prośbę E. N.

protokół przesłuchania S. N. (1)

21

22

23

44odw.-45odw.

3.1.7.

Pierwsze widzenie internowanego z żoną miało miejsce w lutym 1982 roku. Dopiero wówczas internowany otrzymał ubranie na zmianę. Dopiero wówczas także dowiedział się o śmierci swojego ojca.

W czasie internacji S. N. (1) miał jeszcze tylko jedno widzenie z żona i córką. Innych kontaktów z bliskimi nie miał.

protokół przesłuchania S. N. (1)

44odw.-45odw.

3.1.8.

W dniu 23 maja 1982 roku internowanego przewieziono do ośrodka odosobnienia w D..

Przez cały pobyt na internacji S. N. (1) był dosyć dobrze traktowany.

Internowani przez cały czas obawiali się jednak, że skończy się to procesami karnymi i pobytem w więzieniu. Takie przypadki bowiem się zdarzały, m.in. doświadczył tego tak A. M., A. G., J. R..

protokół przesłuchania S. N. (1)

44odw.-45odw.

Akta internowanego

19

W dniu 19 października 1982 roku żona wnioskodawcy złożyła ponowny wniosek o uchylenie internowania. Nie został on uwzględniony.

Pismo do Naczelnika Wydziału III przekazujące pismo A. N. z dnia 19.10.1982 r.,

pismo Zastępcy Naczelnika Wydziału (...) w Ł. z 27.10.1982 r.

24

25

Dopiero pod koniec listopada 1982 roku Naczelnik Wydziału (...) w Ł. skierował wniosek o uchylenie decyzji o internowaniu. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż internowany wykazuje wyraźne symptomy apatii spowodowane długotrwałą izolacją. Wydano decyzję o uchyleniu internowana S. N. (1) i w dniu 25 listopada 1982 roku wnioskodawcy został zwolniony.

wniosek o uchylenie decyzji o internowaniu Naczelnika Wydziału (...) w Ł.,

decyzja nr (...) Komendanta Wojewódzkiego MO w Ł. o uchyleniu internowania wobec S. N. (1) z dnia 26-11,1982 roku,

zawiadomienie o zwolnieniu S. N. (1) w dniu 25 listopada 1982 roku

26

27

28

Po opuszczeniu ośrodka internowania S. N. (1) był wielokrotnie przesłuchiwany.

protokół przesłuchania S. N. (1)

44odw.-45odw.

3.1.9.

Prezydent Miasta Ł. decyzją z dnia 9 lipca 2010 roku zmienił nazwisko wnioskodawcy z M.-N. na nazwisko N..

decyzja o zmianie nazwiska z 9 lipca 2010 roku.

29

3.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Fakt

Dowód

Numer karty

3.2.1.

4.  ocena DOWODów

4.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 3.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

3.1.1-3.1.9

zeznania wnioskodawcy S. N. (1),

dowody z dokumentów

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, składający się przede wszystkim z dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy i nie były kwestionowane przez żadną ze stron oraz wiarygodnych zeznań wnioskodawcy S. N. (1).

Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy, nie tylko dlatego, iż nie zostały przedstawione sądowi żadne dowody, które kwestionowały by jego depozycje, ale także dlatego, że w większości były one potwierdzone dowodami z dokumentów. Ponadto wiele z opisywanych okoliczności jest notoryjnością powszechną.

4.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 3.1 albo 3.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

5.  PODSTAWA PRAWNA

Odszkodowanie

1.

Kwota główna

Odsetki

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

Zadośćuczynienie

2.

Kwota główna

Odsetki

1.

650 000 zł

odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

Żądanie wnioskodawcy spełnia warunki formalne określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991r (tj. Dz. U. 2021r. poz. 1693) o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, który dotyczy zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z internowania w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce stanu wojennego za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. S. N. (1) bezspornie był internowany w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce stanu wojennego za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

Uwzględniając tę okoliczność oraz odpowiedzialność Skarbu Państwa kształtującą się w oparciu o zasadę ryzyka nie ma najmniejszych wątpliwości, iż żądanie wnioskodawcy zadośćuczynienia w związku z tym internowaniem jest zasadne.

Inne

3.

1.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

6.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU W PRZEDMIOCIE ŻĄDANIA

Zwięźle o powodach rozstrzygnięcia

Odszkodowanie

1.

Kwota główna

Odsetki

Zadośćuczynienie

2.

Kwota główna

Odsetki

460 000 zł

Tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez krzywdę wnioskodawca S. N. (1) wystąpił o kwotę 650 000 zł.

W kwestii zadośćuczynienia przepisy prawa nie dają żadnych kryteriów, które winny decydować o jego wysokości. Kryteriów tego typu nie zawierają miarodajne przepisy prawa cywilnego materialnego, które dotyczą zadośćuczynienia, zwłaszcza art. 445 kc i art. 446 kc. Jedyny wskazany wyznacznik odnoszący się do pojęcia należnego zadośćuczynienia został określony w art. 445 § 1 kc, w którym jest mowa, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. W tożsamy sposób kwestia ta została ujęta w art. 446 § 4 kc. Na tle uregulowań z zakresu prawa cywilnego w orzecznictwie od lat wykształciły się zasady odnoszące się do pojęcia „odpowiedniego” zadośćuczynienia i obowiązują one zasadniczo niezmiennie od kilkudziesięciu lat. Zasadą jest, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta jednak nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 26.02.1962 roku, 4 CR 902/61, OSN CP 1963, nr 5, poz. 107; z dnia 24.06.1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; G. Bieniek [w] – „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania”, tom I, Warszawa 1996, str. 369 i nast. oraz podane tam orzecznictwo).

W tożsamy sposób pojęcie zadośćuczynienia rozumiane jest na gruncie przepisów prawa karnego. Generalnie podkreśla się, iż zadośćuczynienie powinno mieć charakter kompensacyjny, adekwatny do doznanej krzywdy. Nie może ono służyć wzbogaceniu się, jak i winno uwzględniać aktualne warunki życia i przeciętną stopę życiową społeczeństwa. Zadośćuczynienie powinno być wynikiem oceny krzywd zaistniałych po stronie poszkodowanego, konsekwencji i skutków jakie go dotknęły. Podstawą zaś tych ustaleń winny być zobiektywizowane, rzetelne kryteria, a nie jedynie subiektywne odczucia poszkodowanego, choć owe odczucia należy wziąć pod uwagę, ale w ujęciu ogólnospołecznym. Brak jest obiektywnych mierników, w oparciu o które zadośćuczynienie można by wyliczać. Zasadniczo określenie wysokości należnego zadośćuczynienia pozostawione zostało swobodzie oceny sędziowskiej. Nie oznacza to oczywiście dowolności w tego typu orzekaniu. Z całą pewnością przyznane zadośćuczynienie nie może mieć symbolicznego charakteru, winno przedstawiać określoną ekonomicznie realną wartość, która stanowi odczuwalną rekompensatę doznanej krzywdy, a z drugiej strony musi zamykać się w rozsądnych granicach, nie stanowić nieuzasadnionego wzbogacenia, wykraczać poza aktualny, przeciętny poziom życia społeczeństwa.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że według wskazanych wyżej zasad winna być oceniana kwestia wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia za internowanie w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce stanu wojennego. W sprawie nie ulega wątpliwości, że niemal roczne internowanie, spowodowało po jego stronie szereg negatywnych i odczuwalnych przeżyć psychicznych.

Elementem, który rzutuje na ocenę doznanej krzywdy i wysokości zadośćuczynienia jest niewątpliwie fakt, że pozbawienie wolności S. N. (1) było przez niego niezawinione, niesłuszne, wręcz przeciwnie było konsekwencją jego działań na rzecz ogółu, wynikających ze szczytnych pobudek, co dodatkowo wzmacniało poczucie krzywdy.

Sąd podziela pogląd wyrażany w orzecznictwie, iż za bezprawne internowanie przez władze komunistyczne w początku lat 80-tych XX wieku, czyli za niezasłużone krzywdy, które spotkały osoby internowane, za działania wynikające ze szczytnych pobudek, uzasadniają co do zasady przyznanie wyższego zadośćuczynienia niż osobie, której przyznaje się je na podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego, za niezasadne pozbawienie wolności w demokratycznym państwie w nieporównywalníe innych warunkach. Zgodzić się należy z tymi poglądami, które wskazuja, iż istnieje dostrzegalna różnica w sytuacji osób niesłusznie pozbawionych wolności w państwie demokratycznym a internowanych w stanie wojennym. W przypadku internowania wiedzą powszechną jest, że było to zorganizowane działanie totalitarnego państwa komunistycznego przeciwko własnym obywatelom, którego celem było usunięcie osób, które podejmowały aktywność mającą na celu przywrócenie w Polsce rządów prawa i demokracji. To celowa polityka państwa (a nie niezamierzone błędy popełniane na poszczególnych etapach postępowania, jak w przypadku osób niesłusznie pozbawionych wolności w państwie demokratycznym) prowadziła do bezprawnych zatrzymań i internowań, nie z uwagi na popełnienie przestępstwa, ale właśnie z uwagi na patriotyczną działalność. Osoba internowana została więc ukarana za coś, co obecnie uznawane jest za heroizm Motywacja osób internowanych oraz celowa działalność państwa komunistycznego pzeciwko nim musi być odzwierciedlona w wysokości zadośćuczynienia przyznawanego na gruncie ustawy lutowej. Trzeba mieć na uwadze, iż wnioskodawca S. N. (1), niezłomnie od dwudziestego roku życia, nieprzerwanie, prowadził działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego, nie powstrzymało go nawet skazanie za tę działalność na karę długoletniego pozbawienia wolności, na początku lat siedemdziesiątych. Należłał do grona osób, które były w tej działalności bardzo aktywne i zajmowały się jej organizowaniem, przewodził wielu inicjatywom ówczesnej opozycji demokratycznej, nie licząc się z konsekwencjami i represjami jakie go za to spotykały. Nie ma zatem przesady w stwierdzeniu, że wnioskodawca wykazał się daleko posuniętą odwagą, poświęceniem, byśmy mogli żyć w wolnym kraju.

Z uwagi na tę działalność antykomunistyczną i aktywną w niej rolę S. N. (1) został zabrany w nocy z domu, pozbawiony wolności, przytrzymywany z dala od domu i rodziny, narażany na ciągły stres i niepewność o swój dalszy los. W tym także obawy o ewentualne postępowanie karne i wiążący się z nim pobyt w więzieniu, ale nie tylko, także obawy przed wywiezieniem na teren ZSRR, czy nawet obawy o życie, które towarzyszyły S. N. (1) w początkowym okresie. Mając na uwadze, jak już powyżej wskazano aktyną rolę S. N. w walce z ówczesnym systemem i okoliczności towarzyszące zatrzymaniu, nie były to obawy bezpodstawne.

Na wysokość należnego zadośćuczynienia rzutuje niewątpliwie również okres przebywania w izolacji wynoszący ponad 11 miesięcy. Oczywiście sam element czasu pozbawienia wolności nie ma charakteru decydującego dla wysokości należnego zadośćuczynienia, ale obrazuje on również skalę doznanych cierpień i krzywd psychicznych. Czas trwania określonej dolegliwości jest istotną przesłanką rzutującą na zakres doznanej krzywdy, stanowiąc punkt wyjścia dla oceny należnego zadośćuczynienia. Tym bardziej, że wnioskodawca był pozbawiony wolności bez żadnego wyroku, bez przypisania mu odpowiedzialności za jakikolwiek czyn przestępny lub nawet za przygotowania do jego popełnienia (nawet jeśli brać pod uwagę czyny uważane za przestępne przez ówczesne władze totalitarne). Tym samym S. N. (1) nie miał żadnej wiedzy i perspektywy, co do tego, kiedy nastąpi zakończenie tej sytuacji. Prowadziło to z całą pewnością do pogłębiania się uczucia zniechęcenia wobec przedłużającej się izolacji, ma które zwracali uwagę nawet funkcjonariusze, wnioskujący o zwolnienie S. N. z internacji.

Jako dodatkową dolegliwość wskazać także należy niemożność uczestniczenia w pogrzebie ojca. Ponadto także fakt, iż przez kilka pierwszych tygodni wnioskodawca nie posiadał nawet odzieży na zmianę.

Podkreślić jednak należy, iż jak sam wnioskodawca wskazywał w ośrodkach internowania był traktowany dobrze, ponadto w przeciwieństwie do wielu innych osób będących w podobnej sytuacji nie był to jego pierwszy raz kiedy był pozbawiony wolności, jak sam wskazywał miał już doświadczenie w związku z wcześniejszym pobytem w Zakładzie Karnym.

Oceniając całość przedmiotowych okoliczności podniesionych wyżej przez sąd, należało zasądzić na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia za krzywdy wynikłe z internowania kwotę 460.000 zł. Jest to kwota, która uwzględnia wszystkie podniesione wyżej przez Sąd okoliczności, jak i opiera się o zasady wypracowane w doktrynie i orzecznictwie, którymi należy kierować się przy określaniu wysokości należnego zadośćuczynienia, a które Sąd wskazał wyżej. Oceniając rozmiar krzywdy doznanej przez S. N. (1) Sąd zauważa głębokość i skalę negatywnych przeżyć psychicznych zaistniałych po stronie wnioskodawcy. Jednak przyznana kwota zadośćuczynienia musiała uwzględniać pełną gamę okoliczności składających się na pozbawienie wolności S. N. (1) i jego skutki oraz konsekwencje, o jakich była już mowa wyżej. Nadto należy podkreślić, że Sąd był zobowiązany miarkować należne zadośćuczynienie, co wynika z powyższych uwag oraz poglądów ugruntowanych w orzecznictwie. Kwota należnego zadośćuczynienia musiała bowiem oznaczać się umiarem, być adekwatna do realiów społecznych, zamożności mieszkańców, wartości pieniądza. Orzeczona kwota nie mogła być źródłem nadmiernych korzyści majątkowych, ale też musiała stanowić wymierną i realną wartość. Winna być to kwota słuszna, ale nie wygórowana. W tym aspekcie należy zaznaczyć, iż zasądzona kwota w żadnej mierze nie może być traktowana jako symboliczna. Stanowi ona, obiektywnie rzecz ujmując, wymierną i realną wartość. Ocena ta musi być dokonana przez pryzmat realiów społecznych, a nie subiektywnej oceny wnioskodawcy.

Zasądzając wysokość zadośćuczynienia Sąd posiłkowo uwzględnił wysokość przeciętnego wynagrodzenia za drugi kwartał 2024 roku ogłoszonego Komunikatem Prezes Głównego Urzędu Statystycznego. Wynagrodzenie to wynosiło brutto 8038,41 złotych. Jego wysokość Sąd wziął pod uwagę jako pewien punkt odniesienia dla określenia realnego zadośćuczynienia, jako przeciętny wskaźnik poziomu życia społecznego. Oczywistym jest, że przesłanka ta nie miała charakteru decydującego. Stanowiła pewien element uzupełniający dla oceny należnego zadośćuczynienia, jako przejaw urzeczywistnienia zasady sprawiedliwości społecznej, mający obiektywny charakter. Jednakże nawet przy jego uwzględnieniu Sąd uczynił to z korzyścią dla wnioskodawcy, biorąc pod uwagę skalę jego negatywnych przeżyć, związanych z jego internowaniem.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca nie wykazał i nie udowodnił, aby należało mu przyznać kwotę zadośćuczynienia przekraczającą 460 000 złotych, a już w szczególności żądaną z tego tytułu kwotę 650.000 złotych. W tym wypadku zaś na wnioskodawcy ciążył obowiązek udowodnienia tej okoliczności, a to nie zostało zrealizowane. Innymi słowy kwota 460 000 złotych zadośćuczynienia jest właściwą i adekwatną sumą, jaką z tego tytułu należało zasądzić wobec wnioskodawców kierując się wskazanymi wyżej zasadami.

W odniesieniu do zgłoszonego żądania dotyczącego odsetek wskazać należy, że orzeczenie Sądu w przedmiotowej sprawie ma charakter konstytutywny, co oznacza, że dopiero prawomocne orzeczenie sądowe określa wymaganą sumę odszkodowania i zadośćuczynienia. Skarb Państwa od tej pory dopiero, w wypadku opóźnień z zapłatą należności, ponosi odsetki za tę zwłokę. Dlatego sąd przychylił się do żądania wnioskodawców o zasądzenie odsetek od uprawomocnienia się wyroku.

W zakresie wykraczającym poza kwotę zasądzonego zadośćuczynienia wniosek, jako niezasadny, podlegał oddaleniu.

odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty

Inne

3.

1.

7.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA Zawarte w WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991r.

9.  PODPIS