Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

M. W. został oskarżony o to, że w dniu 21 lipca 2014 r. w punkcie przyjmowania zakładów wzajemnych (...) przy ul. (...) w R., jako prezes zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) wbrew przepisom art. 6 ust. 1 i 23a ust. 1 ustawy z dn. 19 listopada 2009r. „o grach hazardowych” urządzał gry hazardowe na automatach: (...) nr (...) i (...) o nr (...)

to jest o czyn z art. 107 § 1 w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 25 października 2018 roku w sprawie o sygn. akt II K 308/18 Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. postępowanie wobec M. W. umorzył i kosztami sądowymi w tym zakresie obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny – Naczelnik (...) Skarbowego.

Na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., art. 444 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oskarżyciel publiczny zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonego M. W. na jego niekorzyść;

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oskarżyciel publiczny zarzucił mu obrazę przepisów postępowania tj. art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w związku z art. 113 § 1 k.k.s., która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającą na niewłaściwym uznaniu, że czyn zarzucany M. W. w niniejszej sprawie jest tożsamy z czynem, co do którego postępowanie karne skarbowe przeciwko temu oskarżonemu zostało prawomocnie zakończone wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 3 kwietnia 2017 r.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oskarżyciel publiczny wniósł o uchylenie orzeczenia w punkcie 3., w części dotyczącej M. W. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja oskarżyciela publicznego – Naczelnika (...) Skarbowego zasługuje na uwzględnienie.

Analiza akt niniejszej sprawy prowadzi sąd odwoławczy do wniosku, iż sąd meriti błędnie dostrzegł zaistnienie w niniejszej sprawie jednej z negatywnych przesłanek procesowych w postaci powagi rzeczy osądzonej (art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.) i nieprawidłowo umorzył postępowanie wobec oskarżonego M. W..

Sąd rejonowy uznał, iż skoro M. W. został już skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 03 kwietnia 2017 roku w sprawie II K 569/16 m.in. za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 6 § 2 k.k.s. (czyn ciągły), popełniony w okresie od 19 sierpnia 2013 roku do 27 marca 2015 roku w R. i K., to brak jest aktualnie możliwości skazania go za czyn popełniony w dniu 21 lipca 2014 roku w R., gdyż skazanie za czyn ciągły rodzi powagę rzeczy osądzonej, której zakres wyznaczony jest ustalonym w wyroku czasem popełnienia tego czynu i wyklucza możliwość przypisania skazanemu kolejnych (później wykrytych) takich samych jednostkowych zachowań z okresu przypisanego w prawomocnym wyroku skazującym.

W realiach niniejszej sprawy argumentacja sądu rejonowego jest jednakże błędna. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 września 2018 roku (sygn. akt V KK 415/18) „skoro urządzanie gry hazardowej w postaci gry na automatach (art. 1 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r., Dz.U. z 2018 r. poz. 165 ze zm.) wymaga uzyskania koncesji na kasyno gry (art. 6 ust. 1 tej ustawy), a koncesja taka udzielana jest w odniesieniu do jednego kasyna, prowadzonego w ściśle określonym (geograficznie) miejscu (art. 41 ust. 1, art. 42 pkt 3 i art. 35 pkt 5 tej ustawy), to zachowanie osoby, która nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna podejmuje działanie w postaci urządzania gry na automatach w różnych miejscach (miejscowościach, lokalach), stanowi każdorazowo - od strony prawnokarnej - inny czyn, podjęty z zamiarem naruszenia tych przepisów w każdym z tych miejsc. Uprzednie prawomocne skazanie za przestępstwo z art. 107 § 1 KKS, popełnione w innym miejscu, w warunkach czynu ciągłego (art. 6 § 2 KKS), w którym czas jego popełnienia obejmuje czasokres popełnienia czynu z art. 107 § 1 KKS, co do którego toczy się jeszcze postępowanie karne skarbowe, nie stanowi w tym późniejszym procesie przeszkody procesowej w postaci powagi rzeczy osądzonej, albowiem nie jest spełniony warunek tożsamości czynów” (opubl. OSNKW 2018 nr 10 poz. 71). Podobnie Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 04 kwietnia 2018 roku (sygn. akt V KS 5/18) wskazał, iż „warunkiem przyjęcia stanu prawomocności materialnej jest tożsamość czynu, a nie tylko wzajemne podobieństwo, identyczna kwalifikacja prawna, czy pomieszczenie zachowań w tożsamym przedziale czasowym” (opubl. L.).

Zatem rację ma oskarżyciel publiczny we wniesionym środku odwoławczym, iż fakt skazania M. W. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie za przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s. popełnione w warunkach czynu ciągłego, obejmującego czasookres popełnienia czynu w niniejszej sprawie, jednakże w innym geograficznie miejscu i z użyciem różnych automatów do gier nie stanowi negatywnej przesłanki procesowej w postaci powagi rzeczy osądzonej, ponieważ nie został spełniony warunek tożsamości czynów. Samo bowiem podobieństwo między czynami (w postaci kwalifikacji prawnej i czasu popełnienia) nie rodzi jeszcze tożsamości czynów, która jest warunkiem sine qua non przyjęcia, iż zaistniała w sprawie powaga rzeczy osądzonej.

W tym stanie rzeczy, mając na względzie podniesione wyżej okoliczności, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rawie Mazowieckiej.