Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

P. K. został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od 13 listopada 2013 roku do 25 sierpnia 2014 r. w Ł. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją żoną B. K. i małoletnim synem K. K. (1) w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał z błahego powodu awantury, podczas których usiłował zmusić B. K. do odbycia stosunku płciowego, zabraniał pokrzywdzonej sypiać z małoletnim synem K. K. (1), szarpał i ciągnął pokrzywdzoną za ręce, uderzał B. K. wielokrotnie otwartą ręką w twarz, używał słów powszechnie uznanych za obelżywe, uderzał K. K. (1) ręką w twarz, plecy i znieważał go, groził B. K. i małoletniemu synowi K. K. (1) pozbawieniem życia i pobiciem, uniemożliwiał spokojny wypoczynek nocny, zniszczył część znajdującej się w mieszkaniu instalacji elektrycznej, w konsekwencji zmuszając B. K. i K. K. (1) do opuszczenia zajmowanego przez nich lokalu mieszkalnego, nękał B. K. w miejscu pracy żądając pieniędzy na jedzenie, urządzał w mieszkaniu pokrzywdzonej libacje alkoholowe to jest o czyn z art. 207 § 1 k.k.

2.  w grudniu 2013 roku w Ł. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia cudzych rzeczy ruchomych w postaci tabletu o wartości nie mniejszej niż 200 zł oraz telefonu komórkowego marki N. o wartości nie mniejszej niż 700 zł czym działał na szkodę małoletniego syna K. K. (1) tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 20 października 2015 roku, w sprawie sygn. akt IV K 30/15, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za czyn z pkt. I wypełniający dyspozycję przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Za czyn z pkt. II wypełniający dyspozycję przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, orzekł także o kosztach obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu oraz zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych.

Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony w całości apelacją przez obrońcę oskarżonego, która zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, tj. art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i bezzasadne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego P. K., przy jednoczesnym bezzasadnym przyjęciu za w pełni wiarygodne zeznań wszystkich świadków oskarżenia, w tym B. K. i K. K. (1) oraz rozstrzygnięcie powstałych w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wyroku, polegający na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów mimo braku dowodów pozwalających na takie ustalenia.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. K. nie była zasadna.

Kwestionując przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, a także dokonane w oparciu o nią ustalenia faktyczne obrońca nie wykazała skutecznie, aby dokonując oceny dowodów Sąd Rejonowy wykroczył poza granice wskazane przepisem art. 7 k.p.k., tj. aby ocena ta nie obejmowała wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz aby nie uwzględniała ona zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przybierając charakter oceny dowolnej.

Kwestionując sprawstwo oskarżonego obrońca zarzuciła Sądowi Rejonowemu oparcie rozstrzygnięcia na zeznaniach pokrzywdzonych oraz świadków oskarżenia jednocześnie nie podając żadnych nowych okoliczności, które mogły wpłynąć na zmianę oceny zebranego materiału dowodowego.

Nieprzyznanie się oskarżonego do zarzucanych mu przestępstw nie mogło skutecznie sprzeciwiać się dokonanej przez Sąd I instancji ocenie pozostałych zebranych w sprawie dowodów.

Należy przypomnieć, że to nie tylko zeznania pokrzywdzonych, którym obrońca zarzuca brak obiektywizmu wynikający z określonego interesu procesowego, były podstawą dokonanych ustaleń faktycznych. Zeznania pokrzywdzonych potwierdzały się w odpowiednich fragmentach relacjami obiektywnych, niezainteresowanych wynikiem postępowania świadków jak np. właściciela budynku, w którym oskarżony i pokrzywdzona wynajmowali mieszkanie, M. C., który widział pokrzywdzoną płaczącą w mieszkaniu i oświadczyła mu ona, że została właśnie uderzona przez oskarżonego.

Zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej znajdowało także potwierdzenie w protokole zatrzymania go w dniu 13 listopada 2013 roku, kiedy to nawet w obecności policjantów groził pokrzywdzonej.

Należy także zaznaczyć, że B. K. nie dążyła za wszelką cenę w toku postępowania do uzyskania wobec oskarżonego wyroku skazującego na potrzeby sprawy rozwodowej, jak podnosiła obrońca oskarżonego. W sytuacji gdy zachowanie oskarżonego uległo poprawie pokrzywdzona chciała cofnąć wniosek o ściganie za czyn z art. 278 § 1 k.k. i odmówić zeznań przeciwko oskarżonemu (k.-59).

Ostatecznie potwierdziła swoje zeznania z postępowania przygotowawczego na okoliczność zachowania się oskarżonego w stosunku do niej i syna K. oraz na okoliczność sprzedaży przez niego przedmiotów należących do syna tj. telefonu komórkowego i tabletu.

Sąd Rejonowy obdarzając walorem wiarygodności relacje pokrzywdzonych słusznie wskazał, że w sposób spójny i logiczny przedstawili oni przebieg zdarzeń, a ich relacje korespondowały w odpowiednich fragmentach z zeznaniami M. C., P. D. oraz D. K..

Brak było także podstaw do przyjęcia prezentowanej w apelacji tezy, iż zeznania pokrzywdzonej były spowodowane faktem pozostawania w związku z mężczyzną o imieniu J.. Pokrzywdzona zeznawała na tą okoliczność wskazując, że mężczyznę tego poznała na terapii, na którą uczęszczała w związku z depresją, zaś znajomość ta nie wykraczała poza relacje przyjacielskie polegające na świadczeniu sobie wzajemnie drobnej pomocy.

Reasumując należy uznać, że dokonana przez Sąd I instancji ocena zebranych w sprawie dowodów jest całkowicie prawidłowa i znajduje pełną ochronę w treści przepisu art. 7 k.p.k. Ocena ta jest wszechstronna, staranna oraz w pełni merytoryczna. Zawiera jasno sprecyzowane argumenty, które doprowadziły Sąd meriti do określonych wniosków co do wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów. Sąd I instancji w ramach tejże oceny nie pominął żadnego istotnego ze zgromadzonych w sprawie dowodów. Przeprowadził kompleksową, wyczerpującą ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz świadków jak i dowodów o charakterze nieosobowym. Żaden z dowodów nie został w owej ocenie pominięty.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego polemizujące z ustaleniami Sądu I instancji należało zatem uznać za niezasadne.

W przedmiotowej sprawie nie ujawniono także wątpliwości, które jak podnosi w apelacji obrońca oskarżonego, zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Wskazać należy, iż ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodu według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla oskarżonego. O wartości dowodu decyduje bowiem jego treść, to znaczy wewnętrzna spójność, konsekwencja oraz przewaga w konfrontacji z innymi dowodami. Każdy dowód musi być oceniony na tle wszystkich pozostałych dowodów zebranych w sprawie. Nie wolno korzystać z rozwiązania wskazanego w art. 5 § 2 k.p.k., gdy nasuwające się wątpliwości mogą być usunięte przy zastosowaniu oceny zebranego materiału dowodowego zgodnie ze standardami wytyczonymi przez zasadę z art. 7 k.p.k. Wnioski, jakie Sąd Rejonowy wysnuł z oceny dowodów i przyjął za podstawę ustaleń faktycznych zależą od wewnętrznego przekonania Sądu. Pozostają one pod ochroną art. 7 k.p.k. jeżeli Sąd zaprezentuje swoje stanowisko w uzasadnieniu wyroku w taki sposób, iż będzie ono możliwe do weryfikacji w postępowaniu odwoławczym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2015 r., II A Ka 265/15).

Wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco surowe. Uzasadniając wymiar kary Sąd I instancji słusznie wskazał, iż będzie ona odpowiednia dla osiągnięcia celów ogólnoprewencyjnych oraz powinna uświadomić oskarżonemu konieczność przestrzegania porządku prawnego, stanowiąc jednocześnie dolegliwość dla oskarżonego. Wobec faktu wcześniejszej karalności oskarżonego, w tym za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. brak było podstaw do warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niego łącznej kary pozbawienia wolności.

Mając na uwadze powyższe rozważania, uznając zarzuty apelacji za niezasadne, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Ponieważ oskarżony korzystał w postępowaniu odwoławczym z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, a koszty tejże pomocy nie zostały uiszczone w całości ani w części Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego wynagrodzenie za obronę z urzędu ustalając wysokość zasądzonej kwoty na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 oraz § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1801).

Z uwagi na fakt, iż oskarżony nie posiada majątku ani stałego zatrudnienia, utrzymuje się jedynie z prac dorywczych na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.