Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 05 października 2015 r. w sprawie o sygn. akt: VI K 432/09 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi uznał oskarżonego A. G. (1) za winnego popełnienia czynu z art. 229§1 kk w zw z art. 12 kk i wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 70 złotych.

Tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi uznał oskarżoną B. G. za winną popełnienia czynu z art. 229§1 kk w zw z art. 12 kk, wspólnie i w porozumieniu z A. G. (1) i wymierzył jej karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonych, który zarzucił rozstrzygnięciu co do oskarżonego A. G. (1), na podstawie art. 427§1 i 2 kpk oraz 438 pkt 4 kpk, wymierzenie kary rażąco surowej i wnosił o jej wyraźne złagodzenie.

W stosunku do B. G. skarżący zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 229§1 kk, poprzez błędną subsumcję.

W konsekwencji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Złożona apelacja nie jest zasadna i nie mogła zostać uwzględniona.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie i ustalenia te nie były przez skarżącego kwestionowane.

Uznane za udowodnione fakty znajdują należyte umocowanie we wskazanym u ich podstawy źródłowym materiale poznawczym w postaci wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków i dołączonych do akt dokumentów – w tym dokumentów objętych uprzednio klauzulą tajności. Sąd meriti dokonał prawidłowego wartościowania materiału dowodowego i okoliczności sprawy, a w konsekwencji w pełni zasadnie przyjął, sprawstwo i winę obojga oskarżonych.

Odnosząc się do apelacji obrońcy w zakresie oskarżonego A. G. (1), należy zauważyć, że skarżący buduje zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej kary porównując dolegliwość kary wymierzonej A. G. i M. A.. Takie rozumowanie miałoby sens tylko wtedy, gdyby dysproporcja wymierzonych kar i innych środków naruszała wewnętrzną sprawiedliwość orzeczenia i to w sposób oczywisty. Tymczasem obu wspomnianym oskarżonym zarzucone inne czyny zabronione. Oczywiście są one ze sobą powiązane, ale porównywanie ich społecznej szkodliwości jest siłą rzeczy trudne. Już w tym miejscu należy zauważyć, że dysproporcja kar co do obu oskarżonych jest duża i spełnia w sposób dostateczny cele kary. Oskarżonemu A. G. wymierzono bowiem karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, zaś M. A. karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy. Tę dysproporcję podkreśla jeszcze zastosowanie wobec M. A. środków karnych w postaci przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej i zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych.

Zarzut obrońcy jest nietrafny także dlatego, że z treści art. 20, 21, 53 i 55 kk wynika zasada indywidualizacji kary. Kara ma zatem być dobrana w taki sposób, aby była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych czynów, ale także aby odzwierciedlała okoliczności osobiste dotyczące sprawcy i zapewniała w stosunku do niego realizację podstawowych celów kary. Tak więc porównywanie kar wymierzonych w wyroku poszczególnym oskarżonym nie jest racjonalne pod kątem zarzutów apelacyjnych. Sąd Rejonowy, wymierzając karę oskarżonemu G. wskazał zarówno okoliczności łagodzące jak i obciążające. Rozumowanie to, zaprezentowane na k. 1265 – 1266 akt, zasługuje na pełną aprobatę, bez konieczności jego powielania. Można tylko podkreślić, że jednym z elementów wpływających na zaostrzenie kary względem oskarżonego, był fakt jego prawomocnego skazania za podobne przestępstwo w sprawie XVIII K 26/13, co umknęło uwadze skarżącego, a co czyni zasadnym przekonania o konieczności skuteczniejszego oddziaływania na sprawcę w ramach prewencji indywidualnej. Wymierzona oskarżonemu A. G. kara nie może być zatem uznana za rażąco niewspółmierną.

Nie jest zasadna także apelacja w stosunku do oskarżonej B. G.. Skarżący kwestionuje możliwość przypisania jej współsprawstwa czynu korupcyjnego, wraz z mężem A. G.. Kwestii tej Sąd Rejonowy poświęcił obszerne rozważania, oparte na ustaleniach faktycznych, znajdujące się na k. 1288 – 1291 akt, które wraz z powołanym tam orzecznictwem, zasługują na pełną aprobatę. Skarżący nie kwestionował ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I instancji. Z nich wynika natomiast, że oskarżona pomagała aktywnie mężowi w prowadzeniu działalności gospodarczej, zajmowała się sprawami finansowymi w firmie i nadzorowała wydawanie pieniędzy. To z nią A. G. (1) uzgadniał wszelkie posunięcia w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. W obu przypadkach wręczenia M. A. korzyści majątkowej A. G. (1) uzgadniał ten krok z żoną. „B. G. miała przekonanie, że od M. A. (2) zależy dalsza możliwość prowadzenia zakładu i gdyby nie udzielili korzyści majątkowej M. A. (2), to na pewno zakład byłby zamknięty.” – k.1274. Z wyjaśnień oskarżonej wynika, że była ona na bieżąco informowana przez męża o okolicznościach wręczania wojewódzkiemu lekarzowi weterynarii korzyści majątkowych i treści rozmów z nim. W tych konkretnych warunkach rację ma Sąd Rejonowy, że oskarżonej można przypisać zarzut współsprawstwa w dokonaniu przestępstwa z art. 229§1 kk. Oskarżona miała bowiem pełną świadomość co do procederu w jakim uczestniczyła. Podejmowała wspólnie z mężem decyzje o przekazaniu korzyści majątkowej, działając „dla dobra” prowadzonej wspólnie działalności gospodarczej. W trakcie realizacji przestępstwa była informowana przez męża o przebiegu wydarzeń i konsultowała z nim kolejne kroki. To, że fizycznie korzyści majątkowe wręczał A. G. (1), nie pozbawia działań oskarżonej waloru współsprawstwa.

Apelacja obrońcy ma zatem w tym zakresie jedynie polemiczny charakter i nie może podważać prawidłowych ustaleń i ocen – także w aspekcie prawa materialnego – dokonanych przez Sąd Rejonowy.

Brak jest przy tym jakichkolwiek innych uchybień, branych pod uwagę z urzędu, które mogłyby wpłynąć na uchylenie lub zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonej B. G.. W szczególności, wymierzona oskarżonej kara nie nosi cech rażącej surowości.

Z tych wszystkich powodów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, obciążając oskarżonych, na podstawie art. 636§2 kpk, kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.