Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

S. G. został oskarżony o to, że w okresie od stycznia do dnia 21 lutego 2017 roku w S., woj. (...), przerobił znak identyfikacyjny - numer VIN pojazdu mechanicznego marki D. o nr VIN (...), w ten sposób, że wymienił fabrycznie zainstalowaną we wskazanym pojeździe kabinę, na pozyskaną z pojazdu mechanicznego marki (...) o numerze VIN (...), a następnie przełożył tabliczkę znamionową, zawierającą numer VIN, fabrycznie zainstalowaną w kabinie pojazdu mechanicznego marki D. o nr VIN (...), do nowo zainstalowanej kabiny,

to jest o czyn z art. 306 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 31 października 2018 roku, Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie o sygn. akt II K 924/17:

1.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego na okres 1 roku próby;

2.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.053,13 złotych tytułem kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego.

Obrońca oskarżonego zaskarżyła przedmiotowy wyrok w całości na korzyść oskarżonego S. G., na podstawie art. 427 § 1 i 2 i 438 pkt 2 i 3 k.p.k. skarżonemu orzeczeniu zarzucając:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, a to :

a)  art. 306 kk poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie iż zachowanie przypisywane oskarżonemu wypełnia ustawowe znamiona przestępstwa w sytuacji gdy w zachowaniu przypisywanemu oskarżonemu brak jest znamiona „przerabiania numeru identyfikacyjnego”;

b)  z art. 66 punkt 3a w zw. z art. 66a p. 1 i 2 oraz 5 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, w zw. § 1 p. 2 i 4 oraz § 2 załącznika Nr 9 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (tekst jednolity Dz. U. z 2007r. Nr 186, poz. 1322), w zw. z § lip. 1 ust 1 i zał. nr 4 a to jego § 1 oraz 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia z dnia 31 grudnia 2002 roku ze zm., w zw. z § 2 pl oraz § 4 punkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 21 października 2011 roku w sprawie szczegółowego sposobu oraz trybu nadawania i umieszczania w pojazdach cech identyfikacyjnych poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji uznanie iż tabliczka znamionowa pojazdu jest tożsama ze znakiem identyfikacyjnym pojazdu a także iż pomimo jej posiadania w sianie nieuszkodzonym i aktualnym należy wystąpić do starosty o tabliczkę znamionową zastępczą lub do producenta o je j duplikat;

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a w szczególności:

a) art. 4 kpk w zw. z art.. 7 kpk, art. 410 kpk. art. 424 par 1 kpk. art. 5 kpk. w zw. z art. 169 par 1 kpk w zw. z art. 193 par 1 kpk w zw. z art. 194 kpk a polegającą na:

-

dopuszczeniu z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu naprawy pojazdów i oparcie o niniejszą opinię rozstrzygnięcia w sytuacji kiedy treść opinii biegłego (zarówno pisemna jak i ustna) de facto nie sprowadziły się do udzielenia informacji odnośnie „prawidłowego przeprowadzenia naprawy pojazdu” a do przywołania Sądowi, ku aprobacie Sądu, przepisów prawa i ich (błędnej) interpretacji przez biegłego, do czego niewątpliwie nie były wymagane wiadomości specjalne a jedynie znajomość przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie;

-

oparciu rozstrzygnięcia o zeznania świadka M. S. mimo iż nie miała ona żadnej wiedzy na temat okoliczności fatycznych sprawy a została rozpytana jedynie o jej wiedzę co do przepisów prawa mających jej zdaniem zastosowanie w okolicznościach niniejszej sprawy;

-

błędnym sporządzeniu uzasadnienia uniemożliwiającym kontrolę wyroku, a w szczególności niewskazaniu jakie przepisy prawa materialnego Sąd zastosował oceniając prawidłowość zachowania oskarżonego, i ograniczenie się jedynie do enigmatycznego stwierdzenia, iż opinia biegłego przesądza o sposobie postępowania ze znakami identyfikacyjnymi;

-

wydanie wyroku warunkowo umarzającego zamiast uniewinniającego pomimo, iż brak jest dowodów przesądzających o winie oskarżonego.

W konkluzji apelacji, obrońca oskarżonego, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy zauważyć, że sąd rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania karnego, a uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom proceduralnym i nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów i jest zgodne z zasadami prawidłowego rozumowania.

Sąd pierwszej instancji w sposób wyczerpujący i logicznie niesprzeczny uzasadnił w oparciu o jakie dowody uznał oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu przestępnego oraz dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym, a w szczególności należycie uzasadnił, dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu występku.

Argumenty podniesione we wniesionej apelacji obrońcy stanowią w istocie polemikę z rozstrzygnięciem sądu meriti oraz dokonaną przez ten sąd oceną dowodów, która znajduje ochronę w treści art. 7 k.p.k.

Właściwie wszystkie zarzuty wniesionej apelacji, dotyczące tak obrazy przepisów postępowania, która miała mieć wpływ na treść wyroku, obrazy przepisów prawa materialnego, jak i rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych mają polemiczny charakter.

Trzeba w tym miejscu przypomnieć, iż to sąd pierwszej instancji jest organem właściwym do rozstrzygania sprawy i do oceny dowodów. Zgodnie z art. 7 k.p.k. kształtuje on swoje przekonanie dotyczące przebiegu zdarzenia na zasadzie swobodnej oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. Co przy tym ważne – ocena swobodna nie jest równoznaczna z oceną dowolną, jako że musi ona zostać przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przeprowadzając ocenę materiału dowodowego sąd jest z urzędu zobowiązany do tego, aby badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.).

Tymczasem ani oskarżony, ani jego obrońca – prowadząc polemikę z ustaleniami
i wnioskami sądu pierwszej instancji – nie muszą kierować się powyższą zasadą obiektywizmu. Mogą bowiem całkowicie pomijać, bagatelizować, czy też spychać na dalszy plan te dowody, które są niewygodne z punktu widzenia realizacji linii obrony oraz równocześnie podkreślać i nadawać szczególne znaczenie tym, które są z tego punktu widzenia wygodne, mogą również w odmienny od sądu sposób interpretować różne okoliczności, nadawać im inne znaczenia. I taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie – w argumentacji podniesionej w treści wniesionego środka zaskarżenia obrońca oskarżonego przedstawił bowiem swój własny, odmienny punkt widzenia na dokonaną przez sąd pierwszej instancji ocenę przeprowadzonych dowodów, forsując pogląd, iż oskarżony w istocie nie popełnił przestępstwa z art. 306 k.k., bowiem jego zachowanie nie wypełniło znamion wskazanego przepisu.

Oskarżony S. G. zlecił dokonanie wymiany kabiny w zakupionym przez siebie pojeździe, w całości demontując starą, uszkodzoną, jednocześnie w to miejsce montując nową, pochodzącą z pojazdu tej samej marki i modelu. Stara kabina i nowa kabina, jako należące do dwóch różnych pojazdów posiadały dwie różne tabliczki znamionowe z dwoma różnymi numerami VIN, stanowiącymi indywidualne oznaczenie pojazdów. Wskazać przy tym należy, iż w przypadku ciągników siodłowych kabina stanowi jeden z głównych elementów pojazdu, na którym powinna zostać usytuowana główna tabliczka znamionowa pojazdu (opinia biegłego k. 239v). Brak jest jakichkolwiek przepisów pozwalających na ponowne użycie tabliczki znamionowej znajdującej się uprzednio w uszkodzonym pojeździe – biorąc pod uwagę fakt, iż jest to oznaczenie identyfikacyjne pojazdu – jej ponowne użycie w nowym elemencie pojazdu uznać należy za niedopuszczalne. Jednocześnie – jak słusznie zauważył sąd meriti – wymiana owej tabliczki jako znaku identyfikacyjnego pojazdu, podlega ścisłej procedurze i nie może być dokonywana samodzielnie. Jedynymi podmiotami mogącymi dokonać takiego montażu są producent oraz stacja diagnostyczna. Tym samym oskarżony decydując o przełożeniu tabliczki ze starej, uszkodzonej kabiny do nowej – dokonał przerobienia znaku identyfikacyjnego pojazdu, czym wypełnił dyspozycję art. 306 § 1 k.k.

Mając na względzie ustalony stan faktyczny, w tym konkretne czynności dokonane w pojeździe zakupionym przez oskarżonego uznać należy, iż argumentacja obrońcy oskarżonego przedstawiona w wywiedzionej apelacji, związana z interpretacją obowiązujących przepisów jest całkowicie chybiona i stanowi li tylko polemikę z oceną stanu faktycznego i prawnego dokonanego przez sąd pierwszej instancji. Nie można mieć wątpliwości, że oskarżony przełożył tabliczkę znamionową z jednego pojazdu do drugiego lub zlecił dokonanie tej czynności innej osobie, tym samym nadając kabinie oznaczonej innym numerem VIN, nowy numer VIN – przypisany pierwotnie zakupionemu pojazdowi. Skoro użyta została w całości inna kabina do naprawy zakupionego samochodu – oskarżony winien był uzyskać zgodę na zmianę w zakresie oznaczenia tabliczką znamionową i nie powinien był owej zmiany dokonywać samodzielnie. Trudno przy tym nie zgodzić się z opinią biegłego, iż wymieniając istotny element pojazdu na nowy – oskarżony winien był pozyskać w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami – duplikat tabliczki, tak by nowo zamontowana kabina była prawidłowo oznakowana tabliczką zawierającą numer VIN całego pojazdu.

Brak jest więc podstaw do uniewinnienia oskarżonego, czego domagał się jego obrońca we wniesionym środku odwoławczym. Również reakcja karnoprawna na popełnione przez oskarżonego przestępstwo w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres próby jednego roku jawi się jako reakcja sprawiedliwa i adekwatna do popełnionego czynu przestępczego – nie nosząc przy tym znamion reakcji prawnokarnej rażąco niewspółmiernej do stopnia społecznej szkodliwości czynu w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Sąd odwoławczy nie znalazł zatem podstaw do uwzględnienia apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego S. G. i dlatego, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał zaskarżony wyrok w mocy jako odpowiadający prawu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzając od oskarżonego S. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.