Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 25 listopada 2016 r. A. W. (1) został uznany za winnego tego, że:

1.  w dniu 30 sierpnia 2016 r. w O. kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,73 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 4 k.k.;

2.  w dniu 30 sierpnia 2016 r. w O. i Z. znajdując się w stanie nietrzeźwości znieważył funkcjonariuszy policji st. asp. A. P. oraz st. post. A. F. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych tj. popełnienia przestępstwa z art. 226 § 1 k.k.

Za czyn z pkt. 1 na podstawie art. 178 a § 1 k.k. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn z pkt. 2 na podstawie art. 226 § 1 k.k. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę łączną 11 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 30 sierpnia 2015 r., na podstawie art. 46 § 1 i 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. P. nawiązkę w wysokości 100 zł oraz na podstawie art. 43 b k.k. orzekł o podaniu wyroku do publicznej wiadomości poprzez zamieszczenie jego treści w Internetowym Dzienniku Wyroków i Ogłoszeń Sądowych na okres 1 miesiąca.

Sąd Rejonowy zwolnił także oskarżonego od kosztów sądowych.

Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony w zakresie dotyczącym skazania za czyn z art. 178 a § 1 k.k. przez obrońcę oskarżonego oraz w całości przez oskarżonego.

Oskarżony zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu, iż nie opiera się ono na wyjaśnieniach oskarżonego nieprzyznającego się do winy, a także pomija korzystną dla oskarżonego treść opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, wykluczającej aby mógł on poruszać się samochodem z uwagi na jego stan techniczny.

Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść tj.:

a)  art. 7 w zw. z art. 410 oraz art. 4 i art. 5 § 2 k.p.k., polegającą na dokonaniu wybiórczej i niepełnej oceny materiału dowodowego, w szczególności zeznań A. W. (2), Z. W., D. B. (1), S. C. oraz wyjaśnień oskarżonego i oparcie wyroku wyłącznie na okolicznościach wynikających z osobowych źródeł dowodowych tj. przede wszystkim zeznaniach A. P. oraz A. F., w sytuacji gdy nie były one spójne i nie pozwalały na dokładne umiejscowienie pojazdu oraz nie wskazywały na możliwość poruszania się nim;

b)  art. 182 § 1 k.p.k. i art. 74 § 3 i 4 k.p.k. poprzez dopuszczenie dowodu z badań krwi oskarżonego na obecność alkoholu, w sytuacji gdy krew do pobrania pobierała matka oskarżonego, której jako osoby najbliżej nie pouczono o prawie do odmowy uczestnictwa w czynnościach procesowych;

c)  niewłaściwej ocenie opinii technicznej W. M. w zakresie stanu technicznego samochodu marki V. (...);

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z pkt. 1, w sytuacji gdy oskarżony nie przyznawał się do winy, a zebrane dowody nie pozwoliły na dokonanie jednoznacznych ustaleń co do jego sprawstwa.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z pkt 1, a także uchylenie rozstrzygnięć zawartych w pkt. 5 i 6.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje oskarżonego oraz obrońcy nie były zasadne.

Zgromadzony w postępowaniu pierwszoinstancyjnym materiał dowodowy dawał w pełni podstawę do dokonania właściwych ustaleń faktycznych. W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy prawidłowo wykazał w oparciu o jakie dowody przyjął dokonane ustalenia oraz z jakich przyczyn uwzględnił określone dowody, bądź też odmówił im wiarygodności. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych jest kompleksowa. Opiera się na zasadzie swobodnej oceny dowodów przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera żadnych błędów natury faktycznej i logicznej.

Jak wynikało z zeznań funkcjonariuszy policji A. P. oraz A. F. otrzymali oni od dyżurnego informację o tym, że kierowca poruszający się samochodem V. (...) koloru jasnozielonego o nr. rej. (...) może być nietrzeźwy. Zobaczyli opisany pojazd jadący z przeciwka, który na widok nieoznakowanego radiowozu skręcił gwałtowanie bez kierunkowskazu w ul. (...), a następnie w ulicę osiedlową, gdzie się zatrzymał. Nie tracąc kontaktu wzrokowego z samochodem policjanci dojechali do niego. Za kierownicą samochodu siedział A. W. (1) trzymając przy uchu telefon komórkowy. Czuć było od niego woń alkoholu. Stan nietrzeźwości oskarżonego został potwierdzony badaniem urządzeniem elektronicznym Alkometr oraz badaniem krwi.

Dając wiarę zeznaniom funkcjonariuszy policji Sąd Rejonowy nie wykroczył w żaden sposób poza granice swobodnej oceny dowodów. Wskazał na fakt, iż zeznania te były spójne i konsekwentne. Dodać należy, że znajdowały także potwierdzenie w treści informacji uzyskanej z Komisariatu Policji w O. co do faktu przyjęcia przez dyżurnego zgłoszenia o podejrzeniu kierowania samochodem V. (...) nr rej. (...) przez nietrzeźwego kierowcę, a także w wynikach badania trzeźwości oskarżonego.

Funkcjonariusze policji nie mieli żadnego powodu, aby niezasadnie pomawiać oskarżonego. Sugestie rodziców oskarżonego w tym zakresie były całkowicie gołosłowne, mając na celu osłabienie obiektywizmu funkcjonariuszy policji.

Wbrew twierdzeniom apelacji obrońcy zeznania funkcjonariuszy policji nie zawierały sprzeczności dyskwalifikujących ich wiarygodność. Za takie sprzeczności nie można było uznać, wskazywanych przez obrońcę, różnic co do miejsca zatrzymania samochodu V. (...). Obaj świadkowie zeznali zgodnie, że samochód ten zjechał z ulicy (...) M. w ulicę (...), a następnie w uliczkę osiedlową, gdzie się zatrzymał. Różnice co do miejsca wskazania miejsca tego zatrzymania mogły wynikać z braku dokładnej znajomości tychże uliczek osiedlowych, ewentualnie braku przywiązywania do miejsca zatrzymania samochodu szczególnej uwagi. Nie świadczyły wszakże o niewiarygodności zeznań funkcjonariuszy policji. Nie ulega wątpliwości, że nawet przy przyjęciu wersji oskarżonego został on zatrzymany w samochodzie w stanie nietrzeźwości na jednej z uliczek osiedlowych.

Trudno przyjąć jaki wpływ na wiarygodność zeznań policjantów mogłaby mieć różnica co do precyzyjnego ustalenia miejsca, w którym zatrzymał się oskarżony.

Pozostałe przesłuchiwane w sprawie osoby nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia związanego z jazdą samochodu V. (...) oraz z zatrzymaniem oskarżonego. Ich zeznania nie mogły mieć w związku z tym wpływu ani na dokonane ustalenia faktyczne, ani na ocenę zeznań funkcjonariuszy policji. Dokonanym ustaleniom faktycznym nie przeczyły twierdzenia świadków o stanie technicznym samochodu V. uniemożliwiającym mu dalszą jazdę. Do stwierdzonych uszkodzeń samochodu mogło dojść bowiem w końcowej fazie kierowania przez oskarżonego samochodem, co mogło być faktycznym powodem wykonania przez niego telefonu do D. B. (2).

Sąd Rejonowy szczegółowo odniósł się do zeznań W. M., który na zlecenie rodziców oskarżonego wydawał prywatną opinię dotyczącą stanu technicznego samochodu V. (...), zwracając uwagę na fakt, iż opinia ta odnosiła się do stanu pojazdu ocenianego kilka dni po zatrzymaniu oskarżonego. Nie można zatem wykluczyć, że stan techniczny pojazdu w dniu badania różnił się od jego stanu w czasie zatrzymania oskarżonego.

Wyjaśnienia oskarżonego zaprzeczającego kierowaniu samochodem w stanie nietrzeźwości słusznie zostały uznane przez Sąd Rejonowy za niewiarygodne.

Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego w aspekcie logicznego postępowania dochodząc do wniosku, że wersja przebiegu zdarzenia przedstawiona przez oskarżonego jest nie tylko niewiarygodna z uwagi na sprzeczność z zeznaniami funkcjonariuszy policji, ale także z uwagi na sprzeczność z zasadami logicznego postępowania.

Oskarżony miał bowiem spożywać alkohol u swojego ojca, następnie zostać odwieziony przez kolegę D. M. w pobliże miejsca zamieszkania, a następnie udać się pieszo do uszkodzonego samochodu zaparkowanego kilka kilometrów dalej, aby spożywać w nim alkohol. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że taka wersja przebiegu zdarzenia jest niewiarygodna i nielogiczna. Analiza dowodów zebranych w sprawie wskazuje na zasadność przyjęcia odmiennej od prezentowanej przez oskarżonego wersji, iż po odwiezieniu go przez kolegę w rejon miejsca zamieszkania wsiadł do swojego samochodu i jeździł nim po O., aż zobaczyli go, poinformowani o tym fakcie przez nieustaloną osobę za pośrednictwem dyżurnego, funkcjonariusze policji A. P. i A. F..

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu apelacji obrońcy, iż brak uprzedzenia matki oskarżonego o prawie do odmowy udziału w pobraniu krwi wpływał na możliwość wykorzystania wyniku tego badania przeciwko oskarżonemu. W przedmiotowej sprawie matka oskarżonego nie skorzystała w toku postępowania z prawa do odmowy składania zeznań, a nadto stan nietrzeźwości oskarżonego potwierdzony był także wynikiem badania alkometrem.

Dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy właściwie zakwalifikował zachowanie oskarżonego polegające na kierowaniu po ulicach (...) samochodem osobowym marki V. (...) w stanie nietrzeźwości jako przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., zaś znieważenie funkcjonariuszy policji st. asp. A. P. oraz st. post. A. F. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych jako przestępstwo z art. 226 § 1 k.k.

Wymierzonych A. W. (1) kar jednostkowych, kary łącznej oraz środków karnych orzeczonych w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, mając na uwadze znaczny stan nietrzeźwości oskarżonego oraz stopień nasilenia agresji wobec policjantów i prezentowanie jej także w obecności pracowników służby zdrowia, w żadnym razie nie można uznać za niewspółmiernie surowe.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji oskarżonego oraz jego obrońcy Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w wysokości 200 zł, na które złożyły się: kwota 180 zł tytułem opłaty od kary pozbawienia obliczone na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz kwota 20 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za doręczenia pism w postępowaniu odwoławczym - ustalona na podstawie § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz.U. z 2013 roku, poz. 663).