Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

A. W. został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od 1 lutego 2005 roku do 11 kwietnia 2013 roku przy ul. (...) w Ł. nabył od P. P. odpowiadającego w odrębnym postępowaniu aparat fotograficzny O. (...) W nr (...) wraz z czarnym etui o wartości 3000 zł pochodzący z kradzieży z włamaniem na szkodę E. M. tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.;

2.  w okresie od 20 czerwca 2012 roku do 11 kwietnia 2013 roku w Ł. przyjął od W. W. odpowiadającego w odrębnym postępowaniu zegarek marki A. o wartości 2250 zł pochodzący z kradzieży z włamaniem na szkodę A. i A. M. tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.;

3.  w okresie od 7 listopada 2012 roku do 11 kwietnia 2013 roku w Ł. przyjął od W. W. odpowiadającego w odrębnym postępowaniu laptop marki S. nr (...) o wartości 1000 zł pochodzący z kradzieży na szkodę Z. L. tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.;

4.  w okresie od 4 kwietnia 2013 roku do 11 kwietnia 2013 roku w Ł. przyjął od W. W. odpowiadającego w odrębnym postępowaniu aparat N. (...) nr (...) z obiektywem nr (...) o wartości 4400 zł pochodzący z kradzieży z włamaniem na szkodę G. D. tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi uniewinnił oskarżonego A. W. od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 1. Jednocześnie uznał oskarżonego za winnego popełnienia pozostałych zarzucanych mu czynów z tą zmianą, że uznał, iż przyjmując wymienione w zarzutach przedmioty oskarżony na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego tj. występków z art. 292 § 1 k.k. i na podstawie art. 292 § 1 k.k. wymierzył za nie oskarżonemu kary po 30 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 zł.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd Rejonowy za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonemu karę łączną grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 40 zł każda oraz częściowo, do kwoty 400 zł, obciążył oskarżonego kosztami sądowymi.

Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony w części obejmującej skazanie apelacją przez obrońcę oskarżonego, który zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na jego treść tj. art. 7 w zw. z art. 410 i art. 424 k.p.k. poprzez:

⚫.

⚫

niezasadne odmówienie wiary zeznaniom W. W., w których wskazał on, że nie dawał skradzionych przedmiotów A. W. oraz wytłumaczył dlaczego początkowo w swoich wyjaśnieniach jako podejrzany podał inną wersję zdarzeń;

⚫

uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego A. W. co do braku wiedzy, że w jego domu znajdują się przedmioty skradzione przez W. W.;

⚫

dowolne przyjęcie, że okolicznością obciążającą było wskazanie przez oskarżonego pomieszczenia zajmowanego przez W. W. i dobrowolne wydanie przedmiotów, które się tam znajdowały w sytuacji, w której takie zachowanie oskarżonego stanowiło jedynie podporządkowanie się poleceniom wydawanym przez funkcjonariuszy policji;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu winy i sprawstwa oskarżonego w sytuacji, gdy nie pozwalał na to zebrany materiał dowodowy.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. W. nie była zasadna.

Sąd I instancji prawidłowo zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a swoje stanowisko właściwie uzasadnił.

Należy zaznaczyć, że przyjmując określone ustalenia faktyczne co do faktu przyjęcia przez oskarżonego wymienionych w zarzutach przedmiotów od swojego brata Sąd Rejonowy miał na uwadze wyjaśnienia składane przez W. W. w postępowaniu przygotowawczym w dniu 12 kwietnia 2013 roku, w których to wyjaśnieniach W. W. przyznał się do szeregu przestępstw kradzieży oraz kradzieży z włamaniem, których dokonał, a także wskazał co zrobił z przedmiotami, które podczas tychże przestępstw uzyskał. Część z nich została przez W. W. sprzedana, część pozostawiona w swoim mieszkaniu, a część, tj. przedmioty ujawnione u oskarżonego, podarowana bratu A. W..

Sąd Rejonowy trafnie nie dał wiary zeznaniom W. W. składanym na rozprawie, w których próbował wycofać się ze swoich wcześniejszych wyjaśnień składanych w charakterze podejrzanego z uwagi na fakt, iż podawany powód zmiany relacji W. W. był całkowicie niewiarygodny. W. W. twierdził bowiem, że podczas przesłuchania jako podejrzany powiedział, że dał swojemu bratu przedmioty, które pozostawił w jednym z mieszkań znajdujących się w domu brata dlatego, aby policja nie zabrała mu tych przedmiotów.

Takie wyjaśnienie powodu zmiany zeznań w kontekście faktu, iż W. W. przyznał się do szeregu kradzieży i włamań, całkowicie współpracował z policją aby uzyskać możliwie korzystny wyrok, a jednocześnie chciałby uchronić przed zajęciem kilka stosunkowo mało wartościowych, w stosunku do ogółu skradzionych rzeczy, przedmiotów, narażając przy tym swojego brata, z którym nie miał żadnych konfliktów, na ryzyko odpowiedzialności karnej słusznie zostało ocenione przez Sąd Rejonowy jako naiwne i całkowicie niewiarygodne.

Jednocześnie Sąd Rejonowy trafnie uwzględnił fakt, że z protokołu przeszukania z k.- 3-5 wynika, iż oskarżony A. W. dobrowolnie wydał policjantom przedmioty, które otrzymał od brata.

Obie wskazane wyżej okoliczności uprawniały Sąd Rejonowy do poczynienia ustaleń faktycznych o przyjęciu przez oskarżonego od W. W. przedmiotów, o których na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zeznań W. W. oraz wyjaśnień oskarżonego jest pełna, logiczna i w żaden sposób nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k.

Stawiając zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 7 k.p.k., należy wskazać jakich uchybień w świetle zgodności, lub niezgodności z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania), czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów Sąd I instancji (wyrok SN z 10 maja 2005 r., WA 10/05 OSN w SK 2005/1/947). Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Do takiej polemiki z ustaleniami w zakresie oceny dowodów sprowadzają się w dużej mierze zarzuty apelacji.

Ocena zgromadzonych dowodów dokonana przez Sąd meriti mieści się w granicach uprawnień wynikających z art. 7 k.p.k. uwzględniając przy tym treść art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski oparte zostały w całości na przesłankach wynikających z materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy dokonując prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego przeprowadził wyczerpującą, pogłębioną analizę w płaszczyźnie wskazania na czym miały polegać jego bezprawne zachowania, trafnie kwalifikując je jako przestępstwa z art. 292 § 1 k.k.

Orzeczone wobec A. W. kary po 30 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 40 zł oraz kara łączna nie są rażąco surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Są one prawidłowe i adekwatne do winy i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego tj. nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 220 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, na które złożyły się: kwota 200 tytułem opłaty od kary grzywny - ustalona na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karanych (t.j. Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz kwota 20 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za doręczenie pism sądowych w postępowaniu odwoławczym - ustalona na podstawie § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz.U. z 2013 roku, poz. 663).