Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

K. G. został oskarżony o to, że:

w dniu 10 października 2018 roku w Ł. prowadził w ruchu lądowym samochód marki F. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się stężeniem alkoholu 1,05 mg/l w wydychanym powietrzu w pierwszym badaniu oraz 1,13 mg/l w drugim badaniu, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 9 stycznia 2019 r., wydanym w sprawie o sygn. akt: V K 1065/18, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  uznał oskarżonego K. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. G. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby;

3.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżonego K. G. do informowania sądu na piśmie o przebiegu okresu próby;

4.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. G. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat;

5.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. G. świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 5.000 złotych;

6.  na podstawie art. 64 § 4 k.k. zaliczył oskarżonemu K. G. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 10 października 2018 roku;

7.  zasądził od oskarżonego K. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 złotych tytułem zapłaty kosztów sądowych w całości.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator zaskarżając orzeczenie na niekorzyść oskarżonego K. G., w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze.

Skarżący wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 72 § 1 pkt 1 k.k. poprzez zaniechanie wskazania w wyroku skazującym częstotliwości wykonywania przez oskarżonego obowiązku informowania sądu o przebiegu okresu próby.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie w pkt 2, iż obowiązek informowania sądu o przebiegu okresu próby realizowany będzie na piśmie co 6 miesięcy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora jest niezasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zdaniem prokuratora, sąd zobowiązując oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby, winien jednocześnie konkretnie określić częstotliwość, z jaką oskarżony ma ten obowiązek wykonywać, zaś zaniechanie wskazania owej częstotliwości stanowi obrazę prawa materialnego – przepisu art. 72 § 1 pkt 1 k.k. Nie sposób zgodzić się z takim stanowiskiem. Wskazany przepis art. 72 § 1 pkt 1 k.p.k. regulujący obowiązek orzekany w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności nie nakłada bowiem na sąd obowiązku wskazania w wyroku częstotliwości informowania sądu lub kuratora o okresie próby. Do niniejszej kwestii trafnie odniósł się również sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazując, że wspomniany przepis nie obliguje sądu, aby przy zastosowaniu instytucji warunkowego zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności obowiązek informowania o przebiegu okresu próby został dookreślony w wyroku poprzez wskazanie częstotliwości oraz sposobu jego wykonywania. Dodatkowo jedynie podkreślić również należy, iż sąd rejonowy słusznie zauważył, że brak wskazania w wyroku częstotliwości wykonywania rzeczonego obowiązku jest zgody z wnioskiem prokuratora złożonym w trybie art. 335 § 2 k.p.k. Sąd celnie również podkreślił, iż określenie w wyroku częstotliwości wykonywania przez oskarżonego rzeczonego obowiązku w sytuacji wydania wyroku w trybie konsensualnym i niedookreślenia takiej częstotliwości we w wniosku prokuratora oraz nieustalenia takiego dodatkowego warunku z oskarżonym, stanowiłoby naruszenie art. 335 § 2 k.p.k.

W sprawie tej wskazać wypada, że w świetle treści art. 72 § 1 k.k. orzeczenie wobec oskarżonego jakiegokolwiek obowiązku o jakim mowa w tym przepisie było fakultatywne, nie zaś obligatoryjne. Wynikało to z jednoczesnego orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Skoro orzeczenie wskazanego obowiązku było fakultatywne, to nawet w ogóle brak jego orzeczenia nie mógłby stanowić obrazy prawa materialnego, która zachodzi jedynie w sytuacji obowiązku orzeczenia lub niemożności orzeczenia określonego rozstrzygnięcia. Jednocześnie jednak przepis art. 72 § 1 pkt 1 k.k. nie nakłada na sąd obowiązku rozstrzygnięcia w wyroku sposobu i czasu jego wykonywania. Jest to oczywiste wobec treści wskazanego przepisu. Skoro nie ma takiego obowiązku, to brak zawarcia wskazanego rozstrzygnięcia nie może stanowić obrazy prawa materialnego. Jest to zresztą oczywiste, gdy uwzględni się treść art. 74 k.k. Przepis ten w § 1 wprost reguluje sytuacje dotyczące kwestii czasu i sposobu wykonywania przez skazanego nałożonych na niego obowiązków w oparciu o art. 72 k.k. Dyspozycja art. 74 § 1 k.k. jasno określa, że kwestie czasu i sposobu wykonania nałożonych obowiązków w oparciu o art. 72 k.k., co oczywiste również obowiązku o jakim mowa w art. 72 § 1 pkt 1 k.k., określa sąd po wysłuchaniu skazanego. Treść owej normy prawnej jednoznacznie przesuwa zagadnienie sposobu i czasu wykonywania tych nałożonych obowiązków na etap postępowania wykonawczego. Skoro jednak wprost z tej normy prawnej wynika taka możliwość, a nawet zalecenie, aby kwestie czasu i sposobu wykonywania obowiązków nałożonych na skazanego w wyroku określać na etapie postępowania wykonawczego po wysłuchaniu skazanego, to nie sposób przyjmować, jak czyni to prokurator, że czas i sposób wykonania obowiązków o jakim mowa w art. 72 k.k. musi być zdefiniowany w wyroku. Wobec jednoznacznej treści art. 74 k.k. tak nie jest, a brak określenia czasu i sposobu wykonania obowiązku o jakim mowa w art. 72 § 1 pkt 1 k.k. w wyroku, nie stanowi obrazy prawa materialnego, gdyż z treści tej normy, przy jednoczesnym podkreśleniu regulacji zawartej w art. 74 § 1 k.k., nie wynika obowiązek dookreślenia sposobu i czasu wykonania tego obowiązku. Nie ulega zaś wątpliwości, że kwestia ta w pełni, w oparciu o wskazaną normę prawną, może, a nawet powinna, być sprecyzowana na etapie postępowania wykonawczego, po wysłuchaniu skazanego. Oczywiście, nic nie stoi na przeszkodzie, aby zagadnienia te były w całości uregulowane w wyroku. Jednakże jeżeli nie nastąpi to w wyroku, to nie może być mowy o obrazie prawa materialnego – art. 72 § 1 pkt 1 k.k., gdyż przepis ten nie nakłada obowiązku zawarcia tego typu rozstrzygnięcia w wyroku, zaś art. 74 § 1 \k.k. daje pełną podstawę do orzeczenia w tym zakresie na etapie postępowania wykonawczego, w toku którego może dojść do określenia tak sposobu, jak i czasu wykonania nałożonego na skazanego obowiązku w oparciu o art. 72 § 1 pkt 1 k.k. W tej sytuacji, postawiony w apelacji prokuratora zarzut obrazy prawa materialnego należało uznać za niezasadny.

W związku z powyższym zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., jako że przeprowadzona kontrola instancyjna nie dostarczyła podstaw do uwzględnienia apelacji prokuratora, zaś sąd rejonowy nie dopuścił się nadto tego rodzaju uchybień proceduralnych, które powodowałyby konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania lub podjęcia przez sąd innych działań z urzędu ingerujących w treść zapadłego wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., obciążając nimi Skarb Państwa.