Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

M. C. został oskarżony o to, że w okresie od września 2005 roku do dnia 20 grudnia 2005 roku w miejscowości W., gm. Dalików, woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z R. W. (1) vel Krakowiakiem i P. W. (1), w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zaś R. W. (1) vel Krakowiak będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary, swoim zachowaniem ułatwił dokonywanie kradzieży z włamaniami do co najmniej 10 nieustalonych samochodów marek: V. (...), V. (...), S. (Ibiza i L.), A. (A-3, A-4, A-6) o nieustalonych numerach identyfikacyjnych, nieustalonej wartości na szkodę nieustalonych osób oraz samochodu M. (...) numer rejestracyjny (...) o wartości 40.000 złotych na szkodę D. S., (...) Bank w (...) S.A., to jest o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 279 § l k.k. w zw. z art. 12 k.k..

Wyrokiem z dnia 08 grudnia 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 608/13 Sąd Rejonowy w Zgierzu w miejsce zarzucanego czynu uznał oskarżonego M. C. za winnego tego, że w okresie od września 2005 roku do dnia 20 grudnia 2005 roku w miejscowości W., gm. Dalików, woj. (...), w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru pomógł R. W. (1) vel Krakowiakowi i P. W. (1) do ukrycia pochodzących z przestępstw kradzieży z włamaniem co najmniej 10 samochodów różnych marek, w tym V., A., S. o nieustalonych numerach identyfikacyjnych i nieustalonej wartości, wiedząc, że samochody pochodzą z przestępstw, to jest czynu wypełniającego dyspozycję art. 291 § l k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § l k.k. i za to na podstawie art. 291 § l k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Na podstawie art. 69 § l k.k. i art. 70 § l pkt l k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres 4 lat próby, nadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. P. (1) kwotę 6948,24 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem częściowych kosztów sądowych, a w pozostałym zakresie kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego M. C., zaskarżając powyższy wyrok w całości. Skarżący zarzucił wyrokowi:

1)  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 424 § l i 2 k.p.k.:

- przez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegającą na błędnej ocenie i wyciągnięciu błędnych wniosków z przeprowadzonych na rozprawie dowodów, polegającą na uznaniu M. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy żaden z dowodów nie potwierdza w sposób nie budzący wątpliwości popełnienia przez oskarżonego przestępstwa zarzucanego ani przypisanego mu przez Sąd,

- przez rozstrzygnięcie wątpliwości co do winy oskarżonego na jego niekorzyść, w
sytuacji gdy zebrane dowody nie udowadniają winy M. C.;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść:

- przez uznanie M. C. za winnego popełnienia czynu z art. 291 § l k.k. w zw.
z art. 12 k.k., w sytuacji gdy przeprowadzone bezpośrednio na rozprawie dowody
pozostawiają uzasadnione wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego,

- polegający na braku ustalenia wszystkich istotnych przesłanek odpowiedzialności z art. 291 § l k.k. w zw. z art. 12 k.k., tj. braku ustalenia przestępczego pochodzenia
przedmiotów znalezionych u oskarżonego, braku ustalenia stanu świadomości oskarżonego co do pochodzenia rzeczy i jego udziału w przestępstwie, braku ustalenia ram czasowych popełnienia przestępstwa.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego M. C. od zarzucanego mu czynu oraz zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym wskazując, że koszty te nie zostały pokryte ani w całości ani w części.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, iż Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że M. C. w okresie od września 2005 roku do 20 grudnia 2005 roku pomógł do ukrycia pochodzących z przestępstwa nieustalonych co najmniej 10 samochodów różnych marek, o nieustalonych numerach i nieustalonej wartości. Eliminacja z opisu czynu jedynego samochodu enumeratywnie określonego przez oskarżyciela, w ocenie skarżącego, spowodowała, że M. C. został skazany za to, że rzekomo pomógł w ukryciu nie wiadomo jakich pojazdów, nie wiadomo czy pochodzących z legalnych źródeł czy z kradzieży, nie wiadomo czyjej własności i na czyją szkodę, nie wiadomo jakiej wartości i nie wiadomo kiedy. Nadto skarżący podkreślił, iż ustalenia co do sprawstwa Sąd oparł wyłącznie na podstawie zeznań jednego ze współoskarżonych, nie wyjaśniając, skąd oskarżony miał czerpać bezpośrednią wiedzę o pochodzeniu pojazdów przechowywanych i rozbieranych na jego posesji.

Zdaniem skarżącego w niniejszej sprawie nie podważono, ani nie wykazano, że znalezione na posesji oskarżonego przedmioty, w postaci lewarków, kołpaków czy etui pochodzą z czynów zabronionych, a poza tymi przedmiotami nie ujawniono jakiegokolwiek przedmiotu bezpośrednio wiążącego oskarżonego z kradzionymi pojazdami. Skarżący podniósł ponadto, że w niniejszej sprawie zachodzą poważne wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego, które muszą być, zgodnie z przepisem art. 5 § 2 k.p.k., rozstrzygnięte na jego korzyść.

Ponadto w ocenie obrońcy oskarżonego pomimo wyeliminowania z opisu czynu samochodu (M. (...) o wartości ok. 40.000 zł) wymierzona oskarżonemu kara praktycznie nie zmieniła się (poza niewielkim zmniejszeniem okresu próby) w stosunku do kary orzeczonej pierwszym wyrokiem skazującym jaki zapadł przeciwko M. C. i takie orzeczenie, zdaniem skarżącego, jest dla oskarżonego szczególnie niesprawiedliwie i rażąco surowe. Zdaniem obrońcy oskarżonego wyrok w tej części, nawet przy uznaniu skazania za prawidłowe co do zasady, jest rażąco niesprawiedliwy, surowy co do wysokości orzeczonej kary i winien zostać chociażby w tym zakresie zmieniony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. W apelacji nie wskazano zasadnych argumentów wskazujących na to, że ustalenia faktyczne Sądu I instancji oparte zostały na analizie zgromadzonych w sprawie dowodów, która zawiera błędy natury logicznej, czy też faktycznej. Autor apelacji, prezentując własną ocenę dowodów, polemizuje z ustaleniami faktycznymi i ocenami wiarygodności dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego.

Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 4 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku. (vide: wyrok SN z 22 II 1996 r., II KRN 199/95, OSN PiPr 1996, nr 10, poz. 10).

Zdaniem sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji przeprowadził w sposób wyczerpujący postępowanie dowodowe, a następnie zebrany materiał dowodowy rozważył, a swoje stanowisko poprawnie i logicznie uzasadnił. Dokonana ocena dowodów poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. Sąd meriti rozważył zgodnie z art. 4 k.p.k. wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, rozstrzygając również niedające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Przeprowadzona przez Sąd meriti ocena dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Tok rozumowania Sądu I instancji przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski zostały oparte na wynikających z materiału dowodowego przesłankach. Zebrany materiał dowodowy prowadzi, jak to zasadnie przyjął Sąd orzekający w I instancji, do przypisania oskarżonemu M. C. sprawstwa w zakresie czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Odnosząc się wprost do zarzutów skarżącego podnieść należy, iż Sąd I instancji zasadnie uznał zeznania świadka P. W. (1), uprzednio współoskarżonego o tożsamy czyn, za wiarygodne. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż świadek P. W. (1), skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu w sprawie o sygn. akt II K 583/06 m.in. za tożsamy co oskarżony M. C. czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., nie miał żadnego racjonalnego powodu, aby celowo pomawiać oskarżonego M. C. o czyn, którego ten nie popełnił. Logicznego powodu dla jakiego P. W. (1) miałby składać niezgodne z prawdą zeznania obciążające oskarżonego, nie wskazał również sam oskarżony. Oskarżony M. C. w swych wyjaśnieniach w ogóle kwestionował znajomość z P. W. (1), tymczasem świadek bez trudu rozpoznał oskarżonego na okazanych mu zdjęciach, wskazując posesję oskarżonego jako „dziuplę” miejsce, w którym poddawane były rozbiórce pojazdy pochodzące z przestępstw. Świadek P. W. (2) nadto wskazał poprawnie na imię oskarżonego jako właściciela przedmiotowej posesji, podał, mające odzwierciedlenie w rzeczywistości, szczegóły dotyczące wyglądu oskarżonego, pojazdu jakim się poruszał, czy też wskazał na okoliczność, iż oskarżony mieszkał ze starszą wiekiem matką. Na uwagę zasługuje również fakt, iż w spisie numerów telefonów aparatu należącego do P. W. (1) znajdował się numer telefonu należący do oskarżonego, a w spisie numerów telefonów aparatu telefonicznego należącego do M. C. znajdował się numer telefonu należący do świadka P. W. (1) przypisany do oznaczenia P.

Ponadto i co najistotniejsze świadek P. W. (1) konsekwentnie w toku postępowania wskazywał na okoliczność, iż w krytycznym przedziale czasu od września 2005 roku do dnia 20 grudnia 2005 roku (przeddzień jego zatrzymania) dokonał rozbiórki na posesji oskarżonego na polecenie R. W. (1) vel Krakowiaka co najmniej 10 nieustalonych samochodów różnych marek, w tym V., A. i S., a oskarżony M. C. pomagał mu przy większych elementach pojazdów, mając pełną świadomość, iż podlegające demontażowi pojazdy nie należą, ani do P. W., ani też do R. W. vel Krakowiaka – a pochodzą z przestępstw.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji słusznie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. C., które w istocie stanowią jedynie prostą negację stawianego mu w niniejszej sprawie zarzutu, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Oskarżony M. C. w swoich wyjaśnieniach starał się wykazać, że nie ma nic wspólnego z osobami skazanymi w sprawie o sygn. akt II K 583/06 tj. R. W. vel Krakowiakiem i P. W., a powyższe wyjaśnienia oskarżonego jak wskazano powyżej pozostają w rażącej sprzeczności z konsekwentnymi wyjaśnieniami i zeznaniami P. W. (1), które zostały zasadnie uznane przez Sąd meriti za prawdziwe. Pozbawione waloru logiki i nieodpowiadające doświadczeniu życiowemu są również wyjaśnienia oskarżonego odnośnie pochodzenia zabezpieczonych u niego przedmiotów, w ramach których to wyjaśnień oskarżony wskazał, iż ujawnione na jego posesji w toku przeszukania rzeczy, w tym trzy sztuki etui od książek serwisowych z logo V., etui od książki serwisowej z logo S., zegary samochodowe od samochodu V. (...), lewarki samochodowe w ilości 6 sztuk od pojazdów A., V. (...), V. (...), V. (...), S. (...) oraz kołpaki samochodowe w ilości 3 sztuk z logo V. znalazł na należącym do niego polu, które rozciąga się wzdłuż drogi na odcinku 1,5 km. Ponadto wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie pozostają w oczywistej opozycji nie tylko do zeznań i wyjaśnień P. W. (1), ale również zeznań świadków R. M., M. K. i M. P. (2), funkcjonariuszy Policji dokonujących przeszukania posesji oskarżonego, z których wynika jasno, iż ilość i rodzaj zabezpieczonych przedmiotów na posesji oskarżonego jednoznacznie wskazuje, iż na nieruchomości tej dochodziło do rozbierania pojazdów na części.

W tym stanie rzeczy, należy zgodzić się z Sądem meriti, iż materiał dowodowy zebrany w przedmiotowej sprawie, wskazuje w sposób nie budzący wątpliwości, że na teren posesji należącej do oskarżonego w miejscowości (...) były przyprowadzane samochody pochodzące z przestępstw, które następnie rozbierał na części P. W. (1), częściowo z pomocą oskarżonego, co przesądza o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Na marginesie należy również zauważyć, iż Sąd Rejonowy zasadnie wyeliminował z opisu czynu pojazd marki M. (...) nr rej. (...), bowiem zebrany materiał dowodowy nie pozwał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa w tym zakresie.

Nie można, wbrew stanowisku skarżącego, uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby oraz kara grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 10 złotych, była rażąco niewspółmiernie surowa. Sąd I instancji w sposób wszechstronny wyważył całokształt okoliczności z art. 53 § 1 i § 2 k.k. działających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego przy wymiarze kary, słusznie uznając, iż w stosunku do oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, co pozwoliło na zastosowanie instytucji probacyjnej warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Wymierzona oskarżonemu kara także zdaniem sądu odwoławczego jest w pełni adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, a nadto kara orzeczona w takim wymiarze pełni wobec oskarżonego zamierzone cele prewencji indywidualnej, swą dolegliwością wpłynie na oskarżonego w ten sposób, że nie popełni on w przyszłości przestępstwa. Nadto orzeczona kara spełni także cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jednoznacznie sygnalizując brak jakiegokolwiek pobłażania dla osób rażąco naruszających porządek prawny.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną przez obrońcę oskarżonego apelację za niezasadną.

Mając na uwadze fakt, iż oskarżony w toku postępowania odwoławczego korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, który zgłosił wniosek o przyznanie wynagrodzenia, oświadczając jednocześnie, że koszty udzielonej stronie pomocy prawnej nie zostały pokryte ani w całości, ani też w części, w oparciu o § 2 ust 3, § 14 ust 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 461 ze zm.) Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W., likwidatora kancelarii adw. M. P. (1) kwotę 516,60 złotych tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem II instancji.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k., zasadzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a w pozostałym zakresie kosztami tymi obciążył Skarb Państwa. Zdaniem Sądu odwoławczego sytuacja rodzinna i majątkowa oskarżonego pozwala na uiszczenie kosztów sądowych w takim rozmiarze, bowiem wprawdzie oskarżony przed Sądem I instancji nie zadeklarował osiąganych dochodów, podając, iż pracuje w gospodarstwie rolnym należącym do jego konkubiny o powierzchni 8 ha, jednakże podnieść należy, iż oczywistym jest, iż oskarżony osiąga określone dochody z tytułu prowadzonego gospodarstwa rolnego, pozwalające na co najmniej jego utrzymanie, a nadto wskazać należy, iż oskarżony jest zdrowym mężczyzną w sile wieku, wobec czego ma on realne możliwości zarobkowania na poziomie wyższym, niż pozwalającym jedynie na pokrycie kosztów własnego utrzymania. Nadto oskarżony nie posiada nikogo na utrzymaniu, wobec czego jest w stanie ponieść zasądzone koszty sądowe bez uszczerbku w utrzymaniu własnym.