Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

J. L. został oskarżony o to, że w dniu 8 kwietnia 2014 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której materiały wyłączono do odrębnego rozpoznania, po użyciu przemocy polegającej na kopnięciu obutą nogą w okolice prawego uda i uderzeniu pięścią w bark T. W., zabrali mu dwie sztuki pizzy o łącznej wartości 74, 90 zł oraz torbę termiczną o wartości 200 zł, wszystko o łącznej wartości 274, 90 na szkodę właścicielki pizzerii (...) w Ł. przy Al. (...), przy czym J. L. zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2105 r., w sprawie sygn. akt III K 298/15, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi uznał J. L. za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 kwietnia 2014 roku do dnia 17 czerwca 2014 roku oraz zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem części kosztów sądowych.

Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony w całości apelacją przez obrońcę oskarżonego, który zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na błędnym przyjęciu, iż zachowanie oskarżonego zawierało w sobie ładunek społecznej szkodliwości czyniącym koniecznym uznanie go za przestępstwo rozboju w typie podstawowym, w sytuacji gdy mając na uwadze sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz rozmiary wyrządzonej szkody, tj. okoliczności ujawnione w toku postępowania, należało uznać ten czyn za wypadek mniejszej wagi z art. 283 k.k.

2.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w stosunku do okoliczności popełnienia czynu i determinantów pod wpływem których działał oskarżony, jak również postawy oskarżonego w trakcie postępowania.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie, że zarzucany oskarżonemu czyn stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie była zasadna.

Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i szczegółowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Poczynione w konsekwencji tejże oceny ustalenia faktyczne nie budzą żadnych zastrzeżeń. Przebieg inkryminowanego zdarzenia został w sposób dokładny ustalony na podstawie ujawnionych dowodów. Podstawą dokonanych ustaleń były zeznania pokrzywdzonego oraz funkcjonariuszy policji przybyłych na miejsce interwencji, jak również wyjaśnienia oskarżonego. Prawidłowo ustalono, iż J. L. działając wspólnie i w porozumieniu z K. W., co do którego wyłączono materiały do odrębnego rozpoznania, po użyciu przemocy polegającej na kopnięciu obutą nogę w okolice prawego uda i uderzeniu pięścią w bark T. W., zabrali mu dwie sztuki pizzy o łącznej wartości 74, 90 zł oraz torbę termiczną o wartości 200 zł na szkodę właścicielki pizzerii (...) w Ł., przy czym J. L. zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne.

Nie był zasadny zarzut obrońcy oskarżonego, iż w analizowanej sprawie Sąd Rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, który miał rzutować na treść wyroku, polegającego na nieuznaniu zachowania oskarżonego za wypadek mniejszej wagi.

Podstawowym kryterium oceny, czy dany czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, jest stopień jego społecznej szkodliwości. Przy dokonywaniu tejże oceny, zgodnie z treścią przepisu art. 115 § 2 k.k., należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych takich jak rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

W analizowanej sprawie, wbrew twierdzeniom obrońcy, nie zachodziły przesłanki do zastosowania wypadku mniejszej wagi art. 283 k.k. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd I instancji dokonał merytorycznie poprawnej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu uwzględniając w szczególności rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru prawnemu, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Uwzględniono również stopień zawinienia oraz motywację i cel działania sprawcy.

Dopuszczając się przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. oskarżony godził w jedne z najwyżej chronionych prawem dóbr tj. zdrowie ludzkie oraz mienie. Oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z drugim sprawcą. Sprawcy zaatakowali pokrzywdzonego w nocy, kopiąc go obutą nogą w okolice prawego uda i uderzyli pięścią w bark. Przemoc używana była aż do momentu przełamania oporu pokrzywdzonego i odebrania mu pizzy, którą sprawcy zamówili i nie zamierzali za nią zapłacić. Fakt, iż to drugi ze sprawców kopał pokrzywdzonego oraz uderzał go pięścią nie mógł przemawiać za przyjęciem niskiej szkodliwości społecznej działania oskarżonego, zwłaszcza w sytuacji, gdy to on zainicjował zdarzenie oświadczając pokrzywdzonemu, że nie zapłaci za zamówioną pizzę oraz jako pierwszy szarpał za torbę z pizzą chcąc ją wyrwać pokrzywdzonemu, a następnie w całości akceptował zachowanie drugiego ze sprawców do momentu skutecznego przełamania oporu pokrzywdzonego.

Podobnie niewysoka wartość szkody wyrządzonej przestępstwem nie mogła uzasadniać przyjęcia niskiej szkodliwości społecznej i przyjęcia wypadku mniejszej wagi przestępstwa rozboju (por. postanowienie SN z dnia 6 lipca 2011 r., IV KK 165/11).

Oskarżony był w przeszłości kilkakrotnie karany i odbywał bezwzględną karę pozbawienia wolności, zaś zarzucanego czynu dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k., co stanowi istotną okoliczność obciążającą. Nadto stosowane wobec niego poprzednio kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie spełniły swoich celów.

Wymierzona oskarżonemu bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy została ukształtowana w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn z art. 280 § 1 k.k., uwzględniając właśnie niewysoką wartość szkody oraz natężenie użytej przemocy, które nie przybrało drastycznego charakteru.

Tak określonej kary nie można było uznać za rażąco surową w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (por. wyrok SN z dnia 14 listopada 1973 r., sygn. akt III KR 254/73, OSNPG 1974, z. 3-4, poz. 51 oraz P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego, tom II. Komentarz. W-wa 2007, s. 667). Niewspółmierność kary musi więc już przy wstępnym oglądzie „rzucać się w oczy” i nie nadawać się do zaakceptowania. Nie może być to dysproporcja mała, lecz znaczna (zob. T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne. W-wa 2005, s. 777). Tego rodzaju sytuacja nie miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu i w żadnej mierze nie może być uznana za rażąco surową.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z uwagi na brak majątku i dochodów oskarżonego oraz konieczność odbycia bezwzględnej kary pozbawienia wolności Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego.