Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

J. M. została oskarżona o to, że:

I.  w dniu 13 lutego 2016 roku spowodowała naruszenie czynności narządu ciała u Ł. B. w ten sposób, że uderzyła pokrzywdzonego otwartą ręką w lewe ucho, czym spowodowała u niego obrażenia ciała w postaci perforacji błony bębenkowej ucha lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała inne niż określone w art.156 k.k. na czas przekraczający dni siedem w rozumieniu kodeksu karnego

– tj. o przestępstwo określone w art.157 §1 k.k.

II.  w dniu 27 lutego 2016 roku spowodowała naruszenie czynności narządu ciała u Ł. B. w ten sposób, że drapała pokrzywdzonego po głowie, szyi i twarzy, a następnie popchnęła go w wyniku czego uderzył plecami o ścianę, kilkanaście razy uderzała otwartą ręką w głowę, czym spowodowała u niego otarcia naskórka głowy, szyi i tułowia, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała inne niż określone w art.156 k.k. na czas nieprzekraczający dni siedmiu w rozumieniu kodeksu karnego

– tj. o przestępstwo określone w art.157 §2 k.k.

III.  w dniu 13 lutego 2016 roku oraz w dniu 27 lutego 2016 r. w Ł., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, groziła uszkodzeniem ciała Ł. B., która to groźba wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę spełnienia

– tj. o przestępstwo określone w art.190 §1 k.k. w zw. z art.12 k.k.

IV.  w dniu 27 lutego 2016 r. w Ł. groziła uszkodzeniem ciała Ż. B., która to groźba wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia

– tj. o przestępstwo określone w art.190 §1 k.k.

Wyrokiem z dnia 2 lutego 2017 r. w sprawie IV K 662/16 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi:

1.  uznał oskarżoną J. M. za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie pierwszym czynu wyczerpującego dyspozycję art.157 §1 k.k. i za to na podstawie art.157 §1 k.k. wymierzył jej karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznał oskarżoną J. M. za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie drugim czynu wyczerpującego dyspozycję art.157 §2 k.k. i za to na podstawie art.157 §2 k.k. wymierzył jej karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  uznał oskarżoną J. M. za winną popełnienia zarzucanych jej w punktach trzecim i czwartym czynów, z tą zmianą w opisie czynu zarzucanego w punkcie trzecim, że w miejsce słów „13 lutego” wpisał słowa „14 lutego” i przyjmują, że oskarżona popełniając je działała w warunkach ciągu przestępstw w rozumieniu art.91 §1 k.k., za to na podstawie art.190 §1 k.k. w zw. z art.91 §1 k.k. wymierzył jej karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art.85 §1 k.k., art.86 §1 k.k. i art.91 §2 k.k. orzeczone w punktach 1, 2 i 3 jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonej J. M. karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności;

5.  na podstawie art.69 §1 k.k. i art.70 §2 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonej J. M. na okres próby 2 lat;

6.  na podstawie art.72 §1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżoną J. M. do przeproszenia pokrzywdzonych Ł. B. i Ż. B.;

7.  na podstawie art.73 §2 k.k. oddał oskarżoną J. M. pod dozór kuratora w okresie próby;

8.  na podstawie art.46 §2 k.k. w związku ze skazaniem za czyn opisany w punkcie pierwszym orzekł od oskarżonej J. M. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego Ł. B. w wysokości 150 złotych;

9.  na podstawie art.46 §2 k.k. w związku ze skazaniem za czyn opisany w punkcie drugim orzekł od oskarżonej J. M. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego Ł. B. w wysokości 100 złotych;

10.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. M. kwotę 723,24 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej, udzielonej oskarżonej J. M. z urzędu;

11.  zwolnił oskarżoną J. M. od kosztów sądowych w całości przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli oskarżona oraz obrońca oskarżonej.

Oskarżona zaskarżyła wyrok w całości na swoją korzyść, zarzucają mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym przypisaniu sprawstwa oskarżonej. Ponadto skarżąca zarzuciła obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie dowolnej, w miejsce swobodnej, oceny zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonych Ł. B. i Ż. B. oraz przez nieprzeprowadzenie dowodów mających znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Oskarżona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od stawianych jej zarzutów bądź o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem uzupełnienia materiału dowodowego.

Obrońca oskarżonej zaskarżył wyrok w całości, na podstawie art.427 §2 i art.438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucając mu:

1/  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art.4, art.5, art.7, art.410 k.p.k. przez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, polegającą zwłaszcza na:

-

niesłusznym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie, w jakim nie przyznawała się do popełnienia zarzucanych jej czynów, w których to wyjaśnieniach szczegółowo opisywała, że nie groziła pokrzywdzonym lecz to oni grozili jej, że jedynie się broniła, że była ciągnięta za ubrania i atakowana zarówno słownie jak i fizycznie przez pokrzywdzonych i ich znajomych;

-

niezasadnym uznaniu za niewiarygodne zeznania świadków E. M. i R. M., które to uzupełniają się w zakresie zaistnienia „aktów agresji pokrzywdzonych” wobec oskarżonej, jak również potwierdzają fakt jakoby ww. prowokowali swoim zachowaniem oskarżonej, a wręcz świadczą o tym, że to oni pierwsi zaatakowali oskarżoną i jej grozili,

2/  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na nietrafnym, zd. oskarżonej, uznaniu ją za winną zarzucanych jej czynów w sytuacji, kiedy dokładna analiza dowodowego, a zwłaszcza wyjaśnień oskarżonej i zeznań św. E. M. i R. M., oględzin zapisu utrwalonego na płycie CD ujawnionego na rozprawie wykazuje, iż nie ma pewności, iż oskarżona dokonał zarzucanych jej przestępstw, co nie pozwala na tak jednoznaczną, pozbawioną wątpliwości konstatację Sądu w zakresie sprawstwa i winy J. M..

Obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od dokonania przypisanych jej w nim czynów ew. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje okazały się bezzasadne.

Sąd pierwszej instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a swoje stanowisko wyczerpująco uzasadnił. Dokonana ocena dowód poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie głównej całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia i poczynioną ją z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Jako ocena swobodna podlega ochronie przewidzianej w art.7 k.p.k.

Sąd rejonowy przeprowadził analizę zgromadzonych dowodów, odnosząc się do okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wskazał na przesłanki dokonanej przez siebie oceny. Jego tok rozumowania, przedstawiony w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, a wywiedzione wnioski oparte są w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Apelacja podnosząca zarzut dowolnej oceny dowodów powinna przedstawiać argumenty uzasadniające tezę, że sposób rozumowania sądu jest niezgodny z zasadami prawidłowego rozumowania, a więc nielogiczny bądź niezgodny z zasadami wiedzy lub doświadczenia życiowego, a tym samym wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów z art.7 k.p.k.

Zarzuty podnoszone w apelacjach oskarżonej i jej obrońcy, dotyczące obrazy przepisów postępowania, która miała mieć wpływ na treść wyroku i polegać na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów, mają jedynie polemiczny charakter. W istocie bowiem argumentacje te sprowadzają się do kwestionowania oceny wiarygodności dowodów w postaci zeznań poszczególnych świadków, w tym pokrzywdzonych, E. M. i R. M., oraz wyjaśnień oskarżonej.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił depozycje świadków, w szczególności wiarygodność zeznań E. M., R. M. i K. B.. Osoby te nie były bezpośrednimi świadkami zdarzeń, które miały miejsce między oskarżoną a pokrzywdzonymi, znali je wyłącznie z relacji ich bezpośrednich uczestników, potwierdzając niejako przekazane im informacje.

Wbrew twierdzeniom apelacji obrońcy sąd rejonowy poprawnie ocenił zeznania E. M. i R. M. jako niewiarygodne. Oświadczenia świadków, że to Ł. B. miał uprzednio zastraszać, grozić oraz używać przemocy wobec oskarżonej, należy uznać za nieistotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Istotą niniejszego postępowania było stwierdzenie, czy oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów. Skoro zeznania wskazanych świadków nie mogą stanowić podstaw do czynienia ustaleń faktycznych w tym kierunku, należało uznać je za nie posiadające znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Ponadto twierdzenie, że to pokrzywdzeni mieli wykazywać agresję wobec oskarżonej nie znajduje żadnego oparcia w pozostałym, wiarygodnym, materiale dowodowym.

Prawidłowo przeprowadzona konfrontacja zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonej oraz pozostałego materiału dowodowego prowadzić musi do stwierdzenia, że depozycje J. M. są niewiarygodne. Jej wyjaśnienia nie znajdują potwierdzenia w innym, bardziej obiektywnym materiale dowodowym. Świadkowie K. S., Ł. P. i M. G. wersję prezentowaną przez oskarżoną potwierdzają wyłącznie fragmentarycznie, w szczególności gdy opisują zajście w mieszkaniu pokrzywdzonego oraz przed budynkiem. Wynika z nich, że oskarżona była obecna w pokoju zajmowanym przez pokrzywdzonego, odmówiła jego opuszczenia, a gdy Ł. B. usiłował ją z niego wyprosić doszło między nimi do kłótni. W tym czasie pokrzywdzony prowadził rozmowę telefoniczną ze swoją siostrą – Ż. B.. Podobnie co do zajścia przed budynkiem, M. G., który przyjechał z pokrzywdzoną na miejsce, potwierdził, że oskarżona najpierw prowadziła spokojną rozmowę z Ż. B., po czym rozmowa ta przerodziła się w kłótnię.

Pozostałe okoliczności podawane przez świadków oraz oskarżoną pozostają jednak w sprzeczności. Świadkowie zgodnie twierdzili, że oskarżona w dniu 27 lutego 2016 r. w trakcie kłótni z pokrzywdzonym, w odpowiedzi na użycie przez niego siły do wyprowadzenia jej z pokoju, zareagowała agresją, zaatakowała go i podrapała po twarzy i szyi. Następnie, po wdaniu się w dyskusję z pokrzywdzoną, groziła jej oraz Ł. B., co wzbudziło w nich uzasadnione obawy spełniania tych gróźb.

Przedstawione przez oskarżoną nagrania na płycie CD mają przy tym wyłącznie fragmentaryczny charakter. Wynika z nich, że między oskarżoną, a pokrzywdzonymi doszło do ostrej wymiany zdań, wzajemnego zarzucania sobie różnego rodzaju zachowań i wzajemnych przewinień. Treść tych nagrań zarazem nie może stanowić podstawy do wykluczenia wiarygodności zeznań pokrzywdzonych, skoro okoliczności z niego wynikające zostały podane przez Ł. i Ż. B. oraz podtrzymane w postępowaniu sądowym. Nagranie to nie wyklucza sprawstwa oskarżonej zarzucanych jej czynów.

Uwzględnieniu nie mogły podlegać także zarzuty podniesione w apelacji oskarżonej w postaci nieprzeprowadzenia wskazanych przez nią dowodów. W przedmiotowej sprawie niemożliwym było przesłuchanie kierowcy, który miał wezwać funkcjonariuszy Policji, ponieważ organy postępowania nie dysponowały danymi pozwalającymi na jego identyfikację. Sąd rejonowy rozstrzygnął wnioski dowodowe składane w toku postępowania. Zachowanie oskarżonej w stosunku do pokrzywdzonego w dniu 27 lutego 2016 r. zostało zrelacjonowane i opisane przez świadków K. S. i Ł. P.. Zbędnym było zatem przesłuchanie kolejnego świadka E. S..

Podobnie okoliczności, które miały wynikać z zeznań G. B. i P.

K. nie miałyby znaczenia dla wyjaśnienia okoliczności istotnych w niniejszej sprawie. Ewentualny konflikt między pokrzywdzonym a jego rodziną i znajomymi nie wpływał na uznanie sprawstwa i winy oskarżonej, gdy stwierdzenia sądu rejonowego w tym zakresie znajdywały potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym.

Te same uwagi należy odnieść do treści notatek funkcjonariuszy Policji z Komisariatu w K.. Stwierdzone w nich zdarzenia i zgłoszenia w żadnym razie nie mogłyby odnosić się do zachowań oskarżonej objętych stawianymi jej zarzutami. Miałyby one potwierdzać ewentualną agresję ze strony pokrzywdzonego w stosunku do oskarżonej. Jednakże nie mogły stanowić dowodów w zakresie zdarzeń z dnia 13, 14 i 27 lutego 2016 r.

Także karta informacyjna z Wojewódzkiego (...) w Ł. stwierdza wyłącznie wystąpienie u pokrzywdzonego stanu po urazie ucha lewego, w wyniku uderzenia ręką. Dokumentacja ta nie zawiera informacji jak doszło do tego uszkodzenia. Sam zaś fakt uszkodzenia błony bębenkowej ucha lewego potwierdza dokumentacja medyczna i sporządzona na jej podstawie opinia biegłych. Dopiero w oparciu o zeznania pokrzywdzonego sąd pierwszej instancji uznał, że oskarżona dopuściła się czynu z art.157 §1 k.k.

Także pozostałe okoliczności przytaczane przez oskarżoną należy uznać za niemające istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wnioskowane dowody oraz twierdzenia apelacji nie były uzasadnione w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, prawidłowo ocenionego przez sąd rejonowy.

Ustalenia poczynione przez sąd orzekający należało uznać za zgodne z zasadami logiki, wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Opierają się one na ocenie zabezpieczonych dowodów, która nosi wszelkie znamiona swobodnej i jako taka pozostaje pod ochroną art.7 k.p.k. Wywody obydwu apelacji stanowią w istocie polemikę z rozstrzygnięciem sądu pierwszej instancji oraz jego uzasadnieniem, będąc próbą przedstawienia odmiennego poglądu na niniejszą sprawę, który w świetle powyższej argumentacji jest niemożliwy do zaakceptowania.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut braku uzasadnionych obaw po stronie pokrzywdzonych spełnienia gróźb kierowanych przez oskarżoną. W dniu 14 lutego 2016 r. Ł. B. mógł, w świetle zdarzenia z dnia wcześniejszego, obawiać się, że J. M. gotowa jest ponownie skierować wobec niego swoją agresję i co najmniej uderzyć pokrzywdzonego. Także Ż. B. mogła obawiać się spełnienia groźby oskarżonej, skoro nie tylko znała ona uprzednie zajście między jej bratem a jego ówczesną partnerką, lecz także widziała obrażenia spowodowane przez oskarżoną w dniu 27 lutego 2016 r. W ocenie pokrzywdzonych realnym było zwrócenie się przez J. M. do osób jej znanych, które miałyby stanowić zagrożenie dla Ł. i Ż. B.. Zobiektywizowany wzorzec, przyjęty przez sąd rejonowy, prowadzi do słusznego wniosku, że groźby te mogły wywołać uzasadnioną obawę ich spełnienia. Obawę tę potwierdzili sami pokrzywdzeni, wobec powyższego prawidłowo ustalono wystąpienie wymaganego przez art.190 §1 k.k. skutku.

Wymierzone oskarżonej kary jednostkowe oraz kara łączna 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 2 lat, nie noszą znamion niewspółmierności, a z pewnością niewspółmierności rażącej, która musiałaby rodzić konieczność modyfikacji zaskarżonego wyroku w tym zakresie. Orzeczona reakcja karna została należycie i wyczerpująco uzasadniona, respektując dyrektywy wymiaru kary określone w art.53 k.k. Sąd rejonowy w sposób prawidłowy umotywował przyjęcie, że wobec oskarżonej występuje tzw. pozytywna prognoza kryminologiczna, stanowiąca podstawę warunkowego zawieszenia wykonania kary. Ponieważ J. M. w chwili czynu oraz orzekania wypełnia ustawową definicję młodocianego, poprawnie zastosowano wobec niej dozór kuratora. Wątpliwości nie budzi także prawidłowość orzeczenia przez sąd pierwszej instancji obowiązków przeproszenia pokrzywdzonych oraz zapłaty na rzecz Ł. B. nawiązek w łącznej wysokości 250 złotych.

Z podanych wyżej względów brak jest podstaw do uwzględnienia obu wniesionych apelacji.

Na podstawie art.624 §1 k.p.k., uwzględniając sytuację majątkową i wysokość dochodów, a także sytuację rodzinną oskarżonej Sąd postanowił zwolnić ją od ponoszenia kosztów postępowania przed Sądem drugiej instancji. Za zwolnieniem od kosztów przemawiają ciążące na oskarżonej nawiązki na rzecz pokrzywdzonego.

Przyznano adwokatowi T. M. kwotę 516,60 zł tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu przed sądem II instancji, zgodnie z §17 ust.2 pkt.4 z zw. z §4 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata urzędu (Dz.U. 2016, poz.1714).