Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

P. M. został obwiniony o to, że w dniu 27 lutego 2016 r. około godziny 9:05 w K. na ul. (...) kierując pojazdem marki B. nr rej. (...) jechał z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem, ponadto nie utrzymał odstępu niezbędnego do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu, w wyniku czego stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem i wjechał do przydrożnego rowu tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2017 r. w sprawie II W 475/16 Sąd Rejonowy w Kutnie uznał P. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 97 k.w. i na podstawie art. 39 §1 k.w. odstąpił od wymierzenia kary.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył w całości apelacją obrońca obwinionego zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 97 k.w. w zw. z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie polegające na uznaniu, iż obwiniony nie zachował bezpiecznej odległości dzielącej kierowany przez niego pojazd od pojazdu znajdującego się przed nim i nie dostosował prędkości do warunków jazdy w sytuacji, gdy jak ustalił Sąd Rejonowy, pojazd jadący przed pojazdem kierowanym przez obwinionego „jechał wolno, gdyż widoczność była słaba z uwagi na dużą mgłę”, a zatem również pojazd kierowany przez obwinionego znajdujący się za pojazdem marki O. (...) jadącym przed nim musiał „jechać wolno”.

Ponadto obrońca zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mające polegać na przyjęciu, iż obwiniony nie zachował odstępu niezbędnego do uniknięcia zderzenia się z pojazdem matki O. (...) jadącym przed nim oraz że obwiniony poruszał się z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem w sytuacji, gdy jak zeznał świadek R. T., kierujący pojazdem marki O. (...), jadący przed pojazdem kierowanym przez obwinionego, jechał on wolno z uwagi na trudne warunki atmosferyczne, a pojazd obwinionego poruszał się za pojazdem kierowanym przez niego. Kolejny z błędów w ustaleniach faktycznych miał polegać na nieuwzględnieniu okoliczności, iż gdyby nie stworzenie stanu zagrożenia w ruchu przez kierującego pojazdem ciężarowym, w szczególnych warunkach doprowadzające do gwałtownej reakcji kierującego pojazdem marki O. (...), obwiniony nie musiałby wykonywać skrętu w lewo w celu uniknięcia zderzenia z pojazdem marki O. (...).

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionego nie była zasadna.

Sąd I instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wyczerpująco uzasadnił zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k. Sprawstwo obwinionego w zakresie przypisanego mu wykroczenia zostało wykazane po dokonaniu analizy wszystkich okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, zaś oceny przeprowadzonych dowodów dokonano w sposób wszechstronny i obiektywny, z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż obwiniony P. M. nie zachował bezpiecznej odległości od jadącego przed nim pojazdu O. (...). Z faktu, iż znajdował się on za pojazdem O. (...) nie wynika wniosek o poruszaniu się z podobną prędkością do auta poprzedzającego. Gdyby obwiniony jechał z bezpieczną prędkością, podobną do prędkości samochodu O., uniknąłby ewentualnej kolizji, czy też jak stało się w przedmiotowej sprawie, wjechania do rowu, zatrzymując się, podobnie jak uczynił to kierowca samochodu O.. Sąd Rejonowy w Kutnie prawidłowo przyjął także, że obwiniony nie zachował bezpiecznego odstępu niezbędnego do uniknięcia zderzenia się z pojazdem matki O. (...) jadącym przed nim oraz że poruszał się z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem. Zeznania R. T., że jechał on wolno z uwagi na trudne warunki atmosferyczne, przeciwnie niż chce tego obrońca obwinionego, są ewidentnym dowodem na to, że obwiniony nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu, nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze i w niedostateczny sposób obserwował sytuację na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednie zareagowanie. Gdyby, jak twierdzi obrońca, poruszając się za autem R. T. obwiniony jechał podobnie wolno, to byłby w stanie zareagować w podobny sposób i z podobnym skutkiem jak zareagował kierowca O. (...). Gdyby kierujący pojazdem B. zachował odpowiedni odstęp od kierującego O. (...) miałby możliwość uniknięcia wjechania do rowu i uszkodzenia swojego samochodu zatrzymując się za samochodem O.. Fakt, iż obwiniony nie rozpoczął nawet manewru hamowania potwierdza ustalenie o niezachowaniu należytej ostrożności, co przecież należy do podstawowych obowiązków kierowcy.

Kolejny z zarzucanych zaskarżonemu wyrokowi błędów w ustaleniach faktycznych miał polegać na nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji okoliczności, że zagrożenie w ruchu drogowym stworzył kierujący pojazdem ciężarowym wjeżdżając na drogę z pierwszeństwem przejazdu z drogi podporządkowanej zmuszając do gwałtownej reakcji kierującego pojazdem marki O. (...). Gdyby nie to zachowanie obwiniony nie musiałby wykonywać manewru gwałtownego skrętu w lewo celem uniknięcia zderzenia z pojazdem marki O. (...).

Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wprost dał wyraz temu, iż uwzględnił wskazaną wyżej okoliczność, która, co więcej, doprowadziła do odstąpienia od ukarania obwinionego. Sąd Okręgowy nie neguje podniesionego w apelacji argumentu, iż gdyby nie zachowanie kierowcy samochodu ciężarowego, który nieprawidłowo włączył się do ruchu z drogi podporządkowanej, nie doszłoby do omawianego zdarzenia. Niemniej jednak gdyby obwiniony poruszał się z prędkością bezpieczną, należycie oberwał sytuację na drodze, zachował bezpieczny odstęp od poprzedzającego go pojazdu i podjął w porę manewr hamowania także nie doszłoby do wjechania przez niego do rowu. Obwiniony P. M. słusznie zatem został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy Sąd Okręgowy obciążył obwinionego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze, na które złożyły się: opłata w kwocie 30 zł, wymierzona na podstawie art. 5 w zw. z art. 8 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) oraz zryczałtowane koszty postępowania w sprawach o wykroczenia w kwocie 50 zł, ustalone na podstawie § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. Nr 118, poz. 1269).