Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

J. Z. został oskarżony o to, że w okresie od 19 lipca 2014 roku do 22 sierpnia 2014 roku w Ł., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru groził K. A. (1) uderzeniem w twarz oraz groził jej uderzeniem w twarz jej konkubenta S. A. (1), przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi:

1.  uznał, że oskarżony J. Z. w zakresie zarzucanego mu czynu dopuścił się czynów polegających na tym, że:

a)  w dniu 19 lipca 2014 roku w Ł., wysyłając sms na numer telefonu K. A. (1) usiłował grozić K. A. (1) uderzeniem w twarz jej konkubenta S. A. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak u K. A. (1) uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona, a więc czynu wypełniającego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

b)  w dniu 22 sierpnia 2014 roku w Ł., wysyłając sms na numer telefonu K. A. (1) usiłował grozić K. A. (1) uderzeniem jej w twarz, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak u K. A. (1) uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona, a więc czynu wypełniającego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

i na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres 1 roku próby;

2.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, zwalniając go od ich ponoszenia w pozostałym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J. Z.. Zaskarżył on powyższy wyrok w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił on:

- obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

art. 7 kpk poprzez:

- dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu w postaci wydruku zdjęć obrazujących aparat telefoniczny i treść rzekomych wiadomości sms z dnia 19 lipca 2014r i z dnia 22 sierpnia 2014 r. polegające na bezpodstawnym uznaniu, iż zdjęcia te obrazują treść wiadomości sms wysłanych przez oskarżonego na telefon pokrzywdzonej podczas, gdy prawidłowa ocena tego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż zdjęcia te obrazują jedynie telefon identycznej marki co telefon pokrzywdzonej oraz tekst znajdujący się na zdjęciu (wydruku);

- dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań złożonych przez świadka K. A. (1), co do faktu otrzymania od oskarżonego rzekomych sms-w z dnia 19 lipca 2014 r. o treści: „Powiedz temu lujowi żeby sobie uwazal Bo nie zycze sobie zeby taki laps puszczał mi takie teksty Bo jak będzie się to powtarzało to w końcu może dostać klapsa w dziąsło" oraz z dnia 22 sierpnia 2014 r. o treści: „nawet chore zostawiłaś w szkole i przeczkolu a teraz nagle mogłaś wziasc cały miesia klapsa w dziąsło.zesz", polegające na bezpodstawnym uznaniu, że są one wiarygodne podczas, gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, że zeznania złożone przez świadka nie są wiarygodne z uwagi na fakt, iż świadek oraz oskarżony pozostają w głębokim i długotrwałym konflikcie oraz z uwagi na fakt, iż twierdzenia świadka nie mają potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym i stanowią jedynie przyjęte stanowisko obciążające oskarżonego i z tego względu nie powinny zostać uznane za wiarygodne;

- dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań złożonych przez świadków S. A. (1), M. A. i W. M. (1) które to zeznania sąd uznał za częściowo wiarygonde ( S. A., M. B.- A.) oraz za wiarygodne (W. M.) oraz korespondujące z zeznaniami świadka K. A. (1) podczas, gdy prawidłowa ocena zeznań w/w świadków powinna prowadzić do wniosku, że w/w osoby nie były bezpośrednimi świadkami kierowania gróźb wobec pokrzywdzonej a o czynach tych dowiedziały się od pokrzywdzonej, w związku z tym stanowią jedynie dowód pośredni, a także jako osoby bliskie oraz wieloletnie znajome dla pokrzywdzonej były bezpośrednio zainteresowane niekorzystnym rozstrzygnięciem sprawy dla oskarżonego.

art. 410 kpk poprzez:

- pominięcie przez sąd okoliczności, że świadek K. A. (1) dopuściła się uprzednio czynu polegające na sporządzeniu i podpisaniu za poprzedniego pracodawcę dokumentu informującego o rzekomym wygraniu przez nią konkursu (co potwierdza pismo z B. C. z dnia 13.02.2014 r. informujące, iż dokument ten został sfałszowany) oraz faktu, iż świadek pomawiała uprzednio oskarżonego o inne czyny zabronione, których nie popełnił, a także opinii biegłej psycholog, które to okoliczności podważają wiarygodność zeznań złożonych przez K. A. (1);

- w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania obrońca zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynów wypełniających dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. podczas, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził jego sprawstwa i winy;

Ponadto, niezależnie od powyższego, obrońca oskarżonego zarzucił obrazę prawa materialnego, a to art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez błędną wykładnie i w konsekwencji bezzasadne przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynów polegających na tym, że w dniu 19 lipca 2014 r. w Ł., wysyłając sms na numer telefonu K. A. (1) usiłował grozić K. A. (1) uderzeniem w twarz jej konkubenta S. A. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak u K. A. (1) uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona oraz w dniu 22 sierpnia 2014 r. w Ł., wysyłając sms na numer telefonu K. A. (1) usiłował grozić K. A. (1) uderzeniem jej w twarz, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak u K. A. (1) uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona, podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanych przepisów winna prowadzić do wniosku, iż brak u K. Z. uzasadnionej obawy, że groźby będą spełnione, a więc brak znamienia czynu z art. 190 § 1 k.k., skutkuje uznaniem, że czynu z art. 190 § 1 k.k. jak i z czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. nie popełniono.

W konkluzji apelacji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów.

Postanowieniem z dnia 11 maja 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi postanowił:

1. przyznać od oskarżonego J. Z. na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. A. (1) kwotę 924 złote (dziewięćset dwadzieścia cztery złote) tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej z wyboru.

2. zwrócić K. A. (1) dowód rzeczowy w postaci telefonu komórkowego LG P700 o nr (...)-05- (...)-5 wraz z kartą SIM (...) o nr (...).

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł obrońca oskarżonego J. Z.. Zaskarżył on powyższe postanowienie w zakresie rozstrzygnięcia w punkcie 1. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił on obrazę przepisów postępowania karnego, a mianowicie art. 624 § 2 k.p.k. poprzez przyznanie przez Sąd I instancji od oskarżonego J. Z. na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. A. (1) kwoty 924 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej z wyboru w sytuacji, gdy w sprawie wniesiono apelację na korzyść oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oraz zażalenie obrońcy oskarżonego J. Z. są bezzasadne.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zakresu zaskarżenia objętego apelacją, stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień, a kwestionowane rozstrzygnięcie, uznające oskarżonego za winnego dokonania występku przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem, należy uznać za merytorycznie trafne.

Sąd rejonowy w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, rozważył go, a stanowisko swoje należycie uzasadnił. Dokonana ocena dowodów poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie w całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i poczyniona z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Jest oceną swobodną i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.

Sąd rejonowy przeprowadził analizę zgromadzonych dowodów, odnosząc się do okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wskazał na przesłanki dokonanej oceny. Tok rozumowania sądu rejonowego przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, zaś wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (por. np. wyrok z 3 września 1998 r., V KKN 104/98, Prok. i Pr. 1999, wkładka do z. 2, poz. 6), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

b) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Apelacja podnosząca zarzut dowolnej oceny dowodów, powinna zatem przedstawiać argumenty, które uzasadniałyby tezę, że sposób rozumowania Sądu meriti jest niezgodny zasadami prawidłowego rozumowania, a więc nielogiczny, ewentualnie niezgodny z zasadami wiedzy lub doświadczenia życiowego, a tym samym wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów sformułowanej w art.7 k.p.k.

Tymczasem zarzut podniesiony w apelacji obrońcy J. Z., dotyczący obrazy przepisów postępowania, która miała mieć wpływ na treść wyroku i polegać na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów, ma jedynie czysto polemiczny charakter. W istocie bowiem argumentacja skarżącego sprowadza się do bezpodstawnego kwestionowania oceny wiarygodności, dowodu w postaci wydruku zdjęć obrazujących aparat telefoniczny i treść rzekomych wiadomości sms z dnia 19 lipca 2014r i z dnia 22 sierpnia 2014 r., zeznań pokrzywdzonej oraz zeznań świadków potwierdzających zeznania pokrzywdzonej.

Sąd Rejonowy dokonał wnikliwej oceny wiarygodności dowodu w postaci wydruku zdjęć obrazujących aparat telefoniczny i treść rzekomych wiadomości sms z dnia 19 lipca 2014r i z dnia 22 sierpnia 2014 r. polegające na bezpodstawnym uznaniu, iż zdjęcia te obrazują treść wiadomości sms wysłanych przez oskarżonego na telefon pokrzywdzonej. Dowody te w oparciu o opinię biegłego z zakresu informatyki, zostały poddane szczegółowej weryfikacji w oparciu o wszystkie widoczne na nich szczegóły, a w konsekwencji trafnie zostały uznane za wiarygodne.

Nie budzi wątpliwości sądu okręgowego ocena wiarygodności zeznań K. A. (1), co do faktu otrzymania od oskarżonego smsów z dnia 19 lipca 2014r i dnia 22 sierpnia 2014r uwiecznionych przez nią na zdjęciach. Trafnie w tym kontekście podnosi sąd rejonowy, że nie można przyjąć, aby pokrzywdzona była świadoma, że biegły nie odzyska skasowanych treści. Wobec czego zapewne podjęłaby działania uniemożliwiające weryfikację pamięci telefonu przez biegłego. Niezależnie od tego, trafnie podnosi sąd rejonowy, gdyby pokrzywdzona chciała manipulować treścią przedmiotowych smsów – zapewne przytaczałaby treści o większym stopniu szkodliwości społecznej, niż groźba „klapsa w dziąsło”.

Brak jest podstaw do podważenia dowodów pośrednich, które potwierdzają wiarygodność zeznań K. A. (1), co do gróźb kierowanych przez oskarżonego do pokrzywdzonej, w postaci zeznań świadków S. A. (1), M. A. i W. M. (1), które to zeznania sąd rejonowy uznał w tym zakresie za wiarygodne. Trzeba się zgodzić z oceną Sądu Rejonowego, że zeznania te pozostają spójne z depozycjami pokrzywdzonej oraz korespondują z jej zeznaniami.

Nie może być również mowy o obrazie art. 410 k.p.k., która mogłaby mieć wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego sąd rejonowy uwzględnił w (...) fakt, iż świadek bezpodstawnie pomawiała uprzednio oskarżonego o czyny zabronione. Sąd rejonowy odniósł się i uwzględnił w swoich rozważaniach wnioski z opinii biegłej psycholog dotyczącej K. A. (2), z których wynika, że pokrzywdzona ma skłonność do manipulowania informacjami chcąc osiągnąć zamierzony cel. Co więcej sąd rejonowy poddał zeznania pokrzywdzonej analizie odmawiając wiary tam, gdzie nie poparte dowodami obiektywnymi nie zasługiwały w jego przekonaniu na wiarygodność. W tym kontekście odmówił wiarygodności jej zeznaniom co do wystąpienia skutku odebranych wiadomości. Nie zmienia to jednakże oceny sprawstwa. Bardzo szczegółowe i precyzyjnie umotywowane stanowisko sądu rejonowego, w całości respektuje w tym względzie zasady logiki. Nie jest zatem tak, że ocena zeznań pokrzywdzonej została przeprowadzona w sposób bezkrytyczny, przeciwnie sąd rejonowy z dużą ostrożnością je rozważał w sposób możliwie najbardziej wszechstronny, uwzględniający wzajemne relacje i właściwości stron.

Bez znaczenia w kontekście (...), pozostaje zatem podnoszony zarzut, nieuwzględnienia okoliczności polegającej na „sporządzeniu i podpisaniu przez pokrzywdzoną za poprzedniego pracodawcę dokumentu informującego o rzekomym wygraniu przez nią konkursu”. Podnoszona okoliczność nie dotyczy bezpośrednio sprawy niniejszej. W żaden sposób nie zaburza też oceny zeznań świadka dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Uwzględniając powyższe, nie podlega również uwzględnieniu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wywiedziony w apelacji. Wbrew stanowisku skarżącego Sąd Rejonowy w ustalonych okolicznościach przedmiotowej sprawy słusznie przyjął, że oskarżony w dniu 19 lipca 2014 roku w Ł., wysyłając sms na numer telefonu K. A. (1) usiłował grozić K. A. (1) uderzeniem w twarz jej konkubenta S. A. (1), W dniu 22 sierpnia 2014 roku w Ł., wysyłając sms na numer telefonu K. A. (1) usiłował grozić K. A. (1) uderzeniem jej w twarz, lecz w obu przypadkach zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak u K. A. (1) uzasadnionej obawy, że groźby te będą spełnione.

Reasumując powyższe stwierdzić trzeba, że Sąd I instancji dokonał ustaleń zgodnych z zasadami logiki, wiedzy oraz doświadczenia życiowego, opierając się na ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która – jak wskazano powyżej – nosi wszelkie znamiona swobodnej i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Ocena ta została w sposób logiczny uargumentowana, Sąd meriti precyzyjnie wskazał na przesłanki, które o niej zadecydowały. Zarzut podniesiony w apelacji, dotyczący obrazy przepisów postępowania, która miała mieć wpływ na treść ma jedynie czysto polemiczny charakter. W istocie bowiem argumentacja obrońcy oskarżonego sprowadza się tylko do prezentowania własnej, odmiennej od przedstawionej przez sąd oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Nie budzi również wątpliwości Sądu Odwoławczego kwalifikacja prawna obu przypisanych oskarżonemu czynów z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Nie może zostać uwzględniony również zarzut alternatywny wobec zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy prawa procesowego. Argumentacja obrońcy oskarżonego dotycząca zarzutu obrazy prawa materialnego pozostaje bowiem całkowicie chybiona.

Zachowanie oskarżonego w przypadku obu przypisanych mu czynów wypełniałoby znamiona dokonanego przestępstwa z art. 190 k.k. z wyjątkiem wystąpienia skutku u pokrzywdzonej w postaci wzbudzenia u niej uzasadnionej obawy, iż groźby zostaną spełnione.

Sąd rejonowy dokonując kwalifikacji prawnej przypisanych zachowań powołał się na stanowisko doktryny, którego nie ma potrzeby ponownie przytaczać, a które sąd odwoławczy w tym składzie w całości podziela. Należy jedynie dodać, że w przypadku przestępstw skutkowych (a takim jest przestępstwo groźby karalnej) istotą usiłowania jest brak wystąpienia skutku. Podobnie jak we wszystkich innych przypadkach przestępstw skutkowych sprawca bezpośrednio zmierza ku wywołaniu skutku, który jednakże następuje z przyczyn od niego niezależnych. Obiektywnie ujmowane zachowanie oskarżonego obrazuje dostatecznie jego wolę i jakie następstwa swojego zachowania obejmował swoim zamiarem, bezpośrednio zmierzając (wysyłając wiadomości sms na telefon pokrzywdzonej) ku jego dokonaniu. Z przyczyn wskazanych przez sąd rejonowy skutku owego nie osiągnął. Na gruncie poglądu prezentowanego przez skarżącego skutek przestępczego działania niejako „wpisany” musiałby zostać w konstrukcję usiłowania. Tymczasem ramy usiłowania wyznaczają inne okoliczności objęte dyspozycją art. 13 § 1 kk czyniąc znamiona usiłowania. Zostały one skompletowane ustaleniami poczynionymi przez sąd rejonowy.

Zgodnie z art. 626 § 3 w sytuacji, gdy wniesiono apelację oraz zażalenie na koszty - zażalenie rozpoznaje sąd odwoławczy łącznie z apelacją.

Odnosząc się zatem do zarzutu obrazy przepisów postępowania wywiedzionego w zażaleniu na postanowienie o kosztach procesu, a mianowicie art. 624 § 2 k.p.k., w pierwszej kolejności wskazania wymaga, ze skarżone rozstrzygnięcie tj. przyznanie przez Sąd I instancji od oskarżonego J. Z. na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. A. (1) kwoty 924 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej z wyboru, nie dotyczy wskazanego przepisu. Bez znaczenia pozostaje. Uwzględniając zaś rozstrzygnięcie sądu odwoławczego w zakresie orzeczenia sądu rejonowego, co do winy oskarżonego, zaskarżone rozstrzygnięcie postanowienia o kosztach zgodnie z art. 627 k.p.k. należy uznać za merytorycznie trafne. Bez znaczenia pozostaje podnoszona przez obrońcę w zarzucie okoliczność, iż w sprawie wniesiono apelację na korzyść oskarżonego.

Z uwagi na wymienione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji oraz zażalenia obrońcy oskarżonego i dlatego na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok oraz postanowienie.

Na podstawie art. 627 k.p.k. sąd okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 420 złotych tytułem zwrotu kosztów udziału pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej z wyboru w postępowaniu przed sądem II instancji.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.