Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wobec D. K. uprzednio skazanego wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Brzezinach z dnia 23 listopada 2005 roku w sprawie II K 137/05 za czyny z art. 280 § 1 k.k., popełniony w dniu 17 marca 2005 roku, z art. 178a § 1 k.k. popełniony w dniu 17 marca 2005 roku, z art. 291 § 1 k.k., popełniony w okresie od 1998 roku do 17 marca 2005 roku na karę łączną 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 130 stawek dziennych po 10 zł stawka,

II.  Sądu Rejonowego w Brzezinach z dnia 16 lutego 2006 roku w sprawie V K 42/05 za czyn z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 10/11 listopada 2003 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności,

III.  Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w B. z dnia 29 sierpnia 2014 roku w sprawie X K 15/14 za czyn z art. 292 § 1 k.k. na karę grzywny 50 stawek po 10 zł stawka; wyrok uprawomocnił się w dniu 06 września 2014 roku;

IV.  Sądu Rejonowego w Brzezinach z dnia 20 listopada 2017 roku w sprawie II K 281/17 za czyn z art. 178 a § 1 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w miesiącu; zaliczono okres zatrzymania od dnia 21 września 2017 roku godz. 15:45 do dnia 22 września 2017 roku godz. 14:40; orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, świadczenie pieniężne na rzecz (...) w wysokości 5000 zł; wyrok uprawomocnił się w dniu 28 listopada 2017 roku; postanowieniem z dnia 24 października 2018 roku zarządzono wykonanie kary zastępczej w wymiarze 5 miesięcy;

V.  Sądu Rejonowego w Brzezinach z dnia 18 stycznia 2018 roku w sprawie II K 326/17 za czyn z art. 178 a § 1 i 4 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności; orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, świadczenie pieniężne na rzecz (...) w wysokości 10000 zł; wyrok uprawomocnił się w dniu 26 stycznia 2018 roku.

Sąd Rejonowy w Brzezinach, w sprawie o sygn. akt II K 537/18, w dniu 27 marca 2019 roku wydał wyrok łączny, którym:

1.  na podstawie art. 568a § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 87 § 1 k.k. karę ograniczenia wolności wymierzoną wobec D. K. wyrokiem opisanym w punkcie IV oraz karę pozbawienia wolności wymierzoną wobec D. K. wyrokiem opisanym w punkcie V połączył i wymierzył D. K. karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności ujętej w pkt. 1 zaliczył okres od dnia 21 września 2017 roku godz. 15:45 do dnia 22 września 2017 roku godz. 14:40, przyjmując początek kary od 01 grudnia 2018 roku,

3.  na podstawie art. 568 a § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oraz art. 90 § 1 k.k. środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym i świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Sprawiedliwości wymierzone D. K. wyrokami opisanymi w pkt IV i V połączył i wymierzył D. K. łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio i łączne świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Sprawiedliwości w wysokości 10.000 złotych,

4.  na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet wymierzonego środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego zaliczył kwotę 3.660,86 złotych oraz przyjął początek biegu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na dzień 29 listopada 2017 roku,

5.  uznał, że kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności orzeczone wobec D. K. w wyrokach opisanych w pkt. IV i V oraz środki karne orzeczone wobec D. K. w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i świadczenia pieniężnego orzeczone wobec D. K. w wyrokach opisanych w pkt. IV i V zostały pochłonięte niniejszym wyrokiem łącznym, zaś w pozostałym zakresie wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu,

6.  umorzył postępowanie w odniesieniu do wyroków z pkt. I do III,

7.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii radcy prawnego T. K. kwotę 120 złotych tytułem nieopłaconych kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu oraz kwotę 27,60 złotych tytułem podatku od towarów i usług (...),

8.  zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów wydania wyroku łącznego, obciążając nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca skazanego w części, tj. co do punktu 1 rozstrzygnięcia o karze, na korzyść skazanego, zarzucając mu rażącą niewspółmierność orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności w stosunku do całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności poprzez zastosowanie, co do kar z wyroków opisanych w pkt. IV i V zasady asperacji, co w konsekwencji doprowadziło do nadzwyczajnego obostrzenia kary, w sytuacji gdy dobre zachowanie skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej oraz zbieżność czasowa i tożsamość rodzajowa popełnionych przestępstw przemawiały za zastosowaniem zasady pełnej absorpcji.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę wyroku łącznego w zaskarżonym zakresie poprzez wymierzenie łagodniejszej kary łącznej przy zastosowaniu zasady absorpcji w szerszym zakresie, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku łącznego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

Apelacja obrońcy skazanego D. K. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie tego rodzaju uchybień, które skutkować musiałyby zmianą zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie wymierzonej skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności, o co zwrócił się obrońca skazanego we wniesionym środku odwoławczym.

Orzeczenie o karze łącznej wymierzonej skazanemu za przypisane mu przestępstwa zawarte w zaskarżonym wyroku bowiem, w ocenie sądu odwoławczego, jest prawidłowe i nie ma powodu do jego korekty.

Sąd meriti w sposób wnikliwy i rzetelny rozważył wszystkie okoliczności niniejszej sprawy zwłaszcza zaś okoliczności łagodzące i obciążające mające wpływ na wymiar kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, z zastosowaniem zasady mieszanej łączenia kar, która to kara nie nosi znamion kary rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. i która odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 k.k.

W utrwalonym orzecznictwie wskazuje się, że „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd I instancji a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. Ma to miejsce zatem wówczas, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania i celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Praktycznie zachodzi zaś wtedy, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą „niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt II AKa 266/10, opubl. LEX nr 686862).

Kontrola instancyjna skarżonego rozstrzygnięcia pozwoliła natomiast na stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji kierował się i w pełni uwzględnił zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone w art. 53 k.k., nienaruszając przy tym granic swobodnego uznania sędziowskiego. Sąd meriti w sposób właściwy uzasadnił swój pogląd dotyczący prawidłowej reakcji karnej na popełnione przez skazanego przestępstwa.

Odnosząc się do podniesionych przez obrońcę skazanego argumentów dotyczących niezastosowania przez sąd meriti zasady pełnej absorpcji przy łączeniu kar orzeczonych w stosunku do skazanego D. K., zauważyć w pierwszej kolejności należy, iż w orzecznictwie wskazuje się, iż „wyrok łączny jest instytucją mającą racjonalizować wymiar kary, a nie służyć wyłącznie poprawie sytuacji skazanych. Dlatego też stosowanie absorpcji przy wymiarze kary łącznej nie może być sprzeczne z zapobiegawczymi i wychowawczymi celami kary i działać demoralizująco na sprawców przestępstw, służąc odbieraniu kary łącznej, jako instytucji będącej swoistym premiowaniem popełniania przestępstw, do czasu wydania wyroku, stanowiącego cezurę kolejnego realnego zbiegu przestępstw (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2016 roku III KK 140/16). Żądanie sformułowane przez obrońcę co do ustalenia wysokości kary łącznej pozbawienia wolności w oparciu o zasadę pełnej absorpcji oparte jest tylko i wyłącznie na zachowaniu skazanego w zakładzie karnym, fakcie, iż nie jest on karany dyscyplinarnie, nie należy do żadnej podkultury przestępczej, przestrzega regulaminu i nie przejawia zachowań agresywnych oraz zbieżności czasowej i rodzajowej popełnionych przestępstw, nie uwzględnia natomiast kwestii oddziaływania kary na jego osobę i możliwej resocjalizacji, a także wzgląd na prewencję szczególną i ogólną. W orzecznictwie podkreśla się również, iż „niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia, a priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12 lipca 2018 roku II AKa 133/18).

W ocenie Sądu Okręgowego w Łodzi brak jest w niniejszej sprawie podstaw do przyjęcia takiego skrajnego rozwiązania jakim jest absorpcja. Nie przemawiają za tym ani względy wychowawcze ani łączność przedmiotowa i czasowa popełnionych przestępstw, ani nawet zachowanie skazanego z zakładzie karnym. Stosując zasadę asperacji i ustalając wymiar kary łącznej na poziomie 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności sąd rejonowy dokonał prawidłowej oceny osoby skazanego i wagi popełnionych przez niego czynów, nie dopuszczając się w tym wypadku żadnych zarzuconych apelacją nieprawidłowości – miał na względzie zarówno niewielką odległość czasową pomiędzy popełnionymi przestępstwami, tożsamość przedmiotową popełnionych przestępstw, a także aktualną postawę skazanego w zakładzie karnym. Sąd rejonowy miał natomiast również na względzie fakt, iż skazany D. K. pozostaje bezkrytyczny wobec popełnionych przestępstw i jest negatywnie ustosunkowany do oddziaływań wychowawczych ukierunkowanych na realizację celów wykonywania kary pozbawienia wolności. Taka postawa skazanego przemawia za stwierdzeniem, iż zastosowanie wobec niego zasady pełnej absorpcji przy łączeniu kar powodowałoby wymierzenie kary łącznej, która nie spełniałaby funkcji wychowawczej, jaką ma spełniać odbywanie kary pozbawienia wolności. Słusznie przy tym zauważył sąd meriti, iż przebieg resocjalizacji w przypadku skazanego D. K. przebiega powoli, a co za tym idzie wymierzenie mu kary łącznej w łagodniejszym wymiarze nie spełniłoby wychowawczych jej celów.

Orzeczona wobec skazanego D. K. kara łączna 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności nie nosi zatem znamion kary rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Mając na względzie poczynione wyżej rozważania, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., Sąd Okręgowy w Łodzi utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z uwagi na fakt, że skazany korzystał z pomocy obrońcy z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2016r., poz. 1715 z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego T. K. kwotę 147,60 złotych tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu D. K. z urzędu w postępowaniu przed sądem drugiej instancji.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy w Łodzi zwolnił skazanego D. K. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając że w świetle jego obecnej sytuacji rodzinnej i majątkowej oraz okoliczności, że odbywa on karę pozbawienia wolności, uiszczenie tych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.