Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

M. S. i A. C. zostali oskarżeni o to, że:

I.  w dniu 30 kwietnia 2012 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu poświadczyli nieprawdę w Opinii kominiarskiej nr 72/04/12 w zakresie prawidłowości podłączenia kotła gazowego w pomieszczeniach Centrum (...) usytuowanego w Ł. przy ul. (...), na parterze przedmiotowej kamienicy, tj. okoliczności mającej znaczenie prawne, czym narazili w okresie 1 - go roku od dnia wydania opinii użytkowników oraz klientów tego lokalu na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, przy czym w dniu 18 marca 2013 r. doszło do ulatniania się tlenku węgla, w wyniku czego zatruciu uległy D. Ł., E. J., K. G. a obrażenia jakich doznały są inne niż opisane w art. 156 k.k. i spowodowały one naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., przy czym skutek ten u w/w pokrzywdzonych wywołali działając nieumyślnie,

tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II.  w dniu 22 marca 2013 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu poświadczyli nieprawdę w Opinii kominiarskiej nr 94/03/13 w zakresie prawidłowości podłączenia kotła gazowego w pomieszczeniach Centrum (...) usytuowanego w Ł. przy ul. (...), na parterze przedmiotowej kamienicy, tj. okoliczności mającej znaczenie prawne, czym narazili w okresie 1 - go roku od dnia wydania opinii użytkowników oraz klientów tego lokalu na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III.  w dniu 14 maja 2013 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu poświadczyli nieprawdę w Opinii kominiarskiej nr 431/0 w zakresie prawidłowości podłączenia kotła gazowego w pomieszczeniach Centrum (...) usytuowanego w Ł. przy ul. (...), na parterze przedmiotowej kamienicy, tj. okoliczności mającej znaczenie prawne, czym narazili w okresie 1 - go roku od dnia wydania opinii użytkowników, oraz klientów tego lokalu na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2017 roku oskarżonych uniewinniono od popełnienia czynu zarzuconego im w punkcie III. aktu oskarżenia oraz uznano w miejsce zarzucanego im w pkt I czynu za winnych tego, że w dniu 30 kwietnia 2012 roku w Ł. poświadczyli nieprawdę w Opinii kominiarskiej nr 72/04/12 w zakresie prawidłowości podłączenia kotła gazowego w pomieszczeniach Centrum (...) usytuowanego w Ł. przy ul. (...), na parterze przedmiotowej kamienicy, tj. okoliczności mających znaczenie prawne, przy czym A. C. był osobą uprawnioną do wystawiania tego typu dokumentów i podpisał opinię bez przeprowadzenia bezpośredniego badania kotła gazowego, zaś M. S. nie będąc uprawnionym do wystawienia takiej opinii przeprowadziwszy badanie kotła gazowego i wiedząc o powyższym uprawnieniu A. C. poinformował go o prawidłowości podłączenia kotła, czym każdy z nich wyczerpał dyspozycję art. 271 § 1 k.k.

Sąd uznał również oskarżonych w miejsce zarzucanego im w pkt II. aktu oskarżenia czynu, za winnych tego, że w dniu 22 marca 2012 roku w Ł. poświadczyli nieprawdę w Opinii kominiarskiej nr 93/03/12 w zakresie prawidłowości podłączenia kotła gazowego w pomieszczeniach Centrum (...) usytuowanego w Ł. przy ul. (...), na parterze przedmiotowej kamienicy, tj. okoliczności mających znaczenie prawne, przy czym A. C. był osobą uprawnioną do wystawiania tego typu dokumentów i podpisał opinię bez przeprowadzenia bezpośredniego badania kotła gazowego, zaś M. S. nie będąc uprawnionym do wystawienia takiej opinii przeprowadziwszy badanie kotła gazowego i wiedząc o powyższym uprawnieniu A. C. poinformował go o prawidłowości podłączenia kotła, czym każdy z nich wyczerpał dyspozycję art. 271 § 1 k.k.

Za każde z przypisanych przestępstw Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonym na podstawie art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. kary po 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 zł wobec A. C., a wobec oskarżonego M. S. na kwotę 20 zł. Jednostkowe kary grzywny Sąd następnie połączył karą łączną, kształtując jej wymiar co do obu oskarżenia na 80 stawek dziennych grzywny przy niezmienionej wysokości stawki dziennej. Sąd Rejonowy zasądził ponadto od Skarbu Państwa koszty wynagrodzenia za udzieloną z urzędu obu oskarżonym nieopłaconą pomoc prawną, podwyższoną o obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług, przyznając na rzecz adw. J. S. i adw. A. M. kwoty po 2169,72 zł, a także na rzecz adw. P. B. kwotę 1.963,08 zł. W przedmiocie kosztów sądowych Sąd Rejonowy orzekł zwalniając A. C. i M. S. od ich zapłaty na rzecz Skarbu Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli prokurator oraz obrońcy obu oskarżonych.

Prokurator na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., art. 444 k.p.k. i art. 447 § 1 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w zakresie pkt 2 i 3 na niekorzyść oskarżonych i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 4 k.p.k. zapadłemu rozstrzygnięciu zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, które miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

-

art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 201 k.p.k., art. 167 k.p.k. polegającą na dokonaniu nieprawidłowej oceny dowodów, dokonanie jej dowolnie, a nie swobodnie, wbrew zasadzie wyrażonej w art. 7 k.p.k., nie opartej na całokształcie ujawnionego materiału dowodowego, a mianowicie nieuprawnionym pominięciu opinii biegłego z zakresu kominiarstwa P. R., z powodu zdaniem Sądu wydania jej w znacznej części w oparciu o materiał dowodowy w postaci zeznań złożonych w charakterze świadka przez oskarżonego M. S., podczas gdy powyższa opinia tylko w części oparta była na tym dowodzie, co powinno skutkować przeprowadzeniem z urzędu dowodu – opinii uzupełniającej tego samego biegłego, tym bardziej, że opinia ta nie była sprzeczna z uprzednio wydaną opinią biegłego w zakresie instalacji sanitarnych (wodociągowo kanalizacyjnych, wentylacji i ogrzewnictwa) – Z. M., a następnie niezasadnego powołania trzeciego biegłego – biegłego w zakresie rzemiosła kominiarskiego – M. Z. i zaniechanie przesłuchania ww. celem sprecyzowania jego wniosków co do przyczyny zatrucia tlenkiem węgla w dniu 18 marca 2013 r. jako niezbędnej kumulacji kilku czynników tj. wydobywania się tlenku węgla do pomieszczenia, czego przyczyną były: brak nawiewu z zewnątrz do pomieszczenia z kotłem CO gazowym, prawdopodobna niedrożność lub częściowa niedrożność przewodu spalinowego, niska temperatura powietrza zewnętrznego, kilkakrotne uruchamianie kotła pomimo sygnalizacji usterki, co doprowadziło do niepotrzebnego gromadzenia się spalin w pomieszczeniu oraz niezadziałanie czujnika ciągu w kotle gazowym spowodowane zbyt dużą nieszczelnością na połączeniu łącznika z przewodem spalinowym, podczas gdy uznana w pełni za wiarygodną opinia biegłego Z. M. wskazywała jedynie na nieprawidłowe połączenie kotła CO gazowego z kominem i brak właściwego nawiewu do kotła, co przy pewnych warunkach meteo spowodowało tzw. niepełne spalanie powodujące emisję do pomieszczenia tlenku węgla, co koreluje z niezasadnie odrzuconą w całości opinią biegłego w zakresie kominiarstwa P. R., a w konsekwencji doprowadziło do niesłusznej zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynów przypisanych ww. wyrokiem oskarżonym M. S. i A. C., po wyeliminowaniu kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynów poprzez usunięcie art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 1 i 3 k.k.;

-

art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 pkt 1 k.p.k. polegającą na dokonaniu nieprawidłowej oceny dowodów, dokonanie jej dowolnie, a nie swobodnie, wbrew zasadzie wyrażonej w art. 7 k.p.k., nie opartej na całokształcie ujawnionego materiału dowodowego, a mianowicie nieuprawnionym pominięciu zdjęć wykonanych w dniu 9 kwietnia 2013 r. w pomieszczeniu, gdzie zainstalowany był kocioł gazowy, przedłożonych w toku postępowania przez świadka I. P. i pokrzywdzoną D. Ł. i niewskazanie przez Sąd w uzasadnieniu ww. wyroku na jakich oparł się dowodach, uznając za udowodnione poświadczenie przez oskarżonych nieprawdy co do prawidłowości podłączenia kotła co gazowego w opinii z dnia 22 marca 2013 r.;

-

art. 413 k.p.k., poprzez nieprawidłowe określenie przypisanego oskarżonym M. S. i A. C. w pkt 3 wyroku czynu, iż doszło do jego popełnienia w dniu 22 marca 2012 r., gdy zebrany w sprawie materiał dowody wskazuje, iż opinia kominiarska nr 94/03/13 została wydana przez oskarżonych w dniu 22 marca 2013 r.

II.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej przez Sąd wobec oskarżonych M. S. i A. C. za poszczególne przypisane w pkt 2 i 3 wyroku przestępstwa poprzez wymierzenie A. C. za pierwszy i drugi czyn kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 zł każda, a M. S. za pierwszy i drugi czyn kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 20 zł każda, a także rażącej łagodności wymierzonej im kary łącznej grzywny tj. A. C. kary grzywny w wymiarze 80 stawek po 10 zł, a M. S. 80 stawek po 20 zł, nieadekwatnej do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów zabronionych, przez co kara ta nie uwzględnia celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie winna spełniać, by być sprawiedliwą w społecznym odczuciu.

Prokurator na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego M. S. na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i 444 § 1 k.p.k. zaskarżył zapadły wyrok w zakresie punktu 2 i 3 w całości i na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  w zakresie punktu 2 zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że w dniu wydawania opinii kominiarskiej nr 72/04/12 z dnia 30 kwietnia 2012 roku w zakresie prawidłowości podłączenia kotła gazowego w pomieszczeniach Centrum (...) usytuowanego w Ł. przy ul. (...), na parterze budynku kocioł gazowy był podłączony nieprawidłowo i tym samym w opinii tej poświadczała nieprawdę, podczas gdy zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy daje asumpt do przyjęcia, iż kocioł gazowy był podłączony prawidłowo, a brak jest jakiegokolwiek dowodu przeciwnego, który by poddawał w wątpliwość prawidłowość podłączenia tego urządzenia;

2.  w zakresie punktu 3 zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że w dniu wydawania opinii kominiarskiej nr 94/03/13 z dnia 22 marca 2013 roku w zakresie prawidłowości podłączenia kotła gazowego w pomieszczeniach Centrum (...) usytuowanego w Ł. przy ul. (...), na parterze budynku kocioł gazowy był podłączony nieprawidłowo i tym samym opinia ta poświadczała nieprawdę, podczas gdy w toku sprawy nie został ujawniony żaden dowód, który by dawał podstawę do ustalenia, iż urządzenie w tym dniu nie było prawidłowo podłączone.

Obrońca oskarżonego M. S. na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego M. S. od zarzucanych mu w punkcie 2 i 3 wyroku czynów.

Obrońca oskarżonego A. C. na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i 444 § 1 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w zakresie dotyczącym oskarżonego A. C. w części, tj. w zakresie pkt 2a., 3a. oraz 4 wyroku w całości i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  obrazę prawa materialnego, polegającą na naruszeniu art. 30 k.k. poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie okoliczności, że oskarżony pozostawał w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności kierowania do wykonania przeglądu kominiarskiego kominiarza niższego tytułem i sporządzenia opinii kominiarskiej w oparciu o przekazaną mu opinię ustną z przeglądu, a w konsekwencji, że nie popełnił przestępstwa;

2.  obrazę przepisów postępowania skutkującą wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej, polegającą na: naruszeniu art. 14 § 1 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu A. C. sprawstwa i winy w zakresie czynu z pkt 3a skarżonego wyroku, podczas gdy czyn ten nie był objęty aktem oskarżenia, co stanowi naruszenie zasady skargowości;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na:

-

bezzasadnym przyjęciu, że M. S. nie miał uprawnień do przeprowadzania przeglądów okresowych, podczas gdy każdy kominiarz (z wyjątkiem ucznia przyuczanego w cechu) posiada tożsame uprawnienia w zakresie okresowych przeglądów kominiarskich, czyszczenia przewodów i przeprowadzania prac konserwatorskich, przy czym opinie i ekspertyzy może sporządzać jedynie mistrz kominiarski;

-

przyjęciu, że A. C. dopuścił się poświadczenia nieprawdy w sporządzonych przez siebie opiniach kominiarskich, podczas gdy analiza treści znajdujących się w aktach sprawy opinii jednoznacznie wskazuje, że A. C. nieprawdy nie poświadczył, bowiem podpisał się pod sporządzoną przez siebie opinią, a nie pod protokołem okresowego przeglądu, i nie wynika z nich jakoby on miał te przeglądy przeprowadzać;

-

przyjęciu, że A. C. dopuścił się poświadczenia nieprawdy w sporządzonych przez siebie opiniach kominiarskich działając z zamiarem ewentualnym, podczas gdy żaden spośród zgromadzonych w sprawie dowodów nie wykazał, aby oskarżony w ogóle przewidywał możliwość popełnienia czynu zabronionego stypizowanego w art. 271 § 1 k.k. i na taką ewentualność się godził.

Obrońca oskarżonego A. C. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

a)  rozwiązanie węzła kary łącznej orzeczonej w pkt 4 wyroku;

b)  na zasadzie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Ewentualnie, w razie nieuwzględnienia przez Sąd Okręgowy zarzutu obrazy prawa materialnego obrońca wniósł o:

a)  rozwiązanie węzła kary łącznej orzeczonej w pkt 4 wyroku;

b)  w zakresie czynu z pkt 2 części dyspozytywnej wyroku – wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego;

c)  w zakresie czynu z pkt 3 części dyspozytywnej wyroku – na zasadzie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. oraz art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania w tym zakresie;

ewentualnie w razie niestwierdzenia wyjścia przez Sąd I instancji poza granice skargi, o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez prokuratora okazała się zasadna, skutkując koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku w zakresie punktów 2 i 3 i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Z kolei argumenty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych nie zasługiwały na uwzględnienie i nie mogły skutkować postulowanym rozstrzygnięciem w postaci uniewinnienia oskarżonych ewentualnie umorzenia postepowania. Ze względu na zasadność apelacji prokuratora, skutkującą koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku, Sąd odniesie się jedynie do podniesionego w apelacji obrońcy zarzutu zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej.

Sąd I instancji istotnie dopuścił się dostrzeżonego przez prokuratora błędu, polegającego na niesłusznym zdeprecjonowaniu opinii biegłego P. R., wskutek niesłusznego uznania, że opinia ta została wydana wyłącznie na podstawie informacji pochodzących od M. S., który w owym czasie składał zeznania jako świadek. Należy zgodzić się z prokuratorem, że wyżej wskazana opinia jedynie częściowo opierała się na zeznaniach M. S. i powinnością Sądu Rejonowego było przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej. Szczególnego znaczenia w tym kontekście nabiera fakt, że z opinii biegłego P. R. wynika, że opinia ta została wydana po dokonaniu oględzin na miejscu zdarzenia, tak więc zeznania M. S. występującego w roli świadka nie stanowiły wyłącznej podstawy ustaleń biegłego. Należy też przyznać rację prokuratorowi, że opinia biegłego P. R. korespondowała z wcześniejszą opinią biegłego Z. M.. W tym stanie rzeczy zaniechanie Sądu meriti w powyższym zakresie stanowiło obrazę prawa procesowego, a jej wpływ na treść wyroku jest niezaprzeczalny, bowiem wnioski biegłego P. R. nie zostały wzięte pod uwagę przez Sąd, pomimo ich doniosłości dla stwierdzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych.

Po wtóre należy dostrzec, że w świetle poczynionych ustaleń faktycznych zaistnienie zdarzenia w postaci zatrucia pokrzywdzonych tlenkiem węgla było efektem kumulatywnego wystąpienia kilku przyczyn, tj. braku nawiewu powietrza z zewnątrz, niedrożności przewodu kominowego, niskiej temperatury powietrza, ponawiania prób włączenia kotła CO i niezadziałaniem czujnika ciągu w kotle gazowym spowodowanym zbyt dużą nieszczelnością na połączeniu łącznika z przewodem spalinowym. Rolą Sądu było przeprowadzenie testu sine qua non, aby stwierdzić, czy czyny zarzucone oskarżonym pozostawały w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem oraz ustalenie, czy do zdarzenia doszłoby, gdyby nie wystąpiły wszystkie jego przyczyny wynikające z poczynionych ustaleń. Sąd I instancji popełnił również uchybienie proceduralne nie dopuszczając dowodu z uzupełniającej opinii ustnej na rozprawie biegłego M. Z., podczas gdy dowód ten był konieczny dla uściślenia wniosków postawionych w wydanej opinii pisemnej, tj. uzyskania kategorycznej odpowiedzi na pytanie o to, czy w ogóle doszłoby do zatrucia pokrzywdzonych tlenkiem węgla, gdyby nie dodatkowe okoliczności wskazane wyżej. Błędem ponadto było przedwczesne uznanie, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do realizacji znamion przestępstwa z art. 160 § 1 k.k. Prawidłowa ocena, czy doszło do wyczerpania ustawowych znamion tego czynu zabronionego, możliwa będzie dopiero po zebraniu całości materiału dowodowego i poddaniu go kompleksowej analizie, czego dotąd nie dokonano. Nie można jednak nie zauważyć, że uznanie ocenianego zdarzenia jako niestwarzającego bezpośredniego i realnego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podczas gdy jedynie przybycie do salonu (...) i jej interwencja zapobiegły możliwym dalszym niekorzystnym skutkom dla życia i zdrowia D. Ł., jest nieuprawnione. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd meriti przedwcześnie i w oparciu o niewystarczający w tym zakresie materiał dowodowy zadecydował o wyeliminowania przepisu art. 160 § 1 k.k. z kwalifikacji prawnej czynów ostatecznie przypisanych oskarżonym, tym bardziej, że jak trafnie wskazuje prokurator w apelacji, już samo zwiększenie istniejącego zagrożenia wypełnia znamiona tego przestępstwa, co Sąd Rejonowy przeoczył.

Z uwagi na podniesienie przez obrońcę oskarżonego A. C. zarzutu rangi bezwzględnej przyczyny odwoławczej Sąd Okręgowy uznał za konieczne odnieść się do niego. Na podstawie analizy akt sprawy nie można mieć wątpliwości, że Sąd I instancji rzeczywiście dopuścił się błędu, nie mniej jednak błąd ten w żadnej mierze nie stanowi wykroczenia poza przewidzianą w art. 14 § 1 k.p.k. zasadę skargowości. Uchybienie Sądu Rejonowego polegające na wskazaniu błędnej daty czynu i numeru opinii należy traktować jako zwykłą omyłkę mogącą podlegać korekcie w toku ponownego rozpoznania sprawy. Jak bowiem wynika z treści uzasadnienia wyroku, w szczególności z dowodów powołanych przez sąd pod ustaleniami faktycznymi dotyczącymi zarzutu II. z aktu oskarżenia, przedmiotem oceny i analizy Sądu Rejonowego było właśnie zdarzenie z dnia 22 marca 2013 r. w Ł., polegające na poświadczeniu nieprawdy w Opinii kominiarskiej nr 94/03/13. W uzupełnieniu powyższej argumentacji należy jeszcze przywołać treść postanowienia Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie II AKz 13/11, w którym stwierdzono, iż „ oczywiste omyłki pisarskie mogą dotyczyć każdego elementu orzeczenia, bez względu na jego doniosłość procesową i merytoryczny charakter. Przewidziana w art. 105 k.p.k. regulacja pozwala na prostowanie tylko oczywistych omyłek, a więc takich błędów zawartych w orzeczeniu, które w sposób niebudzący wątpliwości wynikły jedynie z omyłek, a więc nie są następstwem celowego działania i - z racji takiego charakteru, ocenianego w kontekście całokształtu związanych z ich zaistnieniem ustaleń - są "widoczne na pierwszy rzut oka”. Tym samym postawiony zarzut dotyczący popełnienia przez Sąd I instancji błędu przybierającego postać bezwzględnej przyczyny odwoławczej jest niesłuszny.

Ponieważ wskutek wniesienia przez prokuratora zasadnej apelacji na niekorzyść oskarżonych zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu w części objętej zakresem zaskarżenia, tj. w zakresie punktów 2. i 3., rozpatrywanie pozostałych zarzutów podniesionych przez skarżących byłoby zbędne i przedwczesne.

Orzeczenie w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonych od czynu zarzuconego im w punkcie III. aktu oskarżenia nie było przedmiotem zaskarżenia, wobec czego jest prawomocne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok w zakresie czynów zarzuconych oskarżonym w punktach II. i III. aktu oskarżenia i przekazał w tym przedmiocie sprawę Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi do ponownego rozpoznania. Podczas ponownego rozpoznawania sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi ponownie postępowanie dowodowe bacząc, aby wyeliminować powołane w niniejszym uzasadnieniu uchybienia, które legły u podstaw wydanego orzeczenia kasatoryjnego.