Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

M. C. (1) została oskarżona o to, że:

II. w dniu 27 listopada 2014 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 42.530 złotych Bank (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd uprawnionego pracownika banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr (...) na kwotę 50.000 złotych, przedkładając w tym celu uprzednio podrobiony dokument – PIT -36 za rok podatkowy 2013 oraz informację o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2013 poświadczające nieprawdę co do wysokości uzyskanego dochodu oraz poświadczające nieprawdę co do wysokości uzyskanego dochodu dokumenty w postaci Zbiorczych podsumowań księgi przychodów i rozchodów za 2013 i 2014 rok, co miało istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III. w dniu 9 stycznia 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 17.020,68 złotych Bank (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd uprawnionego pracownika banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu gotówkowego nr (...) na kwotę 18.285 złotych oraz umowy o udzielenie kredytu i wydanie karty płatniczej nr (...) na kwotę 1.000 złotych,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

IV. w dniu 9 stycznia 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 14.842,98 złotych (...) Bank (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd uprawnionego pracownika banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętej pożyczki na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) na kwotę 15.000 złotych, przedkładając w tym celu poświadczający nieprawdę dokument co do wysokości uzyskanego dochodu dokumenty w postaci Zbiorczego podsumowania księgi przychodów i rozchodów za 2014 rok, co miało istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V. w dniu 23 stycznia 2015 roku w A., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 37.146,60 złotych (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd uprawnionego pracownika banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr (...) na kwotę 48.400 złotych przedkładając w tym celu uprzednio podrobiony dokument – PIT -36 za rok podatkowy 2013 oraz informację o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2013 poświadczające nieprawdę co do wysokości uzyskanego dochodu, co miało istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VI. w dniu 8 maja 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 48.665,95 złotych (...) Bank S.A. poprzez wprowadzenie w błąd uprawnionego pracownika banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr BG/KR- (...) na kwotę 50.000 złotych przedkładając w tym celu uprzednio podrobiony dokument – PIT -36 za rok podatkowy 2014 oraz informację o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2014 poświadczające nieprawdę co do wysokości uzyskanego dochodu oraz poświadczające nieprawdę co do wysokości uzyskanego dochodu, co miało istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VII. w dniu 28 lipca 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27.300 złotych (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. poprzez wprowadzenie w błąd uprawnionego pracownika banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr (...) na kwotę 25.000 złotych przedkładając w tym celu uprzednio podrobiony dokument – PIT -36 za rok podatkowy 2014 oraz informację o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2014 poświadczające nieprawdę co do wysokości uzyskanego dochodu, co miało istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VIII. w dniu 5 sierpnia 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 18.817,18 złotych (...) Agricole poprzez wprowadzenie w błąd uprawnionego pracownika banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr (...) na kwotę 15.000 złotych przedkładając w tym celu poświadczający nieprawdę dokument co do wysokości uzyskanego dochodu w postaci Zbiorczego podsumowania księgi przychodów i rozchodów za 2015 rok, co miało istotne znacznie dla uzyskania tego kredytu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2018 roku, w sprawie o sygn. akt VI K 835/17, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

I.  M. C. (1) w ramach czynu zarzucanego jej w pkt II wstępnej części wyroku uznał za winną popełnienia tego, że w dniu 27 listopada 2014 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 50.000 złotych Bank (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr (...), poprzez przedłożenie w tym celu poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci – PIT – 36 i informacji o wysokości dochodu za rok podatkowy 2013 oraz zbiorczych podsumowań księgi przychodów i rozchodów za 2013 i 2014 rok, które miały istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu, czym wypełniła dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej M. C. (1) karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  oskarżoną M. C. (1) w ramach zarzucanego jej w pkt III wstępnej części wyroku czynu uznał za winną popełnienia tego, że w dniu 09 stycznia 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziły do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci udzielenia dwóch kredytów - w kwocie 18.285 złotych wynikającego z umowy o kredyt gotówkowy nr (...) oraz 1.000 złotych, wynikającego z wydania karty kredytowej nr (...) Bank (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętych kredytów oraz przedłożenie nierzetelnego pisemnego oświadczenia o zarobkach M. W. (1), co miało istotne znaczenie dla uzyskania tych kredytów, czym wypełniła dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej M. C. (1) karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

III.  oskarżoną M. C. (1) w ramach zarzucanego jej w pkt IV wstępnej części wyroku czynu uznał za winną popełnienia tego, że w dniu 09 stycznia 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15.000 złotych (...) Bank (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętej pożyczki na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...), przedkładając w tym celu nierzetelne pisemne oświadczenie M. W. (1) o wysokości uzyskiwanych dochodów oraz poświadczającego nieprawdę dokumentu w postaci zbiorczego podsumowania księgi przychodów i rozchodów za 2014 rok, które miały istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu, czym wypełniła dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej M. C. (1) karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  oskarżoną M. C. (1) w ramach zarzucanego jej w pkt V wstępnej części wyroku czynu uznał za winną popełnienia tego, że w dniu 23 stycznia 2015 roku w A., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 48.400 złotych (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr (...) przedkładając w tym celu poświadczające nieprawdę dokumenty – PIT -36 i informację o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej za rok podatkowy 2013 oraz nierzetelne pisemne oświadczenie o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2013, co miało istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu, czym wypełniła dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej M. C. (1) karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

V.  oskarżoną M. C. (1) w ramach zarzucanego jej w pkt VI wstępnej części wyroku czynu uznał za winną popełnienia tego, że w dniu 08 maja 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 50.000 złotych (...) Bank S.A. poprzez wprowadzenie w błąd banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr BG/KR- (...) przedkładając w tym celu poświadczające nieprawdę dokumenty – PIT -36 i informację o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej za rok podatkowy 2014, mające istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu, czym wypełniła dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej M. C. (1) karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  oskarżoną M. C. (1) w ramach zarzucanego jej w pkt VII wstępnej części wyroku czynu uznał za winną popełnienia tego, że w dniu 28 lipca 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 25.000 złotych (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. poprzez wprowadzenie w błąd uprawnionego pracownika banku co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego kredytu na podstawie umowy kredytu nr (...) na kwotę 25.000 złotych przedkładając w tym celu poświadczające nieprawdę dokumenty – PIT -36 za rok podatkowy 2014 oraz informację o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2014, które miały istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu, czym wypełniły dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej M. C. (1) karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

VII.  oskarżoną M. C. (1) w ramach zarzucanego jej w pkt VIII wstępnej części wyroku czynu uznał za winną popełnienia tego, że w dniu 05 sierpnia 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 21.649,70 złotych (...) Agricole poprzez wprowadzenie w błąd banku co do zamiaru i możliwości spłaty pożyczki na podstawie umowy nr (...) przedkładając w tym celu poświadczający nieprawdę dokument w postaci zbiorczego podsumowania księgi przychodów i rozchodów za 2015 rok, oraz nierzetelne pisemne oświadczenie o wysokości dochodu, które miały istotne znacznie dla uzyskania tego kredytu, czym wypełniła dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej M. C. (1) karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

VIII.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonej M. C. (1) w pkt I-VII kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył jej karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

X.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. nałożył na oskarżone M. W. (1) i M. C. (1) obowiązek solidarnego naprawienia szkody w całości na rzecz:

(...) Bank (...) S.A. w kwocie 24.479,16 w związku ze skazaniem za czyn przypisany oskarżonym w pkt VI wyroku,

- (...) S.A. w kwocie 37.146,60 w związku ze skazaniem za czyn przypisany oskarżonym w pkt IV wyroku,

(...) Bank S.A. w kwocie 19.466,38 w związku ze skazaniem za czyn przypisany oskarżonym w pkt V wyroku,

- Bank (...) S.A. w kwocie 42.530 złotych w związku ze skazaniem za czyn przypisany oskarżonym w pkt I wyroku,

(...) Bank (...) S.A. w kwocie 18.817,67 w związku ze skazaniem za czyn przypisany oskarżonym w pkt VII wyroku,

(...) Bank (...) S.A. w kwocie 14.842,98 w związku ze skazaniem za czyn przypisany oskarżonym w pkt III wyroku,

XI.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. Ł. kwotę 1.033,20 tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonej M. C. (1) z urzędu,

XII.  zwolnił oskarżoną M. C. (1) z obowiązku ponoszenia kosztów procesu, wydatkami obciążając Skarb Państwa

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonej M. C. (1).

Obrońca oskarżonej M. C. (1), na podstawie art. 425 k.p.k., art. 444 k.p.k. oraz art. 447 § 1 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonej, zarzucając skarżonemu rozstrzygnięciu, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k.:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegającą zwłaszcza na:

-

niesłusznym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej, w których opisywała zakres swojej „współpracy” przy kredytach udzielanych M. W., wykluczający jej współsprawstwo w zakresie zarzucanych jej czynów,

-

niesłusznym uznaniu części wyjaśnień M. W. (1) dot. roli M. C. w zarzucanych czynach za wiarygodne, w sytuacji gdy oskarżona miała interes procesowy w tym aby przedstawić przebieg wydarzeń w sposób korzystny dla siebie a nie koniecznie odpowiadający prawdzie, a ponadto Sąd w wielu miejscach wskazuje na niewiarygodność czy nielogiczność jej wyjaśnień,

-

mylnym uznaniu, że zeznania M. G. i A. S. niewiele wniosły do sprawy, a zgromadzony materiał nie pozwolił na ustalenie, że świadkowie Ci byli bezpośrednio zaangażowane w udzielanie kredytów opisanych w zarzutach w sytuacji, gdy to właśnie te osoby winny ponieść odpowiedzialność za zarzucane oskarżonej M. C. czyny,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na nietrafnym ustaleniu, że:

-

to osk. M. C. nakłoniła M. W. do zawierania umów kredytowych w sytuacji, gdy ze słów tej ostatniej to nie wynika -vide wyjaśnienia z rozprawy z 2.10.2017r. „pani C. nic mi nie kazała”,

-

to osk. M. C. przekazała M. W. sfałszowane dokumenty w postaci księgi pr2ychodów i rozchodów w sytuacji, gdy ze słów M. W. wynika, że dokumenty te otrzymała od A. S. lub M. G. (k.291) oraz od J. G. (wyjaśnienia w śledztwie i na rozprawie w dn. 2.10. (...).),

-

to osk. M. C. zajmowała się wyszukiwaniem placówek kredytowych oraz osób pośredniczących w kontaktach z bankami przy obsłudze wniosków kredytowych, gdy ze słów C. wynika, że jej udział w zarzucanych czynach ograniczy! się do skontaktowania W. z A. S., która dalej „pilotowała” działania osk. W.

-

osk. M. W. przekazała osk. C. większość pieniędzy z kredytów z pkt I-IV wyroku ( (...), (...) Agricole, (...)) z przeznaczeniem „na BIK” czy „zamknięcie kredytów” w sytuacji gdy sam Sąd nie daje wiary w to tłumaczenie, uznaje je za nielogiczne i naiwne z punktu widzenia poziomu wykształcenia osk. M. W. (magister matematyki)

-

działaniu osk. M. C. można przypisać bezpośredni zamiar popełnienia 7 kierunkowych przestępstw oszustwa na szkodę wielu banków w łącznej kwocie ponad 230 tys. zł w sytuacji, gdy oskarżona nie figurowała w żadnej umowie kredytowej, towarzysko uczestniczyła z kredytobiorczynią w 2 placówkach bankowych, otrzymała z kredytów od kredytobiorczyni łącznie 4400 zł tytułem pożyczki (niecałe 2% łącznej wartości kredytów ⁷), a przy 3 ostatnich kredytach w ogóle nie uczestniczyła, co wyklucza jej sprawstwo.

Z ostrożności procesowej obrońca oskarżonej powyższemu rozstrzygnięciu zarzucił:

3. rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonej kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdy współoskarżonej W. za te same czyny wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, co powoduje, że kara wymierzona oskarżonej jest niewspółmiernie surowa do stopnia jej winy i roli w przestępstwie.

W konkluzji obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o ustalenie, że swoim zachowaniem oskarżona M. C. udzieliła pomocy oskarżonej M. W. przy popełnieniu czynów zabronionych i wymierzenie za to kary łącznej pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Z uwagi na fakt, iż wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia niniejszego wyroku złożył jedynie obrońca oskarżonej M. C. (1), Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 423 § 1a k.p.k., ograniczył uzasadnienie do części odnoszącej się do oskarżonej M. C. (1).

Apelacja obrońcy oskarżonej M. C. (1) nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy zauważyć, że sąd rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania karnego, a uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom proceduralnym i nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów i jest zgodne z zasadami prawidłowego rozumowania.

Sąd pierwszej instancji w sposób wyczerpujący i logicznie niesprzeczny uzasadnił w oparciu o jakie dowody uznał oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu przestępstwa oraz dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym, a w szczególności należycie uzasadnił, dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej nieprzyznającej się do popełnienia zarzucanych jej czynów przestępczych.

Argumenty podniesione we wniesionej apelacji stanowią w istocie polemikę z rozstrzygnięciem sądu meriti oraz dokonaną przez ten sąd oceną dowodów, która znajduje ochronę w treści art. 7 k.p.k.

Właściwie wszystkie zarzuty wniesionej apelacji, dotyczące tak obrazy przepisów postępowania, która miała mieć wpływ na treść wyroku w postaci naruszenia naczelnych zasad postępowania karnego – wyrażonej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 5 k.p.k. zasady domniemania niewinności, wyrażonej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu, jak i rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych mają polemiczny charakter.

Trzeba w tym miejscu przypomnieć, iż to sąd pierwszej instancji jest organem właściwym do rozstrzygania sprawy i do oceny dowodów. Zgodnie z art. 7 k.p.k. kształtuje on swoje przekonanie dotyczące przebiegu zdarzenia na zasadzie swobodnej oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. Co przy tym ważne – ocena swobodna nie jest równoznaczna z oceną dowolną, jako że musi ona zostać przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Co więcej – przeprowadzając ocenę materiału dowodowego sąd jest z urzędu zobowiązany do tego, aby badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.).

Tymczasem ani oskarżony, ani jego obrońca – prowadząc polemikę z ustaleniami
i wnioskami sądu pierwszej instancji – nie muszą kierować się powyższą zasadą obiektywizmu. Mogą bowiem całkowicie pomijać, bagatelizować, czy też spychać na dalszy plan te dowody, które są niewygodne z punktu widzenia realizacji linii obrony oraz równocześnie podkreślać i nadawać szczególne znaczenie tym, które są z tego punktu widzenia wygodne, mogą również w odmienny od sądu sposób interpretować różne okoliczności, nadawać im inne znaczenia. I taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie – w argumentacji podniesionej w treści wniesionego środka zaskarżenia obrońca oskarżonej przedstawił bowiem swój własny, odmienny punkt widzenia na dokonaną przez sąd pierwszej instancji ocenę przeprowadzonych dowodów, forsując pogląd, iż oskarżona co najwyżej udzieliła pomocy M. W. (1) przy zaciąganiu przez współoskarżoną kredytów, których ta nie miała zamiaru spłacać.

Tymczasem prawidłowo ustalony w niniejszej sprawie, w oparciu o dokumentację kredytową, wyjaśnienia M. W. (1), częściowo wyjaśnienia samej M. C. (1), a także zeznania świadków, stan faktyczny prowadzi do konstatacji, że to oskarżona M. C. (1) była głównym organizatorem całego procederu zaciągania kredytów na szkodę różnych banków. To oskarżona przygotowywała niezbędne dokumenty i instruowała M. W. (1) co i kiedy należy zrobić, to oskarżona towarzyszyła M. W. (1) podczas wizyt w poszczególnych instytucjach kredytowych, albo wskazywała osobę, z którą M. W. (1) miała się tam każdorazowo udać, w końcu to M. C. (1) (albo osoba przez nią wskazana) odbierała od M. W. (1) środki finansowe pozyskane z zaciągniętych w ten sposób kredytów i dalej rozdysponowywała tymi środkami. Z wyjaśnień M. C. (1) wynika wprost, iż miała świadomość, że dokumenty składane przez M. W. (1) w poszczególnych bankach są sfałszowane. Wskazać należy, iż z zeznań jednego ze świadków (M. G. (2)) wynika wprost, że M. C. (1) przychodziła do punktu kredytowego na (...) B. i przyprowadzała tam klientów. Sam fakt, iż oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów przestępczych – w świetle ustalonego stanu faktycznego – uznać należy za li tylko za przyjętą przez nią linię obrony. Jak wynika z wyjaśnień M. W. (1), oskarżona poznała współoskarżoną przychodząc do prowadzonego przez nią punktu ksero i punktu In P., w ten sposób nawiązując z nią znajomość, która z czasem zaowocowała propozycją M. C. (1), by M. W. (1) zaciągnęła kredyt „którego nie będzie trzeba spłacać”. Kobiety porozumiały się, M. W. (1) zgodziła się z czasem na propozycje M. C. (1), a następnie wykonywała instrukcje polecone jej przez oskarżoną. Brak jest w niniejszej sprawie powodów do podważenia ustaleń poczynionych przez sąd pierwszej instancji, który w sposób rzetelny i wnikliwy rozważył zgromadzony materiał dowodowy i wyciągnął z niego prawidłowe wnioski.

Na gruncie powyższego nie ma racji skarżący zarzucając wyrokowi sądu pierwszej instancji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 marca 1975 roku, wielokrotnie następnie cytowanym w późniejszych orzeczeniach, „zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego w tej mierze poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych” (sygn. akt II KR 355/75, opubl. OSNGP 9/75, poz. 84, s. 12). Ponadto zwrócić uwagę należy na wyrażony w judykaturze oraz w doktrynie pogląd, zgodnie z którym „ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, gdy w procedurze dochodzenia do nich sąd orzekający uchybił dyrektywom z art. 7 k.p.k., to jest pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno – odwoławczej” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 06 czerwca 2013 roku, sygn. akt II AKa 159/13, opubl. na stronie internetowej orzeczenia.ms.gov.pl). Jak wyżej wskazano, sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie uchybienia zasadzie wyrażonej w art. 7 k.p.k., a co za tym idzie nie stwierdzono również popełnienia przez sąd pierwszej instancji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Argumenty skarżącego podniesione we wniesionej apelacji, dotyczące zarzutu naruszenia tak zasady swobodnej oceny dowodów, jak i błędu w ustaleniach faktycznych, nie odnosiły się do okoliczności pominiętych lub niedostrzeżonych przez sąd rejonowy, a jedynie sprowadzały się do polemiki z ustaleniami sądu meriti i dokonaną przez ten sąd analizą i oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. O popełnieniu błędu w ustaleniach faktycznych przez sąd meriti w tym zakresie nie może być zatem w niniejszej sprawie mowy.

Mając powyższe na uwadze, w realiach niniejszej sprawy uznać należało, iż przyjęcie przez sąd rejonowy zawinionego sprawstwa oskarżonej M. C. (1) odnośnie wszystkich przypisanych jej czynów przestępczych było w pełni uzasadnione.

Kwalifikacja prawna czynów przestępczych przypisanych oskarżonej także odpowiada prawu.

Orzeczenie o karach jednostkowych wymierzonych oskarżonej M. C. (1) za przypisane jej przestępstwa zawarte w zaskarżonym wyroku jak też orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności, w ocenie sądu odwoławczego, jest prawidłowe i nie ma powodu do jego korekty.

Sąd meriti w sposób wnikliwy i rzetelny rozważył wszystkie okoliczności niniejszej sprawy zwłaszcza zaś okoliczności łagodzące i obciążające mające wpływ na wymiar kary i wymierzył oskarżonej karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara nie nosi znamion kary rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. i która odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 k.k.

W utrwalonym orzecznictwie wskazuje się, że „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd I instancji a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. Ma to miejsce zatem wówczas, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania i celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Praktycznie zachodzi zaś wtedy, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą „niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt II AKa 266/10, opubl. LEX nr 686862).

Kontrola instancyjna skarżonego rozstrzygnięcia pozwoliła natomiast na stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji kierował się i w pełni uwzględnił zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone w art. 53 k.k., nie naruszając przy tym granic swobodnego uznania sędziowskiego. Sąd meriti w sposób właściwy uzasadnił swój pogląd dotyczący prawidłowej reakcji karnej na popełnione przez oskarżoną przestępstwa. Przede wszystkim podkreślić należy, iż oskarżona M. C. (1) pełniła wiodącą rolę w popełnieniu wszystkich zarzuconych jej czynów przestępczych, to ona zaplanowała i zorganizowała cały przestępczy proceder, znajdując osobę, którą namówiła do współpracy i którą kierowała w taki sposób, by osiągnąć zamierzony przez siebie cel. Nie bez znaczenia dla takiego wymiaru kary była również wielokrotna uprzednia karalność M. C. (1) za przestępstwa oszustwa. Wcześniejsza karalność oskarżonej, choć powinna wpłynąć na oskarżoną wychowawczo i spowodować poprawę jej postępowania – takiego skutku nie wywołała – M. C. (1), pomimo posiadania wcześniejszych wyroków skazujących, w tym na karę pozbawienia wolności, nadal popełniała takie same przestępstwa – w rozmowie z M. W. (1) wprost wskazała, że dzięki tak zaciąganym kredytom kupiła dzieciom mieszkania i samochody. Postawa oskarżonej świadczy o jej lekceważącym stosunku do obowiązujących przepisów prawnych. Oczywiście, sąd rejonowy orzekając wobec oskarżonej karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności miał na względzie jej aktualną postawę wynikającą z opinii z zakładu karnego, z której wynika, że M. C. (1) żałuje popełnionych przestępstw, wykazuje krytyczny stosunek do uprzednio prowadzonego trybu życia, ma pozytywną opinię i była wielokrotnie nagradzana za sumienne wywiązywanie się z obowiązków w miejscu pracy oraz udział w zajęciach kulturalno – oświatowych, jednakże w świetle ustaleń poczynionych przez sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie, wskazać należy, iż owa postawa oskarżonej aktualnie prezentowana w zakładzie karnym jest w zasadzie jedyną okolicznością łagodzącą i samodzielnie nie może przesądzać o formułowaniu pozytywnej prognozy kryminologicznej w stosunku do M. C. (1) i uprawniać do stosowania wobec niego kary łagodniejszej aniżeli wymierzona jej przez sąd meriti kara pozbawienia wolności.

Mając zatem powyższe na względzie należy uznać, że orzeczona wobec oskarżonej przez sąd pierwszej instancji kara łączna w rozmiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane jej przestępstwa nie nosi znamion kary rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się zatem w niniejszej sprawie tego rodzaju uchybień, które skutkować musiałyby uniewinnieniem oskarżonej M. C. (1) od popełnienia zarzucanych jej czynów przestępczych, czego domagał się obrońca oskarżonej we wniesionym środku odwoławczym albo koniecznością uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy nie znalazł zatem podstaw do uwzględnienia apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej M. C. (1) i dlatego na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał zaskarżony wyrok w mocy jako odpowiadający prawu.

Z uwagi na fakt, że oskarżona korzystała z pomocy obrońcy z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016r., poz. 1714) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. Ł. kwotę 516,60 złotych tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej M. C. (1) z urzędu w postępowaniu przed sądem drugiej instancji.

Ponadto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., mając na względzie sytuację majątkową i osobistą oskarżonej oraz fakt, iż odbywa ona aktualnie karę pozbawienia wolności, sąd odwoławczy zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.