Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

D. M. została obwiniona o to, że:

I. w dniu 27 września 2015 roku około godz. 13.21 w S. przy ulicy (...) wywołała niepotrzebną czynność organu ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego w postaci interwencji przeprowadzonej przez funkcjonariuszy K. w S., to jest o wykroczenie z art. 66 § 1 k.w.

II. w dniu 27 września 2015 roku około godz. 15.27 w S. przy ulicy (...) wywołała niepotrzebną czynność organu ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego w postaci interwencji przeprowadzonej przez funkcjonariuszy K. w S., to jest o wykroczenie z art. 66 § 1 k.w.

III. w dniu 26 września 2015 roku około 17.00 w S. przy ulicy (...) w celu dokuczenia J. M. zamknęła bramę i furtkę wejściową na teren posesji, uniemożliwiając mu dostanie się, czym złośliwie go niepokoiła, tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

IV. w dniu 27 września 2015 roku około 15.20 w S. przy ulicy (...) w celu dokuczenia A. K. zamknęła bramę i furtkę wejściową na teren posesji uniemożliwiając mu dostanie się, czym złośliwie ją niepokoiła, tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

V. w dniu 27 września 2015 roku około 20.00 w S. przy ulicy (...) w celu dokuczenia J. M. zamknęła bramę i furtkę wejściową na teren posesji, uniemożliwiając mu dostanie się, czym złośliwie go niepokoiła, tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

Wyrokiem z dnia 18 maja 2016 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach, w sprawie o sygn. akt II W 160/16, uniewinnił D. M. od popełnienia zarzucanych jej czynów zabronionych opisanych w pkt III, IV, V wyczerpujących dyspozycję art. 107 k.w.

Uznał obwinioną D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt I i II wyczerpujących znamiona wykroczeń z art. 66 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 66 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył obwinionej łącznie karę 500 złotych grzywny;

Na podstawie art. 66 § 2 k.w. zasądził od obwinionej D. M. na rzecz Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. kwotę 500 złotych tytułem nawiązki, orzekł o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionej z urzędu oraz zwolnił obwinioną od kosztów postępowania.

Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony w części dotyczącej ukarania za wykroczenia z art. 66 § 1 k.w. apelacją przez obrońcę obwinionej, który zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść rozstrzygnięcia, polegający na niesłusznym uznaniu, że obwiniona zgłaszając w dniu 27 września 2015 roku dwukrotnie zawiadomienia do K. S. podawała niezgodne z prawdą informacje, wprowadzając w błąd policję, działając w celu wywołania i wywołując niepotrzebne interwencje policyjne, podczas gdy zebrany materiał dowodowy, a w szczególności treść nagranych zawiadomień, nie dawał podstaw do takich ustaleń.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca obwinionej wniósł o zmianę wyroku sądu I instancji w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie obwinionej od stawianych jej zarzutów w pkt I i II wniosku o ukaranie (pkt 2, 3 wyroku) ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Skierniewicach do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionej była o tyle zasadna, że skutkowała wszczęciem kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku i doprowadziła do jego zmiany.

Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego w tej części, w której ocenił, iż zainicjowane przez obwinioną interwencje policji w dniu 27 września 2015 roku o godzinie 13:21 i o godzinie 15:27 stanowiły niepotrzebną czynność organu ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego w rozumieniu art. 66 § 1 k.w.

Nie można zgodzić się z argumentacją obrońcy, iż w analizowanej sprawie zachodzą podstawy do uniewinnienia obwinionej. Zarówno w przypadku pierwszej jak i drugiej interwencji obwiniona wprowadziła w błąd policję stwarzając pozory, że znalazła się w takiej sytuacji, w której niezbędna jest wizyta funkcjonariuszy policji na terenie posesji w S. przy ul. (...), przejaskrawiając w sposób wykazany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zaistniały stan rzeczy, czym dwukrotnie wywołała niepotrzebną czynność funkcjonariuszy policji.

Dokonując oceny powyższej sytuacji nie można jednak tracić z pola widzenia faktu, że działania obwinionej wynikały z głęboko osadzonego konfliktu rodzinnego, w który żywo były zaangażowane obie jego strony. Zachowania obwinionej, polegającego na telefonicznym powiadomieniu policji o zaistniałych faktach, nie cechowała jednak złośliwość, ani nie nosiło ono znamion wybryku, lecz wynikało z subiektywnego przekonania, że funkcjonariusze policji powinni uczestniczyć w każdych negatywnych zdarzeniach rodzinnych.

Należy podkreślić, iż wezwań policji pod wskazany adres w ubiegłym roku było kilkadziesiąt i były one zgłaszane przez obie strony. Pozostając w długoletnim kryzysie rodzinnym obwiniona straciła umiejętność wyważenia oraz dokonania oceny zdarzeń i zagrożeń wynikających z kolejnych konfrontacji z mężem. Oceniając materiał dowodowy pod kątem odpowiedzialności obwinionej Sąd Rejonowy w sposób niedostateczny uwzględnił charakter i okoliczności czynu, w tym motywację działania obwinionej oraz jej właściwości i warunki osobiste.

Wskazane wyżej okoliczności przemawiały za uznaniem, iż zasadne będzie zastosowanie wobec obwinionej nadzwyczajnego złagodzenia kary. Celem tego postępowania nie powinna być bowiem prosta odpłata dla obwinionej, ale spowodowanie aby uświadomiła sobie, że interwencje policji nie doprowadzą do poprawy sytuacji w jej małżeństwie, gdyż nie mają takich mocy sprawczych. Jednocześnie wzywanie policji w każdej sytuacji, którą obwiniona uważa za konfliktową, a która może zostać załatwiona w inny sposób, jak choćby poprzez zaprzestanie kontaktów z mężem, z którym pozostaje w separacji bez obustronnej woli odbudowy związku, oraz poprzez zaprzestanie przebywania na posesji, która nie stanowi jej własności niepotrzebnie obarcza organy powołane do ochrony bezpieczeństwa angażując ich czas i środki, które powinny być wykorzystane dla zdarzeń, które tego niezbędnie wymagają.

Środkiem wystarczającym dla osiągnięcia celów postępowania będzie kara nagany.

Mając na uwadze fakt, iż obwiniona jest osobą bezrobotną, posiadającą na utrzymaniu dwoje dzieci, utrzymującą się jedynie z zasiłku pielęgnacyjnego, nie było zasadne orzekanie wobec niej nawiązki na rzecz Komendy Wojewódzkiej Policji.

Z uwagi na fakt, iż obwiniona korzystała z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu postępowaniu odwoławczym, zaś koszty pomocy prawnej nie zostały uiszczone w całości ani w części Sąd Okręgowy zasądził na rzecz obrońcy obwinionej kwotę 516,60 zł tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną z urzędu w postępowaniu odwoławczym ustalając ją w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1801).

Z tych samych powodów, które zostały omówione przy uzasadnieniu odstąpienia od orzeczenia nawiązki na rzecz KWP w Ł. Sąd Okręgowy zwolnił obwinioną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że ich uiszczenie z uwagi na sytuację materialną obwinionej byłoby dla niej zbyt uciążliwe.