Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

M. S. został oskarżony o to, że w dniu 08 sierpnia 2015 w Ł. przy ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,45 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

to jest o czyn z art. 178a § 1 kk

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2016 roku, w sprawie o sygn. akt VII K 536/15:

1.  oskarżonego M. S. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu, którym wyczerpał dyspozycję art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 40 złotych;

2.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. S. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat;

3.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. zaliczył oskarżonemu M. S. na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 08 sierpnia 2015 roku;

4.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł od oskarżonego M. S. świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

5.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 320 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych za postępowanie w I instancji.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego M. S. .

Obrońca oskarżonego, na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczonej kary na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. obrońca oskarżonego skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w relacji do celów jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, wyrażającą się w niedostatecznym uwzględnieniu okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu, motywacji oskarżonego, jak również jego właściwości i warunków osobistych, co skutkowało niezasadnym niezastosowaniem wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k., obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zastosowanie wobec oskarżonego M. S., na podstawie art. 66 § 1 k.k., w miejsce kary grzywny warunkowego umorzenia postępowania na okres próby 2 lat oraz orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przeprowadzając kontrolę instancyjną przedmiotowej sprawy należało stwierdzić, że sąd rejonowy w sposób rzetelny i kompetentny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wszechstronnie i wyczerpująco uzasadnił.

Ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti mieszczą się w ramach swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Zostały one bowiem poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, stanowiły wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz były logicznie i wyczerpująco, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w pisemnych motywach wyroku.

Sąd rejonowy przeprowadził szczegółową analizę zgromadzonych dowodów odnosząc się do okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Precyzyjnie wskazał też na przesłanki dokonanej oceny dowodów. Tok rozumowania sądu rejonowego przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, a wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie tego rodzaju uchybień, które skutkować musiałyby koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie reakcji karnoprawnej na popełnione przez oskarżonego M. S. przestępstwo, o co zwrócił się obrońca oskarżonego we wniesionym środku odwoławczym.

Orzeczenie o karze wymierzonej oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo zawarte w zaskarżonym wyroku również, w ocenie sądu odwoławczego, jest prawidłowe i nie ma powodu do jego zmiany.

W utrwalonym orzecznictwie wskazuje się, że „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. Ma to miejsce zatem wówczas, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania i celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Praktycznie zachodzi zaś wtedy, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą „niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt II AKa 266/10, opubl. LEX nr 686862).

Kontrola instancyjna skarżonego rozstrzygnięcia pozwoliła natomiast na stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji kierował się i w pełni uwzględnił zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone w art. 53 k.k., nie naruszając przy tym granic swobodnego uznania sędziowskiego. Sąd meriti w sposób właściwy uzasadnił swój pogląd dotyczący prawidłowej reakcji karnej na popełnione przez oskarżonego przestępstwo, wziął przy tym pod uwagę wszystkie okoliczności łagodzące w postaci uprzedniej niekaralności, motywacji przyświecającej oskarżonemu w trakcie czynu w postaci chęci pomocy matce, co do której faktycznego stanu zdrowia nie miał pewności decydując się na kierowanie samochodem w takim stanie, a także przyznania się do winy i wielokrotnego okazania skruchy. Sąd pierwszej instancji uwzględnił również okoliczności obciążające w postaci przede wszystkim stopnia nietrzeźwości, co wpływa na ocenę stopnia jego społecznej szkodliwości, a także oddziaływania wymierzonej kary na społeczeństwo, a zatem biorąc pod uwagę prewencję generalną. Oskarżony miał 0,45 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a zatem wartość prawie dwukrotnie przewyższającą ustawowy dolny próg stanu nietrzeźwości. Jednocześnie kierował samochodem, zdając sobie doskonale sprawę ze stanu w jakim się znajdował – z jego wyjaśnień wynika, że przekazywał matce informację, że dzień wcześniej był na spotkaniu towarzyskim wraz z żoną, z którego wracał taksówką z uwagi na spożywanie alkoholu. Słusznie sąd pierwszej instancji wskazał, iż oskarżony mógł zachować się zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym – miał bowiem możliwość wezwania taksówki w celu udania się do matki, a obawiając się o jej stan – również wezwania pogotowia bezpośrednio do niej. Takie okoliczności, w ocenie sądu odwoławczego, nie pozwalają na zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego, które de facto stanowi najdalej idący środek o charakterze probacyjnym – bowiem powoduje rezygnację przez sąd z wymierzenia oskarżonemu kary za popełnione przez niego przestępstwo. Właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia nie stanowią jedynych przesłanek stosowania instytucji z art. 66 § 1 k.k. Jedną z przesłanek jest również społeczna szkodliwość popełnionego czynu, która – zgodnie ze wzmiankowanym przepisem – musi „nie być znaczna” – w stanie faktycznym niniejszej sprawy – biorąc pod uwagę stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu (które wyraźnie wskazuje, że oskarżony musiał spożyć dzień wcześniej znaczną ilość alkoholu, skoro następnego dnia rano utrzymywał się on na tak wysokim poziomie) ta społeczność szkodliwa była z całą pewnością wyższa aniżeli wskazana jako przesłanka pozwalająca na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Mając zatem powyższe na względzie należy uznać, że orzeczona przez sąd pierwszej instancji kara grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej w kwocie 40 złotych nie nosi znamion kary rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. Brak jest zatem podstaw do uznania, że oskarżony zasługuje na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

W tym stanie rzeczy, mając na względzie podniesione wyżej okoliczności, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną przez obrońcę oskarżonego apelację za niezasadną.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził od oskarżonego M. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 220 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w niniejszej sprawie.