Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Kutnie uznał oskarżonego D. S. za winnego tego, że w dniu 1 listopada 2015 roku około godziny 6.50 w miejscowości K., województwa (...), kierując samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości / 1,31 mg/l, 1,33 mg/l, 1,25 mg/l, 1,22 mg/l i 1,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu / nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych, stracił panowanie nad kierowanym pojazdem i potrącił przechodzącą przez jezdnię pieszą A. A., która w wyniku tego potrącenia doznała obrażeń w postaci urazu głowy z raną tłuczoną jej powłok w prawej okolicy skroniowo – ciemieniowej i złamania kości nosa bez przemieszczenia odłamów oraz urazu prawego barku z uszkodzeniem więzozrostu barkowo – obojczykowego, których następstwem był rozstrój zdrowia inny niż określony w art. 156 § 1 kk trwający dłużej niż 7 dni, a następnie nie udzielając pomocy pieszej A. A. oddalił się z miejsca zdarzenia i za to na podstawie art. 177 § 1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Ponadto uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 1 listopada 2015 roku około godziny 6.50 w miejscowości K. D., województwa (...) prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości / 1,31 mg/l, 1,33 mg/l, 1,25 mg/l, 1,22 mg/l i 1,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu / przy czym czynu tego dokonał będąc wcześniej skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i nie zastosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w sprawie sygn. akt IIK 401/15 z dnia 6 sierpnia 2015 roku i za to na podstawie art. 178 a § 4 kk wymierzył mu kare 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres lat 3, zaś na podstawie art. 42 § 3 kk orzekł środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Na podstawie art. 90 § 2 kk w zw. z art. 88 kk orzekł wobec oskarżonego D. S. łącznie środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Na podstawie art. 47 § 3 i § 4 kk w zw. z art. 48 kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej A. A. nawiązkę w kwocie 3000 zlotych.

Na podstawie art. 43 a § 2 kk orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Ponadto zwolnił D. S. od obowiązku uiszczenia kosztów sadowych.

Apelację od powyższego wyroku złożyła obrońca oskarżonego.

Zaskarżyła wyrok w części dotyczącej kary. Zarzuciła orzeczeniu Sądu I instancji – powołując się na treść art. 438 pkt 4 kpk orzeczenie w stosunku do D. S. niewspółmiernie rażącej kary poprzez wymierzenie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia a także zastosowanie środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenie wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie łagodniejszej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a także orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym w wymiarze górnej granicy 15 lat, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kutnie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie jest zasadna.

Na wstępie od razu należy zaznaczyć, iż końcowy wniosek zawarty w środku odwoławczym o zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary pozbawienia walności jest całkowicie chybiony, gdyż jego ewentualnemu uwzględnieniu sprzeciwiają się obowiązujące przepisy.

Zgodnie z art. 69 § 1 kk Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

D. S. przypisane mu przestępstwa popełnił w dniu 1 listopada 2015 roku, a wcześniej wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2015 roku, który uprawomocnił się w dniu 15 sierpnia 2015 roku został skazany za przestępstwo z art. 178 a § 1 kk na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3.

Tym samym oskarżony nie spełnia jednego z warunków koniecznych, umożliwiających ewentualne zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności, gdyż nie jest osobą nie skazaną na karę pozbawienia wolności w czasie popełnienia przestępstwa. W takim razie – wbrew sugestiom zawartym w apelacji – Sąd Rejonowy nie miał nawet formalnej możliwości warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzonej w zaskarżonym wyroku oskarżonemu D. S..

Niezależnie od tego w związku z podniesieniem w środku odwoławczym zarzutu rażącej niewspółmierności kary / art. 438 pkt 4 kpk / należy stwierdzić, iż wyrok może zostać skorygowany tylko w takiej sytuacji, gdy kara wymierzona oskarżonemu w konkretnej sprawie nie tylko nosi cechy nadmiernej surowości, ale jest to surowość rażąca / oczywista /. Innymi słowy chodzi o przypadki, gdy wymierzono karę w sposób sprzeczny z ustawowymi dyrektywami jej wymiaru, co w konsekwencji czyniłoby ją karą niesprawiedliwą.

W realiach przedmiotowej sprawy nie zaistniała tego rodzaju sytuacja. Sąd I instancji wymierzając karę dostrzegł i analizował nie tylko okoliczności obciążające, ale również okoliczności łagodzące. Oczywiście należało dostrzec fakt, iż D. S. jest młodym człowiekiem i posiada status młodocianego w świetle obowiązujących przepisów. Na aprobatę zasługuje również jego zachowanie w trakcie postępowania, gdy przepraszał pokrzywdzoną i wyrażał skruchę, a ponadto podjął terapię. Nie można jednak również tracić z pola widzenia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów i szeregu okoliczności obciążających. Wprost można powiedzieć, że uwzględniając znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego, który można traktować wręcz jako upojenie alkoholowe, rażące i umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym w czasie, gdy obowiązywał wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów, ucieczkę z miejsca wypadku oraz popełnienie przypisanych mu czynów przed upływem 3 miesięcy od prawomocnego skazania za występek z art. 178 a § 1 kk, że kary jednostkowe orzeczone w wymiarze po 10 miesięcy pozbawienia wolności i kara łączna w tożsamej wysokości przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji nie tylko nie są rażąco surowe, ale wręcz można je nazwać wyjątkowo łagodnymi. Środek odwoławczy poza przytoczeniem i uwypukleniem okoliczności łagodzących dotyczących osoby oskarżonego nie dostarcza żadnych merytorycznych argumentów, które mogłyby skutkować podjęciem odmiennej decyzji.

Okoliczności sprawy i nagromadzenie bardzo istotnych okoliczności obciążających uniemożliwiały również orzeczenie wobec D. S. kar łagodniejszego rodzaju niż kara pozbawienia wolności, gdyż ewentualne tego rodzaju rozstrzygnięcie byłoby całkowicie sprzeczne z dyrektywami sądowego wymiaru kary.

Powyższe rozważania dotyczą również orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i nawiązki.

Zgodnie z art. 42 § 3 kk wobec oskarżonego orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio było w praktyce obligatoryjne. Ustawodawca przewiduje, że tylko w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami można odstąpić od tego rozstrzygnięcia. Zasadnie Sąd I instancji przyjął, iż w niniejszej sprawie nie zaistniał żaden wyjątkowy wypadek. Apelacja poza ogólnymi stwierdzeniami o nadmiernej dolegliwości środka karnego również nie precyzuje jakie to nadzwyczajne, szczególne okoliczności miałyby spowodować celowość odstąpienia od reguły, którą statuuje treść art. 42 § 3 kk. Wprost trzeba powiedzieć, że nie ma żadnego wyjątkowego wypadku, gdyż D. S. swoim zachowaniem pokazał, że w przyszłości nigdy już nie powinien prowadzić pojazdów mechanicznych. Same zapewnienia o zrozumieniu naganności swojego postępowania, składane deklaracje o przestrzeganiu w przyszłości przepisów prawa są niewystarczające.

W przypadku orzeczonej nawiązki wystarczy poprzestać na stwierdzeniu, że kontrowersje może co najwyżej budzić jej wysokość, a konkretnie zmniejszenie obligatoryjnej nawiązki w oparciu o dyspozycję art. 47 § 4 kk. Nie może to jednak mieć znaczenia zważywszy na fakt, że środek odwoławczy wniesiono wyłącznie na korzyść oskarżonego.

Uwzględniając powyższe okoliczności na podstawie art. 437 § 1 kpk Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk uwzględniając trudną sytuację majątkową oskarżonego Sąd Okręgowy zwolnił D. S. od obowiązku uiszczenia kosztów sadowych za postępowanie odwoławcze.