Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

F. P. zarzucono, że:

w dniu 11 sierpnia 2015 r. o godz. 01:33 w m. N. (...) gm. Stryków pow. (...), nie zachował należytej ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia w wyniku czego zwierzę gospodarcze tj. byk wyszedł na drogę bezpośrednio przed jadący pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doszło do zderzenia z pojazdem,

tj. popełnienie wykroczenia z art. 86 k.w. w zw. z art. 77 k.w.

Sąd Rejonowy w Zgierzu wyrokiem z dnia 26 września 2016 r. w sprawie sygn. akt II W 2055/15

1.  obwinionego F. P. w miejsce zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 11 sierpnia 2015 r. ok. godz. 01:33 w m. N. (...) gm. Stryków, pow. (...), woj. (...) nie zachował należytej ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia w wyniku czego zwierzę gospodarcze tj. byk wybiegł na drogę bezpośrednio przed jadący pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 77 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

2.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. B. kwotę 265, 68 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu;

3.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu części kosztów postępowania, w pozostałym zakresie kosztami tymi obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyli w całości obwiniony i jego obrońca.

Obrońca obwinionego wyrokowi temu zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia – w wyniku bezzasadnej dyskwalifikacji wyjaśnień obwinionego i oparciu ustaleń o ogólnikowe zeznania pokrzywdzonego.

Podnosząc powyższe wniósł o uniewinnienie obwinionego od dokonania zarzucanego mu czynu.

Obwiniony F. P. w złożonej apelacji stwierdza, że wyrok z dnia 6 września 2016 r. jest niesprawiedliwy i bardzo krzywdzący dla biednego rolnika na wsi.

W uzasadnieniu odwołania podniósł, że Sąd nie nadmienił w ogóle o jego szkodzie; zwierzę bowiem padło i to on jest pokrzywdzony i poniósł dużą stratę, a nie kierowca samochodu, który ma zadrapany lakier; uważa, że to kierowca jechał nieuważnie, a sprawa nie została należycie zbadana przez policję.

Podnosząc powyższe wniósł o umorzenie kary grzywny ponieważ ze względu na dużą stratę nie jest w stanie jej zapłacić, prosi o ponowne rozpatrzenie prośby.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacje obrońcy i obwinionego F. P. nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie w oparciu o kompletny materiał dowodowy zgromadzony i przeprowadzony w toku postępowania, który poddał swobodnej ocenie. Sąd a quo w sposób wyczerpująco i logicznie niesprzeczny uzasadnił w oparciu o jakie dowody wydał rozstrzygnięcie w sprawie i dlaczego nie uwzględnił dowodów przeciwnych.

Obwiniony w apelacji odwołuje się do wyjaśnień, jakie złożył w toku postępowania przez sądem I instancji, podnosząc, iż to on jest pokrzywdzony, gdyż poniósł stratę w postaci padniętego zwierzęcia. Obwiniony jednak w sposób lakoniczny formułuje swoje zarzuty nie odnosząc się wprost do dowodów i nie wskazując konkretnie w jakiej części są one niezgodne z rzeczywistością, co pozbawia odwołanie rzeczowości, przejrzystości i stanowi przejaw jego wyłącznie polemicznego charakteru.

Trafnie sąd meriti uznał, że działanie obwinionego F. P. polegało na nie zachowaniu należytej ostrożności przy trzymaniu byka, co było przyczyną tego, że zwierzę to w nocy wybiegło na drogę bezpośrednio przed nadjeżdżający prawidłowo samochód osobowy i skutkowało w konsekwencji zagrożeniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Z wyczerpujących i poczynionych prawidłowo przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych wynika ewidentnie, że obwiniony nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia gospodarskiego. Oczywistym jest, że bydło domowe nie może bez nadzoru właściciela poruszać się po drodze publicznej stwarzając zagrożenie dla kierujących pojazdami, zwłaszcza stopień tego zagrożenia jest wyskoki, jeśli takie zwierzę znajdzie się na drodze w godzinach nocnych, gdy z uwagi na panujące warunki – ciemności ograniczona jest widzialność. Tymczasem byk stanowiący własność obwinionego, w godzinach nocnych, ciągnąc za sobą łańcuch, wbiegł na jezdnię przed prawidłowo jadący samochód osobowy kierowany przez pokrzywdzonego K. K..

Zeznania świadków K. K. (2), K. J. i M. J. są konsekwentne, kategoryczne i wzajemnie ze sobą korelują. Zasadnie zatem sąd a quo uznał te dowody za wiarygodne. Odmienne w swej treści i charakterze są wyjaśnienia obwinionego F. P., który próbował usprawiedliwić swoje zachowanie i przedstawić siebie w roli osoby pokrzywdzonej.

Próba przerzucenia odpowiedzialności za uwolnienie się zwierzęcia – byka z uwięzi (o ile, jak słusznie zauważył sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, zwierzę było faktycznie uwiązane) i zdarzenie drogowe z jego udziałem na kierowcę samochodu V. (...), podejmowana przez obwinionego, jest niezrozumiała i nie znajduje żadnego oparcia w przeprowadzonych wyczerpująco dowodach, w tym zabezpieczonych na miejscu zdarzenia w dniu 11 sierpnia 2015 r.

Słusznie zatem sąd a quo – we wskazanym w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zakresie (k. 71 – k. 72) - ocenił wyjaśnienia obwinionego jako realizację przyjętej linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za wykroczenia, których się dopuścił i odmówił dania im wiary.

Reasumując należy uznać, że Sąd I instancji dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na uznanie obwinionego winnym zarzucanego mu czynu, a obwiniony i obrońca w wywiedzionych apelacjach w oderwaniu od realiów sprawy podnoszą zarzuty, pomijające obiektywne dowody, wskazujące w sposób oczywisty na nieprawidłowe zachowanie obwinionego jako właściciela zwierzęcia gospodarskiego, które w tym stanie rzeczy za dowolne i sprzeczne z zasadami prawa procesowego uznane być muszą i z tego też względu nie przekonują i nie mogą podlegać aprobacie.

Wprawdzie obwiniony nie sformułował zarzutów w wywiedzionej apelacji, w sposób przewidziany przepisami prawa karnego procesowego, ale z treści odwołania wynika, iż kwestionuje on ustalenia faktyczne, które legły u podstaw wydanego w dniu 26 września 2016 r. wyroku. Apelacja obrońcy wprost taki zarzut zawiera, ale poza odwołaniem się do wyjaśnień obwinionego, nie wskazuje argumentów mogących go wspierać. Tymczasem dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (por. wyroki SN z dnia 20 lutego 1975 r., II KR 355/74, publ. OSN PG 1975, z. 9, poz. 84; z dnia 22 stycznia 1975 r., publ. OSN KW (...), z. 5, poz. 58).

Innymi słowy zarzut ten nie może sprowadzać się do samej tylko polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia.

Wymogom tym zdecydowanie nie sprostali obwiniony i jego obrońca wywodząc apelacje i tym samym nie dostarczyli podstaw do ich uwzględnienia.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne opierając się na dowodach, które zgodnie z zasadami prawa procesowego uznał za obiektywne i wiarygodne. Rozumowanie sądu meriti jest poprawne logicznie, pozostaje w granicach określonych zasadą swobodnej oceny dowodów, a także znajduje wsparcie we wskazaniach wiedzy i doświadczenia życiowego. Stanowisko sądu pierwszej instancji pozostaje zatem pod ochroną prawa karnego procesowego, a skarżący nie dostarczyli powodów do jego kwestionowania.

Z tych wszystkich względów, wobec stwierdzenia, że apelacje sprowadzają się tylko do pozbawionej rzeczowych argumentów polemiki z ustaleniami i oceną materiału dowodowego dokonanymi przez sąd pierwszej instancji, Sąd Okręgowy uznał, iż są one bezzasadne i na uwzględnienie nie zasługują.

Jeśli chodzi o wymierzoną obwinionemu grzywnę, to sąd odwoławczy nie znajduje powodów do uznania, iż nosi ona cechy kary rażąco surowej, niesprawiedliwej i z tych przyczyn wymagającej korekty. Sąd a quo w procesie wymiaru kary uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść obwinionego, jak też na jego niekorzyść i prawidłowo zastosował dyrektywy wymiaru kary określone w art. 33 § 1 i 2 k.w. oraz uwzględnił okoliczności wymienione w art. 24 § 3 k.w. Na szczególne podkreślenie zasługuje okoliczność obciążająca w postaci uprzedniej karalności obwinionego za wykroczenia z art. 77 k.w., wskazująca na całkowitą jego niepoprawność i brak właściwej, pozytywnej reakcji z jego strony na wcześniej orzeczone kary.

W niniejszym postępowaniu brak jest natomiast podstaw prawnych do umorzenia orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny, o co ten skarżący wnosił w odwołaniu. Ewentualnie takie orzeczenie może zapaść w postępowaniu wykonawczym, jeśli nie będzie możliwe wykonanie tej kary chociażby w formie zastępczej kary aresztu.

Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w., zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O kosztach obrony z urzędu obwinionego w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714) uwzględniając nakład pracy obrońcy i należny podatek VAT.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w. zwalniając obwinionego F. P. w całości od ich uiszczenia z uwagi na jego sytuację materialną i osiągane dochody.