Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

POSTANOWIENIE

27 marca 2025 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Michał Błoński

Protokolant: Sylwia Kurek

pod nieobecność prokuratora

po rozpoznaniu w sprawie podejrzanego D. K.

podejrzanego o czyn z art. 207 § 1 k.k. i inne

zażalenia obrońcy podejrzanego

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z 20 lutego 2025 roku – sygnatura akt IV1Kp 94/25

w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.

postanawia:

1. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że jako podstawę stosowania tymczasowego aresztowania przyjąć art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 3 k.p.k.,

2. w pozostałym zakresie utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 20 lutego 2025 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia
w Łodzi przedłużył stosowanie wobec podejrzanego D. K. tymczasowego aresztowania do 29 maja 2025 r., godz. 11 ⁵⁵ wskazując za podstawę prawną art. 263 § 2 k.p.k. Z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że podstawą przedłużenia tymczasowego aresztowania były przesłanki z art. 258 § 2 i § 3 k.p.k.

Zażalenie na niniejsze postanowienie wniósł obrońca podejrzanego zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

1.  art. 258 § 3 k.p.k. poprzez uznanie, że D. K. popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu;

2.  art. 258 § 4 k.p.k. oraz art. 257 k.p.k. poprzez uznanie, że jedynym środkiem zapobiegawczym wystarczającym dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania jest tymczasowe aresztowanie.

W konkluzji obrońca podejrzanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie tymczasowego aresztowania, ewentualnie poprzez zastosowanie środków o charakterze wolnościowym.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Aby możliwe było stosowanie jakiegokolwiek środka zapobiegawczego wobec podejrzanego konieczne jest zaistnienie i wskazanie w podstawie prawnej postanowienia podstawy ogólnej oraz przynajmniej jednej z podstaw szczególnych. Jest to podstawowy warunek stosowania środków przymusu, które wiążą się z istotnym ograniczeniem praw i swobód obywatelskich, a w przypadku tymczasowego aresztowania – z pozbawieniem wolności. Fundamentem rzetelnego procesu jest zaś to, aby osoba pozbawiona wolności bez cienia wątpliwości wiedziała, co stanowi podstawę określonej decyzji sądu. Postanowienie sądu musi zawierać rozstrzygnięcie z podaniem podstawy prawnej (art. 94 § 1 pkt 4 k.p.k.). Sąd Odwoławczy nie jest wprawdzie związany wskazaniem podstawy prawnej, może ona być korygowana w ramach kontroli instancyjnej, lecz nie można akceptować praktyki, której hołduje Sąd Rejonowy orzekający w składzie wskazanym w zaskarżonym postanowieniu, że podstawą prawną jest przepis kompetencyjny, niemający wiele wspólnego z przesłankami warunkującymi dopuszczalność stosowania środków zapobiegawczych. Powołany art. 263 § 2 k.p.k. jest przepisem wskazującym li tylko na właściwość rzeczową sądu, który może przedłużyć tymczasowe aresztowanie, jeżeli postępowanie przygotowawcze nie mogło zostać ukończone w terminie 3 miesięcy. Z podstawy tej natomiast nie wynika ani zaistnienie przesłanki ogólnej, ani przesłanek szczególnych, których wystąpienie jest warunkiem koniecznym dla stosowania tymczasowego aresztowania.

Powyższe uchybienie Sądu Rejonowego ma charakter rażący, a powołany przepis przez Sąd Rejonowy wskazuje, że Sąd ten pominął wymóg art. 251 § 1 k.p.k., który przecież nie sprowadza się do wskazania właściwości sądu, lecz przesłanek pozbawienia człowieka wolności. Dla uznania postanowienia za prawidłowe niewystarczającym jest wskazanie przesłanek w treści uzasadnienia decyzji procesowej, bo zgodnie z powołanym przepisem art. 251 § 1 k.p.k. postawa powinna zostać wskazana w sentencji postanowienia. W istocie zatem postanowienie o kolejnym stosowaniu tymczasowego aresztowania nie zawiera podstawy prawnej.

Postanowienie Sądu Rejonowego nie odpowiada podstawowym standardom decyzji procesowej w rzetelnym procesie karnym, a rolą stron nie jest odkodowywanie z uzasadnienia, co w istocie stanowiło podstawę stosowania tymczasowego aresztowania. Oczywista obraza przepisów postępowania nie może jednak w każdym przypadku prowadzić do zniwelowania celów prowadzonego postępowania tym bardziej, że Sąd Odwoławczy rozstrzyga w granicach zarzutów zawartych w zażaleniu.

Zażalenie obrońcy tymczasem w istocie jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Zażalenie sprowadza się wyłącznie do polemiki z ustaleniami Sądu Rejonowego i opiera się na gołosłownym stwierdzeniu, że nie ma przesłanki szczególnej do dalszego stosowania tymczasowego aresztowania.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że podejrzany dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów,
a wniosek taki wynika w szczególności z zeznań pokrzywdzonej.

Okoliczności popełnienia zarzucanego czynu, a także działanie w ramach powrotu do przestępstwa uzasadniają obawę, że oskarżony po opuszczeniu aresztu śledczego może popełnić ponownie przestępstwo przeciwko zdrowiu i życiu pokrzywdzonej (art. 258 § 3 k.p.k.) tym bardziej, że oskarżony był już karany za podobne przestępstwo przeciwko matce, a także łamie nakładane na niego zakazy. Należy zgodzić się z Sądem meriti, że na obecnym etapie postępowania, tylko stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego daje gwarancję należytego przebiegu postępowania. Rodzi to konieczność podjęcia intensywnych działań przez prokuratora w kierunku zakończenia postępowania przygotowawczego i rozstrzygnięcia sprawstwa i winy podejrzanego przez niezawisły Sąd zwłaszcza, że jest wobec niego stosowane pozbawienie wolności.