V Kz 613/24 - postanowienie z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Łodzi z 2024-07-03
Sygnatura akt V Kz 613/24
POSTANOWIENIE
Dnia 3 lipca 2024 roku
Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Michał Błoński
Protokolant: Sylwia Kurek
pod nieobecność prokuratora
po rozpoznaniu w sprawie podejrzanego A. P.
podejrzanego o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 157 § 2 k.k.
zażalenia obrońcy podejrzanego
na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z 10 czerwca 2024 roku – sygnatura akt IV1 Kp 345/24
w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania
na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.
postanawia:
1. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że jako podstawę stosowania tymczasowego aresztowania przyjąć art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 k.p.k., 2. w pozostałym zakresie utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z 10 czerwca 2024 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia
w Łodzi przedłużył stosowanie wobec podejrzanego A. P. tymczasowego aresztowania do 17 września 2024 r., godz. 0
30 wskazując za podstawę prawną art. 263 § 2 k.p.k. Z treści uzasadnienia zaskarżone postanowienia wynika, że podstawą przedłużenia tymczasowego aresztowania były przesłanki z art. 258 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 k.p.k.
Zażalenie na niniejsze postanowienie wniósł obrońca podejrzanego zarzucając:
- naruszenie art. 249 § 1 k.p.k. poprzez uznanie, że zachodzi konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania i dalszego stosowania środka zapobiegawczego, podczas gdy tok ten pozostaje niezagrożony ze względu na etap procesu, jak
i dotychczasową postawę oskarżonego z czego wnika, że oskarżony w żadnym stadium postępowania nie utrudniał go,
- naruszenie art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez uznanie, iż zachodzi obawa matactwa ze strony oskarżonego, podczas gdy takowej brak i nie istnieją racjonalne przesłanki, aby przyjąć, by którykolwiek z oskarżonych mógłby dopuścić się działań destabilizujących i nielegalnie wpływających na tok postępowania,
- naruszenie art. 258 § 2 k.p.k. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że zastosowanie tymczasowego aresztowania jest uzasadnione grożącą oskarżonemu surową karą, podczas gdy orzeczenie takowej nie sposób uznać za zasadne.
Skarżący w petitum skargi wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez „nieprzedłużanie stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania”.
Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:
Zażalenie obrońcy jest oczywiście bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Zażalenie sprowadza się wyłącznie do polemiki z ustaleniami Sądu Rejonowego
i w istocie opiera się na gołosłownym stwierdzeniu, że nie ma przesłanek do dalszego stosowania tymczasowego aresztowania. Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie ma za cel dokonanie kontroli instancyjnej postanowienia o przedłużeniu tymczasowego aresztowania, zatem nie orzeka o jego „przedłużeniu”. Nadto należy wskazać, że wbrew twierdzeniom zawartym w zarzucie, Sąd Odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach podmiotowych, czyli w zakresie dotyczącym podejrzanego A. P., natomiast bez znaczenia pozostają ewentualne działania któregokolwiek z oskarżonych.
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że podejrzany dopuścił się popełnienia zarzucanych czynów,
a wniosek taki wynika w szczególności z zeznań pokrzywdzonego O. B., protokołów oględzin miejsca zdarzenia czy protokołów przeszukań
i zatrzymania rzeczy oraz wyjaśnień podejrzanego, który przyznał się do popełnienia czynu z art. 157 § 2 k.k.
W razie ewentualnego uznania sprawstwa i winy oskarżonego grozi mu realnie wymierzenie surowej, bezwzględnej kary pozbawienia wolności w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k., a wniosek taki wynika z liczby popełnionych przestępstw, uprzedniej karalności, odpowiadania w warunkach powrotności do przestępstwa, działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Powołane zagrożenie zatem w pełni wynika
z realiów niniejszej sprawy nie zaś tylko z ustawowego zagrożenia.
W realiach niniejszej sprawy zachodzi również uzasadniona obawa bezprawnego wpływania na prawidłowy tok postępowania, albowiem w sprawie zachodzi konieczność uzyskania opinii sądowo-psychiatrycznej, co w razie ewentualnej nieobecności podejrzanego nie sposób uzyskać. Nadto zachodzi potrzeba ponownego przesłuchania pokrzywdzonego, na co wskazał prokurator we wniosku o przedłużenie tymczasowego aresztowania. Uzasadniona obawa matactwa to nie tylko próba wpływania w bezprawny sposób na treść zeznań świadków, ale każde formy destabilizowania prawidłowego toku postępowania, w tym ewentualne utrudnianie pozyskania opinii biegłych.
Niezależnie od powyższego, postanowienie Sądu Rejonowego jest rażąco wadliwe, albowiem nie zawiera wskazania w sentencji prawidłowych podstaw stosowanego środka zapobiegawczego, zaś uzasadnienie jest wyjątkowo oględne. Każde postanowienie w przedmiocie zastosowania, dalszego stosowania czy przedłużenia środka zapobiegawczego musi wskazywać na istnienie przesłanki ogólnej oraz co najmniej jednej z przesłanek szczególnych (art. 251 § 1 k.p.k.). Powołany przez Sąd Rejonowy art. 263 § 2 k.p.k. jest przepisem kompetencyjnym z którego nie wynika czy i jakie przesłanki legły u podstaw stosowania środka zapobiegawczego, dlatego nie czyni zadość wymogom prawidłowego wskazania podstawy prawnej w postanowieniu.
Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zawarł lakoniczne odwołania do przesłanek stosowania tymczasowego aresztowania bez odniesienia się do realiów przedmiotowej sprawy, co wydanie utrudnia kontrolę instancyjną i wskazuje na znaczną niedbałość
w uzasadnianiu decyzji skutkujących przecież pozbawieniem człowieka wolności. Można jednak z niego wywnioskować, że istnieje duże prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanych czynów. Z uzasadnienia wynika również, że Sąd zauważył istnienie przesłanek szczególnych z art. 258 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz
§ 2 k.p.k. Powyższy sposób formułowania postanowienia jest wadliwy, gdyż już
z podstawy prawnej postanowienia, a nie tylko z uzasadnienia, ma wynikać istnienie przesłanki ogólnej i przesłanek szczególnych tymczasowego aresztowania, zaś uzasadnienie powinno odnosić się do realiów sprawy nie zaś być lakoniczne, utrudniające prześledzenie toku rozumowania sądu, jaki powinien towarzyszyć podczas podejmowania decyzji procesowej.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Łodzi
Osoba, która wytworzyła informację: Sędzia Michał Błoński
Data wytworzenia informacji: