Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

POSTANOWIENIE

Dnia 21 września 2022 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Damian Krakowiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Sylwia Kurek

przy udziale Prokuratora Gabrieli Wabińskiej

po rozpoznaniu sprawy

W. K. i F. P.

oskarżonych o czyn z art. 231 § 1 k.k. i in.

na skutek zażalenia Prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia
24 czerwca 2022 roku

w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k.

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2022 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. umorzył postępowanie wobec oskarżonych.

Zażalenie wywiódł Prokurator, zarzucając:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na niesłusznym przyjęciu, że:

- zachodzi „oczywisty brak faktycznych podstaw oskarżenia”,

- w „początkowej fazie projektowania budynku I K. w L. nie przewidziano szybu windy”,

- budynek winien zostać wykonany zgodnie z „początkową fazą projektowania”,

- była potrzeba zawierania dodatkowej umowy na budowę windy,

- umowa w trybie „zaprojektuj i zbuduj” nie obliguje do całościowego i kompleksowego zaprojektowania i zbudowania zgodnie z tym projektem budynku, w tym wraz z szybem i windą,

- należy się dodatkowe wynagrodzenie za prace, które były już przewidziane przez samego wykonawcę, w sporządzonym przez niego projekcie budowy komisariatu,

b. obrazę art. 339 § 3 k.p.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy nie zachodził oczywisty brak faktycznych podstaw oskarżenia.

W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie postanowienia.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Zażalenie jest zasadne w zakresie zarzutu obrazy treści art. 339 § 3 k.p.k. Rozpoznanie zarzutów w pozostałej części byłoby przedwczesne (art. 436 k.p.k.).

Przepis art. 339 § 3 k.p.k. wprowadza instytucję tzw. oddania pod sąd. Sprowadza się ono do merytorycznej kontroli aktu oskarżenia w celu zapobieżenia oczywiście bezzasadnemu oskarżeniu ( S. Waltoś, P. Hofmański, Proces karny, Warszawa 2016, s. 521).

Z istotny „wstępnej kontroli oskarżenia” (tytuł rozdziału 40 Kodeksu) wynika, iż sąd może umorzyć postępowanie w trybie art. 339 § 3 k.p.k., gdy m.in. z samej treści zgromadzonych dowodów, opisu czynu i okoliczności faktycznych jednoznacznie wynika brak znamion czynu zabronionego ( R. S. Stefański w” R. A. Stefański, S. Zabłocki red., Kodeks postępowania karnego. Tom III, Warszawa 2021, s. 591).

Podstawa umorzenia w postaci braku znamion dotyczy sytuacji, gdy:

- podstawa dowodowa zarzutu jest pełna,

- okoliczności sprawy są niekwestionowane,

- wymowa dowodów jest jednoznaczna,

- ustalenia faktyczne jawią się jako jedynie możliwe.

Żaden z przywołanych warunków nie został spełniony w rozważanym układzie procesowym.

Zważyć, bowiem należy, że:

- sam Sąd a quo przyznał, że zgromadzone w sprawie dowody nie mają jednoznacznej wymowy i zmuszony był do dokonania ich oceny („w tym zakresie Sąd nie podzielił opinii biegłych z zakresu budownictwa” k. 1342, „ z oceny materiału dowodowego wprost wynika, iż pierwotna umowa (…) nie obejmowała konieczności budowy szybu windowego” k. 1343),

- Sąd powołał się na depozycje niektórych świadków (wspierających linię obrony oskarżonych), pomijając dowody wskazując na sprawstwo (zeznania A. A., A. M., Ł. W., S. W., opinie biegłych z listy Sądu Okręgowego w Lublinie i Zamościu),

- opis czynu odpowiada jurydycznej postaci zarzuconego występku; prokurator przytoczył środki dowodowe na poparcie hipotezy aktu oskarżenia.

Mając powyższe na uwadze koniecznie było wydanie orzeczenia kasatoryjnego. Kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonych winna być przedmiotem rozprawy głównej.