Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

POSTANOWIENIE

Sąd Okręgowy w Łodzi w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Damian Krakowiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Sylwia Kurek

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 10 lutego 2021 roku

w sprawie B. K., M. B., E. T., J. F., A. K. (1)

obwinionych o czyn z art. 54 k.w. i in.

z zażalenia obrońców

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 4 sierpnia 2020 roku (sygn. VI W 522/20)

w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.

postanawia

pozostawić zażalenia bez rozpoznania.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2020 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na podstawie art. 2 § 1 k.w. w zw. z art. 5 par. 1 pkt 2 k.p.w. umorzył postępowanie w stosunku do obwinionych. Kosztami sądowymi obciążono Skarb Państwa.

Na powyższe orzeczenie zażalenie wywiedli obrońcy, zaskarżając je w całości i zarzucając:

- obrońca obwinionego A. K.:

∙ obrazę prawa materialnego (art. 10 i 11 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności), art. 91 ust. 2, 7, 8, 31 ust. 3, 54 ust. 1, 57, 92 ust. 1 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie w procesie stosowania prawa w sprawie, co miało wpływ na treść orzeczenia, powodując, że zaskarżone postanowienie nie odpowiada prawu, gdyż zostało wydane w oparciu o analizę norm prawnych niższego rzędu (rozporządzenie RM), które jako sprzeczne z Konwencją i Konstytucją nie powinny być brane pod uwagę w procesie stosowania prawa,

- obrońca pozostałych obwinionych:

∙ naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia w szczególności art. 94 § 1 pkt 4 i 5 k.p.k. w zw. z art. 32 § 5 k.p.w. oraz art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.

W konsekwencji obrońcy wnieśli o zmianę skarżonego postanowienia poprzez dodanie do podstawy prawnej umorzenia przepisów art. 2, 7, 8, 31 ust. 3, 54 ust. 1, 57, 92 ust. 1 Konstytucji RP oraz przepisów Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenia należało pozostawić bez rozpoznania.

Odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom (art. 425 § 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

Przywołany przepis wprowadza wymóg tzw. gravamenu (tj. uciążliwości orzeczenia).

Skarżący może poddawać kontroli instancyjnej wyłącznie rozstrzygnięcia, stanowiące dla niego uciążliwość, czyli będące dla niego niekorzystne
( P. Wiliński, w: P. Wiliński (red.), Polski proces karny, Warszawa 2020, s. 580).

Z uciążliwością z art. 425 § 3 k.p.k. mamy w szczególności do czynienia gdy po stronie skarżącego wystąpi utrata jakiejkolwiek korzyści (zwiększenie obowiązków, zmniejszenie uprawnień). Dla zaistnienia wymogu gravamen nie wystarcza przy tym zagrożenie praw skarżącego. Ich naruszenie musi być bezpośrednie ( J. Grajewski, S. Steinborn, w: L. K. Paprzycki (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom II, Warszawa 2013, s. 39).

Skarżący w realiach sprawy nie mają interesu prawnego w skarżeniu postanowienia Sądu Rejonowego. Wskazać bowiem należy, co następuje.

Przede wszystkim co do obwinionych wydano postanowienie
o umorzeniu postępowania. Proces przeciwko obwinionym został „unicestwiony”. Oznacza to, że nie została im przypisana odpowiedzialność za zarzucone wykroczenia. Nie zastosowano wobec skarżących żadnej dolegliwości.

Po wtóre, Sąd a quo, orzekł o umorzeniu na podstawie art. 5 par. 1 pkt 2 k.p.w. („ czyn nie zawiera znamion wykroczenia”). Orzeczenie Sądu Rejonowego jest równoznaczne stwierdzeniu niedopuszczalności postępowania z powodu braku przesłanki materialnej (brak naruszenia prawa wykroczeń).

Sąd a quo umorzył postępowanie zgodnie z wnioskiem obrońców obwinionych. Okoliczność tę dostrzegł jeden z nich, wskazując, że skarży postanowienie „ mimo prima facie jego zgodności z oczekiwaniami obwinionego” (k. 57).

Uwadze nie może ujść fakt, iż obrońcy wnieśli o zmianę podstawy prawnej orzeczenia o umorzeniu przez dodanie enumeratywnie wyliczonych przepisów Konstytucji RP i Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Żądanie obrońców zdaje się nie mieć oparcia w przepisach prawa. Jako podstawę prawną umorzenia należy bowiem podawać przepisy prawa procesowego ( J. Skorupka, w: R. A. Stefański, S. Zabłocki (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz tom I, Warszawa 2017, s. 1057). Przy czym podstawy prawne jak i przyczyny umorzenia powinny być podawane w postaci syntetycznej ( R. A. Stefański, w: R. A. Stefański, System Prawa Karnego Procesowego. Tom X. Postępowanie przygotowawcze, Warszawa 2016, s. 1326). Uzasadnieniem dla takiego procedowania jest brzmienie art. 1 § 1 k.p.w. („ postępowanie w sprawach
o wykroczenia toczy się według przepisów niniejszego kodeksu”).

Powoływanie wszystkich źródeł prawa (w tym zasad ustrojowych, procesowych, których realizacją są m.in. przepisy k.p.w.) jawi się jako zbędne.

Co znamienne, obrońcy nie kwestionują zastosowanej przez Sąd Rejonowy podstawy procesowej umorzenia, to jest przepisu
art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w.

Nie sposób tym samym uznać, by rozstrzygnięcie, które zostało oparte na prawidłowych ustaleniach w zakresie przesłanki umorzenia, będące wynikiem poprawnego zastosowania przepisów prawa procesowego oraz stwierdzające niedopuszczalność ścigania i ukaraniach obwinionych, naruszało czyjekolwiek prawa lub interesy.

Brak gravamen odbiera obwinionym legitymację do wniesienia środka odwoławczego ( postanowienie SA w Gdańsku z 23.02.2000 r., II AKz 59/00, Prok. i Pr.-wkł. 2001, nr 4, poz. 26).

W konsekwencji środki odwoławcze należało pozostawić bez rozpoznania.