Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

POSTANOWIENIE

Dnia 29 grudnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Damian Krakowiak

Protokolant: sekr. sąd. Paulina Dzika

przy obecności Prokuratora Tomasza Grona

po rozpoznaniu sprawy A. M.

ukaranej za czyn z art. 94 k.w. i in.

z zażalenia ukaranej

na zarządzenie Przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 27 sierpnia 2021 roku

o odmowie przyjęcia sprzeciwu od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 25 czerwca 2021 roku

na podstawie art. 437§ 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.p.w.,

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.

UZASADNIENIE

Zarządzeniem z dnia 27 sierpnia 2021 roku Przewodnicząca II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w Kutnie odówiła przyjęcia sprzeciwu od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 25 czerwca 2021 roku.

Zażalenie wywiodła ukarana, podnosząc, że w dniach, w których przyszło do niej awizo przebywała w domu. W efekcie nie otrzymała przesyłki z sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Zażalenie jest niezasadne, a podniesione zarzuty są chybione.

W realiach sprawy zastosowano instytucje tzw. doręczenia zastępczego (art. 133 par. 1 i par. 2 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.p.w.).

Jeżeli doręczenia nie można dokonać przez dorosłego domownika pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego pozostawia się w najbliższej placówce pocztowej tego operatora pocztowego. O pozostawieniu pisma doręczający umieszcza zawiadomienie w skrzynce do doręczania korespondencji bądź na drzwiach mieszkania adresata lub w innym widocznym miejscu ze wskazaniem, gdzie i kiedy pismo pozostawiono oraz że należy je odebrać w ciągu 7 dni; w razie bezskutecznego upływu tego terminu, należy czynność zawiadomienia powtórzyć jeden raz. W razie dokonania tych czynności pismo uznaje się za doręczone (art. 133 §1 i § 2 k.p.k.).

Jak wynika z akt sprawy pismo z Sądu oczekiwało na poczcie na odbiór przez ukaraną przez czas wymagany przez Kodeks. Dopełniono powinności podwójnej awizacji.

Nawet, gdyby założyć, że ukarana nie słyszała „dzwonienia” listonosza, to jednak spoczywała na niej powinność sprawdzania skrzynki na listy. Tym bardziej, że skarżąca miała wiedzę o wydaniu wobec niej wyroku nakazowego, który doręczono jej przez pocztę. Źródła tej powinności należy upatrywać w fakcie funkcjonowania w społeczeństwie, w którym dorośli obywatele odpowiadają za swoje działania i zaniechania.

Sama instytucja z art. 133 par. 1 i 2 k.p.k. nie sprowadza się do tego – jak sugeruje skarżąca – że dwukrotne niewpuszczenie listonosza skutkuje doręczeniem. W przypadku dwukrotnej nieobecności w domu pozostawione jest awizo z informacją, że przesyłka oczekuje na odbiór na poczcie.

Na marginesie dostrzec wypada, iż Poczta Polska oferuje usługę, polegającą na wysyłaniu odbiorcom wiadomości sms lub e-mail z informacją o nadejściu poleconej przesyłki pocztowej. Z takiego powiadomienia klient dowiaduje się o możliwości odbioru przesyłki w danej placówce i terminie. Usługa jest bezpłatna.

W konsekwencji należało uznać, że brak jest podstaw do przyjęcia sprzeciwu, którego braków formalnych ukarania nie uzupełniła w terminie z przyczyn zawinionych przez siebie.