Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Lodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie A. S. (1) od decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 23 czerwca 2015r. odmawiającej wnioskodawczyni prawa do zasiłku macierzyńskiego od dnia 23 kwietnia 2015r. do dnia 9 września 2015r., dodatkowego zasiłku macierzyńskiego od 10 września 2015r. do 21 października 2015r. oraz zasiłku macierzyńskiego za okres odpowiadający okresowi urlopu rodzicielskiego od 22 października 2015r. do 20 kwietnia 2016r. i decyzji z dnia 20 lipca 2015r. odmawiającej A. S. (2) prawa do zasiłku chorobowego od dnia 7 stycznia 2015r. do dnia 23 kwietnia 2015r. i zobowiązującej ją do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego w kwocie 29.542,45 zł wraz z odsetkami.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Wnioskodawczyni A. S. (2) podlega ubezpieczeniom społecznym, jako osoba współpracująca z osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą. Składka na ubezpieczenie społeczne za styczeń 2015r. została opłacona w zaniżonej wysokości.

Od 7 stycznia 2015r. wnioskodawczyni była czasowo niezdolna do pracy z powodu choroby. Pozwany wypłacił jej zasiłek choroby za okres od 7 stycznia 2015r. do 23 kwietnia 2015r. W dniu 23 kwietnia 2015r. wnioskodawczyni urodziła dziecko.

Pismem z dnia 11 marca 2015r. wyrażono P. S. zgodę na opłacenie po terminie składki za styczeń 2015r. Natomiast do Oddziału ZUS nie został złożony wniosek o wyrażenie zgody na opłacenie po terminie składki za wnioskodawczynię.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż wniesione odwołania nie mogą zostać uwzględnione.

Sąd podniósł, iż zgodnie z treścią art.6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014r. poz.159) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego albo w okresie urlopu wychowawczego urodziła dziecko (art.29 ust.1 pkt 1 ustawy zasiłkowej).

Osoby współpracujące z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu (art.13 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych – Dz.U. z 2015r. poz.121 t.j.). Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku, objęcie dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym, rentowym i chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tymi ubezpieczeniami, nie wcześniej jednak niż od dnia , w którym wniosek został zgłoszony.

Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2015r. poz.121 t.j.) , ubezpieczenie (...) chorobowe ustaje od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono w terminie składki należnej na to ubezpieczenie, w uzasadnionych przypadkach Zakład, na wniosek ubezpieczonego, może wyrazić zgodę na opłacenie składki po terminie, z zastrzeżeniem ust. 2a. Na mocy art. 4 ust.2 ustawy systemowej płatnikiem składek jest osoba prowadząca pozarolniczą działalność - w stosunku do osób współpracujących przy prowadzeniu tej działalności. Do płatnika składek należy także obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osoby współpracującej (art.36 ust.2 ustawy systemowej).

Sąd I instancji podkreślił, że płatnik składek i osoba współpracująca to dwa odrębne podmioty, co do których składa się odrębne dokumenty, opłaca odrębne składki. Każdy z ubezpieczonych posiada odrębne konto z jemu tylko właściwymi danymi (art.40 ustawy systemowej). Konto ubezpieczonego jest bowiem swoistym urządzeniem ewidencyjnym, które w pierwszym rzędzie służy rejestracji wysokości składek uiszczanych za ubezpieczonego. Dla każdego ubezpieczonego prowadzi się jedno konto, które ma ściśle zindywidualizowany charakter i jest oznaczane numerem identyfikacyjnym PESEL. Zatem w przypadku konieczności złożenia wniosku o wyrażenie zgody na opłacenie składek po terminie, wniosek taki winien być złożony odrębnie dla każdej z tych osób. Nie istnieje domniemanie, iż jeśli składa taki wniosek płatnik składek, to wniosek ten dotyczy także osoby współpracującej.

W ocenie Sądu Rejonowego przymiotem wszelkich ubezpieczeń dobrowolnych jest to, że ubezpieczenie takie jest kontynuowane, jeżeli składki na to ubezpieczenie są opłacane w terminie i w pełnej wysokości. Składka na ubezpieczenie chorobowe za styczeń 2015r. została opłacona po terminie, a więc z naruszeniem obowiązujących przepisów, co spowodowało wyłączenie jej z ubezpieczeń społecznych. Przy czym przez pojęcie nieopłacenia składek na ubezpieczenie społeczne, skutkujące ustaniem tego ubezpieczenia należy rozumieć nie tylko nie opłacenie tej składki w ogóle, ale również kilkudniowe opóźnienie w opłacie składek, jak również i jej opłacenie w niepełnej wysokości (podobne stanowisko zajął S.A. w Łodzi w wyroku z dnia 28 kwietnia 2000r. III AUa 88/00 OSA 2001/1/1; S.A. w Katowicach w wyroku z dnia 27 kwietnia 2000r. III AUa 66/00 OSA 2001/9/32 ).

Zdaniem Sądu I instancji oznacza to, że z dniem 1 stycznia 2015r. ustało ubezpieczenie chorobowe wnioskodawczyni. Samo opłacanie składek – bez złożenia stosownego wniosku o objęcie ubezpieczeniem społecznym – nie powoduje dorozumianej kontynuacji tegoż ubezpieczenia. Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów konieczne jest złożenie wniosku, gdyż ma to znaczenie dla ustalenia daty początkowej objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym.

Jak wywiódł Sąd Rejonowy, wnioskodawczyni stała się niezdolna do pracy oraz urodziła dziecko w czasie, kiedy nie była ubezpieczona. W tej sytuacji wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do zasiłku chorobowego, macierzyńskiego i dalszych zasiłków związanych z rodzicielstwem.

Apelację od powyższego orzeczenia w całości wniosła wnioskodawczyni.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego a to przepisów art. 1 ust.l art.2 pkt.l art.6 ust.l, art. 29 ust.l pkt.l ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa nadto przepisów art. 14 ust.2 art. 84 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych polegające ich błędnym zastosowaniu - odmówieniu osobie współpracującej z osobą prowadzącą działalność gospodarczą, czyli wnioskodawczyni, prawa do zasiłku chorobowego, zasiłku macierzyńskiego, dodatkowego zasiłku macierzyńskiego, oraz zasiłku macierzyńskiego odpowiadającego okresowi urlopu rodzicielskiego za wskazane w zaskarżonych decyzjach okresy w sytuacji, gdy wnioskodawczyni jako osoba współpracująca miała zawsze w sposób poprawny, od poprawnej podstawy i w terminie odprowadzane przez płatnika składki na swoje ubezpieczenia społeczne i nie musiała składać wniosku o przywrócenie terminu do opłaty jakiejkolwiek swojej składki, przy jednoczesnym braku podstawy prawnej stawianej tezy, iż osoba współpracująca z osobą prowadzącą działalność gospodarczą ma składać wniosek o przywrócenie terminu do opłacenia składki od poprawnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne tej osoby prowadzącej działalność gospodarcza, a w sytuacji gdy wniosek ten (uwzględniony przez ZUS) złoży tylko osoba prowadząca działalność gospodarczą i w konsekwencji osoba współpracująca straci status osoby ubezpieczonej,

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wskazaniu, iż składka na ubezpieczenie społeczne z styczeń 2015r. została opłacona w zaniżonej wysokości choć składki za wszystkie okresy na osobę współpracującą, czyli wnioskodawczynię, zostały opłacone poprawnie,

3. naruszenie prawa procesowego, a to przepisu: art. 328 §2 k.p.c., poprzez nie wskazanie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa oraz nie wyjaśnienie tych przepisów w sytuacji, w której Sąd odmówił osobie współpracującej prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego w sytuacji gdy ma ona w pełnej wysokości i w terminie pokryte składki na swoje ubezpieczenie,

4. art. 233 § 1 k.p.c. polegające na błędnym, nie wszechstronnym rozważeniu materiału dowodowego a w szczególności okoliczności, iż wniosek o przywrócenie terminu do opłacenia składki w pełnej wysokości wpłynął tylko od osoby prowadzącej działalność, bo tylko co do składki P. S. była w styczniu 2015r. nieprawidłowość, zaś składka na ubezpieczenia społeczne wnioskodawczyni była prawidłowo opłacona co do terminu i wysokości, stąd nie było potrzeby składania „wniosku o wyrażenie zgody na opłacenie po terminie składki za wnioskodawczynię”, bo taka okoliczność nie miała miejsca.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz poprzedzających go decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł.: z dnia 23.06.2015r. nr sprawy: (...) oraz z dnia 20.07.2015r. nr sprawy: (...) poprzez przyznanie wnioskodawczym prawa do zasiłku chorobowego za okresy: 7.01.2015r.- 23.04.2015r. oraz prawa do zasiłku macierzyńskiego od 23.04.2015r. -9.09.2015r., dodatkowego zasiłku macierzyńskiego od 10.09.2015r.- 21.10.2015r. oraz zasiłku macierzyńskiego odpowiadającego okresowi urlopu rodzicielskiego od 22.10.2015r.-20.04.2016r. Nadto zobowiązywanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do zapłaty na rzecz wnioskodawczyni zasiłku chorobowego za w/w okres wraz z odsetkami w łącznej kwocie 29.542,45zł, który pomimo nieprawomocnej decyzji ZUS z 20.07.2015r. zwróciła. Wnioskiem ewentualnym objęto zaś żądanie uchylenia zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi i przekazanie tej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Skarżący wniósł też o zasądzenie na jego rzecz od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. Inspektorat kosztów postępowania w II instancji.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Nim jednak Sąd Okręgowy uzasadni swoje stanowisko co do meritum wskazać należy, że w myśl art. 378 § 1 kpc. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. Tym samym w granicach zaskarżenia sąd odwoławczy jest uprawniony do merytorycznego rozpoznania sprawy. Oznacza to, że może dokonywać własnych ustaleń faktycznych prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na materiale zebranym w I instancji (art. 381 i 382 KPC). Do przyjętych ustaleń faktycznych może zastosować właściwe przepisy prawa materialnego, niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji, będąc ewentualnie związanym oceną prawną lub uchwałą SN (art. 386 § 6, art. 398 ²⁰ i 390 § 2 KPC). Nadto Sąd odwoławczy nie jest związany przedstawionymi w apelacji zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go jedynie zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego (uchw. SN (7) z 31.1.2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008, Nr 6, poz. 55; zob. też post. SN z 16.6.2004 r., I CZ 40/04, Legalis; wyr. SN z 6.6.2007 r., II PK 318/06, OSNAPiUS 2008, Nr 23-24, poz. 344). Te natomiast na gruncie rozpoznawanej sprawy wskazywały szeroko na nieprawidłową ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co do faktu opłacenia składki za wnioskodawczynię za styczeń 2015 r. po terminie. Tak więc Sąd Okręgowy był uprawniony do poczynienia własnych wszechstronnych ustaleń w tym przedmiocie, zarówno przy uwzględnieniu twierdzeń stron, jak i wszelkich niezbędnych dowodów.

Mając na uwadze zarzuty apelacji w kwestii spornej i uznając konieczność uzupełnienia materiału dowodowego Sąd Okręgowy w Łodzi, na rozprawie apelacyjnej w dniu 10 marca 2016 r. zobowiązał pełnomocnika pozwanego organu rentowego do wskazania w terminie 14 dni podstawy prawnej i okoliczności, które spowodowały, że organ rentowy uznał, iż wnioskodawczyni ustało dobrowolne ubezpieczenie chorobowe od stycznia 2015 r., w kontekście sprzecznych stwierdzeń w decyzji ZUS z dnia 20 lipca 2015 r. i odpowiedzi na odwołanie od tej decyzji, przy uwzględnieniu stwierdzenia organu rentowego, iż różnica składki 6,69 zł dotyczyła P. S..

Wykonując zobowiązanie organ rentowy wskazał, iż osoba prowadząca działalność (płatnik) rozlicza się z osobą współpracującą łącznie, dlatego też niedopłata składek tylko dla płatnika rzutuje również na stan opłacenia składki za osobę współpracującą. W omawianym przypadku niedopłacenie składki przez płatnika – za płatnika za styczeń 2015 r. zaowocowało tym, że proporcjonalne rozliczenie składek za styczeń 2015 r. spowodowało również niedopłatę na koncie osoby współpracującej. Niedopłata ta, w ocenie organu rentowego, wziąwszy pod uwagę kolejność rozliczenia składek oraz fakt, że pokrywa się poszczególne fundusze dla każdego ubezpieczonego proporcjonalnie spowodowała, że za miesiąc styczeń 2015 r. składka na ubezpieczenie chorobowe zarówno za płatnika (prowadzącego działalność), jak i osobę współpracującą była niepełna. Spowodowało to w ocenie organu rentowego, ustanie ubezpieczenia chorobowego zgodnie z art. 14 ustawy systemowej od dnia 1 stycznia 2015 r. Wniosek o wyrażenie zgody na opłacenie składki po terminie złożył P. S. (płatnik ) tylko za siebie. Nie został złożony taki wniosek za A. S. (2), dlatego też zgoda na opłacenie składki po terminie za wnioskodawczynię nie była udzielona.

Na rozprawie w dniu 10 maja 2016 roku pełnomocnik organu rentowego potwierdził, że konto wnioskodawczyni i płatnika składek są to osobne konta, a wpłata dokonana na konto skarżącej była w prawidłowej wysokości. Nadto wskazał, że płatnik dokonywał opłaty składek na dwa odrębne konta – swoje i wnioskodawczyni – i źle opłacił składkę tylko za płatnika. Jednak dział rozliczeń organu rentowego taką niedopłatę na koncie płatnika rozdziela również na konto osoby współpracującej mimo, że składki za taką osobę w tym wypadku zostały opłacone prawidłowo (e-protokół k 65 9:47 – 10:54).

Zgodnie z treścią art.6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014r. poz.159) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego albo w okresie urlopu wychowawczego urodziła dziecko (art.29 ust.1 pkt 1 ustawy zasiłkowej).

Osoby współpracujące z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu (art.13 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych – Dz.U. z 2015r. poz.121 t.j.). Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku objęcie dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym, rentowym i chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tymi ubezpieczeniami, nie wcześniej jednak niż od dnia , w którym wniosek został zgłoszony.

W myśl ust. 2 powołanego przepisu ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz chorobowe, o których mowa w ust. 1, ustają:

1) od dnia wskazanego we wniosku o wyłączenie z tych ubezpieczeń, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym wniosek został złożony;

2) od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono w terminie składki należnej na to ubezpieczenie - w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność i osób z nimi współpracujących, duchownych oraz osób wymienionych w art. 7; w uzasadnionych przypadkach Zakład, na wniosek ubezpieczonego, może wyrazić zgodę na opłacenie składki po terminie, z zastrzeżeniem ust. 2a;

3) od dnia ustania tytułu podlegania tym ubezpieczeniom.

Jednocześnie Sąd Okręgowy w pełni zgadza się ze stanowiskiem, które słusznie uwzględnił też Sąd Rejonowy, iż płatnik składek art.4 ust.2 ustawy systemowej i osoba współpracująca (której obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń spoczywa na płatniku -art.36 ust.2 ustawy systemowej) to dwa odrębne podmioty, co do których składa się odrębne dokumenty, opłaca odrębne składki i co do których prowadzi się indywidualne konta. Każdy z ubezpieczonych posiada bowiem odrębne konto z jemu tylko właściwymi danymi (art.40 ustawy systemowej), które w pierwszym rzędzie służy rejestracji wysokości składek uiszczanych za ubezpieczonego. Tym samym nieuzasadnionym jest twierdzenie organu rentowego, iż niedopłata wyłącznie na koncie płatnika rzutuje na stan konta i sposób rozliczania składek osoby z nim współpracującej.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy bezspornym jest – czego w ramach oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie dostrzegł Sąd I instancji – iż składka na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za styczeń 2015 r. za wnioskodawczynię, jako osobę współpracującą z płatnikiem, została opłacona prawidłowo w należnej wysokości i w przepisanym do tego terminie. Materiał sprawy potwierdza – czego nie kwestionował organ rentowy – iż niedopłata w kwocie 6,69 zł dotyczyła wyłącznie P. S., przy czym organ rentowy wyraził zgodę na jej uzupełnienie po terminie. W konsekwencji skoro każde z kont w zakładzie ubezpieczeń społecznych ma zindywidualizowany i skonkretyzowany charakter, a składka za wnioskodawczynię została opłacona przez płatnika w prawidłowej wysokości i na właściwe konto (skarżącej), z faktu niedopłaty składki w kwocie 6,69 zł przez płatnika i za płatnika, nie sposób wyprowadzać ujemnych skutków procesowych w stosunku do wnioskodawczyni. Oceny tej nie zmienia fakt, iż wnioskodawczyni jest osobą współpracującą z płatnikiem. Okoliczność ta, wbrew sugestiom organu rentowego, nie ma bowiem żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, skoro - co podkreśla nawet sam ZUS w piśmie przedstawionym zgodnie z wezwaniem sądu - kwoty składek na ubezpieczenia społeczne rozliczane na fundusz emerytalny, rentowy, fundusz chorobowy i wypadowy w myśl ust. 5 § 12 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 2008 r. w sprawie szczególnych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczenia składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 78 poz 465), podlegają rozliczeniu proporcjonalnie do kwoty należnej za dany fundusz, wynikającej z rozliczenia dokonanego w deklaracji za dany miesiąc kalendarzowy, ale w odniesieniu do każdego ubezpieczonego, nie zaś do w stosunku do płatnika i osoby z nim współpracującej łącznie. Takie rozliczenie nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa. Z tych też względów nie sposób dojść do przekonania, iż wnioskodawczyni nie podlegała ubezpieczeniom, z uwagi na nieprawidłowości w opłaceniu składek za styczeń przez płatnika, które to nieprawidłowości dotyczyły tylko i wyłącznie jego indywidualnego konta. Dlatego też tylko płatnik złożył wniosek o wyrażenie zgody na opłacenie składki po terminie, gdyż niedopłata dotyczyła jedynie jego konta. Jeszcze raz podnieść należy, iż składka za wnioskodawczynię opłacona była w terminie i w wymaganej wysokości, czego nie kwestionuje organ rentowy. Wobec tego nie było podstaw do tego, by również ona wnosiła o wyrażenie zgody na opłacenie składki po terminie, a w konsekwencji do odmówienia jej prawa do spornych świadczeń z uwagi na brak podlegania ubezpieczeniom .

Z tych też względów apelacyjne zarzuty dotyczące zarówno naruszenia prawa procesowego art. 233 § 1 k.p.c., art. 328 §2 k.p.c., jak i prawa materialnego art. 1 ust.l art.2 pkt.l art.6 ust.l, art. 29 ust.l pkt.l ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz art. 14 ust.2 art. 84 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, uznać należało za uzasadnione.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy, zgodnie z treścią art. 386 § 1 kpc, zmienił zaskarżony wyrok i poprzedzające go decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 23 czerwca 2015 roku oraz z dnia 20 lipca 2015 roku w ten sposób, że:

- przyznał A. S. (2) prawo do zasiłku chorobowego za okres od 7 stycznia 2015 roku do 23 kwietnia 2015 roku;

- nie zobowiązał wnioskodawczyni do zwrotu pobranego zasiłku chorobowego za wyżej wymieniony okres wraz z odsetkami w łącznej kwocie 29.542,45 złotych oraz;

- przyznał wnioskodawczyni prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres od 23 kwietnia 2015 roku do 9 września 2015 roku, dodatkowego zasiłku macierzyńskiego za okres od 10 września 2015 roku do 21 października 2015 roku oraz zasiłku macierzyńskiego za okres odpowiadający okresowi urlopu rodzicielskiego od 22 października 2015 roku do 20 kwietnia 2016 roku.

O kosztach procesu za II instancje orzeczono na podstawie art. 98 kpc oraz § 10 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U 2015 r. poz. 1800) uwzględniając fakt iż wnioskodawczynie reprezentował pełnomocnik ustanowiony dopiero w postępowaniu apelacyjnym.