Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa Z. K. przeciwko Spółdzielni (...) w K. o odszkodowanie i ekwiwalent za urlop wypoczynkowy:

1. umarzył postępowanie o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy,

2. oddalił powództwo w pozostałej części,

3. przyznał ze środków Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi na rzecz r.pr. M. M. kwotę 369 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Powódka Z. K. była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy z dnia 1 kwietnia 1999r. na czas nieokreślony.

Decyzją z dnia 17 sierpnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 5 sierpnia 2015r. do dnia 2 grudnia 2015r. Kopię powyższej decyzji powódka przekazała pracodawcy w dniu 21 sierpnia 2015r.

Decyzją z dnia 23 grudnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił powódce prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres. Kopię powyższej decyzji powódka przekazała pracodawcy w dniu 30 grudnia 2015r.

Powódka po dniu 2 grudnia 2015r. nadal nie przychodziła do pracy.

Decyzją z dnia 8 stycznia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał powódce prawo do renty na okres od dnia 3 grudnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2018r. z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy.

Powódka o powyższej decyzji nie poinformowała pracodawcy. Nie wskazała także przyczyn jej nieobecności w pracy od dnia 3 grudnia 2015r.

Pismem z dnia 10 lutego 2016r. pozwany zwrócił się do powódki z propozycją rozwiązania umowy o pracę na zasadzie porozumienia stron, z uwagi na nieusprawiedliwione absencje trwające nieprzerwanie od dnia 3 grudnia 2015r.

W odpowiedzi na powyższe pismo, pismem z dnia 12 lutego 2016r. powódka poinformowała pracodawcę o tym, że od dnia 3 grudnia 2015r. ma przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, w związku z czym nie zgadza się na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron.

Pismem z dnia 12 lutego 2016r. pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, jako przyczynę podając nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy trwającą nieprzerwanie od dnia 3 grudnia 2015r. do dnia 12 lutego 2016 r.

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak za ekwiwalent za urlop wyniosło 1.698,72 zł.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki co do tego, że poinformowała pracodawcę o przyznaniu jej prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do prac, stanowiącą w mniemaniu powódki usprawiedliwioną przyczynę nieobecności w pracy. Twierdzenie to jest odosobnione i nie znajduje potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Zauważyć należy, iż wcześniejsze decyzje ZUS (dotyczące świadczenia rehabilitacyjnego) powódka przekazywała pracodawcy krótko po ich wydaniu. Potwierdza tę okoliczność stempel pracodawcy na kopiach tych decyzji. Brak jest natomiast w aktach osobowych powódki decyzji o przyznaniu prawa do renty. Decyzję tę, jak wynika z pisma samej powódki z dnia 12 lutego 2016r. przekazała ona dopiero w lutym 2016r. Pracodawca aż do tej daty nie znał przyczyn nieobecności powódki w pracy. Nie znajduje zatem potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym twierdzenie powódki jakoby poinformowała pracodawcę o przyznaniu jej prawa do renty inwalidzkiej. Tej okoliczności nie potwierdzają także zeznania świadka T. R., przełożonego powódki. Nadto podkreślić należy, iż przyznanie prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy nie wyklucza podjęcia zatrudnienia. W związku z tym nieobecność powódki w pracy, w sytuacji nadto, gdy o przyczynach nieobecności pozwany nie wiedział, była nieusprawiedliwiona. Jak słusznie podnosi pozwany, gdyby miał wiedzę o przyczynach nieobecności powódki, a w szczególności o przyznaniu jej prawa do renty, to po pierwsze wysłałby powódkę na badania lekarskie celem ustalenia, jakie prace może wykonywać, a następnie w miarę możliwości przystosowałby jej stanowisko pracy do jej stanu zdrowia.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż roszczenie powódki o odszkodowanie nie może zostać uwzględnione.

Sąd podniósł, iż zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione albo narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, Sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu
– o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Umowę o pracę rozwiązuje się m.in. przez oświadczenie jednej ze stron
z zachowaniem okresu wypowiedzenie (art. 30 § 1 pkt 2 k.p.). W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być zgodnie z art. 30 § 4 k.p. wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie. Wypowiedzenie musi być zatem uzasadnione, a wskazana przyczyna wypowiedzenia musi być prawdziwa i konkretna, zaś okoliczności uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy powinny istnieć najpóźniej w dacie złożenia pracownikowi oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę. Istnienie uzasadnionych powodów wypowiedzenia umowy o pracę jest materialnoprawną przesłanką dopuszczalności wypowiedzenia, a zarazem stanowi ograniczenie swobody rozwiązywania stosunku pracy z inicjatywy pracodawcy.

Celem powołanego przepisu jest zapewnienie pracownikowi, w razie ewentualnego sporu z pracodawcą gwarancji, że ocena zasadności wypowiedzenia mu umowy o pracę będzie rozważana tylko w granicach przyczyn w nim wskazanych. Obowiązek konkretnego wskazania przyczyny wypowiedzenia ma umożliwić pracownikowi obronę przed zarzutami,
a sądowi pracy – sprawdzenie, czy wypowiedzenia umowy o pracę dokonano zgodnie
z prawem, zweryfikowanie zaistnienia i zasadności danej przyczyny.

W niniejszej sprawie pracodawca powołał się na przyczynę wypowiedzenia umowy
o pracę w postaci nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy powódki od dnia 3 grudnia 2015r. Pracodawca w sposób konkretny wskazał przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę. Nadto przyczyna ta została potwierdzona w toku postępowania sądowego.

Analizując tę przyczynę rozwiązania umowy o pracę Sąd odniósł się do przepisów prawa pracy regulujących usprawiedliwianie nieobecności w pracy. Te przepisy znajdują się przede wszystkim w wydanym na podstawie art. 298 ² k.p. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 2014 roku poz.1502). Zgodnie z § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia, pracownik powinien uprzedzić pracodawcę o przyczynie i przewidywanym okresie nieobecności w pracy, jeżeli przyczyna tej nieobecności jest z góry wiadoma lub możliwa do przewidzenia. Niedotrzymanie tego terminu może być usprawiedliwione szczególnymi okolicznościami uniemożliwiającymi terminowe dopełnienie przez pracownika obowiązku określonego w tym przepisie, zwłaszcza jego obłożną chorobą połączoną z brakiem lub nieobecnością domowników albo innym zdarzeniem losowym (§ 2 ust. 3 zd. 1 w/w rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z przepisem § 2 ust. 2 w/w rozporządzenia, w razie zaistnienia przyczyn uniemożliwiających stawienie się do pracy, pracownik jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić pracodawcę o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy. Jeżeli przepisy prawa pracy obowiązujące u danego pracodawcy nie określają sposobu zawiadomienia pracodawcy o przyczynie nieobecności pracownika w pracy, zawiadomienia tego pracownik dokonuje osobiście lub przez inną osobę telefonicznie lub za pośrednictwem innego środka łączności albo drogą pocztową, przy czym za datę zawiadomienia uważa się wtedy datę stempla pocztowego. Przepis ust. 2 § 2 w/w rozporządzenia stosuje się odpowiednio po ustaniu przyczyn uniemożliwiających terminowe zawiadomienie pracodawcy o przyczynie i okresie nieobecności pracownika w pracy (§ 2 ust. 3 zd. 2 w/w rozporządzenia).

Wobec powyższego Sąd stwierdził, iż powódka nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku powiadomienia pracodawcy o przyczynie nieobecności w pracy w zakreślonych terminach. Postępowanie dowodowe nie pozwala na wyprowadzenie wniosku zgodnego z twierdzeniami powódki.

Zgodnie z przepisem art. 3 kpc, strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Ciężar przytoczenia faktów spoczywa w zasadzie wyłącznie na powodzie, który powinien wywiązać się z niego w zakresie umożliwiającym sądowi sprawdzenie zasadności żądania. Także ciężar dowodu spoczywa na pracowniku (art.6 kc w zw. z art.300 kp). Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności (sporności) postępowania cywilnego przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału procesowego należy do stron, a do sądu należy jedynie jego ocena i wydanie na tej podstawie orzeczenia. W zakresie postępowania dowodowego zasada ta oznacza w szczególności, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 zdanie pierwsze kpc), zaś sąd może, lecz nie musi, powołać dowód niewskazany przez stronę (art. 232 zdanie drugie kpc). Zasady te znajdują zastosowanie także w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 24 czerwca 1998 r., I PKN 194/98, OSNAPiUS 1999 nr 13, poz. 425 i z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 643).

Postępowanie nie może prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu ich obowiązków, zwłaszcza jeśli jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Takie działanie sądu z urzędu może być zawsze odbierane jako naruszenie prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP - tak Sąd Najwyższy w uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 19 maja 2000 r. sygn. III CZP 4/2000 opubl. OSNC 2000/11 poz. 195 oraz w wyroku z dnia 12 grudnia 2000 r. sygn. V CKN 175/2000 opubl. OSP 2001/7-8 poz. 116).

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, iż rozwiązanie umowy o pracę było zatem uzasadnione.

W przedmiocie roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, Sąd wskazał natomiast, że zostało ono przez powódkę cofnięte. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Powódka cofnęła pozew w zakresie roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy przed terminem pierwszej rozprawy. Sąd uznał więc, że powyższe oświadczenie woli powódki nie narusza prawa, zasad współżycia społecznego, słusznego interesu pracownika oraz nie zmierza do obejścia prawa w rozumieniu art. 203 § 4 k.p.c. i art. 469 k.p.c., dlatego na mocy art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w tym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art.98 kpc w związku z § 15 pkt 1 w zw. z § 4 pkt 3rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2015 poz.507 ze zm.).

Apelację od powyższego orzeczenia w zakresie pkt. 2 wniósł pełnomocnik z urzędu powódki.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. Naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

-

przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w odmowie wiarygodności i mocy dowodowej zeznań powódki Z. K. twierdząc, że jej zeznania są odosobnione i nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, podczas gdy zeznania powódki co do faktu poinformowania przez nią pracodawcę o przyznaniu jej prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy są logiczne, spójne i nie stoją w sprzeczności z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, iż powódka nie poinformowała pracodawcy o przyznaniu jej prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy,

-

wyprowadzenie z materiału dowodowego, tj. zeznań świadka T. R. - przełożonego powódki, wniosków z niego nie wynikających, a ponadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym, że powódka nie poinformowała pracodawcy o przyznaniu jej prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy, chociaż z zeznań świadka wynika, iż w okresie nieobecności powódki w pracy kilkukrotnie kontaktował się z powódką w celu ustalenia kiedy wróci do pracy, ale nie pamięta z jakiego powodu powódka nie stawiała się w pracy oraz czy powódka informowała go o przyznaniu jej renty z tytułu okresowej niezdolności do pracy, nie można się zgodzić z ustalonym przez sąd stanem faktycznym, że z zeznań świadka wynika, iż powódka nie poinformowała pracodawcy o przyznanej rencie.

2. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 45 § 1 w zw. z art. 30 § 4 KP, przez jego niezastosowanie i niesłuszne uznanie, że wskazana przez pozwaną podstawa rozwiązania z powódką umowy o pracę w postaci nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy trwająca od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia 12 lutego 2016 r. była przyczyną konkretną, prawdziwą i rzeczywistą, a w konsekwencji bezpodstawne uznanie, że wypowiedzenie stosunku pracy było uzasadnione i nie naruszało przepisów o wypowiadaniu umowy o pracę, a co za tym idzie, że odwołanie powódki od wypowiedzenia jej umowy o pracę należało uznać za bezzasadne, w sytuacji gdy wskazana przez pozwaną przyczyna wypowiedzenia stosunku pracy miała charakter pozorny, natomiast prawdziwa przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę była całkowicie inna aniżeli podana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części w zakresie pkt. 2 sentencji wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu za wszystkie dotychczasowe instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej według norm przepisanych na rzecz pełnomocnika powódki ustanowionego z urzędu — radcy prawnego M. M. jednocześnie oświadczając, iż opłaty nie zostały opłacone w całości ani w części, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo (pkt. 2 wyroku) i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach procesu.

Ponadto skarżący wniósł o przeprowadzanie nowego dowodu z zeznań świadka M. K. na okoliczność poinformowania pracodawcy o przyznaniu powódce prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy, wiedzy kierownika T. R. o przyczynie nieobecności powódki w pracy. Skarżący podniósł, iż jego zgłoszenie przed sądem I instancji nie było możliwe, ponieważ powódka obawiała się, aby zeznania świadka przeciwko pracodawcy nie spowodowały dla świadka negatywnych konsekwencji ze strony pozwanej. Świadek jest pracownikiem pozwanej.

W odpowiedzi na powyższe strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz treści obowiązujących przepisów prawa. Sąd Rejonowy poczynił poprawne ustalenia faktyczne i dokonał właściwej subsumcji prawnej.

Art. 233 § 1 kpc stanowi, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć zatem miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6.11.2003 r. II CK 177/02 niepubl.).

Podkreślenia wymaga także fakt, że dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Koniecznym jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23.01.2001 r. IV CKN 970/00, niepubl. wyrok SN z 27.09.2002 r. II CKN 817/00).

Zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy powyższych zasad nie naruszył. Wbrew twierdzeniom apelacji podejmując szczegółowe rozważania dokonał, prawidłowych ustaleń faktycznych, a także ocenił materiał dowodowy w sposób wyczerpujący i spójny. Ma to swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia. Tymczasem zarzuty apelacji sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd. Wobec powyższego wskazane zarzuty nie mogą się ostać.

W szczególności brak podstaw do uznania, iż Sąd Rejonowy nieprawidłowo, w oparciu o zeznania świadka T. R., z pominięciem twierdzeń powódki uznał, iż powódka nie poinformowała pracodawcy o przyznaniu jej prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy a co za tym idzie nie usprawiedliwiła swej nieobecności w pracy od dnia 3 grudnia 2015 r.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że nietrafną jest sugestia apelacji jakoby z zeznań świadka T. R. - przełożonego powódki, Sąd Rejonowy wyprowadził treści z nich nie wynikające – co do braku poinformowania przez powódkę o przyznaniu jej prawa do renty – bowiem ten podkreślając, iż parę razy kontaktował się z powódką w celu ustalenia kiedy wróci do pracy, nie pamiętał jednak z jakiego powodu powódka nie stawiała się w pracy oraz czy powódka informowała go o przyznaniu jej renty. Powyższym twierdzeniom przeczą wprost bowiem słowa ww. który zeznał, iż nie pamięta czy powódka mówiła dlaczego niemożliwy jest jej powrót do pracy. W każdym razie o staraniach o rentę nic nie mówiła (nagranie z rozprawy z dnia 21 czerwca 2016 r. 00:07:08- 00:12:05 protokół k. 71 v.). Tym samym ustalenia Sądu Rejonowego w pełni korespondują ze wskazanymi zeznaniami. Ponadto okoliczności wskazywane przez świadka znajdują pokrycie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym zwłaszcza treści pisma z dnia 12 lutego 2016 r., w którym powódka poinformowała pracodawcę o tym, iż od dnia 3 grudnia 2015 r. ma przyznane prawo do renty w związku z tym nie zgadza na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Gdyby w istocie powódka poinformowała przełożonego o przyznaniu jej prawa do renty wcześniej niewątpliwie oponowałaby przeciwko zarzutom pracodawcy co do nieusprawiedliwienia przez nią absencji w pracy trwających nieprzerwanie od dnia 3 grudnia 2015 r.

Wniosków przeciwnych nie sposób natomiast wyprowadzić z samych twierdzeń powódki w tym przedmiocie. Twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227) powinno być bowiem udowodnione przez stronę, która zgłasza to twierdzenie - art. 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. (zob. wyrok SN z dnia 22 listopada 2001 r., I PKN 660/00, W.. 2002, nr 7-8, poz. 44; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 1998 r., I ACa 308/98, (...) 2002, nr 12, poz. 147). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. (wyrok s.apel. 28-02-2013 I ACa 613/12 w B. LEX nr 1294695). W rozpoznawanej sprawie niewątpliwie dowodów zgodnych ze stanowiskiem powódki zabrakło. Tym samym podnoszonych przez nią okoliczności nie sposób było domniemywać.

Ponadto nawet gdyby uznać stanowisko powódki w tej materii za uzasadnione (do czego brak podstaw) i dojść do przekonania zgodnie z sugestią apelacji, iż powódka w dniu 3 grudnia 2015 r. poinformowała przełożonego o wydanym orzeczeniu Lekarza Orzecznika przyznającym jej czasową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy to i tak pozostawałoby to bez wpływu na wynik rozstrzygnięcia. Bezwzględnie bowiem - czego nie zauważa strona apelująca – przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, samo w sobie, nie stanowi podstawy usprawiedliwiającej niestawiennictwo w pracy. Osoba, której przyznano prawo do renty na powyższych warunkach jest częściowo zdolna do pracy. Tym samym winna się do niej stawić celem potwierdzenia możliwości dalszego zatrudnienia na niezmienionych warunkach bądź przedstawić inne stosowne usprawiedliwienie tłumaczące jej nieobecność. Podstawę dla stwierdzenia jej względnej niezdolności do pracy na zajmowanym stanowisku może bowiem w takich okolicznościach stanowić jedynie odpowiednie orzeczenie lekarskie. Samo orzeczenie lekarza orzecznika stwierdzające czasową i częściową niezdolność do pracy nie stwarza żadnego domniemania w tym przedmiocie. Z tych też względów powołanie się przez powódkę na fakt zawiadomienia pracodawcy o prawie do renty z takiego właśnie tytułu, nie czyni powołanej przez pozwanego przyczyny wypowiedzenia (z uwagi na fakt usprawiedliwienia nieobecności w pracy) uzasadnioną.

W konsekwencji zgłoszony w apelacji wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadka M. K. na okoliczność poinformowania pracodawcy o przyznaniu powódce prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy, wiedzy kierownika T. R. o przyczynie nieobecności powódki w pracy nie może w żaden sposób wpłynąć na wynik sprawy.

Wniosek ten jest nie tylko spóźniony w rozumieniu art. 381 kpc (nie istniały żadne przeszkody by zgłosić go na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego –jak wynika z treści samej apelacji powódka wiedząc o możliwości jego powołania dobrowolnie z niego zrezygnowała) ale i dotyczy okoliczności, które nie mają w sprawie istotnego, doniosłego znaczenia. Tymczasem tyko te fakty zgodnie z treścią art. 227 kpc mogą być przedmiotem dowodu. W związku z tym powyższy wniosek zgłoszony po raz pierwszy w postępowaniu apelacyjnym zgodnie z treścią art. 217 § 3 kpc podlegał oddaleniu jako niedopuszczalny.

W ocenie Sądu Okręgowego akceptacja wszystkich powyższych okoliczności czyni bezzasadnymi apelacyjne zarzuty naruszenia prawa materialnego - art. 45 § 1 w zw. z art. 30 § 4 KP. Znajduje oparcie w materiale sprawy ocenionym logicznie ustalenie, iż podana powódce przyczyna wypowiedzenia w postaci nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy trwającej od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia 12 lutego 2016 r. jest przyczyną konkretną, prawdziwą i rzeczywistą. Nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy dostatecznie uzasadnia dokonane wypowiedzenie zwłaszcza, że to stanowi zwykły sposób rozwiania stosunku pracy i nie musi mieć szczególnej doniosłości (por. np. wyroki SN z dnia 5 listopada 1979 r., I PRN 133/79, OSNCP 1980/4/77, z dnia 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSNP 1998/20/598 i z dnia 6 grudnia 2001 r., I PKN 715/00, Prawo Pracy 2002 nr 10, s. 34). W konsekwencji odwołanie powódki od wypowiedzenia jej umowy o pracę Sąd Rejonowy słusznie uznał za bezzasadne.

Brak więc podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy w Łodzi zgodnie z treścią art. 385 kpc oddalił apelację strony powodowej jako bezzasadną.

O zwrocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu za II instancje orzeczono na podstawie §16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 15 ust. 1 pkt 1 oraz § 2, 3 i 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 poz. 1805) uwzględniając zwrot stawki podatku VAT.

J.L.