Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo W. B. przeciwko Izbie Administracji Skarbowej w Ł. o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy i nie obciążył powódki kosztami procesu.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

W. B. była zatrudniona w okresie od dnia 2 sierpnia 2012 roku do dnia 31 sierpnia 2017 roku w jednostkach organizacyjnych podległych Resortowi Finansów, a ostatnio w Izbie Administracji Skarbowej w Ł.. Pracę świadczyła w Urzędzie Skarbowym Ł., początkowo jako inspektor, a następnie jako kontroler rozliczeń.

W dniu 2 sierpnia 2012 roku została zawarta pomiędzy powódką
a Naczelnikiem Urzędu Skarbowego Ł. umowa o pracę na czas określony do dnia 1 sierpnia 2013 roku na stanowisku inspektora w pełnym wymiarze czasu pracy.

Następnie w dniu 1 sierpnia 2013 roku strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony od dnia 2 sierpnia 2013 roku na tym samym stanowisku, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Powódka została zatrudniona w rachunkowości podatkowej na stanowisku inspektora. Faktycznie pracowała jako specjalista ds. płac. W ramach wykonywanych obowiązków, powódka zajmowała się płacami, wysyłała deklaracje płatnika do ZUS, zajmowała się sprawami pracowniczymi. Po konsolidacji, od 1 kwietnia 2015 roku powódka została przeniesiona do Izby Skarbowej, oddziału płac i zajmowała się rozliczaniem czterech Urzędów Skarbowych.

W dniu 31 marca 2015 roku powódka otrzymała pozytywną ocenę okresową. Powódka w kryterium „samodzielność i inicjatywa” została oceniona powyżej oczekiwań, w kryteriach „umiejętności analityczne” i „umiejętność współpracy” - na poziomie oczekiwań, w kryteriach „rzetelność i terminowość”, „wiedza specjalistyczna i umiejętność jej wykorzystania”, „zorientowanie na osiąganie celów”, „doskonalenie zawodowe – powyżej oczekiwań. Łącznie średnia arytmetyczna ze wszystkich ocen wyniosła 3,71. Ocena okresowa została wystawiona przez U. C..

Od dnia 1 kwietnia 2015 r. powódka pracowała na stanowisku kontrolera rozliczeń w samodzielnym oddziale płac Izby Skarbowej w Ł..

Pismem z dnia 1 kwietnia 2015 roku, podpisanym przez powódkę w dniu 14 września 2015 roku, określono zakres obowiązków, kompetencji i odpowiedzialności.

W piśmie z dnia 2 lipca 2015 roku skierowanym do Dyrektora Izby Skarbowej, powódka złożyła skargę na współpracowników, zarzucając im celowe działania, skierowane przeciwko jej osobie. Powódka wniosła m.in. o ukaranie osób odpowiedzialnych za zaistniałe nieprawidłowości oraz otrzymanie wynagrodzenia adekwatnego do posiadanej wiedzy i umiejętności.

W piśmie z dnia 22 sierpnia 2015 roku powódka poinformowała dyrektora Izby Skarbowej o problemach z logowaniem do programów, dostępem do danych, wskazując na celowe działanie innych osób.

Oddział Informatyczny nie potwierdził zastrzeżeń powódki.

W piśmie z dnia 31 sierpnia 2015 roku główna księgowa odniosła się do stawianych przez powódkę zarzutów, nie potwierdzając ich. Wskazała między innymi, że powódka każde wydane przez przełożonego polecenie traktuje jak atak na swoją osobę i zawsze ma bardzo dużo zastrzeżeń. Nie potrafi dostosować się do pracy w zespole i komunikować się ze współpracownikami.

Pismem z dnia 2 września 2015 roku pracownicy (...) Oddziału Płac zwrócili się do Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. o pomoc w rozwiązaniu narastającego konfliktu pomiędzy powódką, a pozostałymi pracownikami oddziału. Wskazano, że konflikt ten trwa praktycznie od samego początku powstania komórki w Izbie i z miesiąca na miesiąc staje się coraz bardziej uciążliwy. Nadto wskazano, że powódka nieustannie zastrasza pozostałych pracowników oddziału, grożąc im, iż sporządzi notatki służbowe opisujące sytuacje rzekomego mobbingu w stosunku do jej osoby. Wskazano, że to powódka mobbinguje pracowników. Pracownicy podnieśli, że powódka wielokrotnie dezorganizuje pracę oddziału, ponieważ często nie rozumie poleceń kierownika i twierdzi, że nie została poinformowana o wcześniejszych wytycznych. Powódka nie potrafi przyswoić sobie ustaleń, które miały miejsce zaraz po utworzeniu komórki i są powtarzane cyklicznie co miesiąc. Podczas przypominania jej, co ma zrobić, za każdym razem okazuje zdziwienie, zarówno co do tego, że „coś” trzeba zrobić, jak również w jakim terminie. W konsekwencji i tak robi w sposób, który sama uważa za słuszny. Powódka notorycznie nie odbiera telefonów od pracowników obsługiwanych przez nią urzędów, którzy przełączani są do pozostałych pracowników płac z prośbą o interwencję. Wskazano, że powódka obsługuje stosunkowo mało osób w porównaniu do pozostałych współpracowników. Pomimo tego, nie potrafi zorganizować sobie pracy w taki sposób, aby ze wszystkim zdążyć na czas.
W efekcie opóźniona zostaje praca całej komórki i konsekwencje ponoszą wszyscy. Pracownicy wskazali, że powódka bardzo często opuszcza swoje stanowisko pracy
i znika na dłuższy czas, co może być przyczyną niewystarczającej ilości czasu jaki pozostaje jej na wykonywanie swoich obowiązków. Pracownicy podnieśli również, iż powódka nie przekazuje potrzebnych informacji i dokumentów osobie, która ma ją zastępować na czas nieobecności. Pracownicy oświadczyli, że nie widzą możliwości dalszej współpracy z powódką w jednej komórce. Pismo podpisało 7 osób.

Pracodawca przeprowadził postępowanie wyjaśniające w przedmiocie skarg zgłaszanych przez powódkę. Nie zostały one potwierdzone.

Powódka pismem z dnia 29 września 2015 roku wniosła o przeniesienie
z dniem 1 października 2015 roku do Urzędu Skarbowego Ł. do komórki egzekucji administracyjnej.

Powódka wnioskując o przeniesienie do konkretnej komórki kierowała się względami finansowymi.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. zaakceptował przeniesienie, wstępnie proponując pracę w Rachunkowości Podatkowej.

Pismem z dnia 29 września 2015 roku, powódka, w związku ze złożonym wnioskiem, została z dniem 1 października 2015 r. przeniesiona do Urzędu Skarbowego Ł..

Pismem z dnia 1 października 2015 roku powierzono powódce stanowisko Kontrolera rozliczeń w D. Rachunkowości (...).

Powódka nie była z tego zadowolona, ponieważ straciła wynagrodzenie
z umowy zlecenie, w związku z obsługą polis pracowniczego ubezpieczenia grupowego.

W dniu 2 listopada 2015 r. powódka otrzymała nowy zakres obowiązków, kompetencji i odpowiedzialności, przygotowany w dniu 7 października 2015 roku.

Do obowiązków powierzonych powódce należało m.in.

-

prowadzenie kont szczegółowych podatników i innych urządzeń księgowych,

-

wprowadzanie przelewów do systemu,

-

podejmowanie działań zapewniających prawidłową ewidencję dokumentów księgowych w systemie, w tym bieżące księgowanie i uzgadnianie wpłat, zwrotów, przypisów i odpisów,

-

realizacja wniosków wpływających do komórki RP,

-

analiza nadpłat figurujących na kontach szczegółowych oraz podejmowanie działań zmierzających do ich likwidacji,

-

zgodnie z prawem i terminowe dokonywanie zwrotów podatków lub nadpłat,

-

analiza zapisów księgowych na kontach szczegółowych celem zapewnienia poprawności pobieranych danych do hurtowni (...),

-

sporządzenie aktualizacji tytułów wykonawczych,

-

zawiadamianie właściwej komórki o niedotrzymaniu przez podatnika warunków decyzji ratalnej lub odroczeniowej,

-

sporządzenie zestawień i raportów kontrolnych,

-

informowanie na wniosek strony o stanie rozliczeń podatników w urzędem skarbowym oraz udzielanie odpowiedzi na wszelką korespondencję,

-

wydawanie postanowień i zawiadomień przewidzianych przepisami prawa,

-

obsługa i wykorzystywanie urządzeń informatycznych,

-

archiwizowanie dokumentów księgowych,

-

zastępstwo pokrewnego stanowiska pracy,

-

wykonywanie innych zadań zleconych przez przełożonych.

Powódka została wprowadzona w nowy zakres obowiązków. Powódka zajmowała się obsługą wierzytelności i sprawa komorniczych. Pracownik E. E. wyjaśniała powódce jak rozliczać tytuły wykonawcze i komorników.

E. E. sporządziła dla powódki szczegółową instrukcję tego co ma robić, krok po kroku.

I. W. została wskazana jako osoba do przyuczenia powódki.

Współpraca w dziale rachunkowości podatkowej nie układała się. Powódka czuła się oszukana. Nadto miała w tym okresie problemy osobiste i rodzinne. Powódka uważała, że powierzone jej obowiązki są wyjątkowo nudne i monotonne.

Powódka otrzymywała pomoc w rozwiązywaniu problemów, z którymi zgłaszała się do M. S. lub E. M..

Powódka była mniej obciążona pracą z uwagi na to, że była nowym pracownikiem. Obciążenie pracą pozostałych pracowników było równomierne.

Od początku zatrudnienia w dziale rachunkowości powódka generowała konflikty. Powódka była przyuczana do wykonywania nowych obowiązków. Nie robiła notatek, co powodowało, że wielokrotnie pytała o te same zagadnienia. Uważała, że wszystko wie i rozumie. Powódka nie stosowała się do wytycznych, natomiast w sytuacji, gdy zwracano jej na to uwagę, twierdziła, że tak miała przekazane, że ktoś specjalnie jej tak powiedział. Powódka nie współpracowała z innymi.

To dezorganizowało pracę w zespole.

Po powrocie z długotrwałego ze zwolnienia lekarskiego w sierpniu 2016 roku, powódce powierzono księgowanie przelewów bankowych. Powódka otrzymywała gotowe wydruki, które należało przepisać do systemu i połączyć z odpowiednimi wpłatami.

Powódka w dniu 22 sierpnia 2016 roku otrzymała instrukcję – zasady księgowania dokumentów z wyciągu sporządzoną przez M. S.. Instrukcja była aktualizowana o nowe zagadnienia, które były powódce tłumaczone.

Powódka pomimo instrukcji na piśmie, nadal popełniała błędy. Nie była samodzielna przy wykonywaniu obowiązków, które należały do najprostszych w dziale. Powódka nie skupiała się na pracy. M. S. rozmawiała z powódką na temat popełnianych przez nią błędów. Każdy wychwycony błąd musiał być poprawiony. Powódka wiedziała, że popełnia błędy, bo sama musiała je poprawić. Powódka popełniała zdecydowanie więcej błędów niż inni pracownicy.

W marcu/kwietniu 2017 roku w związku z licznymi konfliktami ze współpracownikami, powódka została przeniesiona do samodzielnego pokoju. Powódka była z tego zadowolona.

Proces wdrożenia powódki do pracy był trudny z uwagi na jej absencje chorobowe.

Powódka w okresie zatrudnienia korzystała ze zwolnień lekarskich, przy czym w ostatnich dwóch latach zatrudnienia była niezdolna do pracy w okresach od 10 do 18 sierpnia 2015 roku, od 30 września do 2 października 2015 roku, od 19 do 30 października 2015 roku, od 1 do 11 grudnia 2015 roku, od 1 do 5 lutego 2016 roku, od 8 do 12 lutego 2016 roku, od 1 do 11 marca 2016 roku, od 14 do 18 marca 2016 roku, od 21 do 25 marca 2016 roku, od 29 do 30 marca 2016 roku, 31 marca do 29 lipca 2016 roku, od 10 października do 2 listopada 2016 roku, od 10 do 14 kwietnia 2017 roku, od 18 kwietnia do 2 maja 2017 roku, od 4 do 12 maja 2017 roku, od 16 do 19 maja 2017 roku, od 1 do 6 czerwca 2017 roku, od 22 do 30 czerwca 2017 roku, od 3 do 17 lipca 2017 roku, od 29 sierpnia do 31 sierpnia 2017 roku.

Do przełożonych powódki docierały informację o dziwnym zachowaniu powódki, np. powódka posądziła pracownika o schowanie dokumentów, o utrudnianie dostępu do systemów.

Pismem z dnia 16 października 2015 roku powódka złożyła skargę do Państwowej Inspekcji Pracy na pracodawcę.

Pismem z dnia 30 listopada 2015 r., skierowanym do Ministra Finansów, powódka złożyła skargę na Dyrektora Izby Skarbowej w Ł., zarzucając brak reakcji na pisma z dnia 2 lipca 2015 r. oraz 22 sierpnia 2015 r. Powódka podnosiła kwestię zachowań swojej przełożonej, które to zachowania określała jako mobbing. Na swoje pisma w tej sprawie, kierowane do Dyrektora I. Administracji Skarbowej w Ł., powódka nie otrzymała żadnej odpowiedzi.

Pismem z dnia 15 grudnia 2015 roku dyrektor udzielił wyjaśnień, wskazując, że dyrektor T. S. w odpowiedzi na pismo powódki z dnia 4 lipca 2015 roku, zobowiązał głównego księgowego B. K. do przeprowadzenia
z powódką rozmowy i wyjaśnienia kwestii spornych. W trakcie rozmowy pani K. wyjaśniła powódce, że wszystkie zarzuty przedstawione w piśmie dotyczące załatwiania spraw merytorycznych nie mają podstaw prawnych, a działania podejmowane przez bezpośredniego przełożonego panią R. Ś. mają na celu zorganizowanie pracy w podległej komórce organizacyjnej. Po otrzymaniu pisma z dnia 22 sierpnia 2015 roku dyrektor przeprowadził postępowanie wyjaśniające, którego wyniki nie potwierdziły zarzutów powódki.

Pismem z dnia 4 stycznia 2016 roku Ministerstwo Finansów wskazało, że analiza dokumentów wskazuje, iż dyrektor Izby Skarbowej w Ł. po otrzymaniu pism powódki reagował i podejmował działania w celu wyjaśnienia poruszanych przez powódkę zagadnień, ale nie udzielił jej pisemnych odpowiedzi.

W dniu 3 marca 2016 roku I. W. sporządziła notatkę służbową, wskazując na agresywne i nieprzewidywalne zachowania powódki w miejscu pracy. Wskazała również, iż polecono jej z dniem 13 października 2015 roku przyuczenie powódki do wykonywania nowych obowiązków. Uzgodniono, że przyuczenie ma dotyczyć podstawowych prac księgowych, poczynając od zapoznania się z kartami kontowymi, saldami na nich, poprzez odczytywanie przypisów i odpisów, a w dalszej kolejności na podjęciu księgowania przelewów, dokonywania przeksięgowań, zaliczeń i innych czynności zwykle związanych z operacjami na kartach kontowych. Pomimo podejmowanych działań, powódka nie wykazywała od samego początku chęci nauczenia się czegokolwiek oraz nie przejawiała chęci współpracy ani też własnej inicjatywy w tym zakresie. I. W. wskazała, że wielokrotnie tłumaczyła powódce te same zagadnienia, ponieważ powódka nie robiła notatek. Powódka robiła wiele błędów, a każdorazowe zwrócenie uwagi oraz prośby o poprawienie zapisów na kartach kontowych związane było z agresywnymi zachowaniami powódki. Nadto powódka okazywała niezadowolenie z faktu, że znalazła się w D. Rachunkowości.

W piśmie z dnia 19 lipca 2016 roku powódka poinformowała dyrektora Izby Skarbowej o nieprawidłowościach dotyczących wypłaty wynagrodzeń i zasiłków.

W pismach z dnia 22 lipca 2016 roku i 28 lipca 2016 roku powódka wskazywała na dalsze nieprawidłowości dotyczące naliczania płac.

Pismem z dnia 21 października 2016 roku powódka złożyła do ZUS skargę na pracodawcę.

ZUS wydał decyzję w dniu 3 kwietnia 2017 roku, po przeprowadzonej kontroli u pozwanego, stwierdzając, że złożone przez płatnika dokumenty rozliczeniowe są prawidłowe i nie wymagają korekty.

W piśmie z dnia 19 lutego 2017 roku powódka, na polecenie kierownika działu A. Ł., złożyła wyjaśnienia okoliczności popełnienia 23 błędów związanych z księgowaniem wpłat dokonanych przez podatników dotyczących zaległości podatkowych za lata 2010-2015. Powódka wskazywała, że po powrocie z długotrwałej kilkumiesięcznej absencji chorobowej, została skierowana do wykonywania obowiązków związanych z księgowaniem przelewów. W ocenie powódki nie została kompleksowo wdrożona w nowy zakres obowiązków.

W ocenie z dnia 28 marca 2017 r. praca powódki została oceniona negatywnie. Wykorzystanie wiedzy i doskonalenie zawodowe powódki, współpracę
i komunikację z nią, a także jej zdolność do analitycznego myślenia, oceniono jako „poniżej oczekiwań”. W kryteriach „rzetelność”, „organizacja pracy i orientacja na osiąganie celów”, „orientacja na interesanta” powódka otrzymała ocenę na poziomie oczekiwań. Ocena okresowa została przygotowana przez M. S. - Kierownika (...) Referatu Rachunkowości. W uzasadnieniu wskazano, że pomimo przekazywanej wiedzy pracownik nie wykorzystuje jej przy realizacji przydzielonych zadań, zadania wykonuje zgodnie z przepisami i z zasadami jednakże nie zawsze samodzielnie, realizuje zadania uwzględniając ich wagę i pilność, nie dba o dobrą atmosferę i otwartość we współpracy, nie dostrzega wkładu pracy innych osób oraz nie bierze pod uwagę ich zdania, nie koncentruje się na wypowiedzi rozmówcy i nie dba o wzajemne zrozumienie, nie wypowiada się
w sposób jasny i precyzyjny, zachowuje się taktownie wobec interesanta, nie rozróżnia informacji istotnych i nieistotnych i nie dostrzega między nimi zależności.

Pismem z dnia 31 marca 2017 r. powódka złożyła odwołanie od oceny okresowej. W dniu 11 kwietnia 2017 r. złożyła ponadto pismo z uzupełnieniem tegoż odwołania.

Decyzją z dnia 18 kwietnia 2017 r. sprzeciw powódki od powołanej oceny okresowej nie został uwzględniony. Pracodawca decyzje oparł na wyjaśnieniach kierownika M. S. przedstawionych w piśmie z dnia 11 kwietnia 2017 roku.

Pozwem z dnia 28 kwietnia 2017 r., skierowanym przeciwko Izbie Administracji Skarbowej w Ł., powódka – reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła odwołanie od decyzji pozwanej z dnia 18 kwietnia 2017 r. w przedmiocie nieuwzględnienia sprzeciwu powódki od jej oceny okresowej. Domagała się uchylenia oceny okresowej powódki i nakazania pozwanemu pracodawcy ponownego przeprowadzenia oceny. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania na rzecz powódki. W uzasadnieniu pozwu wskazywano, że poprzednia okresowa ocena powódki (sporządzona w dniu 31 marca 2015 r.) była pozytywna, natomiast zaskarżona ocena była negatywna. Powódka zwróciła uwagę na fakt otrzymania innego zakresu obowiązków niż poprzedni, obowiązujący ją przed rozpoczęciem długotrwałego zwolnienia lekarskiego. Powódka podniosła, że pracodawca nie dopełnił swoich obowiązków w zakresie odpowiedniego przeszkolenia. Ponadto stwierdzono, że niektórych zadań powódka nie może wykonywać samodzielnie, przez co zarzucanie jej niesamodzielności jest bezzasadne. Poza tym zakwestionowano negatywną ocenę powódki, dokonaną na podstawie popełnienia przez nią 23 błędów w księgowaniu transakcji w sytuacji, gdy powódka miała ich zaksięgować kilkadziesiąt tysięcy.

Postanowieniem z dnia 4 października 2017 roku Sąd umorzył postępowanie w sprawie odwołania od oceny okresowej.

Po otrzymaniu oceny z dnia 28 marca 2017 r. poziom pracy powódki nie poprawił się. Stwierdzono, że popełnia jeszcze więcej pomyłek, w wielu przypadkach wydawała też postanowienia w sprawach, w których wydawać ich nie powinna. Zdarzało się, że nie pobierała opłat wtedy, kiedy powinna to uczynić – albo też pobierała je, ale w podwójnej wysokości. Ponadto powódce zdarzało się przeszkadzać w pracy innym pracownikom, a nawet agresywnie zachowywać w stosunku do pozostałych pracowników.

Kierownik D. A. Ł. w dniu 10 kwietnia 2017 roku sporządziła opinię o powódce, wskazując, że powódka jest osobą konfliktową, bardzo niezorganizowaną, a wręcz działającą chaotycznie. Nie przyswajała wiedzy w sposób zadowalający, pytała kilkadziesiąt razy o jedno zagadnienie, co powodowało rozdrażnienie współpracowników, którzy nie mogli skupić się na swojej pracy. Nie przyjmowała konstruktywnej krytyki. Posądzała współpracowników o działanie skierowane przeciwko swojej osobie, oskarżając ich np. o umyślne chowanie dokumentów. Z uwagi na ciągłe inkryminacje kierowane w stronę pracowników lub bezpośredniego przełożonego uwagi, że źle przekazano jej zadanie do wykonania, powódka otrzymała szczegółowy opis działania na powierzonym jej odcinku pracy. Nie pomogło to w realizacji zadań, w związku z tym powierzono powódce znacznie prostsze zadanie dot. księgowania wpłat. A. Ł. wskazała również, iż powódka dokładała starań by terminowo realizować zadania, zgłaszała chęć pracy
w nadgodzinach, ale kierownik działu nie widziała takiej potrzeby. Powódka zgłaszała zbyt duże obciążenie pracą, ale nie znajdowało to uzasadnienia, ponieważ inny pracownik był w stanie wykonać te same zadania. W opinii wskazano także, iż powódka pomimo bardzo wąskiego odcinka pracy, popełniała dużo błędów.

Pismem z dnia 30 maja 2017 roku pozwany poinformował powódkę, że nie otrzymuje propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia. Wskazał, że zgodnie z art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o KAS, stosunek pracy powódki ulega wygaszeniu z dniem 31 sierpnia 2017 roku. Pozwany oświadczył, iż od dnia 1 czerwca 2017 roku do dnia 31 sierpnia 2017 roku powódka będzie wykonywała obowiązki służbowe w Drugim Samodzielnym Referacie Rachunkowości w Urzędzie Skarbowym Ł. za wskazanym wynagrodzeniem.

Powódka była jedynym pracownikiem Urzędu Skarbowego Ł., poza osobami w wieku emerytalnym, który nie otrzymał propozycji zatrudnienia.

Przy podejmowaniu decyzji dotyczącej propozycji zatrudnienia, pozwana brała pod uwagę kryteria ustawowe wskazane w art. 165 ustawy oraz ocenę przydatności pracownika do dalszego zatrudnienia. Zwracano uwagę na wydajność pracy, oceny okresowe, ocenę pracy, ocenę przydatności w jednostce. Brany był pod uwagę cały przebieg pracy. Decyzja była podejmowana przez dyrektora w uzgodnieniu z naczelnikiem Urzędu Skarbowego. Były brane pod uwagę opinie przełożonych.

Na 4300 pracowników, 120 osób nie otrzymało propozycji zatrudnienia, w tym 74 osoby miały uprawnienia emerytalne, 16 osób nie otrzymało propozycji
z uwagi na art. 144 ustawy o Kas, 30 osób (wśród niech była powódka) nie otrzymało propozycji z innych przyczyn.

Pismem z dnia 6 czerwca 2017 roku powódka wniosła o ponowne rozpatrzenie propozycji pracy/służby. Powódka oświadczyła, że nie zgadza się z decyzją o braku propozycji pracy. Wskazała, że posiada kompetencje i duże doświadczenie w pracy w szczególności w tematyce płac. Powódka w treści pisma wskazała na swoje kwalifikacje i doświadczenie. Podała także, iż od kwietnia 2015 roku była w konflikcie ze swoją przełożoną R. Ś., po tym jak wyraziła swoją opinię na temat niekompetencji przełożonej oraz wskazała, że „bardzo chciałaby zostać kierownikiem ds. Płac w Izbie Skarbowej”. Powódka w treści pisma wskazała także na swoją sytuację osobistą, rodzinną, finansową. Nadto powódka przeprosiła za „wszystkie pisma i kłopoty, które przysporzyła Dyrektorowi I. Administracji Skarbowej (…) oraz ewentualnie innym ludziom”, wyraziła „skruchę”, prosząc
o „wyrozumiałość i wybaczenie”.

Pismem z dnia 8 czerwca 2017 roku powódka zwróciła się do Ministerstwa Finansów Szefa Krajowej Administracji Skarbowej M. B., przedstawiając swoją sytuację, wniosła o złożenie „korzystnej pod względem finansowym oferty”.

Pismem z dnia 5 lipca 2017 roku Izba Administracji Skarbowej poinformowała powódkę, że odwołanie od braku propozycji pracy zostało wysłane do Zespołu monitorowania realizacji Porozumienia z dnia 1 marca 2017 roku.

Pismem z dnia 6 lipca 2017 roku, skierowanym do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, powódka wniosła o zmianę Porozumienia z dnia 1 marca 2017 roku i/lub zmianę ustawy Przepisy wprowadzającej ustawę o KAS i wykreślenie art. 170.

Pismem z dnia 31 lipca 2017 roku powódka zwróciła się do Dyrektora I. Administracji Skarbowej w Ł., wnosząc o przedstawienie jej propozycji zatrudnienia oraz wypłacenie wysokiego zadośćuczynienia za krzywdy, straty moralne oraz bezsenne noce, które doznała z winy dyrektora Pana M. K. w związku z bezprawnym i bezzasadnym nieotrzymaniem propozycji zatrudnienia w strukturach KAS.

W odpowiedzi z dnia 17 sierpnia 2017 roku pozwany poinformował powódkę, że nie uznaje jej roszczeń ani poglądu prawnego, zaprezentowanego w piśmie z dnia 31 lipca 2017 roku.

Stosunek pracy powódki wygasł z dniem 31 sierpnia 2017 roku na podstawie art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej. Powódce wypłacono jednorazową odprawę pieniężną na podstawie art. 170 ust. 4 wskazanej ustawy.

Na miejsce powódki nikt nie został zatrudniony.

Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do 4 grudnia 2017 roku. Od
5 grudnia 2017 roku podjęła pracę.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż wniesione powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd wskazał, iż dniem 1 marca 2017 r. administracja skarbowa przeszła znaczną reformę, której rezultatem było powołanie do życia Krajowej Administracji Skarbowej ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1947 ze zm.). Istotne znaczenie w procesie wdrażania Krajowej Administracji Skarbowej, odegrała ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U.2016.1948 z 2016.12.02). Ustawa ta zawiera między innymi szczególne regulacje dotyczące pracowników, którzy stali się jednocześnie pracownikami Krajowej Administracji Skarbowej na warunkach i zasadach określonych w tej ustawie.

Podstawę rozstrzygania w przedmiotowym postępowaniu stanowiły zatem, obok przepisów kodeksu pracy, regulacje zawarte w w/w ustawie.

Zgodnie z art. 165 ust. 1 przepisów wprowadzających pracownicy zatrudnieni w izbach skarbowych stają się, z zastrzeżeniem art. 170, pracownikami zatrudnionymi w izbach administracji skarbowej i zachowują ciągłość pracy. W sprawach wynikających ze stosunku pracy stosuje się przepisy dotychczasowe. Ust. 7 tego przepisu stanowi zaś, iż Dyrektor Krajowej (...) Skarbowej, dyrektor izby administracji skarbowej oraz dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości składają odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 roku, pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania.

Na mocy art. 170 ust. 1-3 w/w stosunki pracy osób zatrudnionych
w jednostkach Krajowej Administracji Skarbowej, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, oraz stosunki służbowe osób pełniących służbę w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1, 2, 3 i 6 ustawy,
o której mowa w art. 1, wygasają:

1)z dniem 31 sierpnia 2017 r., jeżeli osoby te w terminie do dnia 31 maja 2017 r., nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby;

2) po upływie 3 miesięcy, licząc od miesiąca następującego po miesiącu,
w którym pracownik albo funkcjonariusz złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby, jednak nie później niż dnia 31 sierpnia 2017 r.

Pracownik albo funkcjonariusz, któremu przedstawiono propozycję zatrudnienia albo pełnienia służby, składa w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania oświadczenie o przyjęciu albo odmowie przyjęcia propozycji. Niezłożenie oświadczenia w tym terminie jest równoznaczne z odmową przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby. (ust. 2).

Sąd Rejonowy wskazał, że art 165 ust. 7 przepisów wprowadzających ustawę o KAS wyraźnie wskazuje kryteria, jakimi musi się kierować pracodawca przedstawiając propozycję zatrudnienia. tj. posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania. Niewątpliwie propozycje pracy bądź służby winny opierać się na przepisach prawa oraz być transparentne i sprawiedliwe dla wszystkich pracowników i funkcjonariuszy Krajowej Administracji Skarbowej.

Jednocześnie Sąd zauważył, że zapis ustawowy odwołuje się do pojęć ogólnych, niedookreślonych – „przebieg dotychczasowej pracy”, co wskazuje na możliwość doprecyzowania przez pracodawcę tego pojęcia o kryteria, które stosuje względem ocenianych pracowników.

W ocenie Sądu I instancji tej sprawie przede wszystkim nie wykazano, by kryteria te były różne w odniesieniu do poszczególnych pracowników. Świadkowie, którzy uczestniczyli
w procesie decyzyjnym, jako osoby podejmujące decyzję (M. K.), wydający opinię (W. G., J. J., A. Ł.), czy uczestniczący w tym procesie z tytułu wykonywanych obowiązków (A. T., M. Z.), zgodnie wskazali, że każdy z pracowników był oceniany, zgodnie z kryteriami ustawowymi. Brano pod uwagę takie elementy jak jakość pracy, efektywność, przydatność zawodowa, umiejętność współpracy, które to elementy w ocenie sądu zawierają się w pojęciu „przebieg dotychczasowej pracy”. Ustawodawca nie nałożył obowiązku poinformowania pracowników o kryteriach oceny i samej ocenie. Podobnie, jak i nie zobligował pracodawcy do składania oświadczeń na piśmie. Pozwana zastosowała tryb pisemny, a w samej treści złożonego powódce oświadczenia, podała podstawę prawną, wskazującą na kryteria i skutek nie przedstawienia propozycji. W ocenie Sądu te wymagania formalne odpowiadały prawu.

Odnosząc się do konstytucyjności samej regulacji, Sąd wskazał, iż w regulacji ustawowej rozpatrywany przypadek szczególnego uregulowania sytuacji pracowników w kontekście przeprowadzanej reorganizacji nie jest pierwszym.

W ustawie z dnia 13 października 1998 roku Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, w art. 58 ust. 1 wskazano, że stosunki pracy
z pracownikami, o których mowa w art. 52-54 i 56, wygasają z dniem 30 czerwca 1999 roku jeżeli przed dniem 31 maja 1999 roku nie zostaną im zaproponowane nowe warunki pracy lub płacy na dalszy okres albo w razie ich nieprzyjęcia do dnia 15 czerwca 1999 roku. W ustawie z dnia 3 października 2008 roku o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisku, w art. 164 ust. 1 wskazano, że z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pracownicy urzędu wojewódzkiego, wykonujący do tego dnia zadania i kompetencje podlegające przekazaniu regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska oraz pracownicy wykonujący obsługę finansową, prawną i administracyjną w stosunku do tych zadań, stają się pracownikami regionalnej dyrekcji ochrony środowiska, z zastrzeżeniem art. 165. Dyrektor generalny urzędu wojewódzkiego jest obowiązany w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia ustawy zawiadomić na piśmie pracowników, o których mowa w ust. 1, o zmianach, jakie mają nastąpić w zakresie ich stosunku pracy. Stosunek pracy z pracownikami, o których mowa w ust. 1, wygasa po upływie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy jeżeli przed upływem 2 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie zostaną im zaproponowane nowe warunki pracy lub płacy.

Tożsame regulacje były zastosowane w ustawie z dnia 10 lipca 2008 roku o
zniesieniu Głównego Inspektora Inspekcji Handlowej, o zmianie ustawy o Inspekcji Handlowej oraz niektórych innych ustaw (art. 19), w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 roku Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (art. 98, art. 99, art. 100).

Konstytucyjność tego typu rozwiązań była badana przez Trybunał Konstytucyjny, który wskazał m.in., że nowelizacja przepisów per se, nawet wówczas gdy pogarsza sytuacje obywatela, nie przesądza automatycznie o naruszeniu zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, musi być jednak zapewniony odpowiedni okres dostosowawczy i zapewnione respektowanie praw słusznie nabytych (orzeczenie z 19 listopada 1996 roku, sygn. K 7/95, OTK ZU nr 6/1996, poz. 49). Trybunał przypomniał, że ustawodawca w ramach przysługującej mu swobody legislacyjnej może dokonywać przekształceń ustrojowych, w tym również takich, które dotyczą reformowania administracji publicznej i w konsekwencji stanowią również ingerencję w sferę ukształtowanych wcześniej stosunków pracowniczych. Wskazał również, iż ograniczenie bezpieczeństwa prawnego i pewności prawa z powodu ingerencji w stosunki pracownicze, wynikające z zaskarżonych przepisów, winno się dokonywać z poszanowaniem niezbędnych gwarancji bezpieczeństwa prawnego osób, których zaskarżone regulacje dotyczą; gwarancji, które wykluczają arbitralność decydentów i nadmierną dolegliwość ograniczeń. Ustawy, w których zawarte są zaskarżone przepisy, są ustawami szczególnymi w stosunku do kodeksu pracy stanowiącego akt normatywny generalny; zarówno kodeks pracy, jak i ustawy szczególne mają tę sama moc obowiązywania jako akty ustawowe. Odejście od regulacji kodeksowych nie można określać jako obejście powszechnie obowiązującego prawa. Zawarte w zaskarżonych regulacjach konstrukcje normatywne wygaśnięcia stosunku pracy mogą się różnić od odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie pracy. Muszą natomiast być zgodne z wymogami konstytucyjnymi.

Sąd Rejonowy podniósł, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego nie budzi wątpliwości, że pracodawcy nie przysługuje nieograniczona swoboda co do złożenia nowej propozycji zatrudnienia w przypadku, gdy przepisy szczególne uzależniają kontynuację stosunku pracy od złożenia powyższego oświadczenia (wyrok SN z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, OSNP 2011, nr 9-10, poz. 124, wyrok SN z dnia 4 lipca 2001 r., 1 PKN 525/00, OSNAPiUS 2003, nr 10, poz. 248, uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów z dnia 24 kwietnia 2002 r., III ZP 14/01, OSNP 2002, nr 19, poz. 454). Art. 165 ust. 7 przepisów wprowadzających ustawę o KAS nakłada zatem na pracodawcę w ocenie Sądu obowiązek oceny spełnienia kryteriów wskazanych przez ustawę.

Działanie podmiotu, który jest uprawniony do złożenia propozycji, winno podlegać kontroli sądowej w granicach klauzuli generalnej nadużycia prawa.

Sąd podzielił przy tym pogląd judykatury wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego
z 24 września 2009 r. II PK 58/09, iż rozpoznając sprawę z powództwa pracownika
o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie art. 67 k.p. w związku z art. 56 k.p. i art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji(Dz.U. Nr 267, poz. 2258 ze zm.) oraz art. 63 k.p., sąd pracy może dokonać oceny czynności pracodawcy dotyczących niezaproponowania pracownikowi warunków pracy i płacy na dalszy okres w kontekście zasad współżycia społecznego.

Sąd ma prawo badać złożoną pracownikowi propozycję dalszego zatrudnienia, choćby w kontekście zakazu dyskryminacji (art. 113 k.p. oraz art. 183a i 183b k.p.) albo naruszenia prawa (art. 67 k.p.), obejścia prawa lub naruszenia zasad współżycia społecznego (art. 8 k.p.). Klauzule generalne zasad współżycia społecznego i społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa stosuje się w sytuacji, gdy podmiot uprawniony korzysta z przysługującego mu prawa podmiotowego w sposób niemożliwy do zaakceptowania, naruszający powszechnie podzielane poczucie sprawiedliwości i przyzwoitości.

Samo wygaśnięcie stosunków pracy powódki - co nastąpiło z mocy prawa - nie może być uznane za sprzeczne z prawem, ponieważ skutek ten przewidywała bezpośrednio ustawa.

Dokonując natomiast kontroli zasadności decyzji pozwanej, co do nie przedstawienia powódce propozycji dalszego zatrudnienia, w ocenie Sądu I instancji zebrany materiał dowodowy wskazuje, po pierwsze na to, że powódka była oceniana z punktu widzenia przesłanek ustawowych, doprecyzowanych przez pracodawcę, jednakowo dla wszystkich pracowników. Po drugie, materiał dowodowy potwierdza, że przebieg dotychczasowej pracy powódki, nie wskazywał na możliwość kontynuacji zatrudnienia.

Przemawia za tym krótki – pięcioletni staż pracy, w trakcie którego powódka trzykrotnie zmieniała jednostkę organizacyjną. Szczególnego wyrazu nabiera sytuacja z sierpnia 2015 roku, kiedy powódka swoim postępowaniem doprowadziła do tak konfliktowej sytuacji, że pracownicy zdecydowali się na wystąpienie z wnioskiem do dyrektora. Nie jest prawdą, iż powódka złożyła wniosek o przeniesienie z własnej inicjatywy. Skorzystała tylko z szansy, którą jej przedstawiono – możliwości przeniesienia, w konfrontacji do rozwiązania stosunku pracy. Powódka w dniu 29 września 2015 roku złożyła na piśmie wniosek
o przeniesienie, wskazując jako jednostkę - egzekucję administracyjną (jak przyznała z powodu możliwości uzyskania dodatkowego wynagrodzenia prowizyjnego). Nikt powódce nie obiecywał, że zostanie przeniesiona do konkretnej jednostki, określono tylko Urząd Skarbowy.

Powódka rozpoczęła pracę w nowej jednostce, do której została skierowana
w październiku 2015 roku. Jak sama przyznała, nie była z tego zadowolona
i otwarcie o tym mówiła. Jej nastawienie przełożyło się na kontakt z pracownikami, a przede wszystkim chęć przyuczenia się do nowych obowiązków i należytego ich wykonywania. Powódka oczekiwała przeszkolenia i praktycznie przez cały okres pracy w tej jednostce, z takiego nieustającego przeszkolenia korzystała. W pierwszym okresie pracy A. Ł. – kierownik działu, wskazała I. W., jako odpowiedzialną za przeszkolenie powódki. Jak zeznała świadek I. W. dołożyła wszelkich starań by wdrożyć powódkę w obowiązki, tłumacząc jej wszystkie kwestie, łącznie z zagadnieniami podstawowymi. Powódka nie była jednak zainteresowana, kwestionowała wagę przekazywanych jej spraw i informacji. Nie robiła notatek, pytając wiele razy o tę sama kwestię. Inny pracownik E. E. (aktualnie K.) wobec powyższego przygotowała dla powódki pisemną instrukcję dotyczącą spraw komorniczych, którymi powódka miała się zająć (wobec tego, iż wykazywała zainteresowanie egzekucją). Świadek E. K. zeznała, iż powódka nawet nie zapoznała się z instrukcją, oczekując ustnych wyjaśnień. Proces szkolenia utrudniały częste absencje chorobowe powódki, a zwłaszcza nieobecność od 1 marca do 29 lipca 2016 roku. Po powrocie, powódce powierzono nowy odcinek zadań – najprostszych w tym dziale, bo polegających na wpisywaniu danych w system. Powódka w dniu 22 sierpnia 2016 roku otrzymała kolejną instrukcję na piśmie, która była uaktualniana z każdym nowym problemem (forma pisemna była utrzymywana z tego względu, że powódka zarzucała pracownikom, iż przekazują jej specjalnie niewłaściwe informacje).

Nadto powódka korzystała z pomocy M. S. – bezpośredniej przełożonej, i E. M. – doświadczonego pracownika z 27 letnim stażem pracy.

Warto Sąd zwrócił uwagę na zgodną relację wszystkich osób, które współpracowały z powódką. Z ich zeznań wynika przekaz powódki, jako osoby roszczeniowej, nie umiejącej samodzielnie organizować sobie pracy i ją wykonywać, posądzającej innych współpracowników o celowe działania wymierzone przeciwko niej. Zwłaszcza E. M. zeznała, iż z perspektywy swojego doświadczenia 27 lat pracy w urzędzie, wskazała, że nigdy nie spotkała się z tak konfliktową osobą, jak powódka.

Również w relacji innych świadków, akcentowany jest przez nich brak umiejętności współpracy, który przekładał się na dezorganizację pracy całej jednostki.

Powyższa ocena pracy powódki została potwierdzona z zeznaniach wszystkich przełożonych powódki, od bezpośredniego przełożonego, po naczelników urzędu.

Świadkowie potwierdzili okoliczności opisywane w pismach, notatkach, przytoczonym w stanie faktycznym. Ponadto Sąd podkreślił, iż dokumenty te były sporządzane bezpośrednio po zdarzeniach, na bieżąco relacjonują pracę powódki.

W marcu 2017 roku powódka otrzymała negatywną ocenę okresową.

Także instytucje zewnętrze (ZUS, PIP), do których zwracała się powódka, nie potwierdziły nieprawidłowości zgłaszanych przez nią.

Materiał dowodowy zebrany w sprawie, wskazał na negatywną ocenę pracy powódki, zarówno z punktu widzenia jej jakości, jak i przydatności powódki do pracy z urzędzie.

W ocenie Sądu I instancji pozwana nie przedstawiając powódce propozycji dalszego zatrudnienia, skorzystała z możliwości stworzonej przez ustawodawcę, w żadnej mierze nie nadużywając przyznanych kompetencji i nie naruszając praw powódki. Kryteria zostały zastosowane, a ocena jest tak rażąco negatywna, że trudno w tym konkretnym przypadku postawić pracodawcy zarzut naruszenia zasad współżycia społecznego, czy postępowania naruszającego normy ogólne.

Apelację od powyższego orzeczenia w całości wniosła strona powodowa.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na błędnym i nieznajdującym oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym przyjęciu, że kryteria stosowane przy przedstawianiu propozycji zatrudnienia w związku z wejściem w życie tzw. reformy Krajowej Administracji Skarbowej były takie same dla wszystkich pracowników Pozwanej, w sytuacji gdy z zeznań świadków - przełożonych Powódki jednoznacznie wynika, iż nie potrafili oni w sposób jednoznaczny wskazać, jakimi kryteriami kierowali się przy przedstawianiu propozycji zatrudnienia oraz czy kryteria te były znane i jednakowe dla wszystkich pracowników Pozwanej;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na błędnym i nieznajdującym oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym przyjęciu, że Powódka została przeniesiona do D. Rachunkowości Podatkowej w związku z protestami współpracowników, w sytuacji gdy Powódka została przeniesiona do innego działu w wyniku złożonego przez nią wniosku, w celu poprawienia swojej sytuacji finansowej;

3.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na błędnym i nieznajdującym oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym przyjęciu, że Powódka otrzymała od Pozwanej dostateczne wsparcie w celu wdrożenia jej w nowe obowiązki, jednak nie skorzystała z niego, w sytuacji gdy wdrożenie Powódki w nowe obowiązki w D. Rachunkowości Podatkowej zostało przeprowadzone w sposób nieprawidłowy i chaotyczny, a Powódka zgłaszała chęć wdrożenia w nowe obowiązki i na bieżąco reagowała na zgłaszane jej błędy pomimo znacznego przeciążenia pracą i nowymi obowiązkami;

4.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 67 Kodeksu pracy (dalej: kp) w zw. z art. 63 kp w zw. z art. 144 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku o Krajowej Administracji Skarbowej (tekst jedn. Dz.U.2018.508 z późn. zm., dalej: ustawa o KAS) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że art. art. 144 ust. 1 ustawy o KAS nie zawiera wyłącznych przesłanek przedstawienia propozycji zatrudnienia i mogą one zostać uzupełnione przez pracodawcę o dodatkowe kryteria, co doprowadziło do nieprzedstawienia Powódce propozycji zatrudnienia w sytuacji, gdy Powódka nie pełniła służby zawodowej ani nie pracowała w organach bezpieczeństwa państwa wymienionych w art. 2 ustawy z 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944- 1990 oraz treści tych dokumentów (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 1721), ani nie była ich współpracownikiem, a więc zgodnie z art. 144 ust. 1 ustawy o KAS na pracodawcy ciążył obowiązek przedstawienia jej propozycji zatrudnienia;

5.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 67 kp w zw. z art. 63 kp w zw. z art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U.2016.1948 z późn. zm., dalej: ustawa przepisy wprowadzające ustawę o KAS) w zw. z art 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że pracodawcy przysługuje swoboda decyzyjna przy wyborze którym pracownikom przedstawi on propozycję zatrudnienia, co doprowadziło do nieprzedstawienia Powódce propozycji zatrudnienia, w sytuacji gdy art. 165 ust. 7 przepisów wprowadzających ustawę KAS nakłada na pracodawcę obowiązek złożenia pracownikom propozycji zatrudnienia.

6.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 67 kp w zw. z art. 63 kp w zw. z art. 165 ust. 7 ustawy przepisy wprowadzające ustawę o KAS w zw. z art 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że nieprzedstawienie Powódce propozycji zatrudnienia nie było arbitralne, a tym samym doszło do zgodnego z prawem wygaśnięcia stosunku pracy Powódki, w sytuacji gdy Pozwana decydując o przedstawieniu propozycji zatrudnienia swoim pracownikom kierowała się niejednoznacznymi i dowolnymi kryteriami, a cały proces decyzyjny był nietransparentny, co skutkowało niezgodnym z prawem wygaśnięciem stosunku pracy Powódki w oparciu o arbitralne kryteria i decyzję Pozwanej.

Mając powyższe na uwadze strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powódki kwoty 9 955,71 zł oraz zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powódki zwrotu kosztów postępowania przed Sądem I i II instancji według norm przepisanych z zastrzeżeniem, iż wniosek ten nie obejmuje żądania zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego, ponieważ w niniejszej sprawie pomoc prawna na rzecz Powódki jest świadczona pro bono.

W odpowiedzi na apelację powódki strona pozwana wniosła o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej, nadto o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je jako własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Brak jest uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa procesowego poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie sprzecznych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W świetle powyższego Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 328 § 2 k.p.c.).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa. Zarzuty skarżącego sprowadzają się zaś w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący, bowiem przeciwstawia ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę.

W szczególności nie sposób zgodzić się ze skarżącym, iż zgromadzony w sprawie materiał dowody nie daje podstaw do uznania, że kryteria stosowane przy przedstawianiu propozycji zatrudnienia w związku z wejściem w życie tzw. reformy Krajowej Administracji Skarbowej były takie same dla wszystkich pracowników Pozwanej, bowiem z zeznań świadków - przełożonych Powódki jednoznacznie wynika, iż nie potrafili oni w sposób jednoznaczny wskazać, jakimi kryteriami kierowali się przy przedstawianiu propozycji zatrudnienia oraz czy kryteria te były znane i jednakowe dla wszystkich pracowników Pozwanej. Apelujący wywodzi, iż świadkowie wskazywali na następujące kryteria; wydajność pracy, oceny okresowe, oceny pracy pod kątem przydatności w jednostce (zeznania A. T.), kompetencje i doświadczenie zawodowe, przydatność w zatrudnieniu pracownika w KAS-ie (zeznania świadka M. Z.), wiedzę merytoryczną, umiejętność pracy w zespołach ludzkich, konfliktowość pracownika (zeznania świadka M. K.), wiedzy, pracowitości, umiejętności wykorzystania tej wiedzy (zeznania W. G.), kompetencji, doświadczenia zawodowego, absencji chorobowej (zeznania A. Ł.). Tym samym w ocenie skarżącego nie sposób stwierdzić, iż zastosowane kryteria były jednoznaczne a co za tym idzie w istocie w sposób obiektywny decydowały o braku przedstawienia propozycji dalszego zatrudnienia powódce.

W ocenie Sądu Okręgowego argumenty skarżącej w tej materii stanowią wyłącznie nieudolna próbę obrony jej stanowiska procesowego. Znamiennym jest, a czego apelująca w ogóle nie zauważa, że wszystkie wskazane kryteria mieszczą się w pojęciu kwalifikacji zawodowych, przebiegu dotychczasowego zatrudnienia. Wpisują się zatem w ustawowe kryteria, o których mowa w art. 165 ust. 7 ustawy p.w.u. o KAS. Wskazany przepis stanowi, iż Dyrektor Krajowej (...) Skarbowej, Dyrektor I. Administracji Skarbowej oraz Dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości składają odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 roku, pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania. Tym samym powoływanie się przez świadków na wskazane okoliczności składające się w istocie na zakres wskazanych pojęć nie świadczy o arbitralności i dowolności działania pozwanej co sugeruje skarżący, lecz wręcz odwrotnie o kompleksowym rozpoznaniu przypadku powódki w kontekście przewidzianej ustawą weryfikacji przydatności pracowników do wykonywania pracy w nowych warunkach w związku z reformą administracji skarbowej i konicznością złożenia propozycji nowych warunków zatrudnienia tym których pozostanie w administracji ocenione zostanie pozytywnie. Sąd I instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów logicznie argumentując z jakich względów zeznania wskazanych świadków uznał za spójne. W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia wskazał wprost, iż świadkowie zgodnie zeznali, że każdy z pracowników tym powódka była oceniana zgodnie z kryteriami ustawowymi – przebieg dotychczasowej pracy na które składały się takie elementy jak jakość pracy efektywność przydatność zawodowa, umiejętność współpracy. Skarżąca natomiast, podnosząc, iż Sąd działał w sposób stronniczy bazując na tak określonych kryteriach, nie wykazała, że materiał dowodowy w sprawie był niekompletny a wnioski Sądu wywiedzione w oparciu o wskazaną wyżej podstawę nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne. Tym samym wskazany zarzut apelacyjny, nie może prowadzić do spodziewanych przez nią skutków procesowych.

Całkowicie nieuprawnione są też twierdzenia apelacji wskazujące na rzekomo nieuprawnione przyjęcie, że powódka została przeniesiona do D. Rachunkowości Podatkowej w związku z protestami współpracowników, w sytuacji gdy Powódka została przeniesiona do innego działu w wyniku złożonego przez nią wniosku, w celu poprawienia swojej sytuacji finansowej; oraz że powódka otrzymała od pozwanej dostateczne wsparcie w celu wdrożenia jej w nowe obowiązki, jednak nie skorzystała z niego, podczas gdy wdrożenie powódki w nowe obowiązki w D. Rachunkowości Podatkowej zostało przeprowadzone w sposób nieprawidłowy i chaotyczny, a powódka zgłaszała chęć wdrożenia w nowe obowiązki i na bieżąco reagowała na zgłaszane jej błędy pomimo znacznego przeciążenia pracą i nowymi obowiązkami.

W tym także zakresie skarżący polemizuje z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Co do pierwszej z podanych okoliczności wskazać należy, iż powódka choć niewątpliwie miała taka możliwość nie podważyła w toku procesu, wykazanego zarówno zeznaniami świadków jak i przedłożoną dokumentacją faktu zastrzeżeń do jej pracy w tym kierowanych przez jej współpracowników w oddziale Płac Izby Skarbowej. Z materiału sprawy w sposób jednoznaczny wynika, iż powódka nijako została zmuszona do przeniesienia z uwagi na potwierdzony okolicznościami brak możliwości dalszej współpracy z jej osobą. W istocie wniosek w tym przedmiocie złożyła samodzielnie wskazując na konkretną komórkę do której miałaby zostać przeniesiona, kierując się względami finansowymi. Niemniej jednak brak dowodów na to – wręcz przeciwnie materiał sprawy wskazuje okoliczności odmienne- iż były to jedyne względy mające decydować o jej przeniesieniu. Znamiennym jest przy tym, że powódka cofnęła wniosek o przesłuchanie T. S. na okoliczność przeniesienia powódki do działu rachunkowości. Nie sposób dojść zatem do przekonania, iż podjecie pracy w Rachunkowości Podatkowej było stricte wyborem powódki związanym z możliwością lepszego zarobkowania. Ponadto nie należy tracić z pola widzenia, iż powódka nie była zadowolona z przeniesienia czemu w świetle zeznań świadków a nawet własnych wyjaśnień w sposób jawny dawała wyraz. Tym samym dojście do wniosków zgodnych z postulatami apelacji nie mieści się również w ramach logicznego rozumowania.

W ocenie Sądu II instancji nie można również zgodzić się ze stroną apelującą, iż Sąd w sposób nieprawidłowy przyjął, że powódka nie chciała wdrożyć się w nowe obowiązki i nie angażowała się powierzoną jej pracę. Skarżący w sposób nieuprawniony wywodzi również że negatywna ocena pracy powódki wynikała z okoliczności od niej niezależnych jak przeciążenie pracą czy brak doświadczenia w pracy w D. Administracji Podatkowej. Zdaniem Sądu Okręgowego i w tym zakresie twierdzenia apelacji są całkowicie niezgodne z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Podkreślić należy, iż w światłe zeznań współpracowników powódki – które w procesie w żaden sposób nie zostały podważone – ww nie angażowała się należycie w pracę, nie przyjmowała wsparcia, nie korzystała ze sporządzonych dla niej pisemnych instrukcji postępowania mających ułatwiać pracę, dyktując własne warunki współpracy. Nie robiła notatek, wciąż zadawała te same pytania, generowała konflikty w zespole. Powódka popełniała też liczne błędy choć w praktyce miała de facto jednoradzajowe obowiązki. Nadto często korzystała ze zwolnień lekarskich co miało w pływ na proces braku jej szybkiego wdrożenia do pracy na nowym stanowisku. Twierdzenia apelacji co do nieprawidłowych ustaleń w tym zakresie pozostają zatem gołosłownymi. Podkreślenia wymaga, że dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Koniecznym jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23.01.2001 r. IV CKN 970/00, niepubl. wyrok SN z 27.09.2002 r. II CKN 817/00).

W ocenie Sądu II instancji na gruncie rozpoznawanego przypadku Sąd Rejonowy powyższych zasad nie naruszył. Skarżąca nie wykazała iż wykonywała swe obowiązki poprawnie w sposób nie budzący zasadniczych zastrzeżeń, bądź też że popełniane przez nią błędy i występujące niedociągnięcia w pracy wystąpiły obiektywnie z przyczyn od niej niezależnych. Uznanie więc w oparciu wiarygodne twierdzenia strony pozwanej, świadków oraz przedłożonych dokumentów, iż ta z uwagi na przebieg zatrudnienia i posiadane kwalifikacje tj z uwagi na obiektywne ustawowe kryteria nie otrzymała propozycji dalszego zatrudnienia było w pełni prawidłowe.

Chybionymi są też zarzuty apelacji dotyczące naruszenia prawa materialnego.

Zgodnie z treścią art. 63 k.p. umowa o pracę wygasa w przypadkach określonych w kodeksie pracy oraz w przepisach szczególnych. Niewątpliwie takim przepisem szczególnym jest ustawa z dnia 16 listopada 2016r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej.

Zgodnie z treścią art. 165 ust.l ustawy KAS Dyrektorzy I. Administracji Skarbowej składają odpowiednio: pracownikom oraz funkcjonariuszom w terminie do 31 maja 2017r. pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje, przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania.

Natomiast art.170 ust.l cyt. ustawy stanowi, iż z dniem 31 sierpnia 2017r. stosunki pracy wygasają z osobami, które do 31 maja 2017r. nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby bądź też, jeżeli pracownik lub funkcjonariusz odmówił przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby.

W ocenie apelującej zgodnie z art. 165 ust.7 ustawy z dnia 16.11.2016r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016r. poz.1948 ze zm.) Dyrektor I. Administracji Skarbowej w Ł. miał obowiązek złożenia powódce propozycję zatrudnienia, wobec zapisu art. 165 ust. 7 ustawy wyrażonego w postaci słowa "składają". Zdaniem skarżącej, zapis ten był obligujący dla dyrektora do złożenia wszystkim pracownikom i funkcjonariuszom (z wyjątkiem osób spełniających przesłanki art. 144 ustawy o KAS) pisemnej propozycji pracy lub służby.

Sąd Okręgowy zgadza się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż pogląd ten nie jest uzasadniony na kanwie powołanych wyżej przepisów. Pracodawca nie miał prawnego obowiązku złożenia powódce propozycji dalszego zatrudnienia. Podnieść należy, że przewidziana w przepisie art. 165 ust. 7 możliwość zaproponowania "nowych warunków pracy i płacy na dalszy okres" oznacza; dopuszczalność innego niż dotychczas ukształtowania obowiązków (stanowiska) pracownika, jego wynagrodzenia, wymiaru czasu pracy i miejsca jej wykonywania, a także okresu trwania umowy pracę (por. odpowiednio wyrok SN z 24 maja 2001 r., I PKN 399/00 Legalis Numer 56116, Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 20 marca 2008 r. II PK 216/07 Legalis Numer 164443). Przy czym – jak słusznie wskazał Sąd I instancji sąd pracy może dokonać oceny czynności pracodawcy dotyczących niezaproponowania pracownikowi warunków pracy i płacy na dalszy okres w kontekście zasad współżycia społecznego (wyrok Sądu Najwyższego z 24 września 2009 r. II PK 58/09). Pracodawcy nie przysługuje nieograniczona swoboda co do złożenia nowej propozycji zatrudnienia w przypadku, gdy przepisy szczególne uzależniają kontynuację stosunku pracy od złożenia powyższego oświadczenia (wyrok SN z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, OSNP 2011, nr 9-10, poz. 124, wyrok SN z dnia 4 lipca 2001 r., 1 PKN 525/00, OSNAPiUS 2003, nr 10, poz. 248, uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów z dnia 24 kwietnia 2002 r., III ZP 14/01, OSNP 2002, nr 19, poz. 454)

Tym samym, wbrew zapatrywaniom apelacji, nie istnieje prawny obowiązek złożenia dotychczasowym pracownikom administracji skarbowej propozycji pracy. Wręcz przeciwnie art. 170 ustawy wskazuje, że pracownik może nie otrzymać ani propozycji służby ani propozycji zatrudnienia. W takiej sytuacji dotychczasowy stosunek pracy wygasa z dniem 31 sierpnia 2017r. wobec tego decyzja dotycząca propozycji dalszego zatrudnienia ma w tym zakresie przy uwzględnieniu wymienionych kryteriów ustawowych charakter autonomiczny. /por odpowiednio (...) SA/Go (...) - wyrok WSA Gorzów Wielkopolski z dnia 24-01-2018/

Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego tezie prezentowanej w tym przedmiocie w apelacji przeczy wykładnia celowościowa przepisu art. 170 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej. Prowadzi ona do wniosku, że ustawodawca nie nałożył na pracodawcę obowiązku przedstawienia propozycji nowych warunków zatrudnienia wszystkim dotychczasowym pracownikom. Ustawodawca pracodawcy - w istocie - pozostawił decyzję o kontynuowaniu stosunków pracy z dotychczasowymi pracownikami poprzez wręczenie pracownikom nowych warunków zatrudnienia, ograniczając ją jednak kryteriami posiadanych kwalifikacji i przebiegu dotychczasowej pracy, a także dotychczasowym miejscem zamieszkania. Przepis art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej, powinien być odczytywany wespół z treścią art. 170 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Oznacza to, że dyrektor izby administracji skarbowej dokonując oceny potrzeb kadrowych w perspektywie tego, komu z dotychczasowych funkcjonariuszy należy złożyć propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby winien uwzględnić wskazane w treści art. 165 ust. 7 ustawy determinanty ewentualnej propozycji w postaci posiadanych przez funkcjonariusza kwalifikacji i przebiegu dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowego miejsca zamieszkania. Organ uznając w oparciu o te przesłanki, że danemu funkcjonariuszowi propozycja pełnienia służby w Służbie Skarbowej powinna być złożona, zobligowany jest do wydania decyzji zgodnie z art. 169 ust. 4 wskazanej powyżej ustawy, tj. decyzji wyrażającej propozycję warunków służby. Odmienna ocena tych przesłanek obliguje do wydania decyzji potwierdzającej wygaśnięcie stosunku służbowego na skutek milczenia organu. Uzasadnienie takiej decyzji winno zawierać przedstawienie funkcjonariuszowi przesłanek niezłożenia propozycji nowych warunków zatrudnienia albo pełnienia służby, który wyznacza art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej / por II SAB/ (...)/17 - wyrok WSA Rzeszów z dnia 07-03-2018/.

Wskazać również należy, że ustawa Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej jest ustawą lex specialis do pozostałych ustaw znajdujących się w obrocie prawnym, tworzy nie tylko nową strukturę, ale przede wszystkim reguluje na nowo dotychczasowe stosunki pracy, w sposób indywidualny, nadzwyczajny regulując kwestie związane ze stosunkami pracy. Tym samym żaden obowiązek złożenia pracownikom propozycji dalszego zatrudnienia w oparciu o te przepisy nie istnieje.

Bez wpływu na powyższą ocenę pozostaje apelacyjny zarzut naruszenia naruszenie prawa materialnego, tj. art. 67 Kodeksu pracy (dalej: kp) w zw. z art. 63 kp w zw. z art. 144 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku o Krajowej Administracji Skarbowej (tekst jedn. Dz.U.2018.508 z późn. zm., dalej: ustawa o KAS) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że art. 144 ust. 1 ustawy o KAS nie zawiera wyłącznych przesłanek przedstawienia propozycji zatrudnienia i mogą one zostać uzupełnione przez pracodawcę o dodatkowe kryteria, co doprowadziło do nieprzedstawienia Powódce propozycji zatrudnienia w sytuacji, gdy Powódka nie pełniła służby zawodowej ani nie pracowała w organach bezpieczeństwa państwa wymienionych w art. 2 ustawy z 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944- 1990 oraz treści tych dokumentów (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 1721), ani nie była ich współpracownikiem, a więc zgodnie z art. 144 ust. 1 ustawy o KAS na pracodawcy ciążył obowiązek przedstawienia jej propozycji zatrudnienia.

Zgodnie z art. 144 ust. 1 ustawy o KAS w jednostkach organizacyjnych KAS może być zatrudniona albo pełnić służbę osoba, która nie pełniła służby zawodowej ani nie pracowała w organach bezpieczeństwa państwa wymienionych w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.U. z 2017 r. poz. 2186), ani nie była ich współpracownikiem.

Wskazany przepis niewątpliwie w sposób kategoryczny ustanawia negatywną przesłankę zatrudnienia w strukturach Krajowej Administracji Skarbowej. Wbrew zapatrywaniom apelacji nie zawiera jednak wyłącznej przesłanki przedstawienia propozycji zatrudnienia. Jak już podniesiono ustawodawca w przepisie art. 165 ust. 7 ustawy p.w.u. o KAS zawarł katalog przesłanek pozytywnych właściwych jakimi winien kierować się dyrektor izby administracji skarbowej składając odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 roku, pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służy. Pracodawca składa pisemną propozycję, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania. Jak słusznie w odpowiedzi na apelację podnosi pozwany ustawa Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej ma charakter szczególny wobec przepisów samej ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej. Pierwsza zawiera szereg norm o charakterze przejściowym (niejednokrotnie jednorazowym), nadzwyczajnym, podczas gdy druga z nich stanowi kompleksową regulację ustrojową o uniwersalnym zastosowaniu, np. w typowych przypadkach rozpoczęcia bądź zakończenia służby w Służbie C.-Skarbowej, innych niż związane z wprowadzeniem reformy Krajowej Administracji Skarbowej w życie. Dlatego też dla zbudowania prawidłowej normy prawnej należy oba te przepisy interpretować we wzajemnej łączności. Oznacza to że aby możliwe było wręczenie dotychczasowemu pracownikowi nowych propozycji zatrudnienia, konieczne było spełnienie przesłanek pozytywnych, o których mowa w art. 165 ust. 7 ustawy p.w.u. o KAS, przy jednoczesnym nie wystąpieniu przesłanki negatywnej, o której mowa w art. 144 ust. 1 ustawy o KAS. W przypadku powódki przesłanka negatywna nie wystąpiła. Niemniej jednak w świetle materiału sprawy ocenionego logicznie powódka nie spełniała też kryterium kwalifikacji do wykonywania pracy u Pozwanej w związku z tym propozycja dalszego zatrudnienia nie została jej złożona. Tym samym żaden z wymienionych przepisów nie został naruszony.

W ocenie Sądu Okręgowego bezpodstawny jest także zarzut niewłaściwego zastosowania przepisów art. 63 k.p., w zw. z art. 67 k.p. w zw. z art. 165 ustawy p.w.u. o KAS w zw. z art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka poprzez przyjęcie, że nieprzedstawienie propozycji zatrudnienia Powódce nie było arbitralne.

Jak już podniesiono postępowanie dowodowe wykazało że podejmując decyzję o braku zaproponowania powódce nowych warunków zatrudnienia pracodawca kierował się kryteriami wskazanymi w art. 165 ust. 7 ustawy p.w.u. o KAS,a jego postępowanie w tym zakresie znajdowało usprawiedliwienie w okolicznościach sprawy przede wszystkim zaś w zachowaniu i sposobie pracy samej powódki. Nie było to postępowanie dowolne lecz wbrew sugestiom strony skarżącej merytorycznie uzasadnione. Znamiennym jest również – co także podkreślał Sąd Rejonowy – iż Trybunał Konstytucyjny, dopuszczał możliwość ustawowego wygaszania stosunków pracy w sytuacjach związanych z reformą administracji pod warunkiem zapewnienia odpowiedniego okresu dostosowawczego i zapewnienia respektowanie praw słusznie nabytych (orzeczenie z 19 listopada 1996 roku, sygn. K 7/95, OTK ZU nr 6/1996, poz. 49 oraz orzeczenia TK K1/99, K24/02, P 5/04). Brak zaproponowania powódce nowych warunków zatrudnienia nie naruszało więc żadnych norm powszechnie obowiązujących. Jak prawidłowo ustalił też Sąd Rejonowy nie obyło się również z naruszeniem art. 8 kp tj na skutek nadużycia prawa czy naruszenia zasad współżycia społecznego. Powódka nie posiadała odpowiednik kwalifikacji pozwalających na spełniającą oczekiwania pracodawcy prace w urzędzie a ostatnia ocena okresowa była negatywna. Tym samym i w tym zakresie zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Reasumując, w ocenie Sądu II instancji Sąd Rejonowy, trafnie wywiódł, iż w okolicznościach rozpoznawanego przypadku w związku z reformą administracji skarbowej brak zaproponowania powódce nowych warunków dalszego zatrudnienia było uprawnione. Z uwagi na to jej żądanie zasądzenia odszkodowania w związku z niedopuszczalnym wygaśnięciem jej stosunku pracy nie mogło zostać uwzględnione.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak na wstępie.

O kosztach postępowania za II instancję orzeczono na podstawie o art. 98 k.p.c. i § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust.1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Nr 2018, poz. 265) mając na uwadze treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2011 roku, w sprawie I PZP 6/10 (opubl. Legalis Numer 287417) znajdującą analogiczne zastosowanie również na gruncie rozpoznawanego przypadku.

SSO Agnieszka Domańska Jakubowska SSO Zofia Falkowska del. SSR Anna Przybylska

J.L.