Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24.11.2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku G. O. z dnia 9.11.2023 r. odmówił jej prawa do rekompensaty z tytułu zatrudniania w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wskazując że w aktach sprawy brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

(decyzja – k. nieponumerowane strony załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji złożyła G. O. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Odwołująca wskazała, że pracowała stale na stanowisku przewlekacza od dnia 26.04.1982 r. do 31.08.2005 r. w Spółdzielni Produkcji (...) w P., w tym od dnia 26.04.1982 r. do 20.01.2004 r. w (...) Zakładach (...), co dawało łącznie 23 lata, 4 miesiące, 4 dni pracy w warunkach szczególnych.

(odwołanie – k. 3-3 verte)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu ZUS wskazał, że jego zdaniem G. O. nie udowodniła pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat do dnia 31.12.2008r.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach ZUS nie uwzględnił okresu zatrudnienia odwołującej u płatnika Spółdzielnia Produkcji (...) (wcześniej (...) Zakłady (...) z siedzibą w P.) od 26.04.1982 r. do 31.08.2005 r., ponieważ przedłożone świadectwo pracy nie jest świadectwem pracy w warunkach szczególnych, a przedłożone dokumenty nie potwierdzają faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych muszą spełniać wymogi formalne, określać rodzaj wykonywanej pracy ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu zarządzenia ministra właściwego resortu - nazwa stanowiska musi ściśle odpowiadać nazwie wymienionej w zarządzeniu, nie może być ani niepełna ani podobna, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 7.02.1983 r.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4-4 verte)

Na rozprawie w dniu 18 marca 2024 roku wnioskodawczyni poparła odwołanie, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

(końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 18 marca 2024 roku e-protokół (...):21:57 – 00:23:26 – płyta CD – k. 25)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. O. urodziła się w dniu (...)

(okoliczność bezsporna)

Wnioskodawczyni zatrudniona była w Spółdzielni Produkcji (...) w P. od 26.04.1982 r. do 31.08.2005 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, w tym od dnia 26.04.1982 r. do 20.01.2004 r. w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Zakładach (...) z siedzibą w P. na stanowisku przewlekacza. Z dniem 21.01.2004 r. Spółdzielnia Produkcji (...) w P. przejęła (...) Zakłady (...) na mocy art. 23 ¹ k.p. W pkt 8 tegoż świadectwa pracy wskazano, że od 26.04.1982 r. do 31.08.2005 r. ubezpieczona wykonywała pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

(świadectwo pracy – k. 5, karta obiegowa zmiany – k. 10-11, angaże – k. 12-14, rozwiązanie umowy o pracę – k. 15 załączonych do sprawy akt organu rentowego, świadectwo pracy – k. 1 w kopercie załączonych do sprawy akt osobowych)

Świadek J. H. zatrudniona była w Spółdzielni Produkcji (...) w P. w okresie od 05.11.1987 r. do 30.11.2007 r. na stanowisku tkacz.

(świadectwo pracy – k. 9 załączonych do sprawy akt rentowych dot. J. H.)

Pod (...) Zakłady (...) podpadało kilka oddziałów. Każdy zajmował produkcją innego środka higienicznego. W 2004 r. poszczególne oddziały zostały zlikwidowane, a pracownicy przejęci przez Spółdzielnię Produkcji (...) w P..

(zeznania świadka J. H. na rozprawie w dniu 18 marca 2024 roku e-protokół (...):02:22-00:11:51 – płyta CD – k. 25, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 18 marca 2024 roku e-protokół (...):12:52-00:21:57- płyta CD – k. 25)

W dniu 3.11.2009 r. pracodawca wystawił świadkowi J. H. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, z którego wynikało, że będąc zatrudnioną w w/w zakładzie pracy od 05.11.1987 r. do 30.11.2007 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę przy produkcji wyrobów włókienniczych na stanowisku konfekcjoner; przewlekacz osnów; tkacz wymienionym w wykazie A dziele VII pozycji 4 pkt 34; 6;7 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra P.. C.. I Lekkiego nr 7 z dnia 7.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach resortu chemicznego i lekkiego.

(świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 12 załączonych do sprawy akt rentowych dot. J. H., zeznania świadka J. H. na rozprawie w dniu 18 marca 2024 roku e-protokół (...):02:22-00:11:51 – płyta CD – k. 25)

Początkowo wnioskodawczyni pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako pomoc przewlekacza osnów. Następnie od 2004 r. jako tkacz przy obsłudze krosien do produkcji bandaży. Odwołująca pomagała tkaczce, poprawiała przewleczone osnowy po ich zerwaniu w trakcie uruchamiania krosna. Na hali (tkalni), na której pracowała wnioskodawczyni panowało duże zapylenie i hałas. K. angielskie – jedne były szerokie na 8 krążków, drugie zaś wąskie. Małych krosien było około 30, dużych z kolei 10. Pod koniec 2004 r. skarżąca awansowała na stanowisko przewlekacza osnów. Wykonywała te same czynności jak wtedy gdy zajmowała stanowisko pomocy przewlekacza osnów. Wnioskodawczyni pomagała nałożyć przędzę, przewlekała i wiązała nitki osnów przy produkcji gazy bawełnianej i bandaży elastycznych w procesie zwanym ciągiem produkcyjnym.

(zeznania świadka J. H. na rozprawie w dniu 18 marca 2024 roku e-protokół (...):02:22-00:11:51 – płyta CD – k. 25, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 18 marca 2024 roku e-protokół (...):12:52-00:21:57- płyta CD – k. 25)

W dniu 9.11.2023 r. wnioskodawczyni złożyła do ZUS wniosek o przyznanie jej prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych bądź w szczególnym charakterze.

(wniosek – k. 7-8 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W dniu 24.11.2023 r. ZUS wydał zaskarżoną decyzję wskazując, że ubezpieczonej prawo do rekompensaty nie przysługuje gdyż nie udowodniła ona 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych bądź w szczególnym charakterze.

(decyzja – k. nieponumerowane strony załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Powyższych ustaleń, Sąd Okręgowy dokonał na podstawie dokumentów, zawartych w aktach organu rentowego i załączonych do akt sprawy, w tym akt osobowych wnioskodawczyni dot. spornego okresu zatrudnienia, a także akt rentowych świadka J. H., których wiarygodność nie była przez strony podważana, oraz zeznań odwołującej się i świadka J. H.. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, odnośnie do czynności wykonywanych przez wnioskodawczynię w Spółdzielni Produkcji (...) w P. (wcześniej (...) Zakłady (...) z siedzibą w P.) i na ich podstawie uznał, że możliwym jest aby przyjąć, że ubezpieczona w spornym okresie od 26.04.1982 r. do 31.08.2005 r. pracowała w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zeznania te są spójne, konsekwentne i wzajemnie się potwierdzają, tworząc logiczną całość, znajdującą potwierdzenie w zachowanej dokumentacji pracowniczej skarżącej z w/w miejsca pracy. Świadek J. H., która pracowała z wnioskodawczynią na tkalni w charakterze tkacza niewątpliwie ma wiedzę na temat tego na czym konkretnie polegała praca skarżącej w spornym okresie i nie miała powodu by składać zeznania korzystne dla którejkolwiek ze stron. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na odmówienie wiary tym dowodom, mając na uwadze, że organ rentowy również nie podważył ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

Odwołanie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2023 r., poz. 164), rekompensata jest to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Warunki przyznania prawa do rekompensaty określone zostały w art.21 ww. ustawy o emeryturach pomostowych.

Art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych określa ogólne warunki nabycia prawa do rekompensaty, czyli – zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych – do odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze przez osoby, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Prawo do rekompensaty przysługuje ubezpieczonemu, który legitymuje się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych).

Przesłanka negatywna została zawarta w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Jest nią nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 roku . W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia . Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017r., III AUa 529/16).

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi negatywna przesłanka przyznania wnioskodawczyni prawa do rekompensaty. Bezspornym w sprawie jest, że ubezpieczona urodziła się po 31.12.1948 r. i nie nabyła prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie, natomiast, do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2023.0.1251) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z § 1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawczyni domagała się ustalenia, że w okresie zatrudnienia od dnia 26.04.1982 r. do 31.08.2005 r. w Spółdzielni Produkcji (...) w P., w tym od dnia 26.04.1982 r. do 20.01.2004 r. w (...) Zakładach (...), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /.

W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii, zasadnym stało się, zatem, ustalenie, czy praca, wykonywana przez wnioskodawczynię od dnia 26.04.1982 r. do 31.08.2005 r. była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Przy czym należy pamiętać, iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami ( art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy spornym jest czy faktycznie wykonywane przez wnioskodawczynię czynności, mogą być kwalifikowane jako praca warunkach szczególnych. Podnieść przy tym należy, iż wnioskodawczyni nie legitymuje się świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionym przez jej ówczesnego pracodawcę.

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności co do generalnej możliwości zakwalifikowania pracy wnioskodawczyni do pracy w szczególnych warunkach wskazać należy, iż analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymienione w poz. 4 działu VII w przemyśle lekkim, prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych, są pracą w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Nadto także załącznik nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. (Dz.Urz Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 1987 nr 4 poz 7) w Wykazie A dziale VII W przemyśle lekkim poz. 4 Prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych w pkt. 6 stanowisko przewlekacza osnów, w pkt 7 tkacza.

W ocenie Sądu w świetle całokształtu materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że wnioskodawczyni zajmowała się wyłącznie czynnościami związanymi z produkcją wyrobów włókienniczych także w okresach pracy w charakterze pomoc przewlekacza. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że wnioskodawczyni w spornych okresach wykonywała pracę w warunkach szczególnych przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych w wydziale tkalni, gdzie panował hałas i zapylenie. Z zebranego w sprawie materiału odwodowego jednoznacznie przy tym wynika, że ubezpieczona wykonywała wskazane prace, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, co dodatkowo potwierdziły zeznania powołanego w sprawie świadka. Jako tkacz wnioskodawczyni pracowała przy obsłudze krosien do produkcji bandaży. Świadek J. H. wskazała, że zatrudniona była w Spółdzielni Produkcji (...) w P. w okresie od 05.11.1987 r. do 30.11.2007 r. na stanowisku tkacz, a zatem na stanowisku na którym wnioskodawczyni również była zatrudniona. Jednocześnie świadek J. H. zeznała i co sąd ustalił, że otrzymała świadectwo pracy w szczególnych warunkach za cały okres zatrudnienia od 05.11.1987 r. do 30.11.2007 r. Pod koniec 2004 r. skarżąca awansowała na stanowisko przewlekacza osnów i wówczas wykonywała te same czynności jak wtedy gdy zajmowała stanowisko pomocy przewlekacza osnów tj.: pomagała nałożyć przędzę, przewlekała i wiązała nitki osnów przy produkcji gazy bawełnianej i bandaży elastycznych w procesie zwanym ciągiem produkcyjnym.

Mając na względzie powyższe należy wskazać, że praca pomoc przewlekacza osnów była pracą, która w zakresie swej szkodliwości i uciążliwości nie różniła się niczym od pracy wykonywanej przez pracowników zatrudnionych na stanowisku przewlekacza osnów czy tkacza. Bez czynności pomocy przewlekacza nie byłaby możliwa prawidłowa obsługa maszyny, tak samo jak bez czynności pomocy przewlekacza osnów nie byłaby możliwa prawidłowa praca przewlekacza osnów.

W tym stanie faktycznym, zdaniem Sądu okres pracy wnioskodawczyni na stanowisku pomoc przewlekacza osnów również był pracą w szczególnych warunkach.

Wyżej przytoczone ustalenia pozwalają przyjąć, że ubezpieczona spełniła sporną przesłankę posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, co uprawnia ją do przyznania rekompensaty.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

W konsekwencji odwołanie podlegało uwzględnieniu poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie wnioskodawczyni prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych od 1.11.2023 r. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.