Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 listopada 2019 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił ubezpieczonemu T. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż Komisja lekarska orzeczeniem z 29 października 2019 roku stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, wobec czego nie spełnia określonych w ustawie z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przesłanek do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. 26 akt ZUS)

W odwołaniu z dnia 13 grudnia 2019 roku ubezpieczony, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie zgodził się z decyzją. Wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wraz z odsetkami z tytułu opóźnienia
w wypłacie renty oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

(odwołanie - k. 3-7)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. (odpowiedź na odwołanie – k. 13- 13 verte).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony T. J. urodził się w dniu (...).

(okoliczność bezsporna)

Wnioskodawca ukończył technikum zawodowe, jako technik mechanik maszyn i urządzeń przemysłowych. Pracował w zawodzie wyuczonym, a następnie prowadził działalność gospodarczą od 2006 roku do stycznia 2018 roku w zakresie konserwacji i naprawy maszyn szwalniczych.

(okoliczności bezsporne – wywiady zawodowe w opiniach lekarskich w dokumentacji lekarskiej )

T. J. pobierał świadczenie rehabilitacyjne od dnia 26 grudnia 2016 roku
do dnia 20 grudnia 2017 roku.

(okoliczność bezsporna – akta ZUS)

W dniu 3 listopada 2017 roku ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 29 grudnia 2017 roku ubezpieczonemu została przyznana renta od dnia 21 grudnia 2017 roku do dnia 30 czerwca 2018 roku.

(okoliczność bezsporna – akta ZUS)

Decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. numer 5 z dnia 19 kwietnia 2018 r. stwierdzono u T. J. chorobę zawodową - alergiczne kontaktowe zapalenie skóry wymienioną pod poz. 18 pkt 1 wykazu chorób zawodowych określonych
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869). W uzasadnieniu wskazano, że T. J. był zatrudniony
na stanowiskach mechanika maszyn szyjących, a od 2006 roku prowadzi własną działalność gospodarczą związaną z konserwację maszyn szwalniczych.

(decyzja Nr (...), (...).H..ChZ. (...).3.2018.IP k 10)

W dniu 7 maja 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenia prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 14 czerwca 2018 roku ubezpieczonemu została przyznana renta od dnia 1 lipca 2018 roku do dnia 31 października 2019 roku.

(okoliczność bezsporna – akta ZUS)

W dniu 6 czerwca 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o wyliczenie i wypłatę jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby zawodowej. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 30 lipca 2018 roku ubezpieczonemu zostało przyznane jednorazowe odszkodowanie z tytułu choroby zawodowej w wysokości 12 810 złotych.

(okoliczność bezsporna – akta ZUS)

W dniu 30 maja 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 10 sierpnia 2018 roku ubezpieczonemu została przyznana renta z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 30 maja 2018 roku do dnia 31 października 2019 roku.

(okoliczność bezsporna – akta ZUS)

W dniu 11 września 2019 roku ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

(wniosek – k. 23 akt ZUS)

W dniu 7 października 2019 roku wnioskodawca został zbadany przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał u badanego drżenie rąk w trakcie diagnostyki i obserwacji neurologicznej, alergiczne kontaktowe zapalenie skóry, nadciśnienie tętnicze wyrównawcze, nieprawidłową glikemie na czczo, stan po operacji pęcherzyka żółciowego, bielactwo i otyłość. Orzeczeniem z dnia 7 października 2019 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 października 2022 roku, nie pozostaje to jednak w związku z chorobą zawodową.

(opinia lekarska z dnia 7 października 2019 roku k. 39 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej stanowiącej podstawę wydania opinii i orzeczeń lekarskich
i orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 24 akt ZUS)

W dniu 15 października 2019 roku ubezpieczony wniósł sprzeciw wobec orzeczenia lekarza orzecznika, podnosząc, że Lekarz Orzecznik nie wziął pod uwagę jego niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową- alergią skórną.

(sprzeciw – k. 43 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej stanowiącej podstawę wydania opinii i orzeczeń lekarskich)

Komisja Lekarska ZUS w dniu 29 października 2019 roku zbadała wnioskodawcę, rozpoznając u niego nadciśnienie tętnicze poddające się leczeniu, niewielkie drżenie rąk w trakcie diagnostyki neurologicznej od 2 lat, alergiczne i kontaktowe zapalenie skóry obecnie pojedyncze niewielkie rumieniowe zmiany w okolicy nadgarstków, otyłość. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że wnioskodawca jest nie jest niezdolny do pracy i nie jest niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową.

( opinia komisji lekarskiej z dnia 29 października 2019 roku – karta nienumerowana dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej stanowiącej podstawę wydania opinii i orzeczeń lekarskich i orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 25 akt ZUS).

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy w dniu 7 listopada 2019 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

(decyzja k. 26 akt ZUS)

Z punktu widzenia alergologicznego u skarżącego rozpoznano alergiczne kontaktowe zapalenie skóry pochodzenia zawodowego. W badaniu podmiotowym T. J. stwierdził, że od 2016 roku zaczęły się pojawiać u niego zmiany swędzące, rumieniowe, następnie zmieniać na zmiany suche, okresowo sączące się. Pojawiały się one
na dłoniach, nadgarstkach, pod kolanami, ostatnio na powiekach. Ubezpieczony jest leczony w poradni alergologicznej (historia choroby k. 52-54). W 2018 troku u badanego rozpoznano chorobę zawodową – alergiczne kontaktowe zapalenie skóry związane z uczuleniem na alergeny pochodzenia zawodowego – kobalt i lanolinę. W badaniu przedmiotowym ujawniono, że skóra ubezpieczonego jest różowa, dobrze nawilżona, wykryto pojedyncze zmiany bielacze w okolicach nadgarstków oraz pojedyncze zmiany rumieniowe na dłoniach, a także wykwity wypryskowe i strupy w okolicy ścięgna A. na prawej kończynie. A zatem choroba zawodowa stwierdzona u ubezpieczonego przebiega łagodnie, tylko z okresowymi zaostrzeniami, dobrze poddaje się leczeniu miejscowemu. T. J. nie jest niezdolny do pracy zarobkowej w związku z chorobą zawodową, a alergiczne kontaktowe zapalenie skóry pochodzenia zawodowego w obecnym stanie znajduje się w okresie łagodnym i bez zaostrzeń sączeniem i nasileniem zmian wypryskowych, leczone jest doraźnie maściami sterydowymi i aktualnie nie powoduje niezdolności do pracy z powodu choroby zawodowej, z profilaktycznym ograniczeniem pracy w kontakcie z solami kobaltu. To nie stwierdzenie choroby zawodowej, a jej ciężkość kwalifikuje do orzeczenia niezdolności do pracy.

(opinia biegłego sądowego z zakresu pulmonologii i alergologii k. 56-57, opinia uzupełniającą biegłego sądowego z zakresu pulmonologii i alergologii k. 150)

Z dermatologicznego punktu widzenia u odwołującego rozpoznano alergiczne kontaktowe zapalenie skóry pochodzenia zawodowego w fazie względnej remisji. W badaniu podmiotowym T. J. stwierdził, że jest leczony w poradni alergologicznej od ponad 4 lat, bierze tabletki odczulające i smaruje miejsca zaczerwienione maściami np. A. czy L.. Mimo leczenia zmiany nawracały, a w 2018 roku stwierdzono chorobę zawodową skóry. Pomimo zaprzestania styczności z lanoliną i kobaltem, zmiany nadal okresowo się pojawiają. Poza tym ubezpieczony jest leczony na nadciśnienie tętnicze, a w 2016 roku przebył zabieg cholecystostomii laparoskopowej, a także zgłosił się do neurologa w związku z drżeniem rąk, które utrudniają mu funkcjonowanie. W zakresie skóry biegła stwierdziła następujące odchylenia od normy:

• na twarzy w okolicy brody i na powiekach górnych skóra nieznacznie zaróżowiona;

• w obrębie kończyn górnych wzmożone pogrubienie naskórka na łokciach oraz małe ogniska rumieniowo-złuszczającej się skóry po stronie dłoniowej obu nadgarstków;

• na skórze rąk plamiste odbarwienia;

• na plecach pojedyncze znamiona barwnikowe oraz włókniak nad lewym biodrem;

• na kończynach dolnych, jedynie w zagięciach skóra nieznacznie zarumieniona;

Stan zapalenia skóry u T. J. nie narusza sprawności organizmu w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy zarobkowej w związku z chorobą zawodową, brak jest podstaw do uznania ubezpieczonego za niezdolnego
do pracy, w związku z chorobą zawodową od dnia 1 listopada 2019 roku, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

(opinia biegłego sądowego z zakresu dermatologii k. 79-83, opinia uzupełniającą biegłego sądowego z zakresu dermatologii k. 197-198)

W dniu 30 grudnia 2022 roku biegły z zakresu medycyny pracy i toksykologii klinicznej P. R. stwierdził, że po dokładnym przeanalizowaniu akt oraz dostępnej dokumentacji medycznej u wnioskodawcy stwierdzono alergiczne kontaktowe zapalenie skóry pochodzenia zawodowego z silnymi reakcjami alergicznymi, które pojawiają się okresowo. Choroba ta nie ogranicza i nie uniemożliwia w znacznym stopniu wykonywania pracy zgodnej z poziomem kompetencji zawodowych, a zatem nie jest spełnione podstawowe kryterium orzekania częściowej niezdolności do pracy. Biegły podzielił wnioski orzecznicze biegłego dermatologa i alergologa, natomiast nie zgodził się z wnioskami wyciągniętymi przez biegłą z zakresu medycy pracy i orzecznictwa lekarskiego. Stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego ze wszystkich schorzeń i dolegliwości oraz tych wynikających z choroby zawodowej o charakterze dermatologiczno-alergologicznym, mając na uwadze poziom kwalifikacji ubezpieczonego, nie czynił skarżącego niezdolnym do pracy w dacie wydania decyzji ZUS.

(opinia biegłego sądowego z zakresu medycy pracy, toksykologii klinicznej k.223-226 )

Również biegły z zakresu medycyny pracy i pulmonologii J. G., po przeprowadzonym badaniu lekarskim ubezpieczonego, rozpoznał u niego alergiczne kontaktowe zapalenie skór pochodzenia zawodowego, nadciśnienie tętnicze oraz otyłość. Zapalenie skóry w chwili badania było w remisji, a badany prezentował dobry stan ogólny, nie zaobserwowano na jego skórze, także dłoni, zmian chorobowych, które upośledzałyby sprawność manualną. U wnioskodawcy nie stwierdza się zastoju krwi w krążeniu płucnym oraz obrzęków na kończynach dolnych, które świadczyłyby o niedomodze krążenia, mimo wieloletniego nadciśnienia tętniczego. Prawidłowe też jest u odwołującego wysycenie hemoglobin tlenem, dowodzi to zachowanej u niego wydolności oddechowej. Ubezpieczony mógłby wykonywać prace administracyjno-biurowe, do których posiada formalne kwalifikacje, a po przyuczeniu może wykonywać także dowolnego rodzaju prace o charakterze produkcyjnym, usługowym i handlowym – z profilaktycznym przeciwskazaniem jedynie do pracy narażającej jego skórę na bezpośredni kontakt z metalami zawierającymi nikiel, chrom i kobalt. Biegły w swoich wnioskach wskazał, że podziela stanowisko organu rentowego oraz lekarzy alergologa, dermatologa oraz biegłego z zakresy medycyny pracy i toksykologii klinicznej P. R., natomiast nie podziela opinii biegłej z zakresu medycy pracy i orzecznictwa lekarskiego B. J..

(opinia biegłego sądowego z zakresu medycy pracy, pulmonologii k. 247-251 )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie w szczególności dokumenty załączone do akt sprawy, akt rentowych ubezpieczonego oraz wydanych w sprawie opinii biegłych sądowych lekarza z zakresu alergologii, dermatologii oraz medycyny pracy, a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzenia występującego u wnioskodawcy.

Wszyscy biegli, wydający opinie w niniejszej sprawie, wydali opinie na podstawie dokumentacji medycznej wnioskodawcy, dokumentacji ZUS oraz na podstawie badania wnioskodawcy. Opinie biegłych w zakresie alergologii i dermatologii są zgodne w zakresie wydanych wniosków. W opinii biegłej medycyny pracy B. J. wskazano, że u wnioskodawcy stwierdzono alergiczne kontaktowe zapalenie skóry pochodzenia zawodowego z silnymi reakcjami alergicznymi, które pojawiają się okresowo. Biegła wnioskuje, że powyższa choroba zawodowa wpływa częściowo na zdolność T. J. do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Biegła stwierdza, że ubezpieczony z powyższym schorzeniem jest częściowo niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową.

Sąd odmówił wiarygodności wskazanej opinii uznając ją za nieprzydatną do ustalenia stanu faktycznego. Biegłe nie wzięła pod uwagę aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego i jego naruszenia sprawności organizmu , w tym remisji zapalenia skóry, historii choroby, z której wynika, że ostatnia wizyta skarżącego odbyła się w 2018 roku. W opinii biegłej brak jest też zrozumienia, że przeciwskazania stanowiskowe nie mogą być utożsamiane z utratą możliwości wykonywanie pracy zarobkowej zgodnej z innymi kwalifikacjami ubezpieczonego. Opinia biegłej wskazuje także na brak możliwości wyeliminowania schorzenia jako argument za częściową niezdolnością do pracy powoda. Tej przesłanki Sąd także nie może podzielić z uwagi na to, że wyżej wymieniona choroba jest choroba długotrwałą, natomiast jej leczenie powoduje zmniejszenie uciążliwych objawów i możliwość odzyskania zdolności do pracy. Sam fakt istnienia choroby zawodowej nie oznacza bowiem obligatoryjnego orzekania niezdolności do pracy z tego tytułu.

Z uwagi na powyższe wątpliwości do opinii biegłej B. J. oraz sprzeczność tejże opinii z opiniami biegłych alergologa i dermatologa, Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego z zakresu medycy pracy.

Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, niepubl.).

Biegły P. R. wydał opinię wskazując jednoznacznie, iż brak jest podstaw do orzekania wobec wnioskodawcy niezdolności do pracy, gdyż naruszenie sprawności organizmu skarżącego nie uzasadnia takiego stanowiska. Jednocześnie biegły zgodził się z biegłym alergologiem i dermatologiem.

W związku z sprzecznością dwóch opinii biegłych z zakresu medycyny pracy Sąd uznał za konieczne dopuszczenie dowodu z trzeciej opinii biegłego medycyny pracy. Biegły J. G., dokonując szczegółowej analizy dokumentacji oraz po badaniu skarżącego, również uznał, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy w związku z chorobą zawodową.

W związku z powyższym Sąd nie wziął pod uwagę opinii wydanej przez biegłą B. J. w niniejszym postępowaniu uznając ją za nieprzydatną do ustalenia stanu faktycznego z uwagi na wskazane powyżej błędy, a ostatecznie również sprzeczną z opiniami wszystkich pozostałych czterech biegłych.

Opinie pozostałych biegłych wydane zostały w sposób rzetelny, obiektywny i jasny, przy uwzględnieniu aktualnego na datę wydania decyzji stanu zdrowia odwołującego i naruszenia sprawności jego organizmu, jak również przy uwzględnieniu obowiązujących przepisów prawa. Opisują one w sposób przejrzysty i wyczerpujący aktualny stan zdrowia wnioskodawcy i możliwości wykonywania przez niego pracy zarobkowej w związku z chorobą zawodową. Każdy z biegłych formułował swoje wnioski z punktu widzenia posiadanej specjalizacji. Biegli, poza biegłą B. J., byli zgodni co do tego, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy w związku z chorobą zawodową.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych
na jego podstawie ustaleń faktycznych oraz przeprowadzonej wyżej oceny dowodów odwołanie nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Na wstępie należy wskazać, iż zakres rozpoznania i orzeczenia w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest przedmiotem zaskarżonej decyzji organu rentowego. Odwoławczy charakter postępowania przejawia się przede wszystkim w tym, że jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem – w aspekcie materialnym i formalnym decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek lub z urzędu. Jest to postępowanie kontrolne, co oznacza, że badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania decyzji. Późniejsza zmiana stanu faktycznego nie może stanowić podstawy do uznania decyzji za wadliwą i w konsekwencji tego, jej zmiany.

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu T. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2019r., poz. 1205, tekst jedn. ze zm.), ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. Art. 17 ust. 1 powołanej ustawy stanowi natomiast, że przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do ustalenia wysokości tego świadczenia oraz jego wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020r., poz. 53, tekst. jedn. ze zm., zwanej dalej ustawą emerytalną),
z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Świadczenia, o których mowa
w ust.1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Stosownie do treści art.4 ww. ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych za chorobę zawodową uważa się chorobę określoną w art. 235 ¹ k.p. Za chorobę zawodową, zgodnie z treścią art. 235 ¹ k.p. uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych „narażeniem zawodowym”. Do stwierdzenia choroby zawodowej przez właściwego państwowego inspektora sanitarnego muszą być spełnione łącznie, jak to wynika z treści art. 235 ¹ k.p. i art. 235 ² k.p., §5 ust.2 i ust.3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2009 roku w sprawie chorób zawodowych (tekst jednolity Dz.U. z 2013 roku, poz.1367) trzy warunki: choroba musi być rozpoznana przez upoważnioną do tego placówkę służby zdrowia i znajdować się w wykazie chorób zawodowych, choroba ta musi być wywołana czynnikami szkodliwymi znajdującymi się w środowisku pracy albo sposobem wykonywania pracy, wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych musi nastąpić w okresie ustalonym w załączniku do ww. rozporządzenia (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 17 marca 2016 roku, (...) SA/Wa (...), Lex nr 2043977).

Przepis art.237§1 pkt 3-6 k.p. upoważnił Radę Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia wykazu chorób zawodowych, okresu, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym, sposobu i trybu postępowania dotyczącego zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w sprawie rozpoznawania chorób zawodowych - uwzględniając aktualną wiedzę w zakresie patogenezy i epidemiologii chorób powodowanych przez czynniki szkodliwe dla człowieka występujące w środowisku pracy oraz kierując się koniecznością zapobiegania występowaniu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Wydane w ramach tego upoważnienia ww. rozporządzenie w sprawie chorób zawodowych w §5 określa jednostki właściwe do rozpoznania chorób zawodowych wyróżniając jednostki orzecznicze pierwszego i drugiego stopnia. Wydają one orzeczenia lekarskie w sprawie choroby zawodowej. Decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje na podstawie materiału dowodowego, a w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika państwowy powiatowy inspektor sanitarny (§8 rozporządzenia). Od decyzji wydanej przez właściwego inspektora sanitarnego przysługuje odwołanie do właściwego państwowego inspektora sanitarnego wyższego stopnia, który jest wskazany w art.12 ust.2 ustawy z dnia 14 marca 1985 roku o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r. poz.1261), a od decyzji Państwowego Inspektora Sanitarnego wyższego stopnia - skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (art.37 ustawy w zw. z art.16 k.p.a.). Należy również wskazać, iż obowiązujące przepisy pozwalają na przyjęcie, że Sąd nie jest związany decyzją Państwowego Inspektora Sanitarnego, a decyzja ta nie stanowi prejudykatu dla sądu powszechnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2008 roku, I PK 295/07, Lex nr 528573, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 stycznia 2013 roku, III AUa 957/12, Lex nr 1280941 oraz uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 1994 roku II PZP 4/94, Lex 9392). W powołanej uchwale wskazano, że stwierdzenie lub brak choroby zawodowej stanowi tylko jedną z okoliczności spornych, którą sąd z mocy przepisów kodeksu postępowania cywilnego (art.476§2 k.p.c.) ocenia samodzielnie, z reguły poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych. Przepis §4 ust.3 rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty świadczeń (Dz.U. nr 237, poz.1412) stanowi, że do wniosku o świadczenie powinny być dołączone - w zależności od rodzaju żądanych świadczeń - odpowiednie dokumenty lub oświadczenia stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia. W przypadku ustalania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, lekarz orzecznik lub komisja lekarska ustala również niezdolność do pracy oraz jej związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (art.16 ust.1 ww. ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych), przy czym stosownie do treści §5 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 roku w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz.U. nr 273, poz. 2711) lekarz orzecznik przy orzekaniu jest związany decyzją organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej w zakresie stwierdzenia choroby zawodowej. Odnosząc się zatem do treści przywołanych regulacji prawnych zauważyć należy, że nie wymieniają one wprost decyzji inspektora sanitarnego jako dowodu, który należy dołączyć do wniosku o rentę z tytułu choroby zawodowej. Fakt występowania (funkcjonowania) dokumentu w postaci decyzji inspektora sanitarnego, w postępowaniu orzeczniczym, znajduje potwierdzenie w cytowanej wyżej regulacji §5 punkt 1 rozporządzenia w sprawie orzekania o niezdolności do pracy. Stanowi on o związaniu lekarza orzecznika decyzją organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej w zakresie stwierdzenia choroby zawodowej.

Ubezpieczony ma stwierdzoną chorobę zawodową decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. numer 5 z dnia 19 kwietnia 2018 roku.

Celem niniejszego postępowania było ustalenie czy schorzenie ubezpieczonego powoduje częściową lub całkowitą niezdolność do pracy, w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej, w związku z jego chorobą zawodową.

Zgodnie z art. 278 § 1 kodeksu postępowania cywilnego sąd może wezwać biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Taki wypadek ma miejsce w szczególności przy rozstrzyganiu okoliczności niezdolności do pracy, gdzie opinia dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości. Sąd nie może – wbrew opinii biegłych – oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu, natomiast dowód z opinii biegłego, jak każdy dowód, podlega swobodnej ocenie dowodów w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c. (wyroki SN z dnia 6 grudnia 2012 r., I UK 325/12, Legalis nr 666965, z dnia 24 maja 2016 r., III UK 145/15, Legalis nr 1483326).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika wprost, iż u ubezpieczonego rozpoznano alergiczne kontaktowe drżenie rąk w trakcie diagnostyki i obserwacji neurologicznej, alergiczne kontaktowe zapalenie skóry, nadciśnienie tętnicze wyrównawcze, nieprawidłową glikemie na czczo, stan po operacji pęcherzyka żółciowego, bielactwo i otyłość. Biegli w swoich opiniach podkreślali, że w chwili obecnej u powoda zmiany chorobowe na skórze związane z chorobą zawodową uległy remisji, występują jedynie pojedyncze zmiany rumieniowe w okolicy nadgarstków i na skórze twarzy, a nie tak jak w historii medycznej także zmiany wypryskowe na powiekach i na czole. Tym samym stan jego zdrowia pozwala na wykonywanie pracy na otwartym runku zatrudnienia. Nie stwierdzono istotnego nasilenia i zaawansowania schorzeń oraz dolegliwości u ubezpieczonego, by wynikający z tego stopień sprawności organizmu badanego był istotnie naruszony. Jedynie profilaktycznie zalecane jest ograniczenie pracy w kontakcie z związkami kobaltu, niklu i chromu.

W toku postępowania Sąd, opierając się na opinii biegłych sądowych z zakresu alergologii, dermatologii i medycy pracy ustalił, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy
w związku z chorobą zawodową.

Tym samym Sąd ustalił, że T. J. nie spełnia warunków przyznania prawa
do renty z tytułu niezdolności pracy w związku z chorobą zawodową, określonych w art.6 ust.1 punkt 6 ww. ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Zaskarżona decyzja okazała się więc prawidłowa, a odwołanie podlegało oddaleniu.

W związku z powyższym Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy przez PI

D.J.

str.