Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 listopada 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział
w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26 października 2017 roku, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383), odmówił A. Z. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udokumentował wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach zaliczono okres zatrudnienia
w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w Ł. od 28 czerwca 1976 roku do 9 stycznia 1989 roku. Organ rentowy podkreślił, że są to wszystkie udokumentowane przez wnioskodawcę okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku organ rentowy przyjął za udowodnione następujące okresy, na dzień 1 stycznia 1999 roku:

- nieskładkowe wynoszące 8 miesięcy i 21 dni;

- składkowe wynoszące 24 lata, 7 miesięcy i 18 dni;

- staż sumaryczny wynoszący 25 lat, 4 miesiące i 9 dni;

- staż pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wynoszący 12 lat, 6 miesięcy i 12 dni.

(decyzja – k. 19 akta ZUS)

A. Z., 20 grudnia 2017 roku, wniósł odwołanie od przedmiotowej decyzji, zaskarżając ją w całości oraz wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury.

W uzasadnieniu odwołania wskazano, że w okresie od 28 czerwca 1976 roku do
9 stycznia 1989 roku A. Z. pracował w Przedsiębiorstwie Produkcji (...)
w Ł. na stanowisku spawacz elektryczny i gazowy – wykonywał prace przy spawaniu
i wycinaniu elektrycznym i gazowym. Okres pracy w tym zakładzie został zaliczony przez organ rentowy jako praca w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca podkreślił, że do zakończenia przez niego pracy w tym zakładzie doszło w związku z przekształceniem go w Przedsiębiorstwo (...),
w którym pracował w okresie od 10 stycznia 1989 roku do 29 lutego 1992 roku, a następnie
w Przedsiębiorstwo (...), w którym pracował w okresie od 1 marca 1992 roku do 1 lipca 1995 roku. Następnie zakład uległ przekształceniu w Wytwórnie (...)
i Zapraw Budowlanych (...), w którym pracował do 7 lipca 2002 roku. A. Z. zaznaczył, że przez cały okres miał ten sam zakres obowiązków i wykonywał te samą pracę
w pełnym wymiarze czasu pracy.

(odwołanie – k. 3 – 6)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 11 stycznia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział w Ł., wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji. Ponadto organ rentowy wskazał, że uznał 12 lat,
6 miesięcy i 12 dni okresu pracy w szczególnych warunkach. Natomiast do pracy
w warunkach szczególnych nie zaliczono okresów:

- od 10 stycznia 1989 roku do 29 lutego 1992 roku w Przedsiębiorstwie (...);

- od 1 marca 1992 roku do 1 lipca 1995 roku w Przedsiębiorstwie (...);

- od 3 lipca 1995 roku do 31 grudnia 1998 roku w Wytwórni (...) – ponieważ nie zostały przedłożone świadectwa pracy potwierdzające zatrudnienie w szczególnych warunkach. Podkreślono, że w załączonych do akt sprawy świadectwach pracy w wyżej wymienionych zakładach wnioskodawca zajmował stanowisko ślusarz – spawacz.

(odpowiedź na odwołanie – k. 7)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

A. Z. urodził się (...). Wnioskodawca, w dniu 26 października 2017 roku złożył wniosek o emeryturę.

(wniosek – k. 1 – 6 akta ZUS)

Wnioskodawca ukończył (...) Szkołę Budowlaną. W okresie od 1 września 1973 roku do 18 maja 1976 roku odbywał kurs w zakresie spawania gazowego oraz elektrycznego w stopniu podstawowym, który ukończył z wynikiem dobrym. W kolejnych latach A. Z. odbywał kolejne kursy związane z wykonywanym zawodem spawacza podnosząc swoje kwalifikacje zawodowe.

(legitymacja spawacza – k. 49 – 50)

W okresie od 3 września 1973 roku do 9 stycznia 1989 roku A. Z. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku spawacza elektrycznego i gazowego. Zakład znajdował się przy ul. (...) w Ł.. Stanowisko wnioskodawcy odpowiadało wymienionemu
w wykazie A, pod nr XIV poz. 12, Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz. U. Nr 8, poz. 43), tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym.

(świadectwo pracy – k. 22)

Okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w Ł. został zaliczony przez organ rentowy, jako praca w warunkach szczególnych. Zakład ten został przejęty przez Przedsiębiorstwo (...).

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 63 – 66)

W okresie od 10 stycznia 1989 roku do 29 lutego 1992 roku A. Z. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...), w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku ślusarza – spawacza. Zakład znajdował się przy ul. (...)
w Ł.. Jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy wskazano przejęcie zakładu przez Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o. o.

(świadectwo pracy – k. 27, legitymacja ubezpieczeniowa – k. 23 – 26)

W okresie od 1 marca 1992 roku do 1 lipca 1995 roku A. Z. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku ślusarza – spawacza. Zakład znajdował się przy ul. (...)
w Ł..

(świadectwo pracy – k. 28, legitymacja ubezpieczeniowa – k. 23 – 26)

W okresie od 3 lipca 1995 roku do 7 lipca 2002 roku A. Z. był zatrudniony
w Wytwórni (...) i wspólnicy spółka jawna,
w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku ślusarza – spawacza. Zakład znajdował się przy ul. (...) w Ł..

(świadectwo pracy – k. 29, legitymacja ubezpieczeniowa – k. 23 – 26)

W Przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca pracował jako spawacz elektryczny i gazowy. W zakładzie pracy spawacze i ślusarze pracowali w jednym pomieszczeniu. Była to niewielka hala produkcyjna, w której spawane były konstrukcje takie jak słupy, blachy, balustrady, pojemniki, grzejniki i inne rzeczy, które należało pociąć palnikiem gazowym, a następnie poskładać i zespawać. W zakładzie pracowało ok. 40 osób. Wnioskodawca jako spawacz składał elementy zgodnie z rysunkiem oraz spawał. Jeżeli była taka potrzeba także zajmował się cięciem gazowym blach. A. Z. wykonywał obowiązki spawacza stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy. Sporadycznie zajmował się także przygotowywaniem elementów do spawania – ciął je, obrabiał a następnie spawał, jednakże wszystkie czynności wykonywał w tym samym miejscu.

Wnioskodawca poprzez ukończenie kolejnych kursów zawodowych podnosił swoje kwalifikacje. Posiadał coraz szersze uprawnienia do spawania gazowego i elektrycznego.

Identyczne czynności wnioskodawca wykonywał w poprzednim miejscu pracy, które zostało zaliczone przez organ rentowy jako praca w warunkach szczególnych,
tj. w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w Ł.. Praca była wykonywana nadal
w tej samej hali, na tym samym stanowisku. Poza pracodawcą nic nie uległo zmianie. Podobnie sytuacja wyglądała przy kolejnych zakładach, tj. Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o. oraz Wytwórni (...) i wspólnicy spółka jawna. Niezależnie od nazwy przedsiębiorstwa pracownicy wykonywali te same prace.

Na hali pracowało od 12 do 15 spawarek w cyklu ciągłym. Spawaczy nie pracowało więcej niż pracowało spawarek. Przy jednej spawarce pracowała jedna osoba jako spawacz,
a przy większych elementach także pomocnik.

W świadectwach pracy z wyżej wymienionych miejsc pracy widnieje informacja,
że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku ślusarza – spawacza. Nomenklatura wynikała z wykształcenia A. Z., jednakże nie wykonywał on żadnych czynności jako ślusarz. Przez cały okres zatrudnienia pracował wyłącznie jako spawacz. Wydział
w którym pracował wnioskodawca nazywał się ślusarnią, ale obejmował również spawaczy. Nie było odrębnego wydziału spawalni. W zakładach byli również zatrudnieni ślusarze, lecz nie posiadali oni uprawnień spawacza. Ponadto, w zakładach nie było samodzielnego stanowiska spawacza.

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 63 – 66, zeznania świadka L. S. – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 64 – 65, zeznania świadka J. B. – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 65)

Świadectwa pracy w warunkach szczególnych były wydawane, ale tylko tym osobom, które się po nie zgłaszały. Wnioskodawca nie zgłosił się do pracodawców o wydanie świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych.

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 63 – 66, zeznania świadka L. S. – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 64 – 65)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte, w załączonych do akt sprawy, aktach emerytalnych i kapitałowych ZUS dotyczących wnioskodawcy oraz dokumentów z akt osobowych wnioskodawcy z zakładów pracy, tj. świadectw pracy, wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej oraz wpisów w legitymacji spawacza.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że świadkowie L. S. oraz J. B. byli zatrudnieni w tych samych zakładach pracy co wnioskodawca, a zatem posiadają wiedzę odnośnie charakteru zatrudnienia wnioskodawcy i rodzaju wykonywanych przez niego czynności. Zgromadzone dokumenty, zeznania wnioskodawcy oraz wskazanych świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności. Zeznania te są spójne, logiczne, wiarygodne i znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności zebranej
w toku postępowania dowodowego dokumentacji osobowej dotyczącej wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U z 2018 r., poz. 1270) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl art. 184 ust. 2, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z przepisu art. 32 wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zasady przechodzenia na wcześniejsze emerytury oraz wykazy stanowisk do tego uprawniających określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.).

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą wymienione w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 12 „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym”.

Stosownie zaś do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze jest – w myśl § 2 ust. 2 – świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy,
w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił warunki do uzyskania emerytury
w zakresie wymaganego wieku (ukończone 60 lat) oraz ogólnego stażu pracy (co najmniej
25 lat). Organ rentowy uwzględnił do pracy w warunkach szczególnych 12 lat 6 miesięcy i 12 dni.

Jako staż pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy następujących okresów pracy, za które to okresy brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez pracodawcę:

- praca w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 10 stycznia 1989 roku do 29 lutego;

- praca w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o., w okresie od 1 marca 1992 roku do 1 lipca 1995 roku;

- praca w Wytwórni (...) i wspólnicy spółka jawna w okresie od 3 lipca 1995 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii należy zwrócić uwagę, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k. p. c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. III AUa 3113/08, opubl. LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r. sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r. sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Jednocześnie
w judykaturze ugruntowane jest stanowisko, iż regulacja § 2 statuująca ograniczenia dowodowe nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy
i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, opubl. OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność rodzaju i charakteru wykonywanych przez wnioskodawcę czynności przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę złożonej do akt sprawy dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy oraz zeznania zgłoszonych świadków.

Lektura dostępnych świadectw pracy i akt osobowo – płacowych wskazuje, że przez cały okres zatrudnienia w tych miejscach wnioskodawca w wymiarze pełnego etatu wykonywał pracę spawacza. Przedmiotem analizy Sądu Okręgowego było wobec tego czy jako praca w warunkach szczególnych mogą być traktowane okresy zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 10 stycznia 1989 roku do 29 lutego, w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o., w okresie od 1 marca 1992 roku do 1 lipca 1995 roku, w Wytwórni (...) i wspólnicy spółka jawna w okresie od 3 lipca 1995 roku do 31 grudnia 1998 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał dostateczne podstawy do tego, aby wymienione okresy uznać za pracę wykonywaną
w warunkach szczególnych.

Na okoliczność prac wykonywanych przez wnioskodawcę Sąd dopuścił dowód
z zeznań świadków i zeznań wnioskodawcy słuchanego w charakterze strony. Z zeznań świadków L. S. oraz J. B. jednoznacznie wynika, że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia we wskazanych powyżej przedsiębiorstwach wykonywał pracę
w charakterze spawacza przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, która to była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Twierdzenia świadków
i wnioskodawcy odnośnie charakteru wykonywanej przez niego pracy znalazły potwierdzenie w załączonej do akt dokumentacji.

W toku procesu niewątpliwie ustalono, że wnioskodawca pracował jako spawacz elektryczny i gazowy. We wskazanych zakładach pracy de facto zmieniali się jedynie właściciele, zaś pracownicy byli przejmowani przez kolejnych właścicieli zajmując nadal te same stanowiska pracy, w tych samych miejscach z tym samym zakresem obowiązków. We wszystkich zakładach pracy spawacze i ślusarze pracowali w jednym pomieszczeniu. Wnioskodawca zajmował się spawaniem konstrukcji takich jak słupy, blachy, balustrady, pojemniki, grzejniki i inne rzeczy, które należało pociąć palnikiem gazowym,
a następnie poskładać i zespawać. W zakładach pracowało ok. 40 osób. Wnioskodawca jako spawacz składał elementy zgodnie z rysunkiem oraz spawał. Jeżeli była taka potrzeba także zajmował się cięciem gazowym blach. Ponadto, na uwzględnienie zasługuje okoliczność,
że okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w Ł. został zaliczony przez organ rentowy jako praca w warunkach szczególnych. Następnie zakład ten został przejęty przez Przedsiębiorstwo (...). Należy podkreślić, że praca zarówno w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w Ł., jak i w kolejnych zakładach pracy, wykonywana była dokładnie w tym samym miejscu, o czym świadczy tożsamy adres widniejący na świadectwach pracy. Dodatkowo, świadkowie oraz wnioskodawca zeznali,
że niezależnie od przedsiębiorstwa dla którego aktualnie pracowali wykonywali te same obowiązki na tym samym stanowisku pracy. W konsekwencji, brak jest podstaw do różnicowania zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w Ł. z kolejnym zakładami pracy, w których zatrudniony był wnioskodawca. Nie ulega zatem wątpliwości,
że we wszystkich spornych okresach A. Z. wykonywał prace w szczególnych warunkach.

W świetle tak poczynionych ustaleń zdaniem Sądu Okręgowego spełnione zostały podstawy do tego aby pracę świadczoną przez wnioskodawcę we wskazanych powyżej zakładach pracy oraz wymienionych powyżej okresach ponad wszelką wątpliwość zakwalifikować jako okresy pracy w warunkach szczególnych. Praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku spawacza – ślusarza swoim rodzajem odpowiada pracy wymienionej w dziale XIV poz. 12 wykazu A, Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 roku (Dz. U. nr 8, poz. 43), tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym.

Uznanie wymienionych okresów za pracę w warunkach szczególnych daje wnioskodawcy okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat, gdyż w O. skarżący pracował w warunkach szczególnych 3 lata 1 miesiąc i 20 dni, w M. 3 lata 4 miesiące i 1 dzień, a w Atlas 3 lata 5 miesięcy i 29 dni licząc do 31 grudnia 1998 roku. Organ rentowy uznał 12 lat 6 miesięcy i 12 dni, co łącznie daje 22 lata 6 miesięcy i 2 dni.

Reasumując, wnioskodawca legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych uprawniającym go do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k. p. c, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od 3 listopada 2017 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3
k. p. c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800)
i w punkcie drugim sentencji wyroku zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
I Oddziału w Ł., na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu wraz z aktami rentowymi

K. J.