Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 grudnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, II Oddział
w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 16 listopada 2017 roku, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383), odmówił K. Z. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udokumentował wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku organ rentowy przyjął za udowodnione okresy składkowe, na dzień 1 stycznia 1999 roku wynoszące 25 lat, 11 miesięcy i 14 dni. Organ rentowy nie uwzględnił żadnego okresu zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych.

(decyzja – k. 16 akta ZUS)

K. Z., 27 grudnia 2017 roku, wniósł odwołanie od przedmiotowej decyzji podkreślając, że nie zgadza się ze stanowiskiem organu rentowego dotyczącego niezaliczenia mu okresów zatrudnienia, jako pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący podkreślił, że pracował jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony w okresie od 1 lutego 1992 roku do 31 lipca 2005 roku w firmie (...) zajmującej się transportem ciężarowym. Ponadto, był również zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w okresie od 12 maja 1976 roku do 31 stycznia 1992 roku, lecz nie posiada świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. W zakresie przynależności do Otwartego Funduszu Emerytalnego wnioskodawca zadeklarował wystąpienie z niego.

(odwołanie – k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 10 stycznia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, II Oddział w Ł., wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację tożsamą jak w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy podkreślił, że z akt sprawy wynika by wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w Ł. od 1 września 1972 roku do 30 kwietnia 1976 roku na stanowisku „kierowca”, następnie pracował w (...) od 12 maja 1976 roku do 31 stycznia 1992 roku na stanowisku „kierowca” oraz był zatrudniony w (...) Produkcja (...) od 1 lutego 1992 roku do 31 lipca 2005 roku, na stanowisku „kierowca – operator pompy do betonu”. Do odwołania załączono zaświadczenie z 20 grudnia 2017 roku stanowiące o wykonywaniu w okresie od 1 lutego 1992 roku do 31 lipca 2005 roku pracy na stanowisku operatora pompy betonu i kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Zaznaczono jednak, że zaświadczenie to nie spełnia przesłanek określonych
w przepisach Rozporządzenia.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5 – 6)

Na rozprawie z dnia 5 lipca 2018 roku wnioskodawca poparł odwołanie oraz wniósł
o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w (...) w okresie od 12 maja 1976 roku do 31 stycznia 1992 roku oraz w firmie (...) w okresie od 1 lutego 1992 roku do 31 lipca 2005 roku.

(stanowisko wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 81)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

K. Z. urodził się (...). Wnioskodawca, w dniu 16 listopada 2017 roku złożył wniosek o emeryturę.

(wniosek – k. 1 – 3 akta ZUS)

Wnioskodawca posiada prawo jazdy kategorii A i B od 11 czerwca 1975 roku, kategorii C oraz kategorii D, BE, CE, DE, T od 27 kwietnia 1979 roku. K. Z. posiada prawo jazdy kategorii C co najmniej od 11 sierpnia 1975 roku, gdyż było to kryterium przyjęcia do pracy w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w Ł.. Ponadto, zgodnie z treścią zaświadczenia z dnia 3 lipca 1987 roku K. Z. posiada kwalifikacje wymagane do wykonywania pracy w zawodzie kierowcy betonowozu.

(protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 82, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 81 – 84, zaświadczenie – k. 44, wniosek
w sprawie zatrudnienia – k. 65, arkusz obiegowy kierowcy przy przyjęciu do pracy – k. 64)

W okresie od 1 września 1972 roku do 30 kwietnia 1976 roku K. Z. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w Ł.,
w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy. Wnioskodawca w okresie od 1972 do 1975 roku pracował na stanowisku ucznia, gdyż podjął naukę w celu zdobycia zawodu kierowcy – mechanika.

(umowa o naukę zawodu – k. 62, umowa o pracę – k. 63, wniosek w sprawie zatrudnienia – k. 65, świadectwo pracy – k. 5 akta ZUS)

W okresie od 12 maja 1976 roku do 31 stycznia 1992 roku K. Z. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy. W okresie od 8 czerwca 1989 roku do 8 października 1991 roku wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym w związku z wyjazdem na budowę eksportową do Libii.
W okresie od 8 czerwca 1989 roku do 1 lipca 1991 roku wnioskodawca pracował na budowie eksportowej w M. w Libii. W trakcie zatrudnienia na budowie eksportowej K. Z. także pracował na stanowisku kierowcy.

(zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – k. 7 akta ZUS, zaświadczenie
o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – k. 8 akta ZUS, opinia o pracy – k. 31, umowa o pracę –
k. 49, zaświadczenie – k. 44 – 45)

Podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) K. Z. jeździł pojazdami marki J., T., B.. Ładowność pojazdów wynosiła około 15 ton, natomiast cała masa samochodu wynosiła około 30 ton. Samochody były z naczepami bądź bez. Oddział zakładu zajmował się zalewaniem betonu, produkcją oraz transportem. Było tam ponad 20 samochodów ciężarowych. Wnioskodawca zajmował się rozwożeniem betonu samochodami betonomieszarkami. Obsługiwał całe województwo (...). Do jego obowiązków należało stawienie się o określonej godzinie w betoniarni i po otrzymaniu stosownych dyspozycji wnioskodawca wyjeżdżał na trasę. K. Z. otrzymywał również delegacje np. do (...) Kombinatu Budowlanego albo do (...) Kombinatu Budowlanego. Udawał się do pracy na miejsce budowy, gdzie budowane były osiedla mieszkaniowe i na miejscu otrzymywał dyspozycje dotyczące jego pracy. Każdy kombinat posiadał własny zakład betoniarski nie tylko w swoim mieście, ale również
w innych. Wnioskodawca otrzymywał na miejscu polecenia służbowe i dowoził beton na budowę. Podjeżdżał pod zakład, gdzie wlewany był beton, po czym jechał na budowę.
Na budowie znajdowała się pompa do betonu i następnie wylewał on beton, ewentualnie wylewał go na dźwig i ponownie jechał do zakładu. Wnioskodawca jeździł wyłącznie samochodami rozwożącymi beton. K. Z. wykonywał swoje obowiązki
w pełnym wymiarze czasu pracy. Niekiedy pracownicy pracowali także w godzinach nadliczbowych.

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 81 – 83, zeznania świadka M. S. – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 82 – 83, zeznania świadka P. L. – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 83)

K. Z. nie otrzymał od pracodawcy świadectwa wykonywania pracy
w warunkach szczególnych. Takie świadectwo otrzymał inny pracownik P. L. zatrudniony na stanowisku kierowcy – operatora. Natomiast pracodawca odmówił wydania takiego świadectwa pracownikowi M. S..

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 81 – 83, zeznania świadka P. L. – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 83)

W okresie od 8 czerwca 1989 roku do 1 lipca 1991 roku wnioskodawca był zatrudniony przez (...) S. A. i wykonywał obowiązki kierowcy, w pełnym wymiarze czasu pracy, na budowie eksportowej w M. w Libii.

(zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – k. 8 akta ZUS, zaświadczenie
o pracy na budowie eksportowej – k. 44)

Podczas pracy na budowie eksportowej wnioskodawca pracował na prawie wszystkich pojazdach marki M., F., beczkowozach, cementowozach, zestawach niskopodwoziowych. Przedsiębiorstwo (...) zajmowało się budową dróg. K. Z. jeździł z betonem albo z maszynami budowlanymi oraz przewoził maszyny budowlane. Wnioskodawca jeździł pojazdami ciężarowymi, o masie powyżej 3,5 tony.

(opinia służbowa – k. 45, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 81 – 83)

W okresie od 1 lutego 1992 roku do 31 lipca 2005 roku K. Z. był zatrudniony w firmie (...), Produkcja Betonu, Handel (...) Budowlanymi – (...), w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy – operatora pompy do betonu.

(zaświadczenie pracodawcy – k. 4, świadectwo pracy – k. 9 akta ZUS)

Podczas zatrudnienia w firmie (...) wnioskodawca jeździł pojazdami marki T., S. oraz pompami do betonu, tj. samochodami, które same ważą ponad 20 ton i podają beton na odległość. K. Z. obsługiwał taką maszynę podającą beton, gdyż znajdowała się ona na samochodzie ciężarowym i była samojezdna.
W połowie zatrudnienia wykonywał on również czynności kierowcy – operatora pompy do betonu.

(zaświadczenie pracodawcy – k. 4, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 81 – 83, zeznania świadka M. S. – protokół rozprawy
z dnia 5 lipca 2018 roku – k. 82 – 83)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte, w załączonych do akt sprawy, aktach emerytalnych i kapitałowych ZUS dotyczących wnioskodawcy oraz dokumentów z akt osobowych wnioskodawcy z zakładów pracy, tj. świadectwa pracy.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że świadkowie M. S. oraz P. L. byli zatrudnieni w tym samym zakładzie pracy co wnioskodawca, a zatem posiadają wiedzę odnośnie charakteru zatrudnienia wnioskodawcy i rodzaju wykonywanych przez niego czynności. Zgromadzone dokumenty, zeznania wnioskodawcy oraz wskazanych świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności. Zeznania te są spójne, logiczne, wiarygodne i znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności zebranej
w toku postępowania dowodowego dokumentacji osobowej dotyczącej wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U z 2018 r., poz. 1270) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl art. 184 ust. 2, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z przepisu art. 32 wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zasady przechodzenia na wcześniejsze emerytury oraz wykazy stanowisk do tego uprawniających określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.).

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą wymienione w dziale VIII (zatytułowanym „W transporcie i łączności”) pod poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”.

Stosownie zaś do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze jest – w myśl § 2 ust. 2 – świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy,
w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił warunki do uzyskania emerytury
w zakresie wymaganego wieku (ukończone 60 lat) oraz ogólnego stażu pracy (co najmniej
25 lat). Jako staż pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy następujących okresów pracy, za które to okresy brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez pracodawcę, tj. okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy w okresie od 12 maja 1976 roku do 31 stycznia 1992 roku (w tym w okresie od
8 czerwca 1989 roku do 1 lipca 1991 roku wnioskodawca pracował na budowie eksportowej w M. w Libii na stanowisku kierowcy) oraz okresu zatrudnienia w (...), Produkcja Betonu, Handel (...) Budowlanymi – (...),
w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy, w okresie od 1 lutego 1992 roku do 31 lipca 2005 roku.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii należy zwrócić uwagę, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k. p. c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. III AUa 3113/08, opubl. LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r. sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r. sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Jednocześnie
w judykaturze ugruntowane jest stanowisko, iż regulacja § 2 statuująca ograniczenia dowodowe nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy
i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, opubl. OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność rodzaju i charakteru wykonywanych przez wnioskodawcę czynności przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę złożonej do akt sprawy dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy oraz zeznania zgłoszonych świadków.

Lektura dostępnych świadectw pracy wskazuje, że przez cały okres zatrudnienia
w tych miejscach wnioskodawca, w wymiarze pełnego etatu, wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych o masie całkowitej powyżej 3,5 tony. Przedmiotem analizy Sądu Okręgowego było wobec tego czy jako praca w warunkach szczególnych mogą być traktowane okresy zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy,
na stanowisku kierowcy w okresie od 12 maja 1976 roku do 31 stycznia 1992 roku (w tym
w okresie od 8 czerwca 1989 roku do 1 lipca 1991 roku wnioskodawca pracował na budowie eksportowej w M. w Libii na stanowisku kierowcy) oraz okresu zatrudnienia
w (...), Produkcja Betonu, Handel (...) Budowlanymi – (...), w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy, w okresie od
1 lutego 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał dostateczne podstawy do tego, aby wymienione okresy uznać za pracę wykonywaną
w warunkach szczególnych.

Na okoliczność prac wykonywanych przez wnioskodawcę Sąd dopuścił dowód
z zeznań świadków i zeznań wnioskodawcy słuchanego w charakterze strony. Z zeznań świadków M. S. oraz P. L. jednoznacznie wynika, że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia we wskazanych powyżej przedsiębiorstwach wykonywał pracę w charakterze kierowcy, która to była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Twierdzenia świadków i wnioskodawcy odnośnie charakteru wykonywanej przez niego pracy znalazły potwierdzenie w załączonej do akt dokumentacji.

W toku procesu niewątpliwie ustalono, że wnioskodawca podczas zatrudnienia
w Przedsiębiorstwie (...) jeździł pojazdami marki J., T., B.. Ładowność pojazdów wynosiła około 15 ton, natomiast cała masa samochodu wynosiła około 30 ton. Samochody były z naczepami bądź bez. Oddział zakładu zajmował się zalewaniem betonu, produkcją oraz transportem. Było tam ponad 20 samochodów ciężarowych. Wnioskodawca zajmował się rozwożeniem betonu samochodami betonomieszarkami. Obsługiwał całe województwo (...). Do jego obowiązków należało stawienie się
o określonej godzinie w betoniarni i po otrzymaniu stosownych dyspozycji wnioskodawca wyjeżdżał na trasę. Wnioskodawca jeździł wyłącznie samochodami rozwożącymi beton. K. Z. wykonywał swoje obowiązki w pełnym wymiarze czasu pracy.

Także podczas pracy na budowie eksportowej w M. w Libii wnioskodawca pracował na prawie wszystkich pojazdach marki M., F., beczkowozach, cementowozach, zestawach niskopodwoziowych. Przedsiębiorstwo (...) zajmowało się budową dróg. K. Z. jeździł z betonem albo z maszynami budowlanymi oraz przewoził maszyny budowlane. Wnioskodawca jeździł pojazdami ciężarowymi, o masie powyżej 3,5 tony.

Sąd Najwyższy, w wyroku z dnia 27 kwietnia 2010 roku (II UK 329/09, LEX nr 604219), zajął stanowisko, że do okresu pracy w szczególnych warunkach wlicza się okresy wykonywania za granicą u zagranicznych pracodawców prac wymienionych w wykazach stanowiących załączniki do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego, jeżeli są one uznane za okresy składkowe, jak również Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyrokach z dnia 25 kwietnia 2013 roku i z dnia 27 lutego 2013 roku (III AUa 1793/12, LEX nr 1314709 i III AUa 152/13, LEX nr 1298885)

W ostatnim spornym okresie zatrudnienia, tj. w firmie (...), Produkcja Betonu, Handel (...) Budowlanymi – (...), K. Z. jeździł pojazdami marki T., S. oraz pompami do betonu, tj. samochodami, które same ważą ponad 20 ton i podają beton na odległość. K. Z. obsługiwał maszynę podającą beton. W połowie zatrudnienia wykonywał on również czynności kierowcy – operatora pompy do betonu.

Podkreślenia wymaga okoliczność, iż w przypadku innego pracownika P. L., zatrudnionego na stanowisku kierowcy – operatora w Przedsiębiorstwie (...), pracodawca wystawił świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych.

W świetle tak poczynionych ustaleń, zdaniem Sądu Okręgowego, spełnione zostały podstawy do tego, aby pracę świadczoną przez wnioskodawcę we wskazanych powyżej zakładach pracy oraz wymienionych powyżej okresach, ponad wszelką wątpliwość zakwalifikować jako okresy pracy w warunkach szczególnych. Praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku kierowcy swoim rodzajem odpowiada pracy wymienionej
w wykazie A, dziale VIII (zatytułowanym „W transporcie i łączności”) pod poz. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 roku (Dz. U. nr 8, poz. 43), tj. prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów.

Nadto prace te są wymienione w wykazie A dziale VIII poz. 2 pkt 2 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych Nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę (Dz.Urz. MBiPMB nr 3 poz. 6)

Uznanie wymienionych okresów za pracę w warunkach szczególnych daje wnioskodawcy okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat. W Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w okresie od 12 maja 1976 roku do 31 stycznia 1992 roku (w tym
w okresie od 8 czerwca 1989 roku do 1 lipca 1991 roku wnioskodawca pracował na budowie eksportowej w M. w Libii na stanowisku kierowcy) tj. 16 lat 8 miesięcy 20 dni oraz w (...), Produkcja Betonu, Handel (...) Budowlanymi – (...) w okresie od 1 lutego 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku tj. 6 lat 11 miesięcy, czyli łącznie 23 lata 7 miesięcy i 20 dni .

Reasumując, wnioskodawca legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych uprawniającym go do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek w dniu 16 listopada 2017 roku, urodził się w dniu (...), a zatem prawo do emerytury należało wnioskodawcy przyznać od dnia 1 listopada 2017 roku tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu wraz z aktami rentowymi

K. J.