Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 listopada 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział
w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 września 2017 roku, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383), odmówił G. S. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udokumentował wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach zaliczono okresy zatrudnienia:

- w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł., tj. od 24 grudnia 1975 roku do 25 kwietnia 1976 roku, od 6 maja 1978 roku do 31 marca 1984 roku, od 2 lutego 1990 roku do 13 maja 1991 roku, od 1 października 1994 roku do 29 września 1996 roku, od 1 października 1996 roku do 27 października 1997 roku, od 30 października 1997 roku do 30 października 1997 roku.

- okres służby wojskowej, tj. od 26 kwietnia 1976 roku do 10 kwietnia 1978 roku.

Do prac w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył okresów urlopów bezpłatnych oraz przypadających po 14 listopada 1991 roku okresów zasiłków chorobowych.

Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku organ rentowy przyjął za udowodnione następujące okresy, na dzień 1 stycznia 1999 roku:

- nieskładkowe wynoszące 5 miesięcy i 1 dzień;

- składkowe wynoszące 24 lata, 8 miesięcy i 17 dni;

- staż sumaryczny wynoszący 25 lat, 1 miesiąc i 18 dni;

- staż pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wynoszący 12 lat, 6 miesięcy i 21 dni.

(decyzja – k. 35 akta ZUS)

G. S., 15 grudnia 2017 roku, wniósł odwołanie od przedmiotowej decyzji, zaskarżając ją w całości oraz wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania wskazano, że organ rentowy niesłusznie nie zaliczył do czasu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 14 sierpnia 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku na stanowisku ucznia elektromontera, a następnie w okresie od 1 sierpnia 1975 roku do 23 grudnia 1975 roku na stanowisku elektromontera pracującego w kanałach. Wnioskodawca wykonywał
w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę na stanowisku elektromontera zatrudnionego wyłącznie w kanałach, wymienioną w wykazie A, Dział XIV, poz. 16 pkt 2 zawartą w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 1 lipca 1983 roku w sprawie stanowisk pracy w zakładach resortu administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska,
na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej.

Ponadto podkreślono, że wnioskodawca uczęszczał do szkoły zawodowej dla pracujących celem zdobycia przygotowania zawodowego. Zajęcia odbywały się w weekendy albo po godzinach pracy. Tym samym, ubezpieczony jako uczeń elektromontera pracujący
w kanałach, pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz obowiązywał go normalny czas pracy stosowany w zakładzie. Czas nauki nie był wliczany do czasu pracy.

(odwołanie – k. 3 – 9)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 11 stycznia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział w Ł., wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację tożsamą jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 14)

Na rozprawie w dniu 10 lipca 2018 roku pełnomocnik organu rentowego oświadczył, że organ rentowy wyłączył okres od 31 października do 2 listopada 1997 roku oraz okres od
3 listopada 1997 roku do 31 marca 1998 roku jako okresy pobierania zasiłków. Symbol 42 oznacza wyodrębniony okres zasiłków, a symbol 47 to okresy zasiłkowe, które wchodzą
w skład okresów składkowych. Jeżeli chodzi o okresy urlopów bezpłatnych to są to okresy
3 września 1996 roku oraz od 28 do 29 października 1997 roku.

(oświadczenie pełnomocnika organu rentowego – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 34)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

G. S. urodził się (...). Wnioskodawca, w dniu 6 września 2017 roku złożył wniosek o emeryturę. G. S. nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(wniosek – k. 1 – 8 akta ZUS)

Wnioskodawca ukończył (...) Szkołę (...) dla Pracujących w Ł. w zawodzie mechanika pojazdów samochodowych w 1975 roku.

(świadectwo ukończenia (...) Szkoły Zawodowej – k. 24 akta osobowe wnioskodawcy)

W okresie od 14 sierpnia 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku G. S. był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku uczeń elektromonter samochodowy. Natomiast w okresie od 1 lipca 1975 roku do 23 grudnia 1975 roku wnioskodawca był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku elektromontera samochodowego.

(świadectwo pracy – k. 24 akta osobowe wnioskodawcy)

Wnioskodawca od 14 sierpnia 1972 roku pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. – początkowo jako uczeń elektromontera samochodowego. Nauka
w (...) Szkole Zawodowej trwała dwa lata. W tym okresie G. S. uczył się w szkole wieczorowej zawodu elektromontera oraz jednocześnie pracował. W pracy był codziennie w godzinach od 6:00 rano do 14:00, natomiast do szkoły uczęszczał dwa razy
w tygodniu od godziny 16:00. Nigdy nie było kolizji między nauką a pracą, ponieważ wnioskodawca uczęszczał do szkoły zawodowej dla pracujących. Wnioskodawca rozpoczynając pracę otrzymywał polecenie od mistrza dotyczące naprawy samochodu, który wjechał na kanał. Po ustaleniu przyczyn awarii pojazd był naprawiany pod okiem przełożonego. Były to naprawy instalacji elektrycznej, gdy trzeba było wyciągnąć rozrusznik, prądnice bądź usunąć zwarcie. To wszystko należało wyjąć od spodu samochodu. Pojazdy były naprawiane na kanale. Gdy zostały wyjęte odpowiednie części to wnioskodawca schodził niżej w kanał, gdzie znajdowały się falbanki i tam zajmował się rozmontowaniem części i wymianą uszkodzonych elementów. Niekiedy należało także pobrać nowe części
z magazynu. Wnioskodawca naprawiał również elektromagnesy podłączone do siłowników
i alternatory oraz inne urządzenia elektryczne potrzebne do hydrauliki samochodowej. G. S. zajmował się naprawą pojazdów tj. S., J., Kamazy, Autosan. Pracownicy zajmowali się naprawą pojazdów służących do przewozu śmieci i nieczystości, które były bardzo zabrudzone. Auta nie były myte przed naprawą. Na warsztacie było bardzo wiele pojazdów. W zakładzie pracowało około 6 – 8 elektromonterów i wszyscy pracowali
w kanałach. W warsztacie znajdowało się około 10 kanałów. Oprócz elektromonterów byli zatrudnieni również mechanicy i silnikowcy.

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 32 – 34, zeznania świadka S. S. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33, zeznania świadka M. J. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33)

W kanałach było zimno, ponieważ znajdowały się one wewnątrz hali, która nie była ogrzewana. Zimą temperatura wynosiła około zera stopni, natomiast w kanałach spadała nawet do -10 stopni. Wnioskodawca pracował wyłącznie w kanałach. Dwa stopnie niżej znajdowały się falbanki oraz szafki z narzędziami, gdzie pracownicy wykonywali drobne naprawy. Niekiedy było wiele pojazdów, które nie mieściły się na kanałach i stały na zewnątrz, lecz nie było w zakładzie warsztatu zewnętrznego.

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 32 – 34, zeznania świadka S. S. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33, zeznania świadka M. J. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33)

G. S. był zatrudniony na stanowisku ucznia elektromontera samochodowego do 1975 roku. Jego praca jako ucznia oraz jako elektromontera niczym się nie różniła, ponieważ mistrz jedynie pokazywał zadania do wykonania, ale wnioskodawca samodzielnie wykonywał swoje obowiązki pracując tak samo jak zatrudnieni w zakładzie elektromonterzy. Gdy formalnie, tj. od 1 lipca 1975 roku, wnioskodawca został zatrudniony jako elektromonter to wykonywał dokładnie te same prace, jakie wykonywał na stanowisku ucznia.

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 32 – 34, zeznania świadka S. S. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33, zeznania świadka M. J. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33)

G. S. znajdował się poza kanałem tylko gdy szedł do magazynu po części albo jak wyjmował akumulator na zewnątrz. Niekiedy wyjeżdżał również na awarie,
m. in. także na wysypiska śmieci, ale to były sytuacje sporadyczne.

(zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 32 – 34, zeznania świadka S. S. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33, zeznania świadka M. J. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33)

S. S. był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...)
w Ł. na tożsamym stanowisku co wnioskodawca, tj. jako elektromonter. Okres pracy na stanowisku elektromontera został uznany przez organ rentowy jako praca w warunkach szczególnych.

(zeznania świadka S. S. – protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 33)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte, w załączonych do akt sprawy, aktach emerytalnych i kapitałowych ZUS dotyczących wnioskodawcy oraz dokumentów z akt osobowych wnioskodawcy z zakładów pracy, tj. świadectwa pracy.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że świadkowie S. S. oraz M. J. byli zatrudnieni w tym samym zakładzie pracy co wnioskodawca, a zatem posiadają wiedzę odnośnie charakteru zatrudnienia wnioskodawcy i rodzaju wykonywanych przez niego czynności. Zgromadzone dokumenty, zeznania wnioskodawcy oraz wskazanych świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności. Zeznania te są spójne, logiczne, wiarygodne i znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności zebranej
w toku postępowania dowodowego dokumentacji osobowej dotyczącej wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U z 2018 r., poz. 1270) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl art. 184 ust. 2, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z przepisu art. 32 wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zasady przechodzenia na wcześniejsze emerytury oraz wykazy stanowisk do tego uprawniających określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.).

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą wymienione w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 16 „Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych”.

Natomiast zgodnie z zarządzeniem nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska w sprawie stanowisk pracy w zakładach pracy resortu administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej z dnia 1 lipca 1983 roku (Dz. Urz. MSWiA Nr 2, poz. 3),
jak wskazuje treść wykazu A, dział XIV, poz. 16, pkt 2, jako pracę w warunkach szczególnych uznaje się „prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych – elektromonter zatrudniony wyłącznie w kanałach remontowych”.

Stosownie zaś do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze jest – w myśl § 2 ust. 2 – świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy,
w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił warunki do uzyskania emerytury
w zakresie wymaganego wieku (ukończone 60 lat) oraz ogólnego stażu pracy (co najmniej
25 lat). Jako staż pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy następujących okresów pracy, za które to okresy brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez pracodawcę, tj. okresu zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 14 sierpnia 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku na stanowisku ucznia elektromontera, a następnie w okresie od
1 sierpnia 1975 roku do 23 grudnia 1975 roku na stanowisku elektromontera pracującego
w kanałach.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii należy zwrócić uwagę, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k. p. c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. III AUa 3113/08, opubl. LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r. sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r. sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Jednocześnie
w judykaturze ugruntowane jest stanowisko, iż regulacja § 2 statuująca ograniczenia dowodowe nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy
i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, opubl. OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność rodzaju i charakteru wykonywanych przez wnioskodawcę czynności przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę złożonej do akt sprawy dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy oraz zeznania zgłoszonych świadków.

Lektura dostępnych świadectw pracy wskazuje, że przez cały okres zatrudnienia
w tych miejscach wnioskodawca w wymiarze pełnego etatu wykonywał pracę elektromontera samochodowego. Przedmiotem analizy Sądu Okręgowego było wobec tego czy jako praca
w warunkach szczególnych mogą być traktowane okresy zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 14 sierpnia 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku na stanowisku ucznia elektromontera samochodowego, a następnie w okresie od 1 sierpnia 1975 roku do 23 grudnia 1975 roku na stanowisku elektromontera samochodowego pracującego w kanałach. W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał dostateczne podstawy do tego aby wymienione okresy uznać za pracę wykonywaną
w warunkach szczególnych.

Na okoliczność prac wykonywanych przez wnioskodawcę Sąd dopuścił dowód
z zeznań świadków i zeznań wnioskodawcy słuchanego w charakterze strony. Z zeznań świadków S. S. oraz M. J. jednoznacznie wynika,
że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia we wskazanych powyżej przedsiębiorstwach wykonywał pracę w charakterze elektromontera samochodowego, która to była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Twierdzenia świadków i wnioskodawcy odnośnie charakteru wykonywanej przez niego pracy znalazły potwierdzenie w załączonej do akt dokumentacji.

W toku procesu niewątpliwie ustalono, że wnioskodawca pracował jako elektromonter samochodowy. Wnioskodawca rozpoczynając pracę otrzymywał polecenie od mistrza dotyczące naprawy samochodu, który wjechał na kanał. Po ustaleniu przyczyn awarii pojazd był naprawiany pod okiem przełożonego. Były to naprawy instalacji elektrycznej, gdy trzeba było wyciągnąć rozrusznik, prądnice bądź usunąć zwarcie. To wszystko należało wyjąć od spodu samochodu. Pojazdy były naprawiane na kanale. Gdy zostały wyjęte odpowiednie części to wnioskodawca schodził niżej w kanał, gdzie znajdowały się falbanki i tam zajmował się rozmontowaniem części i wymianą uszkodzonych elementów. Niekiedy należało także pobrać nowe części z magazynu. Wnioskodawca naprawiał również elektromagnesy podłączone do siłowników i alternatory oraz inne urządzenia elektryczne potrzebne do hydrauliki samochodowej. G. S. zajmował się naprawą pojazdów tj. S., J., Kamazy, Autosan. Pracownicy zajmowali się naprawą pojazdów służących do przewozu śmieci i nieczystości, które były zabrudzone.

Dodatkowo, świadkowie oraz wnioskodawca zeznali, że jego praca jako ucznia oraz jako elektromontera niczym się nie różniła, ponieważ mistrz jedynie pokazywał zadania do wykonania lecz wnioskodawca samodzielnie wykonywał swoje obowiązki pracując tak samo jak zatrudnieni w zakładzie elektromonterzy. Gdy formalnie, tj. od 1 lipca 1975 roku, wnioskodawca został zatrudniony jako elektromonter to wykonywał dokładnie te same prace, jakie wykonywał na stanowisku ucznia. Nie ulega zatem wątpliwości, że we wszystkich spornych okresach G. S. wykonywał prace w szczególnych warunkach.

Podkreślenia wymaga okoliczność, iż w przypadku S. S. zatrudnionego na tożsamym stanowisku co wnioskodawca, tj. jako elektromonter samochodowy, organ rentowy uznał, że w okresie zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...)
w Ł. wykonywał on pracę w warunkach szczególnych.

W świetle tak poczynionych ustaleń, zdaniem Sądu Okręgowego, spełnione zostały podstawy do tego, aby pracę świadczoną przez wnioskodawcę we wskazanym powyżej zakładzie pracy oraz wymienionych powyżej okresach ponad wszelką wątpliwość zakwalifikować jako okresy pracy w warunkach szczególnych. Praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku elektromontera samochodowego swoim rodzajem odpowiada pracy wymienionej w wykazie A, Dziale XIV, poz. 16, Rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 roku (Dz. U. nr 8, poz. 43), tj. prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych.

Uznanie wymienionych okresów za pracę w warunkach szczególnych daje wnioskodawcy okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat. Skarżący pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 14 sierpnia 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku na stanowisku ucznia elektromontera tj. przez okres 2 lat 10 miesięcy i 27 dni, a następnie w okresie od 1 sierpnia 1975 roku do 23 grudnia 1975 roku na stanowisku elektromontera pracującego w kanałach tj. przez okres 4 miesięcy i 23 dni, czyli łącznie – przy uwzględnieniu stażu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze uznanego przez ZUS , a wynoszącego 12 lat, 6 miesięcy i 21 dni, skarżący pracował w warunkach szczególnych przez 15 lat 10 miesięcy i 12 dni .

Reasumując, wnioskodawca legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych uprawniającym go do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek w dniu 6 września 2017 roku, urodził się w dniu (...), a zatem prawo do emerytury należało wnioskodawcy przyznać od dnia 1 września 2017 roku tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3
k. p. c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265)
i w punkcie drugim sentencji wyroku zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
I Oddziału w Ł., na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu wraz z aktami rentowymi

K. J.