Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9.12.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 6.10.2022 r. odmówił M. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem z 8.10.2020 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25.11.2022 r. ustaliła, że M. K. nie jest niezdolna do pracy.

/decyzja k.57 w aktach ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła M. K. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu nieudolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy W uzasadnieniu swego stanowiska podniosła, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia jej faktycznego stanu zdrowia oraz faktu, iż z uwagi na uszkodzenie dłoni w wyniku wypadku i innych schorzeń na które cierpi nie jest w stanie pracować fizycznie tj. wykonywać pracy, którą wykonywała całe życie. Podniosła też, że w okolicy jej miejsca zamieszkania nie ma pracy, którą mogłaby wykonywać i pracodawcy, który mógłby ją zatrudnić. Nie jest w stanie dojechać do Ł. z konieczności porusza się rowerem lub pieszo. Podniosła, że z uwagi na wiek nie ma możliwości przekwalifikowania się.

/ odwołanie k. 3-4/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 10/

Pismem procesowym z dnia 19.05.2023 r. ustanowiony w toku procesu pełnomocnik z urzędu wnioskodawczyni poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu wg. norm przepisanych oświadczając, że nie zostały one opłacone ani w całości ani w części.

/ pismo k. 46 akt ZUS/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni M. K. ur. (...) posiada wykształcenie zawodowe rolnicze, pracowała jako pracownik fizyczny, sprzątaczka, pracownik biurowy, pracownik tartaku, łącznie ok 25 lat.

/ bezsporne/

Wnioskodawczyni na mocy decyzji z dnia 23.05.2022 r. miała przyznane prawo do renty tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 8.10.2020 od 3.04.2022 tj. od daty zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do 31.12.2022 r.

/ bezsporne decyzja k. 58 akt ZUS/

W dniu 6.10.2022 r. M. K. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu nieudolności do pracy.

/ wniosek k. 53 akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawczyni stan po amputacji palca III ręki prawej na wysokości paliczka środkowego z ranami palców I-V zaopatrzone chirurgicznie bez istotnego upośledzenia sprawności ruchowej - czynność chwytna zachowana. Orzeczeniem z dnia 28.10.2022 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że z uwagi na posiadane schorzenia u wnioskodawczyni, nie stwierdza się naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym długotrwałą niezdolność do pracy zgodnie z poziomem kompetencji zawodowych.

/ opinia lekarska k. 77-79 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie lekarza orzecznika k. 55 akt ZUS /

W dniu 9.11.2022 r. do ZUS wpłynął sprzeciw wnioskodawczyni od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS i żądanie rozpatrzenia sprawy przez Komisję Lekarską ZUS. Wnioskodawczyni podniosła, że z uwagi na stan zdrowia wbrew zapatrywaniu Lekarza Orzecznika jest niezdolna do pracy w związku z wypadkiem.

/sprzeciw – k. dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 25.11.2022 r. rozpoznając u wnioskodawczyni przebytą amputację III palca prawej ręki na wysokości paliczka środkowego, przebyte rany palców I-V bez istotnego upośledzenia czynności ręki prawej, nadciśnienie tętnicze, podejrzanie polineuropatii (toksyczna) w całości podtrzymała wnioski Lekarza Orzecznika nie stwierdzając u ubezpieczonej ograniczenia sprawności organizmu dającego podstawy do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem.

/opinia lekarska k. 85-87 dokumentacji medycznej akt ZUS, orzeczenie k. 5 akt ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25.11.2022 organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 9.12.2022 r. odmówił M. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem.

/decyzja k. 57 akt ZUS/

Wnioskodawczyni jest obciążona schorzeniami kardiologicznymi- leczy się z powodu nadciśnienia tętniczego, które jest kontrolowane lekami. Uzyskano optymalną jego kontrolę choć okresowo występują skoki jego wartości. Przy braku jego wyrównania konieczna jest modyfikacja leczenia w poradni kardiologicznej (nie stanowi to jednak o niezdolności do pracy). Dodatkowo brak danych na istotne powikłania nadciśnienia. Obecnie u wnioskodawczyni nie stwierdza się zaawansowanej niewydolności serca, w tym nie była kwalifikowana do leczenia inwazyjnego (zabiegi angioplastyki). Obecnie brak także danych na cechy istotnej dysfunkcji układu krążenia. W dostępnym badaniu USG serca tj. ECHO z dnia 1.09.2022 r., opisano prawidłową funkcję skurczową obu komór, oszacowana frakcja wyrzutowa EF 62% tj. NORMA. Oceniając ewentualną niezdolność do pracy należy brać pod uwagę upośledzenie zdolności organizmu a nie samo ryzyko sercowo-naczyniowe. Mając na uwadze poziom kwalifikacji oraz całościowy stan kliniczny ze względów kardiologicznych nie stwierdza się u wnioskodawczyni niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasach zasiłków chorobowych.

/ pisemna opinia biegłego kardiologa R. G. k. 23-25/

U ubezpieczonej rozpoznany jest także stan po urazie ręki prawej bez uszkodzeń nerwów obwodowych. Bóle i zwroty głowy w wywiadzie. W dniu 8.10.2020 r. wnioskodawczyni w czasie pracy doznała urazu palców ręki prawej. Z tego powodu była zaopatrzona chirurgicznie i leczona przez ortopedę. Badana skarży się na bóle i zawroty głowy, bóle kręgosłupa, obniżenie temperatury ciała. Po wypadku pobierała 12 miesięcy świadczenie rehabilitacyjne i świadczenie rentowe do 31.12.2022 r. Z przyczyn neurologicznych u wnioskodawczyni nie występuje znacznego stopnia naruszenie sprawności organizmu, które by powodowało długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej.

/ pisemna opinia biegłego neurologa J. B. k. 37-39/

Ze względów ortopedycznych u wnioskodawczyni rozpoznaje się stan po przebytej w czasie pracy urazowej amputacji częściowej palca III ręki prawej oraz uszkodzeniu aparatu ścięgnisto - mięśniowego palców. Wnioskodawczyni leczona była operacyjnie i rehabilitacyjnie. Doznany uraz wygoił się z częściowym upośledzeniem czynności palców II - IV ręki prawej z ograniczeniem chwytności i znacznym deficytem w zakresie ruchów precyzyjnych. Chwyt hakowy ręki jest zachowany. Odwołująca była badana przez biegłą w ok. trzy lata od przebytego urazu i stan ręki prawej jest ustabilizowany, spełnia ona rolę pomocniczą. Okres trzyletni jest wystarczający do przystosowania się do leworęczności.

U wnioskodawczyni rozpoznaje się też zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i stawów kolanowych. Dolegliwości ze strony kręgosłupa, kolan, barku wymagają i leczenia wraz z rehabilitacją, ale nie ograniczają ich czynności ani też nie upośledzają mobilności badanej.

Wnioskodawczyni powinna mieć orzeczony stopień niepełnosprawności.

Istniejące naruszenie funkcji narządu ruchu nie powoduje u wnioskodawczyni długotrwałej niezdolności do pracy zarobkowej. Wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej - ze stanowiska biegłego w zakresie ortopedii i rehabilitacji - była zdolna w dacie złożenia wniosku jak i w dacie zaskarżonej decyzji.

/ pisemna opinia biegłego ortopedy E. B. k. 64-66/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumentację lekarską w tym dokumentację przedłożoną przez wnioskodawczynię w toku procesu, opinię biegłych lekarzy: biegłego kardiologa R. G., neurologa J. B., biegłego ortopedy E. B.

Opinie wskazanych biegłych Sąd uznał za wiarygodne, zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni. Biegli nadto w sposób wyczerpujący określili schorzenia, jakie występują u wnioskodawczyni i kompleksowo ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy w związku z doznanym przez nią wypadkiem przy pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Wydane w sprawie opinie są logiczne, spójne i rzetelnie opisuje stan zdrowia ubezpieczonej, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Opinie te zostały wydane w oparciu o pełną dokumentację medyczną wnioskodawczyni i po zbadaniu ubezpieczonej. Podkreślić należy też, iż strony postępowania nie wnosiły zastrzeżeń do treści wskazanych opinii.

Czyniąc ustalenia sąd na podstawie art. 235 ²§ 1 pkt 3 i 5 jako nieistotne dla rozstrzygnięcia i zmierzające do przewlekania postępowania pominął wnioski ubezpieczonej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza chirurga oraz biegłego z zakresu medycyny pracy na okoliczność: „czy przy istniejącym naruszeniu sprawności organizmu wnioskodawczyni jest osoba długotrwale niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy rentowej”, gdyż przedmiotem orzeczenia w niniejszej sprawie były uprawnienia wnioskodawczyni na tle ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Ponadto wskazać należy, iż brak powiązania schorzeń związanych z naroślą wnioskodawczyni na łokciu z uwagi na , którą wnioskodawczyni domagała się przeprowadzenia dowodu z opinii chirurga z zaistniałym wypadkiem przy pracy. Sama wnioskodawczyni podała, że jest to schorzenie nowe zdiagnozowane. Ponadto podkreślenia wymaga, iż przepis art. 278 § 1 KPC nie nakłada na sąd obowiązku dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, lecz określa przesłanki dopuszczenia takiego dowodu w sytuacji, gdy zgodnie z art. 6 KC i art. 232 zdanie pierwsze KPC strona wnioskuje o jego przeprowadzenie. Ustawodawca celowo użył w art. 278 § 1 KPC sformułowania "może", podkreślając stosunkowo szeroki margines swobody dla sądu rozpoznającego sprawę, który może ocenić, czy w danym wypadku zachodzi potrzeba dopuszczenia dowodu z opinii biegłego. /Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 marca 2024 r., I CSK 764/23/ W ocenie sądu przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy nie było konieczne. Na gruncie rozpoznawanej sprawy żaden z biegłych nie stwierdził stanu niezdolności do pracy wnioskodawczyni ani z ogólnego stanu zdrowia ani w związku z wypadkiem a wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy po wydaniu opinii przez pozostałych biegłych nie był przez stronę podtrzymywany.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2189), za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1i 2 ustawy wypadkowej stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ustala lekarz orzecznik lub komisja lekarska. W przypadku ustalania prawa do świadczeń, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5-8, lekarz orzecznik lub komisja lekarska ustala również niezdolność do pracy oraz jej związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, a także związek śmierci ubezpieczonego lub rencisty z takim wypadkiem lub chorobą. Przy ustalaniu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS dotyczące trybu orzekania o niezdolności do pracy.

W świetle art. 17 ust 1-4 tej ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z wyjątkiem art. 57 ust. 1 pkt 4 oraz art. 101a tej ustawy, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 58 ust.4 warunku powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się domagającej się przyznania prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy na dalszy okres nie został spełniony podstawowy warunek niezdolności do pracy.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym opinii biegłych neurologa, kardiologa, ortopedy skarżąca przy uwzględnieniu posiadanych przez nią schorzeń, jest jednak zdolna do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami. Nie jest niezdolna do pracy w związku z wypadkiem z dnia 8.10.2020 r. W ocenie Sądu, biegli w swych opiniach wyczerpująco wyjaśnili dlaczego w taki właśnie sposób ocenili zdolność wnioskodawczyni do wykonywania pracy zarobkowej. Opinie biegłych w szczególności opinia biegłego neurologa i ortopedy tj. w zakresie schorzeń, które były dotychczas podstawą stwierdzenia tej niezdolności u wnioskodawczyni oceniająca stan zdrowia ubezpieczonej szczegółowo tłumaczą dlaczego naruszenie sprawności organizmu skarżącej nie przekłada się nadal na brak tej zdolności. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawczyni zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawczyni w związku z wypadkiem przy pracy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy. Sąd podzielił opinię tych biegłych uznając, że były pełne, jasne i nie prowadziły do sprzecznych wniosków. Naruszenie stanu zdrowia jakiego doznała wnioskodawczyni w związku z wypadkiem 8.10.2020 r. nie powoduje jej niezdolności do pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji .

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r. III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest, też że wnioski wynikające z wydanych w sprawie opinii biegłych dotyczące zdolności do pracy odwołującej nie zostały ostatecznie skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawczyni reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu, któremu doręczono wskazane opinie i pouczono o konieczności przedstawienia ewentualnych do nich zarzutów żadnych zastrzeżeń do nich nie zgłaszała. Nie składał też wniosków o dopuszczenie dowodów z opinii innych biegłych w szczególności nie podtrzymywał wniosku pierwotnie pominiętego przez Sąd o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Nie należy też pomijać, iż co do braku przeciwskazań do pracy zgodnej z kwalifikacjami jednoznacznie wypowiedzieli się pozostali biegli. Na gruncie rozpoznawanego przypadku wydający w sprawie opinie biegli neurolog, kardiolog, ortopeda, których stanowisko jako rzetelne i merytorycznie uzasadnione sąd przyjął za podstawę orzekania, jednoznacznie stwierdzili, iż na dzień wydania zaskarżonej decyzji, stwierdzane u wnioskodawczyni naruszenie sprawności organizmu nie powoduje jej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej w związku z wypadkiem przy pracy. Mnożenie opinii kolejnych biegłych nie było celowe.

Sąd przy tym nie neguje – wynika to bowiem z treści opinii, iż wnioskodawczyni jest osobą obciążoną schorzeniami ze strony układu neurologicznego, układu krążenia jak i w zakresie układu ruchu, jednakże powyższe samo w sobie żadną miarą nie może być utożsamiane z nieudolnością do pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) tym bardziej powstałą w związku z wypadkiem. Biologiczny stan kalectwa lub choroba, które nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, przesądzają o braku prawa do świadczenia rentowego. /III AUa 812/20 - wyrok SA Lublin z dnia 21-10-2020/ Sam fakt występowania dysfunkcji organizmu w związku ze schorzeniami wnioskodawcy nie determinuje istnienia jego niezdolności do pracy, istotne jest czy i w jakim zakresie schorzenia te wpływają na utratę zdolności do pracy oraz ich związek z doznanym przez niego wypadkiem. Oceny w tym przedmiocie dokonują biegli, posiadający odpowiednie wiadomości specjalne, w oparciu o dokumentację medyczną oraz wyniki badania odwołującego się. /III AUa 128/21 - wyrok SA Lublin z dnia 01-07-2021/.

Wnioskodawczyni, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów z uwagi na posiadane schorzenia nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej w związku z wypadkiem przy pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W konsekwencji wobec braku dowodów wiarygodnie potwierdzających stanowisko ubezpieczonej, żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawczyni prawa o renty z ustawy wypadkowej nie mogło zostać zaakceptowane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawczyni jako bezzasadne.

O zwrocie kosztów pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu orzeczono na podstawie § 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz 3437.) Przy tym wysokość kosztów ustalono jak dla pełnomocnika z wyboru ( § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz. U 2023 poz 1935) mając na uwadze treść wyroku TK z 23.04.2020 SK 66/19 Dz. U. z 2020 r. poz 769, wyroku TK z 19.04.2023 SK 85/22 Dz.U. 2023, poz. 796 Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20.04.2023 r.SK 53/22 Dz.U. 2023, poz. 842 oraz postanowienia SN z 7.01.2021 I CSK 598/20.