Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego decyzją z dnia 3 grudnia 2020 r. odmówił J. C. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej KRUS, z dnia 24 listopada 2020 r., nie stwierdzające u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy. (decyzja k. 314 akt KRUS)

Od powyższej decyzji J. C. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika odwołał się w dniu 12 stycznia 2021 r. do Sądu Okręgowego w Łodzi i wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do spornego świadczenia wraz z odsetkami od dnia złożenia wniosku oraz o zasądzenie na rzecz odwołującego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Skarżący podniósł, że orzeczenie Komisji Lekarskiej stwierdzające jego zdolność do pracy w gospodarstwie rolnym jest niezgodne ze stanem rzeczywistym. W związku z licznymi schorzeniami, nie jest on bowiem w stanie pracować aktualnie w gospodarstwie rolnym. Jest po leczeniu onkologicznym i resekcji jelita grubego, usunięciu przepukliny pachwinowej, cierpi na przewlekłe nadciśnienie tętnicze, niewydolność serca, ma tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej, zakrzepicę żył, zwyrodnienia kręgosłup oraz kolan, od 6 lat leczy się też psychiatrycznie. (odwołanie k. 3 - 4)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 7 - 8)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, co następuje:

J. C. urodził się w dniu (...), posiada wyksztalcenie zawodowe, z zawodu jest kierowcą ciągnika. (bezsporne)

W okresie od 1.06.2013 r. do 30.11.2020 r. ubezpieczony pobierał rentę rolniczą z tytułu niezdolności do pracy. (decyzje k. 30, k. 301 akt KRUS)

W dniu 4 sierpnia 2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie dalszego prawa do renty rolniczej. (wniosek k. 301 - 304 akt KRUS).

W dniu 5 listopada 2020 r. wnioskodawca został zbadany przez Lekarza Rzeczoznawcę KRUS, który rozpoznał u niego nadciśnienie tętnicze dostatecznie kontrolowane farmakologicznie, żylaki kończyn dolnych z przebytą zakrzepicą żył powierzchownych (...) oraz chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych - okres początkowy, wyleczonego raka jelita grubego i orzekł, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. (opinia i orzeczenie Lekarza Rzeczoznawcy KRUS w dokumentacji medycznej i k. 308- 309 akt KRUS)

W dniu 17.11.2020 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższego orzeczenia do Komisji Lekarskiej KRUS. (odwołanie – k. 310 akt KRUS)

W dniu 24 listopada 2020 r. ubezpieczony został zbadany przez Komisję Lekarską KRUS, która rozpoznała u niego nadciśnienie tętnicze, łagodną niedomykalność zastawki mitralnej i trójdzielnej, chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych, przewlekłą niewydolność żylną kończyn dolnych, przebytą zakrzepicę żylną, przebyte leczenie raka jelita grubego aktualnie bez cech wznowy/przerzutów i orzekła, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. (opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej KRUS w dokumentacji medycznej i k. 312 - 313 akt KRUS).

W oparciu o to orzeczenie Komisji Lekarskiej KRUS organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy decyzją z dnia 3 grudnia 2020 r. (decyzja k. 314 akt KRUS).

Z punktu widzenie biegłego chirurga ogólnego, naczyniowego i torakochirurga rozpoznano u badanego stan po leczeniu operacyjnym guza jelita grubego w 200l r. z dobrym wynikiem, stan po operacji lewostronnej przepukliny pachwinowej w 2010r. z dobrym wynikiem, żylaki kończyn dolnych w stopniu zaawansowania C 3 w sześciostopniowej skali (...), przebyte zapalenie zakrzepowe żył powierzchownych lewej kończyny dolnej, leczone antykoagulacją (...) z dobrym wynikiem. Z chirurgicznego punktu widzenia nie jest całkowicie niezdolny do pracy w jakimkolwiek gospodarstwie rolnym, trwale ani okresowo, w rozumieniu art. 21 ust. 5 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Ustawa z dnia 20. 12. 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, Dz.U. 2019, poz. 299), gdyż nie utracił zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym z powodu naruszenia sprawności organizmu. Wnioskodawca nie utracił zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym z przyczyn chirurgicznych. Nie zachodziła konieczność powołania innych jeszcze biegłych lekarzy, niż powołanych przez Sąd . (opinia biegłego chirurga k. 18 – 18 v)

Z punktu widzenia biegłego z zakresu onkologii rozpoznano u badanego raka odbytnicy po amputacji w lutym 2001r po wstępnej radioterapii, 18 letni okres obserwacji po leczeniu bez cech wznowy i przerzutów, wyleczony z choroby nowotworowej, bez powikłań po leczeniu. Uznano ubezpieczonego za całkowicie zdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym. J. C. lat 60 z zawodu rolnik, w lutym 2001r przebył resekcję przednią odbytnicy z powodu raka po uprzedniej radioterapii. Uzyskano całkowitą regresję zmian nowotworowych. 18 letni okres obserwacji po leczeniu bez cech wznowy, bez powikłań po leczeniu upośledzającym sprawność wnioskodawcy. Jest wyleczony z choroby nowotworowej. (opinia biegłego onkologa k. 21 – 22)

Z punktu widzenia biegłego lekarza kardiologa rozpoznano u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze - wyrównane farmakologicznie, tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej (bez cech przecieku tj. zmiana nieistotna klinicznie), oraz stan po operacji raka odbytnicy resekcja (2001r), torbiela nerki lewej, przebyte zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych kończyn dolnych, żylaki kończyn dolnych, stan po operacji przepukliny pachwinowej lewostronnej i uznano, że z punktu widzenia kardiologa nie stwierdza się u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

W chwili obecnej u wnioskodawcy brak jest dostępnych danych klinicznych, medycznych, które pozwalałyby na rozpoznanie innych schorzeń kardiologicznych, niż nadciśnienie tętnicze.

Statystycznie, obecnie w Polsce nadciśnienie tętnicze stwierdza się u około 35% mężczyzn i 29% kobiet w grupie wiekowej 18-79 rż. U przeważającej większości pacjentów (generalnie patrząc na problem) można uzyskać dobrą kontrolę wartości ciśnienia tętniczego, zależy to od determinacji pacjenta (redukcja wagi ciała, nieużywanie używek np. tytoń, unikanie alkoholu, soli itp), systematycznego przyjmowania leków (przy braku dostatecznej kontroli modyfikowanie leków przez lekarza prowadzącego). Ilość leków, metody farmakoterapii u zdecydowanej większości pacjentów pozwalają na unormowanie (kontrolowanie ciśnienia tętniczego). Tylko u, relatywnie patrząc bardzo niewielu pacjentów pomimo optymalnej terapii nie udaje się uzyskać dobrych wartości ciśnienia tętniczego (np. pacjenci z nadciśnieniem wtórnym). Do tej grupy należy wnioskodawca (wartości ciśnienia tętniczego wyrównane). Według wpisów w dokumentację szpitalną z 2019r wartości ciśnienia też dość dobrze kontrolowane (130/90 - 130/75 mm mmHg), w dokumentacji z poradni kardiologicznej ok 150/85 mmHg. Obecnie przyjmuje tylko kilka leków na nadciśnienie tętnicze: P. i B.. Przy braku należytego wyrównania konieczna będzie modyfikacja leczenia w poradni kardiologicznej.

Co ważne wnioskodawca był hospitalizowany celem diagnostyki kardiologicznej (oddział kardiologii od 16.12.2019r do 19.12.2019r). W wykonanym badaniu USG serca (tj. ECHO z dnia 17.12.2019r)- wykazano prawidłową funkcje skurczową mięśnia lewej komory serca. W w/w badaniu wykazano także obecność tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej (bez cech przecieku) –tj. zmiana całkowicie nieistotna klinicznie. W wykonanym badaniu H. E. (16.12.2019r) - nie wykazano istotnych zaburzeń rytmu serca.

Wnioskodawca nie przechodził zawału mięśnia sercowego (brak takowych danych). Nie był kwalifikowany do kardiologicznych, inwazyjnych zabiegów takich jak zabiegi angioplastyki. Na chwilę obecną brak jest też danych na ewentualne rozpoznanie znaczącego upośledzenia funkcji układu krążenia. Całościowo nie stwierdza się więc istotnych schorzeń kardiologicznych warunkujących niezdolność do pracy. Oczywiście, z uwagi na opisywane wyżej problemy kliniczne ubezpieczony obciążony jest większym ryzykiem niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w stosunku do osób w podobnym wieku, ale bez podobnego wywiadu chorobowego. Jednak to potencjalne ryzyko samo w sobie oczywiście nie stanowi o całkowitej niezdolności do pracy. Całościowo stan kliniczny z punktu widzenia kardiologa nie uzasadnia więc stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Nie zachodziła konieczność powołania innych jeszcze biegłych lekarzy, niż powołanych przez Sąd. (opinia biegłego kardiologa k. 32 – 34)

Z punktu widzenia biegłego z zakresu psychiatrii, u wnioskodawcy rozpoznano zaburzenia dystymiczne oraz przebyte zaburzenia adaptacyjne i uznał, że wnioskodawca w aktualnym stanie zdrowia, nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. 60 - letni wnioskodawca, wykształcenie zasadnicze zawodowe, pracował jako kierowca koparki i ciągnika, nie pracuje od 2000r. Podaje, że pobierał rentę KRUS w latach 2004-2020, obecnie nie pobiera. Leczony psychiatrycznie ambulatoryjnie od 2008r. z powodu zaburzeń nastroju o początku sytuacyjnym, nigdy nie był hospitalizowany psychiatrycznie. Aktualnie u wnioskodawcy występują niezbyt nasilone zaburzenia dystymiczne jako kontynuacja wcześniej występujących zaburzeń adaptacyjnych. Badany nie zdradza objawów psychotycznych, bez istotnie chorobowo obniżonego nastroju, nie jest upośledzony umysłowo ani otępiały. Z punktu widzenia psychiatry nie stwierdzono długotrwałej, całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. (opinia biegłego psychiatry k. 61 – 63)

Z punktu widzenia biegłego ortopedy u wnioskodawcy rozpoznano chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych z przewagą prawego oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym (okresowo nawracający zespół bólowy - bez istotnego upośledzenia funkcji stawów) i uznała, że z ortopedycznego i rehabilitacyjnego punktu widzenia wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Stwierdzone zmiany wymagają leczenia, ale nie naruszają sprawności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o całkowitej niezdolności do pracy rolniczej. Nie zachodziła konieczność powołania innych jeszcze biegłych lekarzy, niż powołanych przez Sąd . (opinia biegłej ortopedy – rehabilitanta k. 87 – 88v)

Z punktu widzenia biegłego neurologa u wnioskodawcy rozpoznano zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w wywiadzie, z przewlekłym zespołem bólowym. Z punktu widzenia neurologa wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Wnioskodawca przebył operację raka jelita grubego z następową radioterapią w 2001 roku. W wywiadzie występuje zespół bólowy kręgosłupa oraz stawów kolanowych. Badany jest pod stałą opieką lekarza rodzinnego i lekarza ortopedy oraz kardiologa. Badaniem neurologicznym nie stwierdzono objawów uszkodzenia układu nerwowego. (opinia biegłej neurologa k. 90 – 92)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie w szczególności o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: chirurga, kardiologa, neurologa, ortopedy – rehabilitanta, onkologa, psychiatry, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawcy.

Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawcy i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie.

W ocenie Sądu Okręgowego opinie biegłych są jasne, wnikliwe, spójne, logiczne i obiektywne, w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisują stan zdrowia J. C. oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, będąc tym samym wiarygodnym źródłem dowodowym. Powołani w sprawie na żądanie strony bardzo liczni biegli lekarze orzekli jednogłośnie, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym.

Biegli udzielili odpowiedzi na wszystkie wątpliwości zachodzące w niniejszej sprawie. Mając zatem na względzie wszechstronne opinie przedmiotowych biegłych Sąd Okręgowy uznał w pełni wartość dowodową tych opinii i podzielił jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. Opinie te są wystarczająco wyczerpujące, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot i zostały wydane po zbadaniu wnioskodawcy oraz zapoznaniu się przez biegłych z całokształtem dokumentacji lekarskiej.

W ocenie Sądu pełnomocnik wnioskodawcy nie wskazał na uchybienia biegłych przy wydawaniu opinii i formułowaniu wniosków, które mogłyby je podważać. Należy bowiem podkreślić, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Innymi słowy, nie można kwestionować opinii tylko dlatego, że de facto strona nie jest zadowolona z opinii przedstawionej przez dotychczasowego biegłego. Słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (vide m. in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 76/12, LEX 1312019). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przyczynami mogącymi przemawiać za koniecznością uzyskania dodatkowej opinii od innego biegłego są na przykład nielogiczność wyciągniętych przez niego wniosków, zawarcie w opinii sformułowań niekategorycznych, niejednoznacznych, czy też brak dostatecznej mocy przekonywającej opinii (tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 980/12, LEX 1293767; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2013 roku w sprawie I ACa 148/13, LEX 1313335).

Podkreślić w tym miejscu trzeba, że przedstawione w sprawie opinie były spójne, logiczne, merytorycznie prawidłowe i odpowiadały postawionej tezie dowodowej, a ponadto zawierały czytelne wnioski. Ustalenia biegłych ponadto w całości korespondują ze znajdującą się w aktach sprawy dokumentacją. Nadto biegli oprócz schorzeń obejmujących własne specjalności wymieniali pozostałe dolegliwości wnioskodawcy. Zaprezentowane w sprawie dotychczasowe opinie nie mogą zostać podważone z uwagi na ich ostateczną wartość dowodową.

W ocenie dopuszczonych biegłych nie zachodziła konieczność powołania innych jeszcze biegłych lekarzy.

Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie art. 235 ² pkt. 5 kpc pominął wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z łącznej opinii przedmiotowych biegłych, gdyż stanowiłby on tylko i włącznie podsumowanie stanowiska już wyrażonego w dotychczas złożonych opiniach i w związku z tym zmierzałby on jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

Dotychczasowe opinie lekarskie, wydane po przeprowadzeniu badań podmiotowych i przedmiotowych, w sposób wyczerpujący i kompleksowy oceniały stan zdrowia ubezpieczonego. O niezdolności do pracy decyduje bowiem upośledzenie funkcji organizmu, czy też danego narządu, a nie same zmiany anatomiczne. Dlatego też rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia mimo, że istnieją nie muszą obecnie powodować jego całkowitej niezdolności do pracy. Dla uznania niezdolności do pracy, nie wystarcza samo stwierdzenie u pacjenta zmian chorobowych, konieczne jest jeszcze ustalenie, że zmiany te upośledzają funkcje organizmu w stopniu uniemożliwiającym (całkowicie lub częściowo) wykonywanie pracy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawcy J. C. nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 933 ze zm.) renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, o którym mowa w ust. 2;

2) jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym;

3) całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl ust. 2 pkt 5 i 8 cytowanego przepisu warunek podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres uważa się za spełniony, jeżeli okres ubezpieczenia emerytalno-rentowego ubezpieczonego wynosi co najmniej 5 lat - jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w wieku powyżej 30 lat, przy czym okres 5 lat powinien przypadać w okresie ostatnich 10 lat przed złożeniem wniosku o przyznanie renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy. Stosownie zaś do art. 21 ust. 5 ustawy za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Natomiast całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za okresową, jeżeli ubezpieczony rokuje odzyskaniem zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym (ust. 7). Jednocześnie art. 22 powyższej ustawy wskazuje, iż rentę rolniczą z tytułu niezdolności do pracy przyznaje się jako rentę stałą, jeżeli całkowita niezdolność ubezpieczonego do pracy w gospodarstwie rolnym jest trwała i nie orzeczono celowości przekwalifikowania zawodowego. W pozostałych przypadkach renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje jako renta okresowa przez okres wskazany w decyzji Prezesa Kasy lub do czasu objęcia rencisty innym ubezpieczeniem społecznym.

Oceny niezdolności do pracy rolnika należy dokonywać mając na uwadze jego konkretne gospodarstwo rolne (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2009 r., III UK 71/08 i z dnia 20 maja 1997 r., II UKN 121/97, OSNP 1998 r. Nr 6, poz. 188). Należy także mieć na uwadze, że ochrona z art. 21 ust. 5 ustawy rolniczej obejmuje tylko całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym, a nie każdy mniejszy (niż całkowity) stopień tej niezdolności. Nie każdy więc gorszy stan zdrowia i sprawności psychofizycznej rolnika uzasadnia prawo do renty. Jeżeli ustawodawca w systemie rolniczym nie rozróżnił i nie daje ochrony rentowej w przypadku częściowej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, lecz tylko przy całkowitej, to oznacza to, że w ustaleniu takiego stopnia niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym chodzi o wyraźną granicę tej niezdolności - a więc o sytuację, gdy rolnik z powodu naruszenia sprawności organizmu, nie może osobiście wykonywać pracy. Uzasadnia to tezę, że dopiero taki stopień (całkowitej) niezdolności do pracy wyznacza granicę w kwalifikacji rzeczywistej sprawności psychofizycznej ubezpieczonego do pracy w gospodarstwie rolnym. Nie obejmuje zatem sytuacji, gdy rolnik nie utracił w pełni możności wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym, czyli gdy wystąpiła utrata sprawności do pracy w stopniu mniejszym niż całkowita.

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawcy reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jego wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227 k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

W niniejszej sprawie bezspornym pozostawało, że ubezpieczony posiada wymagany okres ubezpieczenia. Tym samym rolą Sądu w niniejszym postępowaniu było ustalenie, czy stan zdrowia J. C. powoduje całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym.

Ustalenia dokonane w toku przedmiotowej sprawy nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawca nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym w rozumieniu art. 21 ust. 5, wskazanej powyżej ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z wydanych w toku postępowania sądowego opinii biegłych sądowych o specjalizacjach lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u J. C.. W oparciu o te właśnie opinie stwierdzić należy, że pomimo rozpoznanych jednostek chorobowych i ich zaawansowania wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Biegli zgodnie podali, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Stwierdzone u niego schorzenia nie są bowiem dolegliwościami tego rodzaju i o takim nasileniu, aby powodować niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym.

W obecnie przeprowadzonym badaniu chirurgicznym rozpoznano u ubezpieczonego stan po leczeniu operacyjnym guza jelita grubego w 200l r. z dobrym wynikiem, stan po operacji lewostronnej przepukliny pachwinowej w 2010r. z dobrym wynikiem, żylaki kończyn dolnych w stopniu zaawansowania C 3 w sześciostopniowej skali (...), przebyte zapalenie zakrzepowe żył powierzchownych lewej kończyny dolnej, leczone antykoagulacją (...) z dobrym wynikiem i uznano, że mimo powyższych schorzeń wnioskodawca nie utracił zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym z przyczyn chirurgicznych.

W badaniu onkologicznym stwierdzono, że ubezpieczony w lutym 2001r przebył resekcję przednią odbytnicy z powodu raka po uprzedniej radioterapii. Uzyskano jednak całkowitą regresję zmian nowotworowych i nastąpił 18 - letni okres obserwacji po leczeniu bez cech wznowy, bez powikłań po leczeniu upośledzających sprawność wnioskodawcy. Ubezpieczony jest już wyleczony z choroby nowotworowej.

Na podstawie badania kardiologicznego uznano, że w chwili obecnej u wnioskodawcy brak jest dostępnych danych klinicznych, medycznych, które pozwalałyby na rozpoznanie innych schorzeń kardiologicznych, niż nadciśnienie tętnicze. Przy czym wnioskodawca należy do licznej grupy osób, u których wartości ciśnienia tętniczego są wyrównane. Według wpisów w dokumentację szpitalną z 2019r wartości ciśnienia są też dość dobrze kontrolowane (130/90 - 130/75 mm mmHg), w dokumentacji z poradni kardiologicznej ok 150/85 mmHg. Obecnie przyjmuje tylko kilka leków na nadciśnienie tętnicze: P. i B.. Dopiero przy braku należytego wyrównania konieczna będzie modyfikacja leczenia w poradni kardiologicznej. Co ważne wnioskodawca był hospitalizowany celem diagnostyki kardiologicznej (oddział kardiologii od 16.12.2019r do 19.12.2019r). W wykonanym badaniu USG serca (tj. ECHO z dnia 17.12.2019r)- wykazano prawidłową funkcje skurczową mięśnia lewej komory serca. W w/w badaniu wykazano także obecność tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej (bez cech przecieku) –tj. zmiana całkowicie nieistotna klinicznie. W wykonanym badaniu H. E. (16.12.2019r) - nie wykazano istotnych zaburzeń rytmu serca. Nadto wnioskodawca nie przechodził nigdy zawału mięśnia sercowego (brak takowych danych). Nie był kwalifikowany do kardiologicznych, inwazyjnych zabiegów takich jak zabiegi angioplastyki. Na chwilę obecną brak jest też danych na ewentualne rozpoznanie znaczącego upośledzenia funkcji układu krążenia. Całościowo nie stwierdza się więc istotnych schorzeń kardiologicznych warunkujących niezdolność do pracy. Oczywiście, z uwagi na opisywane wyżej problemy kliniczne ubezpieczony obciążony jest większym ryzykiem niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w stosunku do osób w podobnym wieku, ale bez podobnego wywiadu chorobowego. Jednak to potencjalne ryzyko samo w sobie oczywiście nie stanowi o całkowitej niezdolności do pracy. Całościowo zatem stan kliniczny z punktu widzenia kardiologa nie uzasadnia więc stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

Z badania psychiatrycznego zaś wynika, że aktualnie u wnioskodawcy występują jedynie niezbyt nasilone zaburzenia dystymiczne jako kontynuacja wcześniej występujących zaburzeń adaptacyjnych. Ubezpieczony jednak nie zdradza objawów psychotycznych, bez istotnie chorobowo obniżonego nastroju, nie jest upośledzony umysłowo ani otępiały. Dlatego z punktu widzenia psychiatry nie stwierdzono długotrwałej, całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

W badaniu ortopedycznym rozpoznano u niego chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych z przewagą prawego oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym (okresowo nawracający zespół bólowy - bez istotnego upośledzenia funkcji stawów) i uznano, że z ortopedycznego i rehabilitacyjnego punktu widzenia wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Uznano, że stwierdzone zmiany w postaci: choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych z przewagą prawego oraz zmiany zwyrodnieniowych kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym, wymagają co prawda leczenia, lecz nie naruszają sprawności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o całkowitej niezdolności do pracy rolniczej.

Z neurologicznego badania wynika, że u ubezpieczonego w wywiadzie występuje zespół bólowy kręgosłupa oraz stawów kolanowych. Jednakże badaniem neurologicznym nie stwierdzono objawów uszkodzenia układu nerwowego.

Wobec wyżej wskazanych opinii biegłych lekarzy Sąd nie znalazł żadnych okoliczności uzasadniających zmianę zaskarżonej decyzji KRUS i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Łodzi na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., w sentencji wyroku oddalił odwołanie J. C., uznając je za niezasadne.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.