Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 stycznia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, II Oddział w Ł., odmówił E. K. prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 21 grudnia 2022 roku nie stwierdzono u niej niezdolności do samodzielnej egzystencji, a zatem brak jest podstaw do przyznania jej świadczenia uzupełniającego.

(decyzja z dnia 5 stycznia 2023 roku k. 12 załączonych akt ZUS E2/0210781502890)

W dniu 19 stycznia 2023 roku do organu rentowego wpłynęło odwołanie E. K. od ww. decyzji, w którym wskazała, że nie zgadza się z ustaleniami organu rentowego, wnosi o ponowne rozpatrzenie wniosku, ponieważ ma duże problemy zdrowotne.

(odwołanie k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 1 lutego 2023 roku pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

(odpowiedź na odwołanie k. 4)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni E. K. urodziła się (...). Skarżąca z zawodu była szewcem, prządką. Obecnie jest na emeryturze. Miała ustalone prawo do zasiłku pielęgnacyjnego do dnia 30 września 2023 roku. Posiadała orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności wydane do dnia 30 września 2023 roku.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 15 listopada 2022 r. E. K. złożyła wniosek o przyznanie świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

(wniosek trzecia karta oznaczona cyfrą 1 akt ZUS E2/0210781502890)

W dniu 24 listopada 2022 roku Lekarz Orzecznik ZUS wydał orzeczenie, w którym stwierdził, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u odwołującej:

⚫

stan po amputacji palców oraz części przedstopia prawego z powodu odmrożenia A 2019;

⚫

stan po amputacji przedstopia lewego;

⚫

przebyte krytyczne niedokrwienie (...) leczone udrożnieniem tętnicy;

⚫

guz płuca lewego w trakcie diagnostyki .

(orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS trzecia karta oznaczona cyfrą 5 akt ZUS E2/0210781502890, opinia Lekarza Orzecznika ZUS k. 70 dokumentacji medycznej w aktach ZUS)

Na skutek sprzeciwu wnioskodawczyni z dnia 1 grudnia 2022 roku Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie w dniu 21 grudnia 2022 roku, w którym stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u wnioskodawczyni:

⚫

przebytą amputację palców oraz części przedstopia prawego;

⚫

przebytą amputację palców przedstopia lewego;

⚫

niedokrwienie kończyn dolnych;

⚫

przebyte leczenie operacyjne guza płuca lewego.

(orzeczenie Komisji Lekarskiej druga karta oznaczona cyfrą 6 akt ZUS E2/0210781502890, opinia Komisji Lekarskiej k. 78-80 dokumentacji medycznej w aktach ZUS)

W efekcie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS I Oddział w Ł. wydał zaskarżoną decyzję z 5 stycznia 2023 roku, którą odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia uzupełniającego.

(decyzja z dnia 5 stycznia 2023 roku k. 12 załączonych akt ZUS E2/0210781502890)

Z punktu widzenia chirurga u wnioskodawczyni rozpoznano:

⚫

miażdżyca zarostowa tętnic kończyn dolnych;

⚫

krytyczne niedokrwienie lewej kończyny dolnej leczone endowaskularnie, z dobrym wynikiem wczesnym w 2022r. ;

⚫

istotne pogorszenie stopnia przewlekłego niedokrwienia obu kończyn dolnych, szczególnie kikuta lewej stopy, pod postacią rozległego, przewlekłego owrzodzenia niedokrwiennego okolicy piętowej (stopień zaawansowania przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych obecnie wynosi IV0, w czterostopniowej skali wg F.’a);

⚫

miażdżyca zarostowa tętnic szyjnych, szczególnie lewej;

⚫

odmrożenie obu stóp w 2019r., skutkujące koniecznością amputacji lewego przedstopia w stawie C. oraz amputacji palców prawej stopy I – V;

⚫

rak płaskonabłonkowy lewego płuca, G2, leczony operacyjnie wycięciem dolnego płata lewego płuca i brzeżną resekcją górnego płata lewego płuca, w dniu 8.06.2021r.;

⚫

przewlekły nikotynizm w wywiadzie, nadal pali, wole obojętne.

E. K. posiada protezę lewej stopy. Chód ma niepewny, utykający, używa dwóch kul łokciowych. Na badanie zgłosiła się z opiekunką. Stan ogólny skarżącej jest dobry. Biegły chirurg, po zapoznaniu się z aktami sądowymi i dostarczoną przez badaną dokumentacją medyczną dokonał oceny niezdolności do samodzielnej egzystencji w rozumieniu art. 2 ust 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz. U. 2022, poz. 1006), biorąc pod uwagę łącznie: stopień naruszenia sprawności organizmu, wiek i rokowanie. Stopień naruszenia sprawności organizmu oceniany w zakresie specjalności biegłego chirurga powoduje u wnioskodawczym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji. Stopień naruszenia sprawności organizmu u badanej powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji od dnia 20 grudnia 2022 roku do dnia 31 grudnia 2024 roku.

(opinia biegłego chirurga M. G. k. 10-11)

Z punktu widzenia ortopedy u wnioskodawczyni rozpoznano:

⚫

stan po amputacji (2019) w przebiegu odmrożenia: przedstopia prawego na poziomie stawów śródstopno - palcowych I-V, stopy lewej na poziomie stawów stępu C. powikłane przewlekłym owrzodzeniem.

⚫

miażdżyca zarostowa tętnic;

⚫

podejrzenie choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego prawego.

⚫

stan po resekcji raka płaskonabłonkowego płuca lewego (2021).

Wnioskodawczyni skarży się na ból kikuta stopy lewej z powodu niegojącej się rany od ponad 1,5 roku. Od tego czasu nie wychodzi z mieszkania, ponieważ nie zejdzie ani nie wejdzie po schodach. Z powodu owrzodzenia amputowanego w 2019 r. kikuta stopy lewej nie może chodzić w protezie, porusza się na wózku po mieszkaniu, rzadko używa kule łokciowe, chwieje się. Mieszka sama, mieszkanie nie jest dostosowane do niepełnosprawności. Jest wożona na opatrunki do Poradni (...) Ogólnej co 3 tygodnie. Pozostałe opatrunki wykonuje samodzielnie w domu. W 2018 r. przebyła uraz kolana lewego. Po zapoznaniu się z aktami Sądu, ZUS, dokumentacją lekarską i po przeprowadzeniu badania biegła stwierdziła, że wg. zmodyfikowanej skali B. wnioskodawczyni osiąga 65 punktów co oznacza, że nie funkcjonuje samodzielnie i jest zależna od osób trzecich. Mobilność i samodzielność w podstawowej samoobsłudze badanej jest znacznie ograniczona. Jest zależna od otoczenia w zakresie higieny osobistej, dostarczania i przygotowania pokarmów, prowadzenia gospodarstwa domowego i komunikowania się ze światem zewnętrznym. Stwierdzone schorzenia naruszają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o niezdolności do samodzielnej egzystencji tj. konieczności stałej/długotrwałej opieki i pomocy innych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych od dnia 20 grudnia 2022 roku do dnia 31 grudnia 2024 roku.

(opinia biegłego ortopedy E. B. k. 18-20)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych dokumentów zalegających w aktach sprawy oraz załączonych aktach rentowych, a nadto na podstawie opinii biegłych o specjalnościach lekarskich właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni.

Sąd pominął wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych chirurga i ortopedy.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne, zostały sporządzone przez biegłych o specjalności właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni. Biegli zapoznali się szczegółowo z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia E. K. i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie, które są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne. Opinie w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazują stan zdrowia odwołującej i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzygają kwestię wpływu stwierdzonych u niej schorzeń na zdolność do samodzielnej egzystencji wnioskodawczyni.

W toku postępowania, wobec zgłoszonych przez organ rentowy zarzutów do opinii biegłego, Sąd uznał, że w opinie biegłych wyjaśniły w sposób wyczerpujący wszelkie wątpliwości odnośnie stwierdzonej niezdolności do samodzielnej egzystencji wnioskodawczyni.

Jak wyjaśnili biegli wnioskodawczyni skarży się na ból kikuta stopy lewej z powodu niegojącej się rany od ponad 1,5 roku. Od tego czasu nie wychodzi z mieszkania, ponieważ nie zejdzie ani nie wejdzie po schodach. Z powodu owrzodzenia amputowanego w 2019 r. kikuta stopy lewej nie może chodzić w protezie, porusza się na wózku po mieszkaniu, rzadko używa kule łokciowe, chwieje się. Mobilność i samodzielność w podstawowej samoobsłudze badanej jest znacznie ograniczona. Jest zależna od otoczenia w zakresie higieny osobistej, dostarczania i przygotowania pokarmów, prowadzenia gospodarstwa domowego i komunikowania się ze światem zewnętrznym. Stwierdzone schorzenia naruszają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o niezdolności do samodzielnej egzystencji tj. konieczności stałej/długotrwałej opieki i pomocy innych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Sąd uznał, że powyższe opinie biegłych są jak najbardziej wiarygodne. W świetle zebranego w sprawie materiału Sąd nie znalazł podstaw do odmowy wiary tym opiniom. Wszelkie wątpliwości, w ocenie Sądu, zostały wyjaśnione w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. Z opinii wynika jednoznacznie, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia czynią ją osobą całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Z tych też powodów, Sąd Okręgowy w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo – lekarskich i uznając je za pełnowartościowe dowody oparł na nich ustalenia faktyczne w sprawie.

Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08, L., postanowienie SN z 6.06.2012 r., I UK 113/12, L.). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73, LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Ponadto, w orzecznictwie podkreśla się także, że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość, w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.) – (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5.06.2002 r., III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35). Kierując się zatem wyżej przytoczonymi rozważaniami Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie istotne w sprawie okoliczności zostały wyjaśnione na podstawie przeprowadzonych dowodów z opinii biegłych powołanych w niniejszej sprawie, a co za tym idzie nie ma potrzeby przeprowadzania dodatkowych dowodów. Odnośnie opinii biegłych chirurga i ortopedy Sąd nie znalazł podstaw do jej kwestionowania, zaś organ rentowy nie przedstawił argumentów merytorycznych, które w kontekście obydwu opinii, podważałyby wartość omawianych opinii. Co do wniosku o powołanie kolejnych biegłych jest on zbędny z uwagi na wiarygodne i niebudzące żadnych wątpliwości opinie biegłych M. G. i E. B. i prowadziłby jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych, odwołanie E. K. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz.U. z 2022 r. poz. 1006) świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1)  obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2)  posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3)  cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 cytowanego aktu prawnego:

1.  Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

2.  Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53 i 252), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1700 zł miesięcznie.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy istniejące u wnioskodawczyni naruszenie sprawności organizmu powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) stosowany na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990r, o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn. Dz.U. z 2017, poz. 2336 z późn. zm. ) w zw. z art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Niezdolność do pracy, jak i niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy lub niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3, ustawy emerytalnej).

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawczyni spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227 k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał, iż ustalenia dokonane w toku postępowania sądowego uzasadniają zmianę zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawczyni jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wynika to w sposób jednoznaczny z jednogłośnych opinii biegłych lekarzy o specjalizacjach lekarskich, odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u E. K..

Stosownie do opinii biegłych lekarzy: ortopedy i chirurga uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawczyni schorzeniami powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W badaniu chirurgicznym u wnioskodawczyni rozpoznano miażdżycę zarostową tętnic kończyn dolnych; krytyczne niedokrwienie lewej kończyny dolnej leczone endowaskularnie, z dobrym wynikiem wczesnym w 2022r. ; istotne pogorszenie stopnia przewlekłego niedokrwienia obu kończyn dolnych, szczególnie kikuta lewej stopy, pod postacią rozległego, przewlekłego owrzodzenia niedokrwiennego okolicy piętowej (stopień zaawansowania przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych obecnie wynosi IV0, w czterostopniowej skali wg F.’a); miażdżycę zarostową tętnic szyjnych, szczególnie lewej; odmrożenia obu stóp w 2019r., skutkujące koniecznością amputacji lewego przedstopia w stawie C. oraz amputacji palców prawej stopy I – V; raka płaskonabłonkowego lewego płuca, G2, leczony operacyjnie wycięciem dolnego płata lewego płuca i brzeżną resekcją górnego płata lewego płuca, w dniu 8.06.2021r.; przewlekły nikotynizm w wywiadzie, wole obojętne.

E. K. posiada protezę lewej stopy. Chód ma niepewny, utykający, używa dwóch kul łokciowych. Na badanie zgłosiła się z opiekunką. Stan ogólny skarżącej jest dobry. Biegły chirurg, po zapoznaniu się z aktami sądowymi i dostarczoną przez badaną dokumentacją medyczną dokonał oceny niezdolności do samodzielnej egzystencji w rozumieniu art. 2 ust 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz. U. 2022, poz. 1006), biorąc pod uwagę łącznie: stopień naruszenia sprawności organizmu, wiek i rokowanie. Stopień naruszenia sprawności organizmu oceniany w zakresie specjalności biegłego chirurga powoduje u wnioskodawczym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji. Stopień naruszenia sprawności organizmu u badanej powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji.

W badaniu ortopedycznym u wnioskodawczyni rozpoznano stan po amputacji (2019) w przebiegu odmrożenia: przedstopia prawego na poziomie stawów śródstopno - palcowych I-V, stopy lewej na poziomie stawów stępu C. powikłane przewlekłym owrzodzeniem; miażdżycę zarostową tętnic; podejrzenie choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego prawego; stan po resekcji raka płaskonabłonkowego płuca lewego (2021).

Wnioskodawczyni skarży się na ból kikuta stopy lewej z powodu niegojącej się rany od ponad 1,5 roku. Od tego czasu nie wychodzi z mieszkania, ponieważ nie zejdzie ani nie wejdzie po schodach. Z powodu owrzodzenia amputowanego w 2019 r. kikuta stopy lewej nie może chodzić w protezie, porusza się na wózku po mieszkaniu, rzadko używa kule łokciowe, chwieje się. Mieszka sama, mieszkanie nie jest dostosowane do niepełnosprawności. Jest wożona na opatrunki do Poradni (...) Ogólnej co 3 tygodnie. Pozostałe opatrunki wykonuje samodzielnie w domu. W 2018 r. przebyła uraz kolana lewego. Po zapoznaniu się z aktami Sądu, ZUS, dokumentacją lekarską i po przeprowadzeniu badania biegła stwierdziła, że wg. zmodyfikowanej skali B. wnioskodawczyni osiąga 65 punktów co oznacza, że nie funkcjonuje samodzielnie i jest zależna od osób trzecich. Mobilność i samodzielność w podstawowej samoobsłudze badanej jest znacznie ograniczona. Jest zależna od otoczenia w zakresie higieny osobistej, dostarczania i przygotowania pokarmów, prowadzenia gospodarstwa domowego i komunikowania się ze światem zewnętrznym. Stwierdzone schorzenia naruszają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o niezdolności do samodzielnej egzystencji tj. konieczności stałej/długotrwałej opieki i pomocy innych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W ocenie Sądu zatem, mając na względzie wnioski wyrażone przez wskazanych wyżej biegłych, uznać należy ubezpieczoną za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji, stosownie do art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że E. K. spełniła, wyrażony w art.2 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji warunek do otrzymania świadczenia uzupełniającego, a mianowicie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz niezdolną do samodzielnej egzystencji.

E. K. spełnia także pozostałe przesłanki warunkujące przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego, które to przesłanki wynikają z powołanych wyżej przepisów, co nie było kwestionowane przez organ rentowy w toku niniejszego postępowania.

W tym stanie rzeczy Sąd przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia uzupełniającego od dnia 20 grudnia 2022 roku do dnia 31 grudnia 2024 roku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Łodzi na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

D.J.