Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzja z dnia 19.12. 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 21.09.2022 r. odmówił A. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 7.12.2022 r. ustaliła, że A. J. nie jest niezdolna do pracy.

/decyzja k. 80 akt ZUS/

Odwołania od powyższej decyzji złożyła A. J. wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres. W uzasadnieniu swego stanowiska podniosła, że jej stan zdrowia spowodowany depresją nawracającą powstałą w związku z wypadkiem samochodowym w czasie ciąży, i innymi schorzeniami w tym tężyczką, powikłaniami po operacji tarczycy powodujące ataki duszności, który kwalifikuje ją do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym do 2025 r. uzasadnia też stwierdzenie, iż jest osobą częściowo niezdolną do pracy - nie jest w stanie wykonywać pracy na stanowisku kierowniczym w gastronomii.

/odwołanie k. 3-5 /

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 136 /

Na rozprawie w dniu 9.10.2023 r. ustanowiony w toku procesu pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie.

/ stanowisko procesowe pełnomocnika wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.10.2023 r. 00:02:19-00:03:42 /

Na rozprawie w dniu 22.07.2024 r. poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni A. J. ur.(...) miała przyznane prawo do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy do dnia 30.09.2022 r. na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika z dnia 2.09.2021 r.

/ bezsporne/

Wnioskodawczyni jest osoba niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na podstawie orzeczenia z dnia 30.03.2023 r. do 31.03.2025 r.

/ bezsporne/

W dniu 21.09.2022 r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/ wniosek k. 76 akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawczyni zaburzenia depresyjne i zaburzenia osobowości, stan po strumektomii w 2019 r. z powodu wola guzowatego z porażeniem prawego fałdu głosowego z niedoczynnością tarczycy i przytarczyc wyrównanych farmakologicznie. Przebytą operację przepukliny pachwinowej. Orzeczeniem z dnia 17.10.2022 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że z uwagi na posiadane schorzenia, nie stwierdza się u wnioskodawczyni naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym długotrwałą niezdolność do pracy zgodnie z poziomem kompetencji zawodowych.

/opinia lekarska k. 191-192 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie k. 77 akt ZUS/

W dniu 7.11.2022 do ZUS wpłynął sprzeciw wnioskodawczyni od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS i żądanie rozpatrzenia sprawy przez Komisję Lekarską ZUS. Wnioskodawczyni podniosła, że z uwagi na stan zdrowia wbrew zapatrywaniu Lekarza Orzecznika jest niezdolna do pracy.

/sprzeciw – k. 200-203 dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 7.12.2022 rozpoznając u wnioskodawczyni zaburzenia psychosomatyczne, niedoczynność pooperacyjną tarczycy i przytarczyc wyrównaną farmakologicznie z niedowładem prawego fałdu głosowego, w całości podtrzymała wnioski Lekarza Orzecznika nie stwierdzając u ubezpieczonej ograniczenia sprawności organizmu dającego podstawy do orzeczenia dalszej niezdolności do pracy na poziomie posiadanych kompetencji zawodowych.

/opinia lekarska k. 205 dokumentacji medycznej akt ZUS, orzeczenie k. 78 akt ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7.12.2022 organ rentowy zaskarżoną decyzja odmówił A. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy za dalszy okres

/decyzja k. 80 akt ZUS/

U A. J. w sądowym badaniu przez biegłego endokrynologa stwierdzono iż u pacjentki w 2019 zdiagnozowano obecność wola guzowatego obojętnego. Wykonano zabieg operacyjny gruczołu tarczycowego. Po zbiegu stwierdzono pooperacyjną niedoczynność tarczycy i przytarczyc oraz porażenie prawego fałdu głosowego. W wyniku przeprowadzonej operacji u pacjentki wystąpiły objawy hipokalcemii co spowodowało wdrożenie leczenia substytucyjnego - dożylną suplementacja ze stosowaniem wapnia i uzyskano poprawę stanu klinicznego. Od 2021 wnioskodawczyni jest pod opieka poradni endokrynologicznej z powodu drętwienia rak i nóg oraz bólów nóg i sztywnych rąk, cech odrostu gruczołu tarczycowego nie stwierdzono. Na koniec lipca 2022 r. miał miejsce istotny atak tężyczki leczony infuzją wapnia. Osiągnięto kliniczną eurthyreozę i poprawę hipolcalcemii. Na podstawie utrzymujących się ww dolegliwości a nawet ataku tężyczki w roku 2022 należy z endokrynologicznego punktu widzenia stwierdzić ograniczenie zdolności do wykonywania pracy w przypadku funkcji drętwienia kończyn i mimo stwierdzanej obecnie euthyrezozy wymienione dolegliwości wynikające ze zdecydowanie ograniczonej funkcji przytarczyc pewnie częściowo usuniętych w trakcie zabiegu usunięcia gruczołu tarczycowego - pozostają w stanie niedoczynności. Jednakże powyższe nie ma stopnia znacznego. Wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej zgodnej z kwalifikacjami ale powinna znajdować się pod opieką endokrynologiczna i powinna być poddana za rok ponownemu badaniu przez endokrynologa.

/pisemna opinia biegłego endokrynolog T. P. k. 148-152, pisemna opinia uzupełniająca k. 192-193m, pisemna opinia uzupełniająca k. 252

W badaniu przez biegłego neuropsychologa u wnioskodawczyni rozpoznaje się cechy osobowości bierno - zależnej ze wzmożonymi reakcjami lekowo -depresyjnymi. Prezentowane objawy somatyczne w znacznym stopniu nasilone są stanem emocjonalnym. Bez objawów mogących świadczyć o zmianach w organicznych w o.u.n. Wnioskodawczyni wymaga dalszego leczenia psychiatrycznego i psychoterapii.

/ pisemna opinia biegłego neuropsychologa L. S. k. 232-233 /

Z punktu widzenia biegłego psychiatry problemem wnioskodawczyni są nie tyle zaburzenia nastroju (depresyjne) ale zaburzona osobowość o cechach histrionicznych oraz wystąpienie pooperacyjnej niedoczynności tarczycy powikłaniami w postaci niedoczynności przytarczyc i porażeniem prawego fałdu głosowego. Z punktu widzenia psychiatry nie istnieją w przypadku wnioskodawczyni istotne przeszkody które skutkowałyby trwałą niezdolnością do pracy. Wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej.

/ pisemna opinia biegłego psychiatry T. N. k. 213-217/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumentację lekarską w tym dokumentację przedłożoną przez wnioskodawczynię w toku procesu, opinię biegłych neuropsychologa , psychiatry i endokrynologa. W. opinie Sąd uznał za wiarygodne, zostały bowiem ona sporządzone przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni. Biegli nadto w sposób wyczerpujący określili schorzenia, jakie występują u A. J. i kompleksowo ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Wydana w sprawie opinie ostatecznie są logiczne, spójna i rzetelnie opisuje stan zdrowia ubezpieczonej, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Opinie zostały wydane w oparciu o pełną dokumentację medyczną wnioskodawczyni oraz po uprzednim zbadaniu ubezpieczonej.

Podkreślić należy iż jakkolwiek biegły endokrynolog prezentował pierwotnie niejednoznaczna ocenę zdolności wnioskodawczyni do wykonywania pracy zarobkowej , po rozważeniu zastrzeżeń organu rentowego w drugiej opinii ostatecznie stwierdził iż jest ona zdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami w zakresie określonych kompetencji. W istocie występujące u wnioskodawczyni zaburzenia ograniczające jej funkcjonowanie nie są na tyle znaczne by powodowały choćby jej częściową niezdolność do pracy. Niemniej jednak wnioskodawczyni z uwagi na odczuwane dolegliwości nadal winna pozostawać pod opieka poradni endokrynologicznej. Podkreślić należy iż w razie pogorszenia stanu zdrowia wnioskodawczyni może korzystać doraźnie ze zwolnień lekarskich co nie oznacza jednak stałej niezdolności do pracy.

Sąd ma przy tym na uwadze, iż ubezpieczona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika po zapoznaniu się z treścią wszystkich opinii wydanych przez biegłych nie składała do nich zastrzeżeń nie podważała ich wniosków końcowych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 58 ust.4 warunku powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym opinii biegłych endokrynologa , neuropsychologa (pomocniczo) i psychiatry skarżąca przy uwzględnieniu posiadanych przez nią schorzeń, jest jednak zdolna do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami. W ocenie Sądu biegli endokrynolog i psychiatra w swoich opiniach - które były dla sprawy rozstrzygające - wystarczająco wyjaśnili dlaczego w taki właśnie sposób ocenili zdolność wnioskodawczyni do wykonywania pracy zarobkowej. Opinie biegłych oceniające stan zdrowia wnioskodawcy tłumaczą dlaczego naruszenie sprawności organizmu skarżącej nie przekłada się na zdolność świadczenia przez nią pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii, zostały ona bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawczyni zdiagnozowali schorzenia ubezpieczonej i ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim ostatecznie jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawczyni i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy. Sąd podzielił opinię biegłych uznając, że były pełne, jasne i nie prowadziły do sprzecznych wniosków. Wnioski wypływające z opinii nie były tez kwestionowane przez stronę odwołującą , która po doręczeniu jej treści opinii nie składała do nich żadnych zastrzeżeń.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). O nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. /III AUa 12/21 - wyrok SA Szczecin z dnia 21-04-2021/

Na gruncie rozpoznawanego przypadku jeszcze raz wskazać należy iz wydający w sprawie opinię biegli jednoznacznie stwierdzili, iż na dzień wydania zaskarżonej decyzji, stwierdzane u wnioskodawczyni naruszenie sprawności organizmu nie powoduje jej nawet częściowej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Sąd przy tym nie neguje – wynika to bowiem również z treści opinii, iż wnioskodawczyni jest osobą obciążoną schorzeniami endokrynologicznymi i dolegliwościami o podłożu psychiatrycznym, jednakże powyższe samo w sobie żadną miarą nie może być utożsamiane z nieudolnością do pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Biologiczny stan kalectwa lub choroba, które nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, przesądzają o braku prawa do świadczenia rentowego. /III AUa 812/20 - wyrok SA Lublin z dnia 21-10-2020/ Sam fakt występowania dysfunkcji organizmu w związku ze schorzeniami wnioskodawczyni nie determinuje istnienia jego niezdolności do pracy, istotne jest czy i w jakim zakresie schorzenia te wpływają na utratę zdolności do pracy. Oceny w tym przedmiocie dokonują biegli, posiadający odpowiednie wiadomości specjalne, w oparciu o dokumentację medyczną oraz wyniki badania odwołującego się. /III AUa 128/21 - wyrok SA Lublin z dnia 01-07-2021/.

Wnioskodawczyni, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów z uwagi na posiadane schorzenia nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W konsekwencji wobec braku dowodów potwierdzających stanowisko ubezpieczonej, żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawczyni prawa o renty nie mogło zostać zaakceptowane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawczyni jako bezzasadne.

/Jacek Chrostek/